फुसके बार – १४ फेब्रुवारी २०१६

फुसके बार – १८ फेब्रुवारी २०१६ सहा मिनिटांमध्ये तीनदा, जेएनयुप्रकरणी निषेधार्ह मारहाण, योगेश्वरचे फुटीरतावाद्यांना प्रत्युत्तर
.

१) सहा मिनिटांमध्ये तीनदा

बोगद्यात फोनसाठीची रेंज न आल्याने त्याचे इंटरनेटचे कनेक्शन भंगले. तो बँकेचे ऑनलाईन ट्रांजॅक्शन करत असल्याने काही न करताही तुम्ही 'रिफ्रेश बटन दाबल्यामुळे किंवा एकच बटन दोन वेळा दाबल्याने एरर' असा मेसेज येऊन तो त्या वेबसाईट मधून बाहेर फेकला गेला.

आधीच बोगद्यात सिग्नल कसा येत नाही या विचाराने तो वैतागला होता. २०१६ सालातही इंडिया इतका मागासलेता कसा या भावनेने आपण वेळेतच योग्य तो निर्णय घेतल्याचे त्याला खूप समाधान वाटले.

पण त्याहीपेक्षा आपली काहीही चूक नसतानाही खोट्या आरोपावरून बॅंकेच्या वेबसाईटवरून बाहेर फेकले गेल्याचा अपमान त्याला जिव्हारी लागला. गांधीजींना प्रिटोरियात ट्रेनमधून बाहेर फेकले गेल्यावर काय वाटले असेल याची त्याला अनुभूती मिळाली. त्या निमित्ताने त्याला प्रथमच गांधीजींबद्दल आपुलकी वाटली.

पण या बोगद्याच्या समस्येबदल काही तरी करायला हवे असे त्याला मनापासून वाटले. बोगद्याऐवजी ट्रेन वळणे घेत डोंगर ओलांडू शकेल असा मार्ग तयार करण्याचा खर्च आणि बोगद्यातून जाताना इंटरनेट बंद झाल्यामुळे होणाऱ्या गैरसोयीची किंमत यांची तुलना करत, बोगद्याऐवजी डोंगराला वळसा घालणारा मार्ग तयार केला तर काही तासांमध्येच त्याचा पे बॅक म्हणजे ब्रेक इव्हन होईल याबद्दल त्याची खात्री पटली. एवढी साधी गोष्ट सरकारच्या लक्षात कशी येत नाही असे वाटून आपण अगदी वेळेत योग्य तो निर्णय घेतला याचे त्याला दोन मिनिटांत दुसऱ्यांदा समाधान वाटले. शिवाय एवढ्या मोठ्या समस्या असूनही आपल्या काही समविचारी मित्रांप्रमाणे आपण मात्र इंडियाला ब्लडी इंडिया म्हणत नाही याचे आंतरिक समाधान होतेच.

अडचण आली की गप्प बसणे त्याच्या स्वभावात नव्हतेच. आताच एका मिनिटात केलेले ब्रेक इव्हन अॅनॅलिसिस रेल्वेमंत्री प्रभूंपर्यंत पोहोचवायचा निश्चय त्याने केलाच होता व त्यातून सरकारने पीआयओंना रेल्वे मित्र हा पुरस्कार देण्याची सुरुवात केली तर तो हमखास आपल्यालाच मिळणार याची त्याला खात्री पटली.

शिवाय गरज ही शोधाची जननी असते यावरून इंग्लिशमध्येही अशीच एक सेईंग आहे हे त्याला आठवले व त्याने लगेच ही सेईंग अंमलात आणण्यासाठी मोबाईल चार्जिंगसाठी पॉवर बँक असते, तशी जेथे रेंज नसते तेथे वापरण्यासाठी इंटरनेट बँक का असू नये असा प्रश्न त्याच्या इन्नोव्हेशन सर्कलमध्ये विचारायचे ठरवले. एखाद्या कल्पनेचेही पेटंट घेता येते हे माहित असल्याने त्याने मायदेशीपरत गेल्या गेल्या एखाद्या आयपी अॅटर्नीला गाठायचे ठरवले. आपल्यालाच ही कल्पना आधी सुचली हे सिद्ध करावे लागले तर काय या कल्पनेने तो पुन्हा एकदा अस्वस्थ झाला व त्याने काही तासांचाही उशीर व्हायला नको म्हणून त्या कल्पनेची इमेल तयार करून स्वतःच्याच दुसऱ्या इ मेल आयडीवर पाठवती आणि मगच त्याने मान वर केली.

