आणि दरवाजा तोंडावर बंद झाला.. किस्सा नवी दिल्लीचा...

गोष्ट हवाईदलातील ...

1

आणि दरवाजा तोंडावर बंद झाला.. किस्सा नवी दिल्लीचा...

विंग कमांडर (नि) शशिकांत ओक
असे अनेक प्रसंग येतात कि तेंव्हा काय करावे सुचत नाही. धीर धरून त्यातून मार्ग काढला तर अनपेक्षित परिणाम होतो. माझ्याबाबत असे अनेकदा घडले.
असा एक किस्सा...
हवाईदलाच्या पोलिसांची व्हॅन निघाली. त्यात वेस्टर्न एयर कमांड कँपसचा सिक्युरिटी ऑफिसर म्हणून मी पुढे
विराजमान. मागे दोन रिव्हॉल्वरधारी बळकट एयर वॉरियर साथिदार बसलेले. नवी दिल्लीतील रिंग रोड वरून डिफेंन्स
कोलोनीच्या एका कोठीपाशी आम्ही थांबलो. माझा कडक गणवेष, वर पीक कॅप, हातात व्हीआयपीची ब्रीफकेस, मागे दोन
हत्यारबंद सहकारी, असा मी ऐटीत घराची घंटी वाजवून दरवाजा उघडायची वाट पहात उभा होतो.
किलकिला दरवाजाकरुन आतल्या व्यक्तीने अंदाज घेतला. 'कोई एयरफोर्सवाले लगते है', वर्दी आतवर गेल्याचे ऐकायला
आले.
"हकाल दो...---चोदों को"; सणसणीत गालीत उर्मटपणा कुटून कुटून भरलेला होता.
तरीही दरवाजा उघडला. तो बंद करायच्या आत "आपसे कोई नही मिलना नही चाहता" बोल सुनावले गेले. दरवाज्याने
माझ्या नाकाचा वेध घेत आपले तोंड धाडकन बंद केले. मागे उभा सार्जंट, "सीयडी सिरियल मधील 'दया टाईप' आवाजात
म्हणाला, 'सर, लात मारकरे तोडता हूं.... साले की ऐसी की तैसी'
मी काही न बोलता पुन्हा बेल खणकावली. चांगली दोनदा.
आता दरवाजा झपकन उघडला. 'क्या है?' तणतणत बोलल्याचा स्वर होता. वेशावरून त्या घरमालकीण होत्या हे मी
ताडले. आताच मौका होता. अभी नही तो कभी नही. असे निर्वाणीचे मनात बोलत मी म्हणालो, 'मॅडम, मैं आपसे मिलने आया हूं.
सर से नही’.
'क्यों हमारे पीछे आप पडे है?' म्हणत त्या बाईंनी रागाचा स्वर धरला. गोऱ्यापान, सुंदर, सलवार खमीज ड्रेस, केसांचा बॉब.
कानाच्या पाळ्यांवरून लटकणारी काश्मीरी कर्णभूषणे.
'कुछ डॉक्युमेंट्स आपसे चाहिए थे. आपण आमच्या अनेक पत्रांना उत्तर देत नाही. आमच्याकडून पत्ता तर चुकीचा नाही
याची खात्री करायला आलोय. ठंडा पानी मिलेगा क्या?'
त्या आत गेल्या. थंडपाणी आले. तोवर पिंजारलेल्या केसांचा, गॉल्फच्या हाफपँटमधील झुपकेदार मिशांचा विंग कमांडर
प्रवेशला.
चेहऱ्यावर तुच्छतेचा भाव ओसंडत होता. मी पटकन उभा.
'सर, गुड आफ्टरनून, करत. मी हस्तांदोलनाला पुढाकार घेतला. ओके, ओके म्हणत नाईलाजाने पोकळ हाताने तो
स्वीकारला. तोवर पाणी आल्याने मला बसायची खुण केली.
ग्लास खाली ठेवेपर्यंत मी दिवाणखाना न्याहाळला. उदासवाणे वातावरण, मळके सोफे, जुनाट फर्निचर, जळमटे
लटकतायत.
'देख स्क्वाड्रन लीडर ओक, माझ्या छातीवरील नेमप्लेट वाचत तो म्हणाला, 'आय हेट एयर फोर्स. प्लीज गो अवे.'
दरवाज्याने आपटून जे सांगितले तेच सौम्य शब्दात मला पुन्हा सुनावले गेले.
'सर, मला आपल्याला प्रत्यक्ष भेटायला यायचे कारण असे की आपण आयडेंटिटी कार्ड, फ्लाईंग कार्ड वगैरे जमा केलेले
नाही. मला वरिष्ठांकडून तगादा होतोय की ते मिळवा. नाहीतर माझ्यावर एक्शन घेतली जाईल!
शिवाय मला उत्सुकता आहे की आपण कोण? हवाईदलावर इतके का खार खाऊन का आहात?

