आपण का लिहिता ?

मला लिहायला आवडते म्हणून मी लिहितो.
मनातले विचार, मते लिहिल्याने - लिहिताना माझ्या विचारांना हळूहळू आकार व स्पष्टता येऊ लागली आहेच, प्रसंगी मते बदललीही गेली आहेत असा माझा समज आहे.

आपापल्या धाग्यांची जाहिरात करण्याची सध्या फ्याशन आहे. माझ्याही ब्लॉगची झैरात! 'आपल्याला मुळात लिहावंसं का वाटतं?'

टीपः या पोस्टमध्ये खाली काही लिंका आहेत. मूळच्या पोस्टहून या लिंका जास्त वाचनीय आहेत.

काहीजण जास्त चढली म्हणून लिहीत असावेत.
काहीजण बोचकारण्यासाठी लिहीत असावेत.
काहीजण संपूर्ण जगाला ज्ञानाचा प्रकाश वाटायला लिहीत असावेत.
काहीजण लोकांचे अंतःकरण पार पालटवून थोर माणूस घडावणे आणि आख्ख्या जगाअचे भले करणे ह्यासाठी लिहीत असावेत.
काहीजणांना जालिय डायरिया झाला असावा.
काहीजणांना काही ठराविक विचारसरणीचा मंत्रचळ (ocd) झाला असल्याने लिहीत असावेत.
काहीजणांना एकाच विचारसरणीत आख्ख्या जगाच्या हरेक समस्येचे उत्तर वा समस्येचे मूळ सापडते ;ते बोंबलून सांगण्यासाठी ते लिहित असावेत.
काहीजणांना अधिक चांगल्या प्रकारे वेळ कसा घालवायचा समजत नसावं.
काहीजणांना सर्व स्त्रीवाद्यांचं, पुरोगाम्यांचं आपल्या केवळ प्रतिसादांच्या फटकार्‍यानं निर्दालन करायचय म्हणून ते लिहीत असावेत.
ही काही थोडीशीच कारणं.
अजून काही मेगाबायटी लिहिलं जाउ शकतं.
तरीही कारणं संपणार नाहित.

काही नवीन वाचतां कंडुअतिशमनार्थ लेख तो ल्याहावा |
तेहीं नसतां मग प्रतिसादोन काळ काढावा ||

माझा लिहिण्याचा उद्देश्य समाजातले आर्थिक, सामाजिक आणि राजनैतिक सत्य लोकांसमोर ठेवणे.

संस्थळं म्हणजे वैयक्तिक विकीपिडीया असा समज अनेकांचा होतो, पण संस्थळावर येणार्‍या बहुतांशांचा उद्देश्य 'संवाद' असतो.

प्रत्येक वेळी एखादा लेख किंवा साधा प्रतिसाद लिहून पोस्ट केला की मला हाच प्रश्न पडतो की मी का लिहितो?
पण पुढच्यावेळी परत उत्साहाने काहीतरी लिहितोच. संभोगानंतरच्या नैराश्यासारखेच आहे हे.

प्रत्यक्ष जीवनात इथले जसे दोस्त दुश्मन आहेत तसे कोणी लोक आजूबाजूला नाहीत म्हणून. एरवी ऐसीवर (वाचन, लेखन उद्युक्त करणारं) ढासू कायतरी आलं आणि माझा दुधवाला माझ्याशी कितीही वेळ गप्पा मारू लागला तर मी सगळ्या ऑनलाईन माध्यमांकडे दुर्लक्ष करतो नि त्याच्याशी गप्पा चालू ठेवतो. (पण त्यालाही कधी फार वेळ असल्याचं आढळत नाही.).
दुसरं हे कि मला कि मला खरंच लिहायला आवडत नाही, प्रायवसी काँप्रो होते म्हणून लोक फोनवर बोलत नाहीत, अन्यथा फोन असताना टाईप का करा? मी नेहमी फोनवर बोलणे पसंद करतो. नविन लोकांची ओळख करून घ्यायची जागा आणि त्यासाठीचे कष्ट यापलिकडे या लिहिण्याला मोल नाही.
ऐसी प्रचंड यूजर फ्रेंडली आहे (तांत्रिक तसेच व्यवस्थापनाचे वर्तन) म्हणूनही मी टायपत राहतो.
------------------
आता मनोबावाला पार्ट.
बहुतेक दरवेळी उद्देश वेगळा असतो.
--------------
ऑफिसमधून आरामात करता येतं. अगणित गणिते नि कंत्राटे यांच्यामधे तुम्ही एका वेगळ्या जगाला चिकटून राहता हि कल्पनाच गोड आहे. मीमराठीवर मी लिहिण्यापूर्वी (किंवा मायबोलीवर मराठी वाचण्यापूर्वी) मला ऑफिस मंजे "शुद्ध पकावू जागा" वाटे. आता लिहित असल्याने, विरंगुळा वाढला आहे.

