मरीन ड्राईव्ह!

मरीन ड्राईव्हला गेलो होतो(अर्थातच एकटा गेलो नव्हतो, पण ते महत्त्वाचं नाहीये). मरीन लाईन्स स्टेशनवर उतरून रस्ता ओलांडून कठड्यावर चढलो. वेळ गर्दीची नव्हती. त्यामुळे बसायला जागा भरपूर होती. पण बसावं, असं त्या अखंड कठड्यावरच्या एकाही ठिकाणी वाटलं नाही. आम्ही नुसतेच बसण्याजोगी जागा शोधत त्या कठड्यावरून फिरत होतो बराच वेळ. कोणी म्हणेल, की अरे मरीन ड्राईव्हचा एवढा लांबलचक कठडा, समोर एवढा अथांग समुद्र आणि बसण्याजोगी जागा नाही म्हणतोस?? बसण्याजोगी म्हणजे कठड्यावरची अशी जागा ज्यावर पिंक टाकल्याच्या खुणा नसतील आणि ज्याच्या पुढ्यात, खाली कचरा पडलेला नसेल अशी. टिश्यु पेपर, फूड प्रोडक्ट्सचे रॅपर्स, कोल्ड ड्रिंक्सच्या प्लॅस्टिकच्या बॉटल्स, कॅन्स, छोटे पॅक्स, चप्पल, काय वाट्टेल ते पडलेलं होतं सगळीकडे. खरं तर हे काही नवीन नाही. आपण आपलं, त्यातल्या त्यात स्वच्छ दिसणारी जागा हुडकून तिकडे ठाण मांडायची. तशी ती आम्ही मांडली.

बसलो. आणि ढुंगणाला चटका लागल्यानं लगेच हात कठड्यावर टेकून बूड उचललं. तसं हातांना सुद्धा चटका लागला म्हणून हात सोडले. बूड पुन्हा कठड्यावर जाऊन आदळलं. पुन्हा चटका!!
'उगाच आलो दुपारच्या वेळी... थोडं उशीरा आलो असतो तर चाल्लं असतं.'
'पण मग आपल्याला ही जागा मिळणं मुश्कील झालं असतं. संध्याकाळ होत जाते तशी गर्दी वाढते इथे' उत्तर आलं. पटलं. आम्ही पाय मोकळे सोडले. चपला सटकतात का काय पायातून, अशी भिती वाटायला लागली. म्हणून त्या पायाच्या अंगठ्याने आणि बोटांनी घट्ट पकडून ठेवल्या. थोड्या वेळाने एरवी एकदम हलक्या वाटणा-या त्या चपला जड वाटायला लागल्या. म्हणून मी त्या काढून कठड्यावर माझ्या बाजुला ठेवल्या. माझी बॅग त्यांच्यावर ठेवली.

'चपला का काढल्यास?'
'बसल्यानंतर पाय असे जास्त वेळ अधांतरी ठेवले तर बधिर होतात माझे. म्हणून त्यातल्या त्यात चपलांचा भार कमी केला.'

लगेच माझं अनुकरण करण्यात आलं. मी हसलो, मलाही रिटर्नमध्ये एक छानसं स्मितहास्य मिळालं. मी माझ्या उजवीकडे बघितलं. तिथं दोघंजण तनोमिलनात गुंतले होते. डावीकडे पाहिलं. तिथं रुसवे-फुगवे काढणं चालू होतं. दोन्हीही बाजुंना इंटरस्टिंग घडामोडी चालू होत्या तर. चांगलंय. डावीकडे थोडंसं पुढे पाहिलं... एक छत्रधारी-युगुल दिसलं. पूर्ण तयारीनिशी सगळं ठरवून आली होती ही मंडळी.. आमचं तर दादरच्या चौथ्या प्लॅटफॉर्मवरून क्वचित सुटणारी विरार ट्रेन पकडायच्या फंदात तिच्या आधीच्या चर्चगेट ट्रेनमध्ये चढल्यानं इथं विना-तिकीट येणं ठरलं होतं. पाठीमागे नजर फिरवली. एक फिरंगी कपल जाताना दिसलं. ही फिरंगी मंडळी मुंबईच्या रस्त्यांवर जेव्हा कधी दिसतात तेव्हा ती अशा गबाळ्या अवतारातच का फिरताना दिसतात कोणास ठाऊक!! असो. इथली-तिथली पाहणी खूप झाली. आता केंद्रस्थानी लक्ष द्या. लक्ष दिलं. डोळे बारीक आणि चेहरा जरा त्रासलेला दिसला. काय झालं??

'ऊन खूपच आहे रे!!'

