अध्यात्माला विनोदाचे वावडे नाही :)
अध्यात्मिक स्तोत्रे, मंत्र, पोथी, पुराणे वाचत असतेवेळीच लक्षात आले होते की स्तोत्रांतही बरेच प्रकार आहेत, स्तुती, कवच, भुजंगस्तोत्रे, अष्टके,नामावली, अभंग आणि अन्य काही. स्तुती, अष्टके आणि भुजंगस्तोत्रे. या प्रकारांत देवांचे स्तुतिपर वर्णन असते, अनेक सुंदर उपमा, रुपकांच्या लडी उलगडतात ज्या की मंत्रमुग्ध करुन सोडणाऱ्या असतात, उत्कृष्ट असे काव्याचे नमुने असतात. याउलट कवचांमध्ये काहितरी मागितलेले असते. उदाहरणार्थ त्या देवतेची विविध नावे गुंफुन माझे पूर्वेकडुन शंकर, पश्चिमेकडुन वामदेव, दक्षिणेकडुन त्र्यंबक, प्रवासात स्थाणु .... वगैरे रक्षण करो. म्हणजे यात देवांना कामाला लावलेले असते.उदा.-\
गौरी पति: पातु निशावसाने मृत्युंजयो रक्षतु सर्वकालम् ॥
अन्त:स्थितं रक्षतु शंकरो मां स्थाणु: सदापातु बहि: स्थित माम् ।
अर्थात रात्रीच्या समयी गौरीपती माझे रक्षण करो, स्रदा सर्व काळ मृत्युंजय माझे रक्षण करो...... वगैरे जंत्री.
.
वेंकटेश स्तोत्राबद्दल तर इतकी स्तुती ऐकून होते, ते किती प्रभावी स्तोत्र आहे आणि भक्तांना, नित्यनियमाने ते स्तोत्र म्हणणाऱ्या भाविकांना कशा अनुभूती येतात. पण प्रत्यक्षात वाचल्यानंतर लक्षात आले की आपल्याला सर्वात कमी आवडणारे स्तोत्र आहे का तर यात देवाला चक्क इमोशनल ब्लॅकमेल केलेले आहे. उदा. -
लक्ष्मी तुझे पायांतळी । आम्ही भिक्षेसी घालोनि झोळी ।
येणे तुझी ब्रीदावळी । कैसी राहील गोविंदा ॥
कुबेर तुझा भांडारी । आम्हां फिरविसी दारोदारीं ।
यांत पुरुषार्थ मुरारी । काय तुजला पैं आला ॥
साक्षात् कुबेर तुझा कॅशिअर आहे, खजिनदार आहे आणि आम्ही मात्र भिक्षान्न मागत दारोदारी फिरायचे. अरारारारा काय हे मुकुंदा, तुला तरी शोभा देतं का?
म्हणजे देव खजील हमखास, झालाच पाहीजे.
.
तसच ते बजरंग बाण स्तोत्र
उठु उठु चलु तोहि राम दुहाई। पांय परों कर ज़ोरि मनाई।।
ॐ चं चं चं चं चपत चलंता। ऊँ हनु हनु हनु हनु हनुमन्ता।।
ऊँ हँ हँ हांक देत कपि चंचल। ऊँ सं सं सहमि पराने खल दल।।
अपने जन को तुरत उबारो। सुमिरत होय आनन्द हमारो।।
यातही हनुमानला रामाची शपथ वगैरे घालुन एकदम आपल्या मदतीला धाउन येण्यास भागच पाडण्याचा नॉट सो क्षीण प्रयत्न केला गेलेला आहे.
पोथी वाचताना एक तर ती संपविण्याचा धीर (पेशन्स) रहात नाही किंवा आज २ अध्याय वाचून चार दिवसांनी परत सुरु केली की आधीच्या अध्यायांचे किंचित विस्मरण होते. पण तरी 'रामविजय' ही (जुने) श्रीधरस्वामी लिखित पोथी इतकी रसाळ आहे. विशेषत: त्यातील हनुमंतजन्म कथन प्रचंड 'ॲक्शन ओरिअंटेड' आहे, अक्षरक्ष: थरारक, रोमांचक अत्यंत चित्रमय आहे.