'तू अभी बच्चा है. मेरी बॉससे नही बनी. मला कोणाचे उगीच ऐकायची सवय नाही. चुकीचे असेल तर कधीच नाही'
म्हणून काही वर्षांपुर्वी एक दिवशी मी वेस्टर्न एयर कमांडच्या चीफशी भांडून परत त्या ठिकाणी न जाण्याच्या निश्चयाने पेपर
टाकले व डिस्चार्ज मिळवून घरी बसतोय.'
'आय केअर टू हूट्स फॉर एयर फोर्स' तणतणत ते म्हणाले.
'वेल सर, यु मे बी राईट, पण माझी काय चुक त्यामुळे मला वरिष्ठांचा दट्या बसतोय? मी आपल्याला विनंती करायला
आलोय की आपण आपल्याकडील आयडेंटिटी कार्ड तरी मला द्या. कारण ती डिसिप्लिन केस होतेय म्हणून मी सिक्युरिटी ऑफिसर
म्हणून आपल्याला प्रत्यक्ष भेटायला आलोय.
'यू कॅन अंडरस्ट्रॅंड माय पोझिशन सर'.
त्यांनी मान हलवली. ते आत गेले. कार्ड घेऊनच परतले. माझ्यापाशी पोहोचेल अशा बेताने दुरून टाकत त्यांनी नाराजी
व्यक्त केली.
'थँक्स' म्हणत मी उठलो. म्हणालो, 'सर हे काम तर झाले पण एक विचारु का?'
आपला राग हवाईदलावर नाही. त्यात असलेल्या व्यक्तिंवर आहे. पण आपण आपल्याला ती शिक्षा का करून घेता
आहात?
'मैं समझा नही?' ते म्हणाले,
'सर, माझा प्रोफेशन अकाऊंट्सचा आहे. मी आपले नाव दर महिन्याच्या आऊटस्टँडींग केसेसच्या रिव्हूमधे पहातो. आपला
प्रॉव्हिडंट फंड तसाच पडलाय. तो आपण क्लेम का करत नाही’?
ते काही बोलले नाहीत.
‘सर, ते पैसे तुमचे, स्वतः कमावलेले आहेत. त्याचा एयर फोर्सशी काही एक संबंध नाही. ती रक्कम आपण का नाकारता
आहात’?
'आय से', म्हणत त्यांच्या मिसेस पतीला संबोधून माझ्याशी बोलू लागल्या.
'एके, विल नेव्हर रिअलाईज धिस. मी आज सेंट्रल स्कूल मधे शिकवते म्हणून आम्ही कसेबसे घर चालवतोय. प्रॉव्हिडंट फंडाचे पैसै,
पेन्शन काहीच घ्यायला हा तयार नाही.'
आता मिसेस बोलत होत्या व मी ऐकत होतो.
'काय करायचे सांगा. नवऱ्याकडे पहात म्हणाल्या, 'ठीक, तू बरोबर आहेस, पण आता आपली परिस्थिती पहा. मुलांच्या कडे पहा...
कितीदा सांगून पाहिले तर ऐकायला तयार नाहीस.... आता तरी समजून घे....
'स्क्वाड्रन लीडर ओक, यु मे गो नाऊ.' असे म्हणून त्या विंग कमांडरने माझ्यासमोर पत्नीने केलेल्या कागाळ्यांमुळे परेशान
होत आपला पत्नीवरील राग आवरत मला सुनावले.
मी ही प्रसंगाची नजाकत ओळखून म्हटले, 'इफ यू डोंट माइंड, मी एक कागद आणला आहे. त्यावर आपण सही केलीत
तर मी आपल्या प्रॉव्हिडंट फंडाचे पैसै मिळवून देऊ शकतो. माझे मित्र सेंट्रल एकौंट्सला आहेत. मी त्यांच्याशी संपर्क करीन. रेव्हेन्यू
स्टँप सकट तयार ब्लँक क्लेमवर त्याने घुश्सात सही केली व तो आत निघुन गेला....
नंतर काही दिवसांनी …
माझ्या ऑफिसचे दार खटखटले म्हणून मी वर पहिले. तो एक अनोळखी व्यक्तिमत्व उभे होते.
'हाय, आय एम एके, यू हॅड कम टू माय हाऊस, म्हणत त्याने हस्तांदोलनाला हात पुढे केला. हाच तो विंग कमांडर? केस
पिंजारलेला ... दाढी वाढलेला... माझा विश्वास बसेना...
'प्लीज हॅव अ सीट' म्हणताच तो बसला. पुन्हा हातात हात घट्ट धरत म्हणाला, 'स्क्वाड्रन लीडर शशिकांत ओक तू जर त्या दिवशी
आला नसतास तर मी आज कदाचित तुला दिसलो नसतो.'
'थँक्स, माझे पैसे मला मिळाले. आता पेन्शनचे पेपर ही तयार झाले. तुझ्यामुळे मी खाल्लेली कसम मात्र मला तोडावी लागली.
'मी या वेस्टर्न एयर कमांडच्या इमारतीत कधीही पाऊल ठेवणार नाही' म्हणून शपथ घेतली होती. पण मी फक्त तुला प्रत्यक्ष
भेटायला आलोय. तू वेळीच भेटून मला लक्षात आणून दिलेस की ऑर्गनायझेशन वाईट नसते त्यातील काही व्यक्तिंमुळे रागावून
आमच्यासारखे आपल्या पायावर धोंडा पाडून घेत असतात. आज तुझ्यासारखे लोक मान-अपमानाची पर्वा न करता हवाईदलात
काम करतात. त्या दलाचा एक प्रतिनिधी म्हणून मला सहानुभूतीने भेटलास. थँक्स.'
त्याच्या हाताची मुठ माझ्यावरील निर्व्याज भावना व्यक्त करायचे काम करत होती. ..