त्याचा शेजारचा माणूस चक्क खिडकीतून बाहेरच्या घाटातून दिसणारे सौंदर्य पहात होता. अशा पद्धतीने वेळ वाया घालवणाऱ्यांमुळेच इंडिया मागे आहे याची त्याची पुन्हा एकदा खात्री पटली आणि आपण अगदी वेळेत योग्य तो निर्णय घेतल्याची त्याची खात्री पटली. मागच्या सहा मिनिटांमध्ये तिसऱ्यांदा.

२) जेएनयुमधील विद्यार्थी कन्हैया कुमार याला कोर्टात सादर केले जात असताना त्याला काही वकिलांकडून मारहाण केली गेली. याचा धिक्कारच केला पाहिजे. दिल्ली पोलिस अजूनही कन्हैयाविरूद्ध सबळ पुरावे आहेत असे म्हणत असले, तरी ते पुरावे काय आहेत हे जोपर्यंत पुढे येत नाही, तोपर्यंत त्याला केवळ संशयितच समजले पाहिजे. आतापर्यंत पुढे आलेल्या पुराव्यांवरून हा नेता देशविरोधी घोषणा दिल्या जात होत्या तेथे उपस्थित होता, मात्र त्याचा प्रत्यक्ष घोषणा देण्यात प्रत्यक्ष सहभाग नव्हता असे दिसते. तरीही आज न्यायालयाने त्याला तब्बल पंधरा दिवसांची कोठडी का दिली हे पाहणे औत्सुक्याचे ठरेल.

यापूर्वीही जेएनयुमधील विद्यार्थ्यांना, पत्रकारांना मारहाण केली गेली, पत्रकारांचे फोन हिसकावून घेतले गेले, त्यांना धमक्या दिल्या गेल्या, हे प्रकारही तसेच अगदी निषेधार्ह आहेत.

हे उद्योग करणारे इतर कोणी नसून स्वत: वकीलच आहेत हे तर आणखी धक्कादायक आहे. या वकिलांची वैयक्तिक मते काहीही असोत, पण ते जे करत आहे त्याला गुंडगिरीशिवाय दुसरे काही म्हणता येणार नाही. आज मुंबईतील लोकल ट्रेनमध्ये मोबाइल फोनचोरीच्या संशयावरून दोन मुलांना अक्षरश: निर्वस्त्र करून काही प्रवाशांनी पट्ट्याने बेदम मारहाण करण्याचा भयंकर प्रकार झाला. वकिलांचे हे वागणेही असेच रानटीपणाचे आहे. दिल्लीत भाजपचे जे हातावर मोजण्याएवढे आमदार आहेत त्यांच्यातल्या एकाने एका डाव्या विचारसरणीच्या माणसाला बदडले व तो त्याच्या वागण्याचे निर्लज्जपणे समर्थन करत आहे.

या सर्व घडामोडींमध्ये जेएनयुमधील अभाविपच्या तीन पदाधिका-यांनी आपल्या पदांचे राजीनामे दिल्याचे आताच कळते आहे. त्यात त्यांनी ज्या पद्धतीने वकिलांकडून कन्हैया कुमारसह इतरांना मारहाण झाली, त्याचे कारण दिले आहे. शिवाय ब-याच काळापासून मनुस्मृतीवरून व रोहित वेमुला या दोन मुद्द्यांवरून असलेले मतभेद या कारणाचादेखील उल्लेख त्यात आहे.

