मी भाषा असतो तर!
अनुस्वार होऊन, हवेत तरंगत,
ओठांभोवती तुझ्या घुटमळलो असतो...
दीर्घ वेलांटीसारखा जीभेवरती तुझ्या
एखादा क्षण जास्त रेंगाळलो असतो...
जोडाक्षरांसारखे घालून हातात हात,
दोघंच कुठेतरी बागडलो असतो...
स्वल्पविरामांवरून मारून उड्या,
अर्धविरामांवर विसावलो असतो...
नामंही मग लाजून बुजून,
विशेषणान्मागे लपली असती...
उदास उदास क्रियापदंही मग,
क्रियाविशेषणान्मागून हसली असती...
"कशी रे दिसते मी?",प्रश्न तुझा ऐकून,
अस्वस्थ होऊन हसलो असतो...
वांझ कुशीवर फिरवून हात,
नव्या शब्दासाठी अडलो असतो....
पूर्णविरामांचा तुरुंगही हा,
अस्फुटासारखा लांघेन मी...
नावालाच तुझ्या हाताशी धरून,
सौंदर्यालाही वर्णेन मी...
प्रतिक्रिया
झक्कासच, हृस्व दीर्घ चा खेळ.
झक्कासच, हृस्व दीर्घ चा खेळ. आवडलं
भांबड आलं
"कशी रे दिसते मी?",प्रश्न
मंजे?
सही: पुरोगाम्यांना लॉजिक माफ असतं.
इतकं नाही कळलं?
मला लागलेले अर्थ असे:
१. कवी बरेच भिडस्त आहेत.
२. ते कुशीत पेन पकडून लिहीतात
बाकी काहीही असो, कवी मुंबईत राहतात.
तिज्यायला मजकूर आणि स्वाक्षरीच्या मध्ये डिफॉल्ट एक लाईन मारा की मालक
Hope is for sissies.
?
हे नक्की कशावरून?
बळंच!
काहीही.
आणि मी पुण्यात राहतो
अर्थ
म्हणजे ती जेव्हा 'मी कशी दिसते' असं विचारते तेव्हा त्याला जाणवतं की तिचं वर्णन करण्यासाठी योग्य शब्दच आपल्याकडे नाहीये.
आणि तो सहजासहजी नवा शब्द बनवूही शकत नाही(कारण कवी हा 'भाषा' आहे!)
म्हणून तो स्वत:ला वांझ म्हणतो.
?
नक्की काय/कोण चावले?