मी ही गहिवरलो. एक दरवाजा तोंडावर बंद होतानाच्या वेदनांना काबूत करत...
....

ललित लेखनाचा प्रकार: 
field_vote: 
4
Your rating: None Average: 4 (1 vote)

प्रतिक्रिया

हृद्य आठवण. सुंदर..

  • ‌मार्मिक1
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

वाचकांना तर ही मेजवानी मिळालेली आहे. किस्सा मूळात दमदार आहे व त्यातुन तो रंगविलाही बहारदार आहे.

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

.

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी1
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

अँड व्हाय नॉट? जे दुर्बोध कविता सहन करतात उनको नाडी क्या चीज है! Smile

  • ‌मार्मिक1
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

नाडीग्रंथांचा अनुभव न घेताच काही दुस्वास करताना दिसतात.. ज्योतिष शास्त्र आहे-नाही यात मला रस नाही. पण भाषा, लिपी, काव्य याचा अभ्यास करायला मला आवडते.
काहींना मनातून नाडीग्रंथांबद्दल तिटकारा वाटतो कारण त्यात त्यांच्या आदराच्या व्यक्तींच्या मतांचे खंडन होते म्हणून...
या लेखाला प्रतिक्रिया दिल्या बद्दल धन्यवाद...

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

फारच छान आठवण! तुमच्यातल्या सहृदयी व्यक्तिला सलाम!

  • ‌मार्मिक1
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

भारी आहे! धन्यवाद इथे लिहिल्याबद्दल.

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

********
It is better to have questions which don't have answers, than having answers which cannot be questioned.

फार आवडला किस्सा.
नाडीशी समांतर किस्सेही चालू ठेवा.

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी0
  • रोचक1
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

किस्सा अति उत्तम. अजून येऊदे.