गंमत म्हणजे अध्यात्माला विनोदाचे वावडे नाही हा साक्षात्कार मला रामविजय पोथी वाचतेवेळी झाला. क्वचित जर किंचित विनोदबुद्धीची चुणूक मी पाहीली असेन तर ती रामविजय ग्रंथातच. दोनचार विनोदी उल्लेख सांगायचे झाले तर -
शृंगी नावाचा एक ऋषीपुत्र आहे. ज्याला त्याच्या वडिलांनी अर्थात एका ऋषिंनी स्त्रियांपासुन/समाजापासुन दुर ठेवलेले आहे जेणेयोगे पुत्राच्या तपात काही विघ्न येऊ नये. एकदा ऋषी अन्यत्र गेलेले असताना, काही अप्सरा त्याला रसाळ फळे देतात, कामभावे मोहीत करु पहातात. आत्ता श्रुंगीने पहिल्यांदाच स्त्रिया पाहिलेल्या असल्याने, तो त्यांच्या वक्षस्थळांकडे पाहुन विचारतो की तुम्ही कोण ऋषीमुनी आहात आणि तुम्हाला ही गलंडे कशामुळे आली? तो प्रसंग पुढिलप्रमाणे-
तो अकस्मात त्या समयासी रंभाऊर्वशी पातल्या|
उत्तम स्वरुपे मंजुळ गायन| सुंदर मुख आकर्ण नयन
शृंगिलागी खुणावुन|कामभाव दाविती||
नानापक्वान्ने अमृतफळे| श्रूगिसी देती बहुत रसाळे|
मग तो उतरोनि खाले|जवळ येउनी बैसला|
तयांसी पुसे आवडिकरुन| सांगा तुमची नामखूण|
ही गलंडे (गोळे,उंचवटे) काय म्हणुन|वक्षस्थळी तुमच्या पै||
येरी गदगदा हसिती|तुझिया माथा शृंग निश्चिती|
म्हणुनी तुजला शृंग म्हणविती| तुजलागी ऋषिपुत्रा||
आमचे नाव गलंडऋषी|बहुसुख असे आम्हापाशी ...
आणि मग शृंगऋषी रोज आवडीने त्यांची वाट पाहू लागले व अप्सरा त्यांना कामासने शिकवु लागल्या ..... त्यातच एकदा त्याचे वडिल परत आले आणि पहातात तो काय .... असो!!
.
रामविजय पोथीतील,अजुन् एक असेच नर्मविनोदी वर्णन म्हणजे - हनुमंत जन्मकथनाचे. हनुमान जन्मताक्षणी क्षुधित होता, त्याने सुर्याला पाहीले व मोसंब्यासारखे फळ निश्चित समजुन तो खावयास धावला तो दिवस होता ग्रहणाचा आणि नेमका राहू सुर्यास गिळावयास आलेला होता. हनुमानास वाटले हा कोण माझ्या व फळाच्या मध्ये विघ्नरुपाने प्रकटला, व हनुमानाने राहूचे साग्रसंगीत ताडन केले. मग राहूस वाचवायला केतु लगबगा आला तो हनुमानापुढे केतुचेही काही चालेना. केतुलाही, हनुमानाने यथेच्छ बडवुन काढले. याचे वर्णन करताना श्रीधरस्वामी अर्थात (टंग इन चीक) म्हणतात - हनुमानाने तिथेच आकाशमंडळात यथासांग ग्रहपूजा मांडली.
ऐसे बोलत वायुनंदन| राहूवर लोटला येऊन|
इंद्रादेखत ताडण| राहूसी केले बहुसाल||
जैसा पर्वत पडे अकस्मात| तैसा राहूसी दे मुष्टिघात|
ग्रहपूजा यथासांग तेथ| वायुसुते मांडली||
.
अजुन एक असाच विनोदी उल्लेख म्हणजे नकट्या नाकाचा. आधीच कैकयीला स्वत:च्या सौंदर्याचा अभिमान त्यात तिला डोहाळे लागले त्यात स्वत: दशरथ राजा तिचे कुशल विचारण्याकरता अंत:पुरात आला, काय विचारता. नकट्याला सौंदर्याचा अभिमान व्हावा, अल्पविद्या येणाऱ्याला गर्वाचा फुगारा चढावा तसे कैकयिचे झाले.
सुंदरपणाचा अभिमान्|त्यावरीही कैकयी गर्भिण्|
जैसी अल्पविद्या गर्व पूर्ण|तैसे येथे जाहले||
जैसी गारुडियांची विद्या किंचित्|परंतु ब्रीद (प्रतिके) बांधती बहुत
की निर्नासिक (नकटा) वहात|रुपाभिमान विशेष पै||
बिंदूमात्र वीष वृश्चिका|परी पुच्छाग्रे वरुते देखा
किंचित द्न्यान होता महमूर्ख|मग तो न गणे बृहस्पतीते||
खडाणे धेनुस दुग्ध किंचित|परी लत्ताप्रहार दे बहुत|
अल्पोदके घट उचंबळत|अंग भिजे वाहकाचे||
तर सांगायचा मुद्दा हा की अध्यात्मिक वाचन अगदीच 'पंतोजी' नसते. भरपूर रसाळ, विनोदीही असते.
------------------------------------------
आज कार्तिकस्वामींची स्तोत्रे आदि वाचताना, शिवलीलामृताच्या १४ व्या अध्यायातील हा गणपती-स्कंद यांच्या लुटुपुटीच्या भांडणाचा प्रसंग सापडला. जाम विनोदी आहे.-
.
