वारपुराण

रविवार, सोमवार, मंगळवार, बुधवार… कुणी शोधून काढले असतील माहित नाही, पण तो / ती महानच! अश्मयुगात रोजच उठून शिकार करून खाणाऱ्या, आणि अंधार पडला की काही दिसत नाही म्हणून झोपणाऱ्या "होमो सेपियन" ला अचानक एक दिवस दुसऱ्या दिवसापासून वेगळा आहे हा साक्षात्कार कसा झाला आणि ते दिवस एकदाच न येता परत परत येतात हे सुद्धा कसं कळलं माहित नाही. पण मला पृथ्वी गोल आहे हे एक वेळ पटणार नाही, पण एक सोमवार हा दुसऱ्या सोमवारासारखा असतो आणि एक मंगळवार दुसऱ्या बुधवारसारखा कधीही नसतो हे मात्र अगदी मनापासून मान्य आहे. तशी माझी "श्रद्धा" च आहे. श्रद्धेचा प्रश्न येतो तिथे काही सिद्ध करावं लागत नाही. तरीही, हे वारांचं आख्यान लावतोच आज… कारण तशी गरजच निर्माण झाली आहे.

लहान होतो तेव्हा सोमवार ते शुक्रवार यांच्यामध्ये फरक जाणवायचा नाही. रोज सकाळी उठून शाळेत जायचं हे ठरलेलं. सकाळची सातची शाळा होती तेव्हा, सकाळी "सात" ही फक्त धावपळीची आणि प्रार्थनेला उभं राहण्याची वेळ वाटायची. पण शनिवार सकाळी "सात" ची वेळ ही शनिवारची वेळ जाणवायची. उद्याचे "सात" पहायची गरज नाही आणि आज अर्धी शाळा… त्यामुळे शनिवारी सकाळी सात / साडेसात वाजता ऊन पडलंय असं वाटायचंच नाही. एरवी बुधवारी वगैरे सकाळी पावणेसातच्या उन्हाने पण चटके बसायचे…

रविवारी "सात" ला उठलो नाही तरी आठच्या ठोक्याला वगैरे जाग यायची… आज दादांसोबत (लोकांचे बाबा किंवा पप्पा… आमचे दादा) सोबत बाजारात जायला मिळणार या कल्पनेने मस्त वाटायचं… दादा अंघोळ - पूजा करून बाहेर जायला तयार! त्यामुळे चहासोबत ३ ऐवजी २ च बिस्कीट खाउन पटकन अंघोळ करून तयार व्हायचो. दादा स्कूटरला कीक मारायचे आणि मी समोर ऊभा राहायचो… नुकताच अंघोळ करून आल्याने कान ओले असायचे आणि स्कूटर सुरु झाल्यावर त्यांत थंड वारं जायचं… अहाहा!!

सोमवार ते शुक्रवार जेव्हा सकाळची शाळा होती तेव्हा सकाळी अकरा वाजता दिवस संपत आलेला असायचा. शनिवारी सकाळी अकरा वाजता शाळेतून बाहेर पडता पडताच मित्रांसोबत सगळे प्लान बनलेले असायचे. उरलेला शनिवार त्या plan execution मध्ये जायचा… शनिवारी संध्याकाळी सहा वाजता "पाहुणे" येणार किंवा आपण पाहुणे बनून कुठेतरी पोहे खायला जाणार हे पण ठरलेलं! रविवार सकाळी अकरा वाजता दादांचा बाजार आटोपत आलेला असायचा आणि स्कूटर लांब कुठेतरी लावून मला पायपीट करायला लावली म्हणून मी दादांवर चिडून घरी जेवायला काय असेल याची वाट पाहत असायचो!

रविवारची दुपार पण स्पेशल होती. TV पाहायला बंधन नाही, आई निवांत, ताई तिच्या कामात / अभ्यासात त्यामुळे भांडण वगैरे यांना पण विश्रांती.… दादांचा डोळा लागेपर्यंत पेपर हातात पडायचा नाही, त्यामुळे ते कधी झोपतात त्याची वाट पहायची… मग पेपर, पुरवणी, पुरवणीच्या कोपऱ्यातले अजिबात हसू न येणारे जोक वगैरे सगळं वाचून काढायचं… "संपादकीय" वाचायच्या फंदात पडायचो नाही त्यामुळे उगाच "भेजा फ्राय" वगैरे सुद्धा काही व्हायचं नाही…

कॉलेजात गेलो तेव्हाचे शनिवार रविवार वेगळे होते. आणि आता रविवारी सकाळी दादांसोबत न जाता स्वतःची गाडी काढून गरज असेल तर घरचं काम नाहीतर मित्रांसोबत वगैरे वगैरे… अकरावी बारावीचे रविवार तर आठवतच नाहीत. क्लास / टेस्ट काही न काही… कॉलेजातले सोमवार ते शुक्रवार सुद्धा फार वेगळे वाटत नव्हते.