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

माहिष्मती साम्राज्यं अस्माकं अजेयं

या अशा बहारदार किश्श्यांमुळे ऐसीचे वाचक लाडावुन बसतात आणि मग 'टिनपाट' लेखकांकडे ढुंकुनही बघत नाहीत Wink ROFL
'मागे उभा टिनपाट,
पुढे उभा टिनपाट'
(श्रेय अव्हेर - तिमा)

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

टिनपाटाला तारा लावून एकतारी, वायलिन बनवायचा पर्याय आहे ना?

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

माझा २५ श्रेण्यांचा कोटा संपलेला दिसतोय. 'विनोदी' देता येत नाहीये.

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

मस्त. अजून असं काही लिहा हो !!!

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

आपल्या म्हणण्याप्रमाणे...

काय होतास तू काय...! झालास तू...11 सार्जंट तांदळे...!!!


हा धागा सादर केला आहे....
हे जुने लेखन वाचताना सार्जंट तांदळेच्या व्यक्तिमत्वाची आठवणी ताज्या झाल्या...(आठवणी हवाईदलातल्या मधून)
सन १९९३. हवाईदलाच्या तांबरम पोस्टींगवर नुकताच पोहोचलो होतो. तेथील स्टेशनच्या गणेश चतुर्थीच्या आरतीला एयरमन लोकांनी एका हॉलमधे मला बोलावले होते. म्हणून मी कुटुंबासह तेथे पाचारण झालो होतो. मी आल्याचे पाहून तेथील एयरमन लोक उठून उभे राहिले. एक आसामी तरीही खुर्चीत बसून राहिलेले मी पाहिले. नंतर मला नेमकी त्याच्या शेजारची खुर्ची बसायला दिली गेली. आरतीची तयारी चालली होती. तोवरच्या वेळेत शेजारी बसलेल्या व्यक्तीने सुरवात केली, ‘माफ करा सर’ मी उठू शकत नाही. कष्ट पडतात उभे राहायला मी त्याच्याकडे दुर्लक्ष केले. नंतर परतायच्या आधी म्हणाला, ‘सर मला काही मदत करू शकाल का आपण?’ मी तोंड देखले, ‘पाहू काही करता आले तर’ म्हणून गेलो. काही दिवसांनी एक व्यक्ती हातात काठी टेकत टेकत आमच्या क्वार्टरचे फाटक उघडताना मुलीने पाहिले. कोणी चुकून आले की काय असे वाटून ती थबकली.
‘सर आहेत का?’ असे मराठीत विचारल्यावर, ‘हो आहेत’ म्हणून ती मला ‘डॅड कोणी भेटायला आलेत. “सव्वासहा” वाजलेत असे दिसतायत’ म्हणाली. एरव्ही सव्वा आणि पावणे या मराठी शब्दात अडखळणाऱ्या मुलीला तो सव्वासहा म्हणजे कसा? ते पहायला मी उत्सुक झालो. मी बाहेर येईपर्यंत ती व्यक्ती कोचाजवळील खुर्चीत कष्टपुर्वक बसायचा प्रयत्न करीत होती. हातात टेकायच्या काठीवर पुर्ण भाग टाकून टाकून कमरेच्या वरील भाग पुर्णपणे पुढे झुकलेला. जणु काही घड्याळातील काटे सहा वाजून १५ मिनिटांनी जसे दिसतात तसे त्याच्या शरीराचे अवघडलेपण होते... मुलीने केलेले वर्णन एकदम फिट्ट होते.
मी सार्जंट तांदळे. आल्या आल्या त्याने आपली ओळख सांगून म्हटले, ‘आपण गणपतीच्या दिवसात मदत करतो म्हणाला होतात म्हणून फार आशेने आलोय.’