गणपती आणि कार्तिकस्वामी लहान होते. प्रत्येक आई आपल्या बालकास जसी खेळवते, लाड करते तशी पार्वती त्या दोघांना खेळवत होती. पहील्यांदा ती गणीशास स्तनपान करत असतेवेळी,बाल गणपती दूध ओढून पीत असताना आईच्या पाठीवरुन चाळा म्हणुन सोंड फिरवत होता. आणि कधी आपल्या सोंडेने आपला चिमुकला पाय धरुन तो असा खेळत खेळत दूध पीत असतेवेळी त्याने स्कंदास सहज पृच्छा केली - का रे भाऊ, जे ब्रह्मादिकांना अप्राप्य ते अमृततुल्य दूध तू का पीत नाहीस? कार्तिकस्वामी क्रोधिष्ट हे सर्वांना माहीतच असेल, तो रागाने गणपतीस म्हणाला - "जा रे मला नको तुझं उष्टं." आणि मग कार्तिक आईकडे तक्रार करत म्हणाला - "बघ ना गं आई हा लांबनाक्या मला त्याचे उष्टे दूध देऊ पहातो आहे. आता आई तू मला सांग याची सोंड ओढून याला जर का मी खाली पाडले तर यात माझी चूक ती काय? आई तू याला असा कसा गं लांबनाक्या बनवलास? तू तर सूर्य-चंद्र अन्य चराचर सुंदर निर्मिलेस मग हे रत्नच असे विनोदी कसे बनविलेस? एक तर नाक लांबच लांब त्यात एक दातच काय तोंडाच्या बाहेर आलेला. अशा वेड्याविद्र्या बाळाला कसा गं जन्म दिलास?" हे लहानग्याचे बोल ऐकून शंकर-पार्वती यांना हसूच आवरेना. मग स्कंद म्हणतो - आई आता पुरे झाले हां याचे लाड आता मला दूध पाज. यावर पार्वतीने गणेशाचे स्तनापान झाल्यानंतर लगोलग गणेशाला उतरविले. बाल-षण्मुखास मांडीवर घेतले व ती दूध पाजू लागली. एक मुख दूध पीऊ लागले परंतु अन्य पाच मुखांनी भोकाड पसरले. ठ्ठो!!! हे पाहून आता षडाननाचा मोठा भाऊ गणपती पोट धरधरुन हसू लागला व मग मगासच्या अपमानाचे उट्टे काढण्याची संधी न दवडता तो म्हणाला - आई एका मुखात एक स्तन दिलास , आता अन्य ५ मुखांत घालावयास ५ स्तन कोठून आणशील? व षडाननाची फजिती पाहून तो खो खो हसू लागला. आता या खेळात शंकरांनाही रस येऊ लागला होता. ते पार्वतीला मिष्किलपणे म्हणाले "गणेश काय म्हणतोय त्याला उत्तर दे ना, अशा (६ मस्तकांच्या) विचित्र मुलाला का जन्म दिलास? पार्वतीही काही कमी नव्हती तिने तत्काळ प्रत्युत्तर दिले "तुमची ५ तोंडे कमी होती घरात म्हणुन पूर्ण करण्यासाठी म्हणुन अजुन एक तोंड असलेला पुत्रास मी प्रसविले. झाले समाधान?" हे ऐकून शंकरांना अत्यंत संतोष झाला.अशा रीतीने गणेश आणि षडानन लुटुपुटुची भांडणे करत असत. पण दोघेही, मनात एकमेकांबद्दल अत्यंत प्रीती राखून होते. परंतु अतिशय व्रात्य अशा या २ बालकांमुळे आदिमायेच्या डोक्यास शांती अशी कशी ती नसेच. एकदा गणपती व षडानन दोघेही मारामारी करत असताना, रडत रडत आईकडे आले. पार्वती वक्रतुंडाला हृदयाशी धरुन, म्हणाली "का रे बाळा काय झालं तुला? कोणी काही बोललं का?" यावर वक्रतुंड बोलला "बघ ना गं आई, हा षडानन येऊन मुद्दाम माझा कान पकडून विचारतो का रे तुझा कान इतका लहान कसा ब्वॉ? यावर पार्वती मनात हसून पण वरवर लटक्या रागाने म्हणाली, "का रे अग्नीसंभूता (हे स्कंदाचेच नाव) अशी लागेल शी चेष्टा का करतोस गणेशाची?" यावरती स्कंद उलट गणपतीकडे बोट दाखवुन म्हणाला काय की "आई यानेच माझे १२ डोळे मोजायला सुरुवात केली. यानेच पहीली खोडी काढली." यावर हैमवती (पार्वती) आता एकदंताकडे वळून पृच्छा करती झाली, "का रे एकदंता, कुमाराचे डोळे का मोजत होतास? हे असं वागणं तुला तरी बरोबर वाटतय का? तूच आपल्या मनाला विचारुन सांग" यावर नागाननाने (गणपती) त्याच्यावरील अन्यायाचे सुरस वर्णन करण्यास सुरुवात केली "हा माझ्या सोंडेची लांबी किती वीत आहे ते चवंगे घालून, मोजत होता. हा माझ्यावर फार दादागिरी करतो. तू याला शिक्षा कर." यावर कार्तिकस्वामी म्हणाला "नाही गं आई सुरुवात लंबोदरानेच केली, माझे हात मोजू लागला." आता करिमुख (गणपती?)ची पाळी होती तो अंबेस म्हणाला "ऐक आई आता मी जे सांगेन ते ऐकून तू नक्की कुमारास शिक्षा करशील" आता नगात्मजा (पार्वती) व त्रिलोचन (शंकर) दक्ष होऊन गणपती काय बोलतो ते ऐकू लागले. इभमुख (गणपती?) म्हणे - "आई, हा मला म्हणाला की रे ढोल्या, तुझे पोट एवढे मोठ्ठे का कारण तू मोदक अति खातोस." मग मात्र मृडानीने दोघांना हृदयाशी धरीले व त्यांच्या त्यांच्या आवडीची वस्तू त्यांना देऊन त्यांची समजूत काढली.