कारणे काहीही असली तरी कोणतीही धडक कारवाई करण्यापूर्वी त्यासाठी सबळ कारणे आहेत का याची खात्री करून घेतली नाही, तरी लोक पुरेसे जागरूक आहेत. यातला दोन्ही बाजूंकडून केला जाणारा राजकारणाचा भाग सोडला तरी सर्वोच्च न्यायालयात याबद्दल मूलभूत प्रश्न विचारले जाऊ शकतात. त्यामुळे पुरेशी कारणे नसतील तर न्यायालयाकडून कानउघाडणी झाल्यावर होणारी पंचाईत वेगळीच. त्यासाठी आणखी काळजी घ्यायला हवी.

३) योगेश्वर दत्तचे फुटीरतावाद्यांच्या घोषणांना प्रत्युत्तर

भारताचा आघाडीचा कुस्तीपटू योगेश्वर दत्तला जेएनयुमध्ये फुटीरतावाद्यांनी देशविरोधी घोषणा दिल्या त्यांना सडेतोड उत्तर दिले आहे. त्याने याबाबतीत एक कविताच सादर केली.

गज़नी का है तुम में खून भरा जो तुम अफज़ल का गुण गाते हो,
जिस देश में तुमने जनम लिया उसको दुश्मन बतलाते हो!
भाषा की कैसी आज़ादी जो तुम भारत माँ का अपमान करो,
अभिव्यक्ति का ये कैसा रूप जो तुम देश की इज़्ज़त नीलाम करो!
अफज़ल को अगर शहीद कहते हो तो हनुमनथप्पा क्या कहलायेगा,
कोई इनके रहनुमाओं का मज़हब मुझको बतलायेगा!
अपनी माँ से जंग करके ये कैसी सत्ता पाओगे,
जिस देश के तुम गुण गाते हो, वहाँ बस काफिर कहलाओगे!
हम तो अफज़ल मारेंगे तुम अफज़ल फिर से पैदा कर लेना,
तुम जैसे नपुंसको पे भारी पड़ेगी ये भारत सेना!
तुम ललकारो और हम न आये ऐसे बुरे हालात नहीं
भारत को बर्बाद करो इतनी भी तुम्हारी औकात नहीं!
कलम पकड़ने वाले हाथों को बंदूक उठाना ना पड़ जाए,
अफज़ल के लिए लड़ने वाले कहीं हमारे हाथों न मर जाये!
भगत सिंह और आज़ाद की इस देश में कमी नहीं,
बस इक इंक़लाब होना चाहिए,
इस देश को बर्बाद करने वाली हर आवाज दबनी चाहिए!

तो शेवटी म्हणतो,

ये देश तुम्हारा है ये देश हमारा है, हम सब इसका सम्मान करें,
जिस मिट्टी पे हैं जनम लिया उसपे हम अभिमान करें! जय हिंद।

४) समज – गैरसमज

होस्टेलवर असताना पुण्याच्या मित्राने हापूसचे आंबे आणले. त्यातले बहुतेक आंबे थोडेफार लागलेले होते. त्याने ते जेव्हा मित्रांबरोबर शेअर केले, तेव्हा अर्थातच त्याच्या लक्षात आले नाही. पण त्याला जेव्हा हा प्रकार कळला तेव्हा त्याने आंबा खाण्याचे थांबवले. त्याने एवढ्य हौसेने आणले होते, थोडेच तर लागले होते, तेव्हा त्याला कोठे नाराज करा असे वाटून आम्ही मात्र खात राहिलो.

पण हे कुठल्या दुष्काळातून आलेत, आंबे खराब आहेत तरी खात आहेत, असा त्याचा समज झाला असेल का? त्या नजरेने तो आमच्याकडे पहात राहिला असेल काय?