- असेच टंकत राहिलो, तर एक ना एक दिवस समग्र शेक्सपियर (मराठी अनुवादित आवृत्ती) नाही, तरी गेला बाजार ज्ञानेश्वरी तरी टंकून जाऊ, या आशेने.

- 'दिसामाजि काहीतरी ते लिहावे' असे लायसन खुद्द समर्थ रामदासांनी जेथे आम्हाला दिलेले आहे, तेथे हा प्रश्न आम्हांस विचारू पाहणारे आपण नेमके कोण?

जाहिरात मोड ऑन
जॉर्ज ऑरवेल - मी का लिहितो?
जाहिरात मोड ऑफ

खूप लहानपणी आम्हाला एक कविता होती. सारखा सारखा वाहून वाऱ्याचे पाय दुखत कसे नाहीत? सारखी सारखी वाहून नदी थकत कशी नाही? सारखी सारखी कामं करून आई दमत कशी नाही? अशी काहीशी ही कविता होती. ती आम्हांला सगळ्यांना खूप आवडायची. पण ही कविता शिकवताना, बाई आम्हाला म्हणाल्या, “सारखं सारखं बोलून तुमचं तोंड दुखत कसं नाही?” आणि हे ऐकताना आम्हाला सगळ्यांना एकदम खुद्कन हसूच फुटलं. आम्ही सगळ्या मुली खूप बडबड्या होतो. त्यात मी नेहमी आघाडीवर. माझा छंद काय? असं विचारल्यावर मी कधीकधी ’गप्पा मारणे’ असं उत्तर आजही देते. माझ्या मते, प्रत्येक माणसाला माझ्याइतकं तीव्रतेने नसेल कदाचित, दुसऱ्याशी बोलावंसं वाटतच असतं. पण नीट विचार केला, तर असं वाटतं की हे बोलणं म्हणजे नुसतीच बडबड नव्हे. नुसते स्वगत नव्हे आणि एखाद्याला ’पिळणे’ तर नव्हेच नव्हे. हे बोलणं म्हणजे जिवाभावाच्या सुहृदांना काहीतरी सांगणं असतं. काही गोष्टी त्यांच्याकडून ऐकणं असतं. सुखदुःखं वाटून घेणं असतं. पुलंनी वटवट या नाटकामधे,

’अमुच्या भाळी सदैव लिहिली कटकट वटवट करण्याची’
ही केशवसुतांची ओळ उद्धृत करून म्हटलंय, की जीवनाचा सारा गोडवा या गोड वटवटीतच सामावलेला आहे.

माफ करा पण रहावलं नाही म्हणून, ऐसीवरील अदिती (नंबर २), यांच्या या ब्लॉगवरील ओळी उधृत करुन एवढेच म्हणते की वरील कारणासाठीच लिहावेसे वाटते.

write the things that you want to read! हे एकदा आंजावर वाचलं ते पटलं.
जे काही आंजावर मराठीत असावं असं वाटतं -ते बहुधा नस्तं. त्याला अनुसरून जे जे काही मराठीत वाचावसं वाटतं, त्याबद्दल ऐसीवर टंकतो. ऐसीवर आल्याने त्याला गूगलातही अग्रक्रम मिळतो आणि बाकी लोकांनाही ते वाचता येतं - असा शुद्ध स्वार्थी आणि क्षुल्लक दृष्टीकोण आहे.
बाकी -
"आज लिहिणं स्वस्त झालंय म्हणून लोक लिहितात-वाचतात. एक एक पान कोटी रुपयांना विका, मग कितिसे लोक लिहितील आणि किती लोक वाचतील?" असं एक भरघोस मिशिवाले चष्मिश काका कुठेतरी म्हणालेच आहेत.