परिसा गजास्यषडास्यांची कथा ॥ दोघेही धाकुटे असत ॥ जगदंबा खेळवी प्रीतीने ॥६॥ गजतुंडा ओसंगा घेऊन ॥ विश्वजननी देत स्तनपान ॥ शुंडादंडेकरून ॥ दुग्ध ओढीत गजास्य ॥७॥अंबेच्या पृष्ठीवरी प्रीती ॥ शुंडा फिरवीत गणपती ॥
सोंडेत पाय साठवूनि षण्मुखाप्रती ॥ बोलतसे तेधवा ॥८॥ म्हणे हे घेई का अमृत ॥ ब्रह्मादिका जे अप्राप्त ॥ स्कंद बोले क्रोधयुक्त ॥ उच्छिष्ट तुझे न घे मी ॥९॥ षडानन म्हणे चराचरजननी ॥ लंबनासिक मजलागूनी ॥ उच्छिष्ट दुग्ध देतो पाहे लोचनी ॥ सांग मृडानी काही याते ॥१०॥शुंडेसी धरूनिया खाले ॥ पाडू काय ये वेळे ॥ माते याचे नासिक विशाळ आगळे ॥ का हो ऐसे केले तुवा ॥११॥इंद्र चंद्र मित्र निर्जर व मूर्ति प्रसवलीस मनोहर ॥ परी हा लंबनासिक कर्ण थोर ॥ दंत एक बाहेर दिसतसे ॥१२॥ऐसा का प्रसवलीस बाळ ॥ ऐकता हासे पयःफेनधवल ॥ धराधरेंद्रनंदिनी वेल्हाळ ॥ तिसीही हास्य नाटोपे ॥१३॥ स्कंद म्हणे जननी पाही ॥ यासी उतरी मज स्तनपान देई ॥ मग जगदंबेने लवलाही ॥ विघ्नेशा खाली बैसविले ॥१४॥ षण्मुख आडवा घेवोनी ॥ स्तन जी घाली त्याच्या वदनी ॥ पाचही मुखे आक्रंदोनी ॥ रडो लागली तेधवा ॥१५॥ ते देखोनि गणनाथ ॥ पोट धरोनि गदगदा हासत ॥ म्हणे अंबे तुझा हा कैसा सुत ॥ हाक फोडीत आक्रोशे ॥१६॥
एक स्तन घातला याचे वदनी ॥ आणीक पाच आणसी कोठूनी ॥ ऐसे ऐकत पिनाकपाणी ॥ काय हासोनि बोलत ॥१७॥ काय म्हणतो गजवदन ॥ ऐसा का प्रसवलीस नंदन ॥ यावरी अपर्णा सुहास्यवदन ॥ प्रतिउत्तर देतसे ॥१८॥ म्हणे हा तुम्हांसारिखा झाला नंदन ॥ तुम्ही पंचमुख हा षण्मुख पूर्ण ॥ ऐकता हासला त्रिनयन ॥ पुत्र पाहोन सुखावे ॥१९॥ यावरी षण्मुख आणि गणपती ॥ लीलकौतुके दोघे क्रीडती ॥ विनोदे कलह करिती ॥ अंतरी प्रीती अखंड ॥२०॥ दोघेही रडता ऐकोनी ॥ धावोनी आली जगत्त्रयजननी ॥ वक्रतुंडासी ह्रदयी धरोनी ॥ म्हणे बाळका काय झाले ॥२१॥ तव तो म्हणे स्कंदे येवोन ॥ अंबे धरिले माझे कर्ण ॥ बोलिला एक कठीण वचन ॥ तुझे नयन सान का रे ॥२२॥ जगदंबा मग हासोन ॥ अग्निसंभूताप्रति बोले वचन ॥ गजवदनासी कठीण भाषण ॥ ऐसे कैसे बोललासी ॥२३॥ स्कंद म्हणे तर्जनी उचलोन ॥ येणे मोजिले माझे द्वादश नयन ॥ यावरी हैमवती हासोन ॥ एकदंताप्रति बोलत ॥२४॥म्हणे हे तुव अनुचित केले ॥ कुमाराचे नयन का मोजिले ॥ यावरी नागानन बोले ॥ ऐक माते अन्याय याचा ॥२५॥माझी शुंडा लंबायमान ॥ येणे मोजिली चवंगे घालून ॥ अन्याय हा थोर त्रिभुवनाहून ॥ करी ताडण अंबे यासी ॥२६॥ यावरी स्वामी कार्तिक बोलत ॥ अंबे येणे माझे मोजिले हस्त ॥ यावरी करिमुख बोलत ॥ मैनाकभगिनी ऐक पा ॥२७॥ याचा अन्याय एक सांगेन ॥ ऐकता तू यासी करिसील ताडण ॥ नगात्मजा आणि त्रिलोचन ॥ सावधान होऊन ऐकती ॥२८॥ इभमुख म्हणे भेडसावून ॥ मज बोलिला हा न साहवे वचन ॥ तुझे पोट का थोर पूर्ण ॥ मोदक बहू भक्षिले ॥२९॥ऐसे ऐकता मृडानी ॥ दोघांसी ह्रदयी धरी प्रीतीकरूनी ॥ दोघांसी प्रियवस्तु देऊनी ॥ समजाविले तेधवा ॥
प्रतिक्रिया
लवकर?