अशा प्रकारे अगदी सहजपणे सासू-सुनांमध्ये गैरसमज निर्माण करू शकणारे प्रसंगही सांगितले जातात. उदाहरणार्थ रात्रीच्या जेवणानंतर स्वयंपाकघर आवरून झाल्यावर निजानीज झाल्यावर सुनेला स्वयंपाकघरात दररोज कसला तरी आवाज ऐकू येई. तिच्या लक्षात आले की तिच्या सासूबाई तेथे जातात. हे रोजच झाल्यावर तिला वाटू लागते की तिने सारे काही नीट आवरून ठेवले आहे की नाही याची नंतर पाहणी करण्यासाठीच सासूबाई मुद्दाम सगळे झोपी गेल्यावर तेथे जाऊन पाहतात. अर्थात सासूबाई त्यांची कवळी काढून ठेवण्यासाठी तशी चक्कर मारत असतात. कारण नव्या सुनेसमोर तसे करणे त्यांना प्रशस्त वाटत नसते.

कधीकधी नको तेवढा भिडस्थपणा तर कधी दुसरे स्पष्टवक्तेपणाचे किंवा फटकळपणाचे टोक. एकामध्ये न बोलल्यामुळे गैरसमज निर्माण होणार आणि नको तेवढे वाढणार. दुस-यामध्ये किरकोळ गोष्टींमधूनही नाते तुटायचीच शक्यता.

मध्यममार्ग हाच उत्तममार्ग हे त्यांना कोण सांगणार!

५) खाली फोटो असलेले 'दि स्वदेशी मालाचा व्यापार करणारी कंपनी लि.' या नावाचे १८७३मध्ये स्थापना झालेले कपड्यांचे दुकान कोठे आहे हे कोण सांगू शकेल? अर्थात स्त्रीवर्गालाच याचे उत्तर माहित असण्याची शक्यता अधिक वाटते.

फुसके बार – १९ फेब्रुवारी २०१६ रविशकुमार महात्म्य, धन्य हरीश व नेहमीचे बघे, खैय्याम यांची समाजऋणाची परतफेड
.

१) रविशकुमारसारखे खोडसाळ पत्रकार आणि आपले दुर्दैव

एनडीटीव्ही – हिन्दीचा मुख्य अँकर रविशकुमार याचा अलीकडे अनेकांना पुळका आलेला दिसतो. युट्युबवरील त्याचा एक प्रातिनिधिक व्हिडियो खाली दिला आहे.

https://www.youtube.com/watch?v=lnfRMfk4Eac

अलीकडे सियाचेनमध्ये मृत्युमुखी पडलेले जवान आणि ‘वन रॅंक, वन पेंशन’ वरून केलेल्या आंदोलन व त्यावरून आताच्या सरकारला सैनिकांच्या प्रश्नाबद्दल खरोखर वाटणारी काळजी यांचा संबंध लावणे म्हणजे तर अकलेची दिवाळखोरी आहे.

तीच गोष्ट पीडीपीबरोबरच्या काश्मिरमधल्या युतीची. काश्मीरमधली राजकीय कम्पल्शन्स, मग ती कॉंग्रेस वा भाजप या दोन्ही राष्ट्रीय पक्षांची असोत, त्याचे विश्लेषण करण्याची या रवीशकुमारची योग्यता नाही व त्यावरून जादवपूर विद्यापीठातली अफजल गुरूचे समर्थन करणा-या घोषणा देणा-या मुलीच्या या प्रतिवादावरून येथे आताच्या सरकारला झोडपण्याचीच त्याची वृत्ती येथे दिसते. तेव्हा पीडीपीशी असलेली युती व इतरत्र अफझलच्या समर्थनार्थ केलेल्या घोषणांवरुन आताच्या सरकारला दुटप्पी म्हणणा-यांना खरे तर रवीशसारख्या निष्पक्ष म्हणवणा-या पत्रकाराकडूनच परस्पर उत्तर दिले जायला हवे. त्याऐवजी तो याचे भांडवल त्याचा मुद्दा एकांगीपणे रेटण्यासाठी करत आहे.