‘सर, गेले अनेक महिने मी असा अपंगावस्थेत दिवस काढतोय. क्षुल्लक कारणावरून माझ्या पाठीत बाक येऊन अशी दीन अवस्था झाली आहे. सर्वांगाला ठणका आहे. नक्की निदान कोणाला होत नाही. जो कोणी काही सुचवतो त्याच्या मागे लागून जमेल ते सर्व उपाय करतोय. पण गुण येईल तर शपथ. रोज नाही नाही ते कडेलोटाचे विचार येतात. पण घरच्या निष्पाप बाळांकडे पाहून आणि पत्नीच्या धीर देण्याने मी सावरतो. ‘हेही दिवस जातील’ असा विचार करून हवाईदलातील दिवस ढकलतोय. दर मेडिकलबोर्डाच्या वेळी मला नोकरीतून काढून टाकायच्या भितीने मन सैरभैर होते. माझ्यासारख्या अधेडवयाच्या अपंग माणसाला बाहेरच्या जगात कोणी दरवाज्यात तरी उभे करील का? असे वाटून मी हवाईदलातील औषधपाण्याच्या खुराकावर दिवस कंठतोय. का कुणास ठाऊक तुम्ही काहीतरी मदत कराल असे वाटले म्हणून मी शारीरिक वेदना सहन करून आपल्या इथे चालत चालत कसाबसा पोहोचलो आहे.’
मला काय बोलावे सुचेना. सहज मदत करीन म्हटलेले तो इतके मनावर घेईल असे वाटले नव्हते. चहाचा कप येईपर्यंत मी इकडचे तिकडचे बोलून वेळ काढला. ‘मी म्हणालो खरा पण मला आपल्याला मदत करता येईल असे नाही वाटत’ असे म्हटल्यावर तरी तो जाईल असे वाटले. उठता उठता मला म्हणाला, ‘सर आपण मला फार निराश केलेत. मी फार आशेने आपल्याला भेटायला आलो होतो. जाऊ दे. इतक्यांनी थट्टा केली त्यात आपली भर पडली.’
मी तरी काय करणार होतो मदत? थोडे आठवले. पण त्याची याला काय मदत होणार असे वाटून मी मनांत विचार टाळला. एक मन म्हणाले, ‘आपण सांगून तर पाहू. निदान त्याला आपण विन्मुख पाठवले नाही असे आपल्याला नंतर वाटणार नाही.’ आपसुक बोललो, ‘इथे नुकताच आल्याने तांबरममधील काही माहिती नाही. पण पुर्वी एकदा माझ्या एका नातेवाईकाच्या मित्राबाबत एकांनी काही मदत केली होती. त्यांचा पत्ता मी तुम्हाला देतो. तेथे पहा काही काम होते का ते. पण त्यासाठी पुण्यात जावे लागेल.’ त्याने चेहरा आणखी टाकला. म्हणाला, ‘आत्ता तरी मला ते शक्य दिसत नाही. रेल्वेप्रवासाची दगदग, शिवाय तिथे नातलगांची मदत होणार नाही. बराय पहातो काही. आणखी शक्य ते करून.’
... हळू हळू काठी टेकत टेकत ती व्यक्ती डोळ्याआड झाली. काही वर्षांपुर्वी मी पुण्याला पोस्टींगला असताना अविनाश - माझ्या मेव्हण्याने मला एकांकडे नेले होते. त्याला असे भेटायला जायला आवडे. तेंव्हा तो म्हणाला होता, ‘फार पॉवरफुल आहेत ते. मीपण भेटलेलो नाही त्यांना बऱ्याच काळात. फाटक गुरुजी म्हणतात त्यांना. चल तुला भेट घ़डवतो.’ आम्ही गेलो तोवर त्यांचे निधन झाले होते. असे त्यांच्या पत्नीकडून समजले. वाईट वाटले. मात्र त्यांची गादी आता त्यांची एक मुलगी चालवते. काही त्रास किंवा लागीर असेल तर लोक इथे येतात. आम्ही दिलेल्या मंत्राच्या अंगाऱ्याने उतारा पडतो. ती सर्व गुरूकृपा आहे. आम्ही त्यांच्यावरील दृढ श्रद्धेच्या बळावर मार्गदर्शन करतो. लोकांना गुण येतो.’
त्यांचे बोल मला अचानक सार्जंट तांदळेशी बोलताना आठवले. खरे तर तांदळेच्या शारीरिक व्याधीशी अंगाऱ्या-धुपाऱ्याचा संबंध नव्हता. मी आपला एक उपाय म्हणून सुचवले की एक फाटक गुरुजी म्हणून पुण्यात सहकारनगर भागातील स्टेट बँक कॉलनीत राहतात. त्यांच्याकडे अंगारा व मंत्रोच्चाराने लोकांना गुण येतो असे म्हणतात. पहा त्यांच्याकडून काही मदत होते का ते. असा माझा अनाहूत सल्ला त्याने ऐकलान खरा पण तो खरोखर जाईल याची मला शंका होती... या गोष्टीला बराच काळ लोटला...