दिवाळी अंकात दिला असता ना लेख.
----------------------------------------------------
बिटकॉइनजी बाळा नित्य ध्यातसे हृदयिं दाम माला
ओह शूट!!! लक्षातच आलं नाही
ओह शूट!!! लक्षातच आलं नाही
हळुहळू दिवाळीचे सुतळी बॉम्ब,
हळुहळू दिवाळीचे सुतळी बॉम्ब, भुईचक्रे, सापसुरळी, लवंगीच्या लडी सुरु होतिलच तोवर आमच्या टिकल्या व वायरी गोड मानुन घ्याव्या
मस्त. अध्यात्माला टवाळांचे
वावडे नव्हते तर!
नाही वावडे नव्हते. काही
नाही वावडे नव्हते. काही संतांची दुसरी (जगापुढे सहसा ना येणारी) बाजू टवाळ असू शकते
सगळ्यांनीच अध्यात्म अवलंबलं
सगळ्यांनीच अध्यात्म अवलंबलं तर पुढचे ऋषी कसे जन्माला येणार हेच सत्य सांगायला रंभामावशी भाच्यांना घेऊन आली होती.
गोंदवलेचे स्वामीनी संसार करत अध्यात्माचा शिरा वाटला.
आंटी मत कहो ना
आंटी मत कहो ना
श्रृंगीला भुलवण्यासाठी
श्रृंगीला भुलवण्यासाठी त्याच्याच वयाच्या अप्सरा आणेल ना रंभाआंटी?
स्वर्गात अमर्त्य असले तरी वय दिसतच असणार/ अगोदरची नंतरची पिढी असणारच/ आहेच.
व्यंकटेश स्तोत्र आवडतं.
व्यंकटेश स्तोत्र आवडतं. 'पोटासाठी दाहि दिशा' वगैरे वापरून गुळगुळीत झालेल्या वाक्प्रचारांबरोबर
वगैरे थोर निरीक्षणंही आहेत.
********
It is better to have questions which don't have answers, than having answers which cannot be questioned.
अगदी खरे आहे.
अगदी खरे आहे.
आबा, तुम्ही आचवलांचा
आबा, तुम्ही आचवलांचा व्यंकटेशस्तोत्रावरचा लेख वाचलायंत का? बहुतेक 'पत्र' मध्ये आहे.
उडदामाजी काळे-गोरे, काय निवडावे निवडणारे
कुचलिया वृक्षाची फळे, मधूर कोठोनी असतील
अराटीलागी मृदुता, कोठोनी असेल कृपावन्ता
पाषाणांसी गुल्मलता, कैशियापरी फुटतील.
सॉलिड. यात अराटी म्हणजे कसले फळ काय माहित!
*****************
मेरी मोटी है खाल, लेकीन नाजूक है दिल!!
हाकुना मटाटा!!
*****************
अराटी म्हणजे बाभळीसारखं
अराटी म्हणजे बाभळीसारखं काटेरी झुडूप.
'कुचलिया वृक्षाची फळे' मधलं कुचलिया हे मला वृक्षाचं नाव वाटत होतं. पण मध्यंतरी एका अभ्यासकाने कुचलिया --> कुजलिया --> कुजलेल्या ही व्युत्त्पत्ती सांगितल्यावर 'अर्रे, इतकं साधं कसं लक्षात नाही आलं' म्हणून कपाळावर हात मारून घेतला.
प्रतिसाद वाचून आचवलांच्या लेखाची आठवण काढणारे तुम्ही तिसरे. (बाकी दोन गुप्तवाचक / वाचनमात्र लोक आहेत.) पुस्तकही घरी आहे, पण वाचायचा मुहूर्त लागेना अजून.
********
It is better to have questions which don't have answers, than having answers which cannot be questioned.
अराटी म्हणजे बाभळीसारखं
अरेच्चा! का कुणास ठाऊक अराटी म्हणजे फळ वाटत होते.
*****************
मेरी मोटी है खाल, लेकीन नाजूक है दिल!!
हाकुना मटाटा!!
*****************
अरेच्चा! का कुणास ठाऊक अराटी
डिट्टो!!! अगदी हेच.