तेथे जर पीडीपीशी आजच्या भाजपऐवजी कॉंग्रेसची युती असती व केन्द्रातही कॉंग्रेसचे सरकार असते व अशी देशविरोधी घोषणाबाजी झाली असती व केन्द्रातील कॉंग्रेस सरकारने त्याविरूद्ध काही कारवाई केली नसती तर याच रवीशकुमारने त्याविरुद्ध आवाज उठवला नसता का? तर मग याची नक्की अडचण काय आहे? राष्ट्रवादाच्या नावावरून आताच्या सरकारच्या विरूद्ध लोकांच्या मनात गोंधळ उडवून देण्याचा त्याचा उद्योग यातून स्पष्ट दिसतो. जगभरच्या अन्यायांची यादी त्याला दिसते, पण कन्नूरमधल्या हत्येसारख्या एखाद्या उदाहरणाचा उल्लेख केला की आपण कसे निष्पक्ष हे दाखवायला तो मोकळा. त्याला बिहार, बंगाल, उ.प्र.मधल्या राजकारण्यांनी घातलेला नंगा नाच दिसत नाही. ना त्याला मालदामध्ये काय झाले त्याचा उल्लेख गुंडगिरीच्या वा देशद्रोहाच्या घटनांच्या संदर्भात करावेसे वाटते.

स्कॉटलंड ब्रिटनपासून वेगळा होऊ पाहतोय, त्यांच्या नेत्यांना तेथे देशद्रोही समजले जात नाही असे रवीशकुमार म्हणतो. हाच न्याय लावायचा तर मग आपल्याकडे अगदी उद्या देशाचे किती तुकडे होतील याची गणती करता येईल काय? तेव्हा तो अतिशय धोकादायक पद्धतीने त्यांचा निष्पक्षपणाचा अजेंडा राबवत आहेत. तो धोकादायक आहे.

राष्ट्रवादाच्या संदर्भात केवळ हिटलरसारख्याची उदाहरणे दिली जातात. भारताच्याच संदर्भात राष्ट्रवाद जागवणारे टिळक, गांधी व स्वातंत्र्यानंतरचे शास्त्री, जेपी, अगदी अलीकडचे अण्णा हजारे यांची उदाहरणे त्यांना दिसत नाहीत काय? तेव्हा राष्ट्रवादाच्या नावाखाली जगभरात काय झाले याची उदाहरणे देताना भारतातही तसेच करण्याचा उद्योग चालू आहे हे दाखवताना केवळ लोकांच्या मनात भयगंड निर्माण करणे हाच याचा प्रयत्न दिसतो.

हे अर्ध्या हळकुंडाने पवित्र झालेले पत्रकार की यांना सगळे माहित असूनही ठरवून खोडसाळपणा करण्याचे ठरवलेल्या पत्रकार परदेशातल्या घटनांचा जसाच्या तसा संदर्भ येथे देतात आणि आपल्या डोक्यातले विष येथे ओकतात. शिवाय यांची पद्धतही आरडाओरडा न करता शांतपणे हे सगळे करण्याची.

जेठमलानींसारखे विविध प्रकारच्या गुन्ह्याचे आरोप असलेल्यांचे वकीलपत्र घेणारेही कधी आताच्या सरकारचा हिस्सा होते हे दाखवणारे हे रवीशमहाशय सिब्बल, चिदंबरम यांच्यासारख्यांनीही वेळोवेळी कोणाची वकीलपत्रे घेतली याचा उल्लेख करत नाहीत, तेव्हा हे धुरळा उठवणा-या पत्रकारांपेक्षा वेगळे नाहीत हेदेखील स्पष्ट होते.