अर्रर्रर्र... योगायोगानं घडलेल्या अपघातानं मिळालेल्या संधीचं सोनं करण्याची मी तयारी चालवलेली असताना हे सोन्याहूनही पिवळं असलेलं ऊन आडवं यावं...?? आता काय करावं? इतर प्रकारच्या अस्मानी संकटांना सहज तोंड देऊ शकलो असतो. पाऊस असता तर सरळ भिजलो असतो आणि भिजायला लावलं असतं. थंडी असती तर शरीराची ऊब देण्याच्या निमित्तानं जवळ खेटून बसून एका हाताने पाऊणभर विळखा घालायचा आयताच चान्स मिळाला असता. पण इथे ऊन होतं. उकडत होतं. जवळ गेलो तर जास्त गरम होईल. पावसासारखं उन्हात भिजता येत नाही. जास्तच झालं तर फारफार तर चिकट ओल्या घामानं भिजू. आता करावं काय?

'मी असं करतो, माझी उंची जास्त आहे. मी तुझ्या डाव्या बाजुला येऊन बसतो.'
'त्याने काय होणार?'

मी काही न बोलता डावीकडे जाऊन बसलो. उजवीकडे माझी थोडीशी सावली पडली. उन्हामुळे बारीक झालेले डोळे आता बॅक टू नॉर्मल मोडवर आले. मी 'कळलं मी असं का केलं?' अशा अर्थानं बघितलं. स्मितहास्य.

'थोडा असा हो ना... हा आता ठीक आहे. थँक्स.'

आम्ही थोडा वेळ बोलत बसलो. पाठनं ट्रिंग ट्रिंग करत आणि 'पानी, ठंडा पानी' असं म्हणत एक सायकलस्वार आडवा गेला. बाजुला चळवळ सुरु झाली, दोघांच्या बॅगेतला पाण्याचा साठा संपलेला होता. खालच्या ओठानं वरच्या ओठाला आतमध्ये दाबलं. नजर माझ्यावर स्थिरावली. डोळे बारीक, अर्थपूर्ण अर्धवट स्मितहास्य.

स्वाभाविकच - 'ओ भय्या, एक बिस्लेरी देना.. ठंडा है ना... हा. कितना हुआ?? पच्चीस??????' बारा-पंधरा रुपयाची बिस्लेरी हा पंचवीस रुपयांत तोंडावर मारत होता. घासाघीस करणं अशा प्रसंगी खूपच हलक्या दर्जाचं समजलं जातं. मी गपचूप पंचवीस रुपये दिले आणि भय्याकडून बिस्लेरीचा ताबा हस्तांतरित करण्यात मध्यस्थीची कामगिरी बजावली. साहजिक आहे की मला उंचावरून एक छोटासा 'ग्लग ग्लग ग्लग' होऊन, ओठांचा चंबू, तोंड पाण्यानं भरलेलं, आणि मग एक आवंढा गिळणं अपेक्षित होतं. पण जे ओष्ठ्यशिखर गाठायची माझी इच्छा होती ते त्या दहा-बारा रुपये सिक्युरिटी प्रिमिअम भरून विकत घेतलेल्या बिस्लेरीच्या बाटलीने एका झटक्यात गाठलं. मी तहानेने व्याकूळ होऊन ते दृश्य बघत होतो. तहान ज्या दोन गोष्टींची लागली होती त्या दोन्ही गोष्टी मला विसरून एकमेकांची तहान भागवण्यात मश्गुल होत्या. पाऊण बाटली संपली. उरलेलं पाणी मला मिळालं. मी का सोडतो का काय!! मीसुद्धा तोंड लावून प्यायलो. काय चव होती महाराजा!!!! अहाहाहा!! आता चेह-यावर समाधान दिसत होतं. मग त्यावर सुंदर खळ्या पाडणारं स्मितहास्य पुन्हा उमटलं. हायला!! सप्तरंगी इंद्रधनुची कमान सुद्धा फिकी दिसावी त्यापुढे. पंचवीस रुपये वसूल झाले.

'आता जरा बरं वाटतंय...' चला, पहिली पॉझिटिव्ह प्रकट प्रतिक्रिया.