कैशियापरी
>> कैशियापरी
हे कॅशियाचे फळ आहे का?
( आध्यात्मिक टवाळी )
----------------------------------------------------
बिटकॉइनजी बाळा नित्य ध्यातसे हृदयिं दाम माला
अध्यात्मिक,भाविक लोकांसमोर
अध्यात्मिक,भाविक लोकांसमोर वात्रट विनोद करता येत नाहीत, भडकतात. पण शुचिने त्यातून आनंद ,विरंगुळा मिळवलाय.
हाहाहा टवाळगिरी फार फार आवडते
हाहाहा टवाळगिरी फार फार आवडते त्याचा परिणाम आहे च्रट्जी
शृंगीची कथा आणि हनुमंताने
शृंगीची कथा आणि हनुमंताने बांधलेली ग्रहपूजा मस्तच!
तसेच महाभारतात एका आंधळ्या ऋषीची कथा आहे ज्याची बायकामुले त्याला घरातुन हाकलतात कारण हा गायीसोबत गोधर्माने रमत असतो आणि संसाराकडे दुर्लक्ष करतो म्हणून. ते काय प्रकरण आहे कळायला कल्पनाशक्ती हवी आणि व्यासांच्या 'जय' काव्यात असले भारूड घुसडणाऱ्याची बुद्धीही विनोद/व्यंग शोधणारी-पेरणारी असावी.
अरे बापरे : D
अरे बापरे : D
भारी लेख. नवनाथाच्या
भारी लेख. नवनाथाच्या कथेतदेखिल टवाळपणा बऱ्याच ठिकाणी आहे.(मलातरी जाणवला). आणखी म्हणजे श्रावणातल्या कहाण्या.
*****************
मेरी मोटी है खाल, लेकीन नाजूक है दिल!!
हाकुना मटाटा!!
*****************
ओह मग वाचल्याचे पाहीजेत
ओह मग वाचल्याचे पाहीजेत
लक्ष्मीकांतं
शाळेतल्या, माझ्या वात्रट मित्राने, त्याच्या पुस्तकांत, लक्ष्मीकांतं कमलनयनं च्या मध्ये ॲरो दाखवून प्यारेलालं, असं लिहिलं होतं. पहिल्याच बाकावर बसणारा असल्याने, एक दिवशी शिक्षकांच्या लक्षांत आलं. अख्ख्या वर्गाला एक बौद्धिक ऐकून घ्यावं लागलं!
हे आवडलं!
हे आवडलं!
माहिष्मती साम्राज्यं अस्माकं अजेयं
हाहाहा
हाहाहा
कुचला हे आयुर्वेदातले
कुचला हे आयुर्वेदातले मह्त्त्वाचे औषध - ( होमिओपथीमध्येही आहे ( Nux Vomica )
"It is a major source of the highly poisonous, intensely bitter alkaloids strychnine and brucine derived from the seeds"- wiki.
कुच शब्दाचा अर्थ स्तन असाही
कुच शब्दाचा अर्थ स्तन असाही आहे ते वायलं पण आत्ता जस्ट आठवलं. जर तो श्लोक सापडला तर लिहीन.
___________
खापरेवर स्त्रियांचे प्रकार सांगीतले आहेत त्यात आता हा श्लोक सापडला -
आता स्वभावलक्षणे हस्तिनी|सान्गो तुजप्रति||
तरी स्थूळ तियेचे करचरण| विशाल मस्तक दीर्घ दशन|
जिव्हा स्थूळ लंब श्रवळ" कंठी धैवत स्वर||
दीर्घ कुचभार| मस्तक विशाळ| सूक्ष्म लोचन लंबोष्ठिका स्थूळ .....
वगैरे वगैरे!!!
________
पण मला जो श्लोक माहीत होता/आहे तो वेगळा आहे.
_________
हां सापडला -
श्रेयाव्हेर - https://maitri2012.wordpress.com/2012/04/07/%E0%A4%A8%E0%A4%BE%E0%A4%A8%...
______________________
नावा स्मर: की हरभीतीगुप्ते पयोधरे खेलति किंभ एव|
इत्यर्थचंद्राभनखाड्क्चुम्बिकुचा सखी यत्र सखीभिरुचे .....
अनुवाद - शंकरांच्या भीतीमुळे, गुप्त राहू इच्छिणारा, मदन, तुझ्या दुधाने भरलेल्या घटांवरती, नौकाविहार करत आहे काय? (इथे नौका म्हणजे स्तनांवरती उमटलेले नखांचे अर्धचंद्रकार व्रण असा आहे)
__________
अर्थात मला माहीत असलेला श्लोक सापडत नाहीये पण ही इतकी सुरेख उपमा सापडली हेही नसे थोडके.
मी खालच्या प्रतिसादात तेच
मी खालच्या प्रतिसादात तेच लिहिलेलं आहे.
वसंतराव देशपांड्यांनी गायलेलं एक भन्नाट गाणं आहे. लहानपणी ऐकलं होतं तेव्हा अर्थ कळला नव्हता.