त्याच्या म्हणण्यामध्ये एकच मुद्दा योग्य वाटतो, तो म्हणजे आता जेएनयुमधल्या या घटनांविरूद्ध हे वकील ज्या पद्धतीने हाणामारीवर आले आहेत, ते भ्रष्टाचाराच्या किंवा एरवी होणा-या अन्यायाच्या मुद्द्यांवरून आक्रमक होताना कधी दिसतात का? पण मग ही सिलेक्टिव्ह मुद्द्यांवरून आंदोलने करण्याची वृत्ती सगळीकडेच आहे व केवळ त्याचा उल्लेख केवळ आताच्या संदर्भात करणे हे यांच्या निष्पक्षपणाचे उदाहरण समजायचे का? शिवाय ते या वकिलांनी केलेल्या मारहाणीचा उल्लेख करतात, पण आजवर जे भ्रष्टाचाराचे प्रकार उघडकीस आले त्यांच्याविरूद्ध कन्हैयाकुमारसारख्यांनी तेवढ्याच तीव्रतेने आंदोलने केली का हो? त्यावरून विद्यापीठ बंद ठेवले का हो? तेथे सीताराम येचुरी उघडपणे सांगत आहेत की जेएनयुमध्ये सर्व विरोधांना डावलून त्यांच्या पक्षाचा विजय झाला आहे. हे विधान या रवीशकुमारांच्या डोळ्यात भरले का?

जेएनयुमध्ये ८५० प्राध्यापक आहेत. काहींच्या मते त्यातले केवळ ५० प्राध्यापक आताच्या आंदोलनावरून विद्यापीठात संप करण्याच्या मताचे आहेत. हा आकडा थोडाफार बदलूही शकेल, पण बहुतेकांना क्लासेस घ्यायचे आहेत, अभ्यासक्रम पूर्ण करायचे आहेत, असे ते सांगत आहेत. हा कन्हैयाकुमारही स्वत: अतिशय गरीब पार्श्वभूमीतून आलेला आहे. तरीही त्याला काय करायचे ते करू दे, पण तिथल्या बहुसंख्य अशा गरीब विद्यार्थ्यांना ही विद्यापीठात संप करण्याची ‘चैन’ परवडण्यासारखी नाही. त्यांना त्यांचा अभ्यासक्रम पूर्ण करून रोजीरोटी कमवण्यासाठी प्रयत्न करायचे आहेत.

रोहित वेमुलाच्या आत्महत्येपूर्वी त्याच्या संघटनेने केलेले उद्योग पूर्णपणे राजकीय स्वरूपाचे होते. हा कन्हैयाकुमारही जे करतो आहे, आताच्या देशविरोधी घोषणाप्रकरणात त्याचा हात असो किंवा नसो, ते पूर्णपणे राजकीय स्वरूपाचे आहे. आजच्या इंडियन एक्सप्रेसमध्ये त्याचा सविस्तार लेख प्रसिद्ध झाला आहे, त्यात त्याने व्यक्त केलेल्या मतांवरून हे लक्षात यावे. असेच करायचे तर मग अशा आंदोलनात सहभागी झालेल्या विद्यार्थ्यांनी आम्ही गरीबीतून आलेलो आहोत, आम्ही दलित आहोत याचे भांडवल करता कामा नये. असे म्हटले तर मात्र अशी आंदोलने करणे हा आमचा हक्कच आहे, असा यांचा आग्रह दिसतो. शिवाय अशी आंदोलने करायची तरी हे सारे विद्यापीठाच्या आवारात नको, कारण त्याने इतरांचे नुकसान होते, हेही यांना मान्य होत नाही. त्यामुळे यांच्या आंदोलनाच्या नावाखाली विद्यापीठ बंद राहिले, त्यातून इतर विद्यार्थ्यांचे ज्यांचा या आंदोलनांशी काही संबंध नसतो नुकसान होते, याचेही अशा गोष्टींचे समर्थन करणा-यांना घेणेदेणे नसते.