मग गप्पांना जोर चढला. हळू हळू उन्हाचा आवेश कमी कमी होत गेला, थंडगार वारा वाहायला लागला. बोलता बोलता (म्हणजे, बोलणं ऐकता ऐकता) लक्ष आपसुकच समुद्राकडे गेलं. इतका वेळ गेला इथं येऊन, पण आत्ता या समुद्राकडे लक्ष गेलं माझं?? एवढ्या उशीरा? मघाशी मला फक्त माणसांनी त्या समुद्रात आणि समुद्राच्या किना-याशी केलेली घाण दिसत होती, आता त्या सगळ्यांना पुरून उरणारा समुद्र पूर्णपणे डोळ्यांत भरला. उजव्या दिशेने टवकारून ठेवलेले कान आता फक्त लाटांच्या उसळण्याचा आवाज ऐकत होते. पाठून वेगाने धावणा-या गाड्यांचा आवाज, शेजारचा आवाज, सगळं काही ऐकू येईनासं झालं. समुद्रात दूर कुठेतरी लाटा अंगावर घेणा-या एका दगडाचं टोक मला दिसायला लागलं. आत्ता मी त्या दगडावर उभा असायला हवं होतं. मी इथे काय करतोय?? अशी इच्छा होत्येय की... जावं, सरळ उडी टाकावी त्या समुद्रात, हात पाय मारावेत, दगड गाठावा आणि दोन्ही हात पसरून टायटॅनिकच्या पोजिशनमध्ये उभं राहावं. अरेच्चा, दोघंजण लागतात नाही का पोजिशनसाठी... ठीक आहे दोघंही उड्या टाकू समुद्रात त्यात काय!! मी स्वतःला त्या दगडावर उभा असल्यासारखाच कल्पू लागलो. 'आहाहा... काय मस्त वाटतंय... मस्त जोरदार वारा सुटलाय... दोघांचेही केस हवेत उडतायत.. सॉलेड रोमँटिक फील येतोय... माझ्या डोक्यावरून हात फिरतोय... कानाशी टाळ्या वाजतायत... एक मिनिट... फँटसीत काहीतरी तांत्रिक गडबड आहे. मीच हिरोईनच्या मागे उभा आहे तर माझ्या डोक्यावरून पाठीमागून कसा काय हात फिरेल?' मी दचकून भानावर आलो. दोन छक्के आम्हाला आंजारत गोंजारत भीक मागत होते. आम्ही नाही नाही म्हणून सुद्धा पिच्छा सोडेनात. मी कोणालाही भीक देत नाही. छक्क्यांना तर मुळीच नाही. आणि आता तर अजिबात नाही.... फुली फुली फुली नी माझ्या सगळ्या मूडचा, फँटसीचा विचका केला होता. पण हे छक्के जातच नव्हते.

'देऊन टाक ना पैसे... कटकट तरी मिटेल...' एका छक्क्याने सरळ माझी चप्पल उचलली आणि स्वतःच्या पायात ट्राय करून पाहायला लागला. मी गडबडीत त्याला एकमेकांना चिकटलेल्या दहाच्या दोन नोटा देऊन टाकल्या आणि सुटका करून घेतली. खरं तर मला धास्ती वाटत होती, की जिथे बिस्लेरी एमआरपीच्या दुप्पट भावाने विकली जाते तिथे भीक देण्याचा रेट काय असेल?? पण छक्क्यांचं समाधान झालं. त्यांनी पुढच्या रुसवे-फुगवे काढणा-या (एव्हाना त्यांनीही सगळं विसरून तनोमिलनास सुरुवात केली होती) युगुलाकडे मोर्चा वळवला.

'चल रे... बराच वेळ झाला आता... निघूया आई वाट बघत असेल. बाबाही आज लवकर घरी यायचेत माझे, जास्त उशीर झाला तर ओरडतील'

तेवढ्यात फोन वायब्रेट झाला.

'ओह शीट आईचा फोन... प्लीज अरे आपण निघूया प्लीज चल. बराच वेळ बसलो आपण'

माझं अद्यापी समाधान झालेलं नव्हतं. वातावरणातलं तापमान जसं खालावत होतं तसातसा मी उजवीकडे सरकून जवळीक वाढवत होतो. पण तसं बघितलं तर खरंच आम्ही बराच वेळ तिकडे बसून होतो. मरीन ड्राईव्हचा कट्टा एव्हाना गजबजून गेलेला होता. हॉटेलबाहेर माणसं वेटिंगमध्ये उभी असतात तशी इकडेसुद्धा बरीच माणसं 'कधी एकदा कोणीतरी उठतंय आणि आपल्याला तिकडे जाऊन जागा पकडता येत्येय' अशा आसुसलेल्या भावनेनं येरझा-या घालत होती. मी काहीसा नाराजीनंच उठलो. जाता जाता एकदा त्या दगडाकडे पुन्हा नजर टाकली. 'भेटू लवकरच मित्रा' असं मनातल्या मनात म्हटलं आणि चालू पडलो.