... ‘हू इज देअर’ मी करड्या आवाजात कडाडलो. ऑफिसच्या धामधुमीच्या वेळात मी माझ्या प्रशस्त केबीनमधे सहकाऱ्यांशी कामाच्या निमित्ताने चर्चा करत होतो. मधेच माझी नजर दरवाज्याच्या पडद्याकडे गेली. तो कोणी तरी हालवून पहात होते असा भास होत होता... पडदा खरेच हालला. आणि ‘मे आय कम इन सर’ म्हणून माझ्या हो म्हणायची वाट न पहाता. युनिफॉर्ममधील सार्जंट तांदळे हातातली काठी लांब टाकत आत आला. ‘सर मला राहवत नाही हो ... डोळ्यावर विश्वास बसणे शक्य नव्हते. सार्जंट तांदळे काठीच्या शिवाय एक पाऊल न टाकता येणारा. ताठपाठीने मला हस्तांदोलन करायला सरसावत पुढे आला. ‘सर काय सांगू. अन् कसं सांगू असे झालयं. सुटीवरून परतलोय ते तुम्हाला केंव्हा भेटतोय असं झालय. सर, पहा काय चमत्कार झालाय. माझी काठी सुटली. पाठ सरळ झाली. माझा जणु काही पुनर्जन्म झालाय.
काय झाले, कसे झाले, सांगताना त्याचे डोळे भरून आले. मला राहावले नाही. मी त्याला बसलेल्या लोकांचा पर्वा न करता छातीशी लावले. महौल काही वेगळा आहे याची जाण राखून लोक पांगले.
‘सर तुम्ही सांगितलेलेल्या ठिकाणी गेलो होतो. त्या ठिकाणी ताईंनी मला अंगारा दिला आणि मला काही मंत्रून दिलेले सोपस्कार करायला सांगितले व म्हणाल्या, ‘आपल्याला आत्तापासून बरे वाटायला लागेल.’ आणि खरच मला त्यांच्या जिन्याच्या पायऱ्या उतरत असताना जाणवले की माझ्या वेदना दर पायरीनिशी कमी कमी होतायत. खरोखरच त्या दैवी उपायांनी मला उतारा पडला. आणखीन काही दिवस त्यांच्या सानिध्यात घालवून मी आता खडखडीत बरा झालोय. एकदम सर्वांचा या घटनेवर, दैवी उपायांवर विश्वास बसायचा नाही. नस्ते झंझट उभे राहायचे नको म्हणून आणखी काही काळाने हवाईदलातील औषधाचा गुण येऊन मला पुर्णतः ठीक झाल्याचे मी इथे लोकांना सांगेन.... त्याच्या नव्या शारीरिक अवस्थेचा उन्मेश, नवा उत्साह, आजही माझ्या मनांत घर करून राहिला होता. ...
.................................................................................
... सर, नमस्कार. तांदळे बोलतो. आमचे कँपातील ईस्ट स्ट्रीटवरील ऑफिस पहायला जरूर या. मी आपली वाट पहातो. असा मोबाईलवरून प्रेमळ आग्रह झाला आणि मी आज दि १६ ऑक्टोबर २०११ला पोहोचलो. हातात पुष्परचना घेऊन. फुल शर्ट-पँट, शूज, टायमधले तांदळेसर आता एक्झिक्युटीव्हच्या थाटात माझे स्वागत करायला हजर होते. त्यांनी त्या नव्या व्यवसायाची सुरवात कशी केली आणि आता त्यांच्या मुलींनी तो व्यवसाय कसा आत्मसात केला आदि वर्णन करून ते म्हणाले, ‘सर आता आम्हाला मार्गदर्शन करावे.’ मी थोडा चक्रावून गेलो. आता मी काय सांगणार त्यांना त्यांच्या व्यवसायातील बारकावे. नवे आकृतीबंध, नवी आव्हाने. पण अशी एक उर्मी आली आणि मी सांगत गेलो...जणु हे आधीच माहित होते मला की गरजू लोकांना असे सांगायला यावे म्हणून काही काळापुर्वी मी केलेले एकेक व्यावसाय़िक प्रयोग. मला असे मदत करतील म्हणून....