तेव्हा रवीशकुमार हे महाशय हे जगभरची उदाहरणे देऊन त्याच्या नावाखाली येथे भयगंड निर्माण करण्याचा उद्योग करत आहेत. ज्या प्रकरणात वकिलांनी किंवा लोकांनी प्रकारांना व जेएनयुमधील विद्यार्थ्यांना मारहाण करण्याचा उद्योग केला त्याची दखल सर्वोच्च न्यायालयाने घेतलेली आहे, त्यांच्यावर योग्य ती कारवाई होईलच, पण राष्ट्रवाद हा त्यांना अभिप्रेत असलेल्या अर्थाने वाईटच असतो अशी पट्टी पढवणा-या व आपल्या निवडक व हेतुने प्रेरित उदाहरणांवरून लोकांमध्ये भयगंड निर्माण करणा-या रवीशकुमारसारख्या पत्रकारांपासून सावध रहायला पाहिजे. भारताचे नागरिक म्हणून आपण सर्वसाधारणपणे पुचाट आहोतच, रवीशकुमारसारखे खोडसाळपणा करणारे पत्रकार त्या पुचाटपणात भर घालण्याचे काम करत आहेत. एरवी जे काही चालले आहे ते जणू सारे आलबेल आहे आणि सरकारच ते सगळे विसकटून सर्वांवर अत्याचार करण्यात अग्रेसर आहे असा आभास निर्माण करण्याचे काम करत आहेत.

टाइम्सनाऊचा अर्णब त्याच्या आक्रस्ताळेपणाबद्दल प्रसिद्ध आहे. मात्र आपल्याकडच्या देशविरोधी घोषणांच्या संदर्भात स्कॉटलंडमध्ये काय चालले आहे याची मुर्खासारखी उदाहरणे देत न बसता तो अशा देशविरोधी प्रवृत्तींविरूद्ध रोखठोक भूमिका घेतो आणि दुसरीकडे तो पत्रकार, जेएनयुचे विद्यार्थी यांच्यावर झालेल्या हल्ल्यांबद्दलही त्याविरूद्ध रोखठोकपणाची भूमिका घेतो, हेही आपण लक्षात घ्यायला हवे. जसे अर्णवही प्रत्येकवेळी ज्या भूमिका घेतो त्या सगळ्या बरोबर असतातच असे समजण्याची गरज नाही, तीच गोष्ट या रवीशकुमार महाशयांचीही आहे. दूध का दूध करण्याइतपत आपली समज आहे का की आपण वाहवत जातो ते हे पाहण्याची गरज आहे, मग तो अर्णब असो की रवीश कुमार असो. त्यामुळे या निमित्ताने रवीश कुमारने जे केले आहे ते डोळ्यात अंजन घालण्याचे नव्हे आपल्याला आंधळे करण्याचे उद्योग आहेत हे वेगळ्या सांगायची गरज नसावी.

२) एक भला माणूस आणि सगळीकडेच दिसणारे किडे-मकौडे

नुकतीच बंगळुरूमध्ये काळजाला पिळवटून टाकणारी धक्कादायक घटना घडली.
बंगळुरुत २३ वर्षीय हरीश नंजाप्पा हा त्याच्या बाइकवरून जात असताना एका भरधाव ट्रकने त्याला धडक दिली. यामुळे हरीशचं बाईकवरील नियंत्रण सुटलं आणि तो ट्रकच्या खाली आला. हा अपघात एवढा भयंकर होता की या अपघातात त्याच्या शरीराचे दोन तुकडे झाले. कमरेच्या खालचा भाग भागापासून जवळजवळ आठ-दहा फूट अंतरावर पडला.

पण

पुढची १५-२० मिनिटे हरीश रस्त्यावर नुसता तडफडत होता आणि या वर्दळीच्या रस्त्यावरून जाणारे लोक केवळ त्याला बघत राहिले. अलीकडे जवलजवळ प्रत्येकाच्या हातात मोबाईल फोन असल्यामुळे अनेकांनी त्याचे फोटो काढले, परंतु याला मदत केली नाही. अखेर इतक्या वेळानंतर अॅम्ब्युलन्स आली, तेव्हाही हरीश जिवंत होता. कदाचित झालेल्या प्रचंड रक्तस्त्रावामुळे तो जगणे अशक्यही आहे. पण अॅब्युलन्समधल्या लोकांना त्याने सांगितले की त्याचा मृत्यु आता अटळ आहे, पण त्याची अवयवदान करण्याची इच्छा आहे. अखेर त्याला जिवंत ठेवणे शक्य न झाल्यामुळे त्याचे इतर अवयव वापरता आले नाहीत. त्यामुळे केवळ त्याचे दोन डोळेच उपयोगात आणता येणार आहेत.