नोकरीला लागल्यापासून "सोमवार" हा अगदीच वेगळा असा ठळक कळायला लागला. "Monday Blues" वगैरे वगैरे… या दिवसाचा आणि "deadline च्या आधीचा दिवस" हा सोमवार ते रविवार कधीही आदळणारा एक नवा दिवस… या दोन्ही दिवसांचा गळा दाबून खून करावासा वाटायचा… अजूनही वाटतो. फक्त आता "हतबलता" ही भावना वाढत चालली आहे एवढंच…

जसा तो "सोमवार" कळला तसाच अमेरिकेत शिकायला आलो तेव्हा "शुक्रवार" ठळक कळला. अमेरिकेतला "शुक्रवार" हा TGIFच का असतो ते अगदी नीट कळलं. सगळे क्लासेस गुरुवारी संपायचे. शुक्रवारी सकाळी पार्ट टाईम जॉब वर पाट्या टाकून यायच्या आणि दुपारी assignments वगैरे थोडंफार "केल्यासारखं" करायचं… संध्याकाळी पाच वाजल्यापासून "आज रात को क्या करनेका?" या अतिभयंकर प्रश्नावर चर्चा सुरु व्हायची. "आज दारू नको, काहीतरी मस्त करूया!" असा सुरुवातीचा प्रस्ताव असायचा. कुणीतरी चांगला picture डाऊनलोड करायचा, पण तो सगळ्यांना आवडायचा नाही. हव्या त्या movie ची चांगली प्रिंट सापडायची नाही. बाहेर जाणं वगैरे कधीच बारगळलेलं असायचं. शेवटी साडेआठ वाजता कुणीतरी म्हणायचं… "चला लिकर स्टोर ९ ला बंद होण्याआधी घेऊन येऊ…" त्या अर्ध्या तासात आम्ही जेवढं पळायचो तेवढं रोज पळालो असतो तर आज मी फिट असलो असतो! त्या दुकानात गेल्यावर तिथला गुज्जू मालक कमलेश, "आगये!!" असं म्हणून तंबाखूने लाल झालेले दात दाखवत स्वागत करायचा. मग ९ च्या आत त्या मयसभेतून योग्य ती बाटली फायनल करून ८.५९ ला बाहेर पडायचो. क्रेडीट कार्ड ९ नंतर चालणार नाही म्हणून ही ९ ची घाई! मग तिथून घरी येउन १० च्या आसपास प्रोग्राम सुरु व्हायचा… सगळे picture जाऊन जुनेच १०० वेळा पाहिलेले picture पाहता पाहता यापेक्षा भारी कधी झालं नाही आणि कधी होणार नाही, या भावनेने झुलत झुलत आवंढा गिळायचा… हा प्रोग्राम बाटली कमी पडली म्हणून कधी मध्येच थांबायचा… मग "टांगा पलटी घोडे फरार" अवस्थेतच घरासमोरच्या ग्रोसरी वाल्याकडे beer आणायला पळायचो… लाल लाल डोळ्यांनी त्या दुकानात beer च्या fridge समोर पुन्हा "choice" करायची, counter वरचा Joe काहीतरी जोक मारायचा त्याला आपल्या "मादक इंग्रजी" मध्ये उत्तर द्यायचं आणि परत येउन प्रोग्राम कंटीन्यू!!!

लग्न झाल्यावर या अशा शुक्रवारची जागा "रेस्तुरांत" शोधण्याने घेतलीये. शुक्रवारी office मध्ये "रात्रीसाठी प्लेस शोधणे" एवढंच काम असतं हे आता कळायला लागलंय. येल्पपासून urbanspoon पर्यंत सगळा काही चाळून होतं. बायकोने तिच्या ऑफिसमधून तिला पिक करायच्या आधीच काय ते ठरव असा दम दिलेला असतो. आपण लाख caribbean वगैरे हाटेल शोधून जातो, आणि बायको ऐन वेळी माझं पोट भरलं पाहिजे वगैरे म्हणून नेहमीचंच काहीतरी शोधायला लावते. Anniversary सारख्या occasion ला हे शुक्रवारचं व्रत वाट्टेल त्या वारी आणि दुप्पट नाटकी उत्साहाने करावं लागतं. शनिवारची लहानपणीची रम्यता तर आता राहिली नाहीच, पण रविवारचा निवांतपणा, आणि निरागस / "without agenda" अशी वर्तमानपत्रं आणि पुरवण्या वाचन पण संपलंय. आता तर बातम्यांपासून पळताही येत नाही. आता रविवार म्हणजे सोमवारी बॉस ओरडणार म्हणून थरथर कापण्याचा वार, किंवा "सोमवार सहन करता यावा म्हणून आत्ताच काम करून घ्या" असं म्हणण्याचा वार झाला आहे.

काही वेगळेपण संपतंय, आणि काही नकोसं होतंय… आजकाल तर कधी कधी बुधवारही सोमवारचे कपडे घालून येतो आणि रविवाराला त्याचे कपडेच सापडत नाहीत, त्यामुळे तो इतर वारांपेक्षा वेगळा दिसत नाही. त्या होमो सेपियानला वारांचा फरक पडायचा नाही, तसंच आता पुन्हा होतंय की काय माहित नाही. ऐसीवर लेख टाकू म्हणून शनिवारपर्यंत थांबून आता उपयोग नाही, त्यामुळे जी मंगळवार रात्र मिळालीये ती सत्कारणी लावून घेतो.

शेवटी काय, कुणीतरी वार शोधायचे तेव्हा शोधले. पण आता तेच वार वारले तरी फार फरक पडणार नाही!!!

(टीप: हे खूप उस्फूर्त, जसं सुचलं तसं लिहिलंय, त्यामुळे असंबद्ध वाटण्याची शक्यता आहे. मुद्दाम धागा "मौजमजा" सदरात काढतोय. वाचा, पण स्वतःच्या जबाबदारीवर अर्थ वगैरे काढा. :) )