एके काळचा निराश अपंग सार्जंट.... आजचा यशस्वी उद्योजक तांदळे सर...

ओठी ओळी येतात ...काय होतास तू.... काय झालास तू...’
... आताचे ताठमानेचे आणि ताठ कण्याचे तांदळेसर कसे दिसतात ते कायम लक्षात राहावे म्हणून... त्यांच्या ऑफिसमधे मी त्यांच्या सोबत एक फोटो काढवला...
जब वी मेट...

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

धन्यवाद आपल्या प्रतिसादाबद्दल...
इंग्रजीत 5 पार्ट्स मधे लेखन सादर केले आहे. कॉपल जीएस पांडे...
Remembrances of Air Force life part 1

*Cpl Pandey G.S.

Please pronounce Cpl as कॉपल ‘Kopal’ / ’kɒp(ǝ)l/ not as C.P.L.
Some people enter into one's life and create an imprint of their personality forever. One such person in my life was Corporal Gouri Shankar Pandey.
It was 15th August of 2000, to be precise. I was one of the invitees, as head of the accounts department, for the Bada Khana function in one of the Airman Messes of Air Force Station Pune. The routine affair for us to attend special lunches hoisted on National Holidays.
I was drawn to a beautiful decoration and thoughtful quote written in the most attractive manner. I could not stop to find who was behind this floral arrangement and Calligraphic display. There came Cpl Pandey in the most polite manner to greet me. Later, on behalf of Airmen (Nowadays they are named as ‘Air warriors’) living in the billets he received a gift of six Rum bottles for the good work they displayed. I was impressed with his humble nature and immediately asked him to report to the Accounts Section the next day for making some displays, I planned in the entrance and waiting hall etc.
‘Sir, I will certainly come, but I am already a handful with some commitments given by my commanding officer.’ He said. ‘Plus my duties are in shifts, if it is ok with him and you, I can come at night and do what you want me to do. I study in Spare time. I am a student at Abhinav art College in Pune city.’ He did not turn up the next day in my office. Later I found that his boss did not allow attending any jobs besides his squadron’s own, on and off duty hours!
Months passed. We never met. On 26th Jan 2001 Bhuj and many parts of Kutch-Saurashtra trembled like a castle of playing cards with severe earthquake. Pune Air base station became very busy in handling casualties and tons of dispatches from all quarters. I remember, present Chief of Air Staff, (the then Group Captain AKN Browne as Chief Ops Officer) handled the situation on war footing admirably well. Aid started pounding at Air Force Station from all over national and international levels. Everyone was sad and deep in grief. Moreover, Air Force Station Bhuj was badly damaged. Buildings and workshops crumbled. The runway needed huge repairs. Many causalities of Airmen, Officers and their families were reported. Day and night sorties started shuttling when the only runway was made serviceable by surviving MES and Air Force-Army Jawan staff. Injuries were being admitted in Army and other Hospitals. No one was strictly permitted to board Aircraft to meet dear ones in Bhuj Air Force Station. We were working on three shifts for the newly allotted duties to tackle emergency calls.
My office was just a few meters away from the parking bay of AN 32s. I was overseeing the loading of material reached from huge international cargo flights. There in the twilight, I received a smart salute. Greeting him back, I asked, ‘Yes Cpl, what do you want?’
‘Sir, Do you remember me? I am Cpl Pandey. I could not do your office work. Sir, I am sorry. Orders were not given to report to you, Sir. I am really sorry about that.’ Voice was a sincere apology.
‘Ok, what are you doing here in this hell of time?’ finding him standing near to the aircraft, where no one was permitted to be without specific duty. I was harsh in my tone. The starting of plane engines created a deafening effect. In that condition, He said, ‘Sir , I want to go in this Aircraft to Bhuj!’ Barely could I hear what he said, but more than that I could not understand his requirement to go to that godforsaken place unless someone personally related was to be attended.
‘Why?’ Don’t you know the plight there? What makes you go there?’ My voice was loud and clear for him to know. ‘Sir, I know, therefore I want to go to rescue affected people.’
‘ No need. Our staff is there to look after our families.’ I said firmly.
