स्त्री - काल आणि आज

अगदी अगदी.

माझ्या शाळेत पेड रजाच नसते. आजारी पडल्यास एखादा दिवस पेड रजा मिळते पण त्यासाठी सर्व तासांचे काम सेट करावे लागते आणि बरेच इ-मेल पाठवायला लागतात. त्यापेक्षा आहे त्या अवस्थेत शाळेत गेलेले परवडते. एकदा कामाला लागल्यावर तक्रारी आपोआप गायब होतात. गेल्या पंधरा वर्षात रजेचा अर्ज टाकल्याचं आठवत नाही. अर्थात शाळेला हिवाळ्याची अन उन्हाळ्याची सुट्टी मिळते म्हणून मी टिकले आहे.

कविता आवडली...

उत्तम प्रतिसाद.

मी उपरोधिक प्रतिक्रिया दिली खरी, पण माझं म्हणणंही तितकंच गंभीर होतं. साने गुरुजींच्या आईविषयी त्यांनी जे सांगितलं आहे ते वाचून मला खूप वाईट वाटलं होतं. त्यांचं घर तसं खाऊनपिऊन सुखी, थोडीफार जमीन असलेलं. पण घरातला धबडगा इतका असायचा की त्या बाईला आपल्या गावातून बाहेर जायची वेळ येणं हे कित्येक वर्षांनी जमलं होतं. जयवंत दळवींनीही आपल्या घरातल्या एकत्र कुटुंबातल्या चार बायकांच्या आयुष्याचं वर्णन जे केलं आहे ते वाचून अंगावर काटा येतो. स्वातंत्र्य नाही, अधिकार नाहीत, घरातून बाहेर पडण्याची सोय नाही, आणि कामं प्रचंड.

आजच्या मध्यमवर्गीय स्त्रीला जबाबदाऱ्या आहेतच, त्याबद्दल वादच नाही. पण क्षितिजं प्रचंड प्रमाणावर विस्तारलेली आहेत. त्यामुळेच त्या स्वतः निर्णय घेऊन मुलं, घरकाम ही जबाबदारी असतानाही नोकरी स्वीकारतात. या विस्तृत क्षितिजांसाठी त्या चार दिवसांची अस्पृश्यता/आराम सोडून देतात. पण घराच्या घाण्याला बांधलं जाण्याची जबरदस्ती आणि मग त्यात चार दिवसांचा आराम यापेक्षा नोकरी, पगार, स्वतःच्या पायावर उभं राहाणं, स्वतःला महत्त्व असणं आणि नवरा अचानक गेला तरीही घर सांभाळण्याची क्षमता मिळवणं हे महत्त्वाचं असावं.

पण आपण फक्त दोन पुरुष यावर बोलतो आहोत. त्यापेक्षा तुम्ही असं का नाही करत? भारतात गेली दहाएक वर्ष नोकरी करत संसार सांभाळणाऱ्या स्त्रियांना तुम्ही विचारून पाहा, तुमच्या आईचं आयुष्य जास्त सुखकर होतं असं वाटतं का? त्यासाठी नोकरी सोडायला तुम्ही तयार आहात का? त्यांची उत्तरं इथे शेअर करा.