'लाविलि थंड उटी, वाळ्याची,
सखिच्या कुचकलशासी...'
वाह!!! रसिक कल्पना आहे. अशीच
वाह!!! रसिक कल्पना आहे. अशीच एक अतिशय रसिक कल्पना अन्यकोणी नव्हे तर आपल्या/आमच्या आदि शंकराचार्यांनी 'श्रीसुब्रह्मण्य भुजङ्गम् ' या स्तोत्रात लिहीली आहे. कार्तिकेयाच्या प्रत्येक अंगप्रत्यंगाचे वर्णन करताना शंकराचार्य त्याच्या छातीचे वर्णन करताना म्हणतात -
साधारण अनुवाद - तारकासुराचा वध करणाऱ्या (कार्तिकेया) वल्लीचे पुष्ट आणि केशराने माखलेले स्तन मीठीत घेतल्याने तुझी छाती केशरी रंगाने झळकत आहे. त्या छातीस माझा नमस्कार असो.
आयला, मी कुचला या शब्दाची
आयला, मी कुचला या शब्दाची 'कुच ला - कुच घेऊन येणारी अशी ती' अशी फोड केली होती.
म्हणजे श्रृंगाररसातले विनोद
म्हणजे श्रृंगाररसातले विनोद या दिवाळी अंकात?
इन जनरलच वावडे नाही च्र्ट्जी
इन जनरलच वावडे नाही च्र्ट्जी
आज कार्तिकस्वामींची स्तोत्रे
आज कार्तिकस्वामींची स्तोत्रे आदि वाचताना, शिवलीलामृताच्या १४ व्या अध्यायातील हा गणपती-स्कंद यांच्या लुटुपुटीच्या भांडणाचा प्रसंग सापडला. जाम विनोदी आहे.-
.
गणपती आणि कार्तिकस्वामी लहान होते. प्रत्येक आई आपल्या बालकास जसी खेळवते, लाड करते तशी पार्वती त्या दोघांना खेळवत होती. पहील्यांदा ती गणीशास स्तनपान करत असतेवेळी,बाल गणपती दूध ओढून पीत असताना आईच्या पाठीवरुन चाळा म्हणुन सोंड फिरवत होता. आणि कधी आपल्या सोंडेने आपला चिमुकला पाय धरुन तो असा खेळत खेळत दूध पीत असतेवेळी त्याने स्कंदास सहज पृच्छा केली - का रे भाऊ, जे ब्रह्मादिकांना अप्राप्य ते अमृततुल्य दूध तू का पीत नाहीस? कार्तिकस्वामी क्रोधिष्ट हे सर्वांना माहीतच असेल, तो रागाने गणपतीस म्हणाला - "जा रे मला नको तुझं उष्टं." आणि मग कार्तिक आईकडे तक्रार करत म्हणाला - "बघ ना गं आई हा लांबनाक्या मला त्याचे उष्टे दूध देऊ पहातो आहे. आता आई तू मला सांग याची सोंड ओढून याला जर का मी खाली पाडले तर यात माझी चूक ती काय? आई तू याला असा कसा गं लांबनाक्या बनवलास? तू तर सूर्य-चंद्र अन्य चराचर सुंदर निर्मिलेस मग हे रत्नच असे विनोदी कसे बनविलेस? एक तर नाक लांबच लांब त्यात एक दातच काय तोंडाच्या बाहेर आलेला. अशा वेड्याविद्र्या बाळाला कसा गं जन्म दिलास?" हे लहानग्याचे बोल ऐकून शंकर-पार्वती यांना हसूच आवरेना. मग स्कंद म्हणतो - आई आता पुरे झाले हां याचे लाड आता मला दूध पाज. यावर पार्वतीने गणेशाचे स्तनापान झाल्यानंतर लगोलग गणेशाला उतरविले. बाल-षण्मुखास मांडीवर घेतले व ती दूध पाजू लागली. एक मुख दूध पीऊ लागले परंतु अन्य पाच मुखांनी भोकाड पसरले. ठ्ठो!!! हे पाहून आता षडाननाचा मोठा भाऊ गणपती पोट धरधरुन हसू लागला व मग मगासच्या अपमानाचे उट्टे काढण्याची संधी न दवडता तो म्हणाला - आई एका मुखात एक स्तन दिलास , आता अन्य ५ मुखांत घालावयास ५ स्तन कोठून आणशील? व षडाननाची फजिती पाहून तो खो खो हसू लागला. आता या खेळात शंकरांनाही रस येऊ लागला होता. ते पार्वतीला मिष्किलपणे म्हणाले "गणेश काय म्हणतोय त्याला उत्तर दे ना, अशा (६ मस्तकांच्या) विचित्र मुलाला का जन्म दिलास? पार्वतीही काही कमी नव्हती तिने तत्काळ प्रत्युत्तर दिले "तुमची ५ तोंडे कमी होती घरात म्हणुन पूर्ण करण्यासाठी म्हणुन अजुन एक तोंड असलेला पुत्रास मी प्रसविले. झाले समाधान?" हे ऐकून शंकरांना अत्यंत संतोष झाला.