Meanwhile the aircraft started rolling and soon got out of sight. Looking at that Cpl Pandey took a deep breath. Shaking head in negation, he said, ‘There is no one belonging to me. I need not be a burden to our station staff. They are capable of handling situations there. I am sure.
Shaking his head in disgust he uttered, ‘Sir, Do we need to have only blood relations to go for rescue? Who so ever, everyone, shattered and weathered humans, are they not ours? Who will look after them? For them, there is no Air Force to help. If I do not reach them now, what is the use of my living? I will go for them, make my body and soul available. Which way, I don’t know. But someones need me there. I cannot sit tight and work in these sedentary duties. The call of the hour is great for everyone. Well to me, it is a life and death situation. I want to go at any cost’.
His harsh and touchy words made me shiver in my uniform. Never ever I thought like this. Hundreds of dead and wounded on roads and under the debris were like me, human beings. Were they not my relations? Mere blood and ritually connected are mines? How come I don’t feel hurt and aggrieved about unknown fellows? Well If my mindset is not so sensitive, what could I do this fellow? Was it possible for me to at least comprehend his call? Caught in a puzzle, wordless in mouth, nodded and with tears in eyes. ‘Cpl Pandey you are wasting time here. Go at once.’
‘Yes Sir’, looking in my moist eyes, in the most obedient manner, He pleaded, ‘ Sir, I have taken 15 days annual leave. Got sufficient money by borrowing from friends and colleagues. Have a costly camera to shoot places where no one likes to go. Sir, I know, you are a Station Welfare Officer too. Seeing you standing here, I could not help but reach out to you. Even though you may not have a good opinion about me due to last time. I am sincerely praying to you. Please somehow put in the next possible rescue aircraft. I promise you sir; I will not let you down this time!’ My hand gestures were not so firm and resolute. I said, ‘Cpl Pandey, I don’t know how but let me try. Meanwhile, another aircraft crawled in. The door of the cockpit opened. Crew members started climbing down. Fatigued and worn out by constant gruelling travel, some of them felt dry and thirsty. Waiting for the Aircrew van to take to the restroom came to for help. ‘Sir, horrible is the word, Witnessing from a height there is hardly any house or dwelling which is not affected. Our station is in shambles. Ferrying since early morning, I feel tired.’ A known crew member greeted me with a salute and jumped in the crew van waiting for him.
Looking towards Cpl Pandey, I said, ‘You wait here. Let me talk to the Captain of Aircraft.’
‘Yes Sir. I will bring my hand bag’ he said cheerfully. He disappeared in the crowd of the persons getting down slowly. I came back to my office, lifted the phone. Ring cranked and a voice said, Crewroom Sir’, ‘ Please call for Captain of AN 32 just landed. I waited for some time. ‘Hellow’, vice said. ‘Well, I am Wg Cdr Oak. Narrated him in short. Listening carefully, he said, ‘let me try Sir'.
‘Thanks, I will leave him to you’, saying I dropped the receiver. Lifted on the sidecap, looking at the watch slowly walked towards my car. I saw Cpl Pandey standing near the ladder entrance for crewmen. I showed ‘thumbs up’. He saluted from a long distance. While driving home I felt satisfied that this boy should be on the plane soon.
But it was not to be!.....
continued…

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण1
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

मराठीत लिहिलेलं वाचायला छान वाटलं. वेळ लागला तरी चालेल.

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

या इंग्रजीतील लेखातील पुढचे भाग वाचायला कोणी इच्छा व्यक्त केली तर सादर करेन. मराठीत भाषांतर करायला सध्या शक्य दिसत नाही. शिवाय इंग्रजीतील मजा काही और असते.

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

छान आठवण! तुमच्यातल्या सहृदयी व्यक्तिला सलाम!

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

रवींद्र दत्तात्रय तेलंग

सैन्य म्हणजे हडेलहप्पी कारभार असे वाटत राहते... पण असे ही प्रसंग येतात...
ताठ मानेने चालणारा 'सार्जंट तांदळे' वरील लेख शोधून सादर करेन...

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

वा मस्तच किस्सा!

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

प्रकाश घाटपांडे
http://faljyotishachikitsa.blogspot.in/

वरील धाग्यातील इंग्रजीतील लेखावर काही प्रतिसाद नाही...?

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0