अशा रीतीने गणेश आणि षडानन लुटुपुटुची भांडणे करत असत. पण दोघेही, मनात एकमेकांबद्दल अत्यंत प्रीती राखून होते. परंतु अतिशय व्रात्य अशा या २ बालकांमुळे आदिमायेच्या डोक्यास शांती अशी कशी ती नसेच. एकदा गणपती व षडानन दोघेही मारामारी करत असताना, रडत रडत आईकडे आले. पार्वती वक्रतुंडाला हृदयाशी धरुन, म्हणाली "का रे बाळा काय झालं तुला? कोणी काही बोललं का?" यावर वक्रतुंड बोलला "बघ ना गं आई, हा षडानन येऊन मुद्दाम माझा कान पकडून विचारतो का रे तुझा कान इतका लहान कसा ब्वॉ? यावर पार्वती मनात हसून पण वरवर लटक्या रागाने म्हणाली, "का रे अग्नीसंभूता (हे स्कंदाचेच नाव) अशी लागेल शी चेष्टा का करतोस गणेशाची?" यावरती स्कंद उलट गणपतीकडे बोट दाखवुन म्हणाला काय की "आई यानेच माझे १२ डोळे मोजायला सुरुवात केली. यानेच पहीली खोडी काढली." यावर हैमवती (पार्वती) आता एकदंताकडे वळून पृच्छा करती झाली, "का रे एकदंता, कुमाराचे डोळे का मोजत होतास? हे असं वागणं तुला तरी बरोबर वाटतय का? तूच आपल्या मनाला विचारुन सांग" यावर नागाननाने (गणपती) त्याच्यावरील अन्यायाचे सुरस वर्णन करण्यास सुरुवात केली "हा माझ्या सोंडेची लांबी किती वीत आहे ते चवंगे घालून, मोजत होता. हा माझ्यावर फार दादागिरी करतो. तू याला शिक्षा कर." यावर कार्तिकस्वामी म्हणाला "नाही गं आई सुरुवात लंबोदरानेच केली, माझे हात मोजू लागला." आता करिमुख (गणपती?)ची पाळी होती तो अंबेस म्हणाला "ऐक आई आता मी जे सांगेन ते ऐकून तू नक्की कुमारास शिक्षा करशील" आता नगात्मजा (पार्वती) व त्रिलोचन (शंकर) दक्ष होऊन गणपती काय बोलतो ते ऐकू लागले. इभमुख (गणपती?) म्हणे - "आई, हा मला म्हणाला की रे ढोल्या, तुझे पोट एवढे मोठ्ठे का कारण तू मोदक अति खातोस." मग मात्र मृडानीने दोघांना हृदयाशी धरीले व त्यांच्या त्यांच्या आवडीची वस्तू त्यांना देऊन त्यांची समजूत काढली.
हिशेब...
हिशेब चुकला नाही काय? वास्तविक, (किञ्चित् contortion करून का होईना, परंतु) ४च तोंडांनी भोकाड पसरायला नको होते काय?
की, 'दोस्त दो-स्तना रहा, पार्वती एक(च)-स्तनी रही' वाला मामला होता? (पुराणातली mastectomy?)
पॉइन्ट आहे.
पॉइन्ट आहे.
बालगणेश?
बाळ गणेशाचा उल्लेख आला की मला नेहमी एक प्रश्न पडतो. पार्वतीने अंगाच्या मळा पासून मूर्ती घडवली, त्यात प्राण फुंकले. तो मुलगा बारा वर्षाचा झाल्यावर शंकर तप करून परतला... वगैरे वगैरे, ही कथा प्रमाण मानत नाहीत का? बाळ गणेशाला हत्तीचे शिर कसे? की पुराण कथांमध्ये काहीही चालते, आवडेल ती कथा पाहिजे त्या वेळी वापरा!
-ताराबाई
टिप टिप चांदणी
मी ऐकलेली कथा तर ब्वॉ एकच आहे
मी ऐकलेली कथा तर ब्वॉ एकच आहे. गणपतीचे शिर शंकरांनी धडावेगळे केले व नंतर हत्तीचे बसविले. आद्य शल्यशास्त्रविशारद होते शंकर.
पण शंकराने शिर धडावेगळे केले
पण शंकराने शिर धडावेगळे केले तो मुलगा बारा वर्षांचा होता ना? मग रांगणारा, स्तनपान करणारा बाळ गणेश कसा?
-ताराबाई
टिप टिप चांदणी
हाहाहा हे नाही लक्षात आले
हाहाहा हे नाही लक्षात आले
डोकंच वापरायचं होतं तर नास्तिक नसते झाले? भाव महत्वाचा
वाद नाही
वाद घालायचा म्हणून नाही, खरच शंका होती खूप दिवस म्हणून विचारले. आस्तिक - नास्तिक असण्याचा या प्रश्र्नाशी संबंध कळला नाही.
-ताराबाई
टिप टिप चांदणी
संबंध नाही. उगाच गंमत म्हणुन
संबंध नाही. उगाच गंमत म्हणुन म्हटले.