हरीशने हेल्मेट घातल्याने त्याच्या डोक्याला कोणतीही दुखापत झाली नव्हती. मृत्यु समोर दिसत असतानाही आपल्यामुळे कोणाचे तरी भले व्हावे अशी इच्छा बाळगणारा हा धन्य हरीश. बाकी बघ्यांच्या स्वरूपातले किडे आपल्या सभोवताली दिसतातच.

३) हिंसाचार आणि आत्महत्या

मुंबईतील लोकलमध्ये मोबाईल फोन चोरल्याच्या आरोपावरून काही जणांनी दोघांना आधी लोकलच्या डब्यात व नंतर प्लॅटफॉर्मवर पूर्णपणे निर्वस्त्र करून मारहाण केली गेली. टीव्हीवरील आजच्या चर्चेत मुळात ही घटना कशामुळे घडली हे कळत नसल्यापासून ते रेल्वेशी संबंधित सुरक्षिततेपर्यंत विविध मुद्दे मांडले गेले. मात्र सर्वात चित्तवेधक मुद्दा मांडला तो डॉ. हरीश शेट्टी या मानसोपचारतज्ज्ञांनी.

एकाच वेळी देशात आत्महत्या आणि हिंसाचार या दोन्ही प्रकारांनी थेमान घातले आहे. जेव्हा एखादा विचार मनात फार प्रबळ होतो त्यावेळी सारासार विचार करण्याची आपली शक्तीच संपते. त्यातूनच मग लातुरमध्ये झालेल्या भुकंपानंतरही जवळ मृतदेह पडलेले असताना पडक्या घरांमध्ये चोरी करण्याची इच्छा होणे, गुजरात दंगलींच्यावेळी झालेल्या दुकानफोडीतून भल्याभल्यांनाही टीव्ही वगैरे वस्तु चोरून नेण्याची इच्छा होणे य गोष्टी कारणमीमांसेच्या पलीकडच्या असतात. परिस्थिती इतकी वेगळी असते की एकीकडे सामान्य माणूसही आजुबाजुच्या व रोजच्या कटकटींमुळे हिंसाचाराला प्रवृत्त होतो, तर दुसरीकडे कित्येक शेतकरीही टोकापर्यंत खेचले गेल्यामुळे आत्महत्या करताना दिसतात.

त्यांच्या मते प्रत्येक राज्यामध्ये मानसोपचाराची बाजू सांभाळण्यासाठी वेगळे मंत्रालय हवे. परिस्थिती आताच गंभीर आहे. हे केले गेले नाही, तर आणखी गंभीर होणार आहे. आताच त्याबद्दल काहीतरी केले पाहिजे.

आपल्याकडे नैसर्गिकदृष्ट्याच एकाच वेळी कोठे तरी कोरडा दुष्काळ असतो, त्याचवेळी दुसरीकडे नद्या दुथडी भरून वाहत असतात आणि यामुळे कित्येक भागांमध्ये पुराचे थैमान असते. आपलीही वृत्तीही अशीच रामभरोसे चालणारी आहे. जोपर्यंत आपल्याला त्यामुळे जोपर्यंत काही बाधा पोहोचत नाही, तोपर्यंत आपला कशाशीच संबंध नसतो.

४) प्रसिद्ध चित्रपट संगीतकार खैय्याम यांनी त्यांच्या नव्वदाव्या वाढदिवसानिमित्त त्यांनी जवळजवळ दहा कोटी रूपयांची रक्कम एका ट्रस्टद्वारे चित्रपटक्षेत्रातील गरजूंसाठी वापरण्यासाठी दान केली.

त्यांचे हे दातृत्व वाखाणण्यासारखे अहेच, पण नव्वदाव्या वर्षातही त्यांची तब्येत अगदी ठणठणीत दिसली. त्याचे रहस्यही खय्याम यांनी इतरांच्या फायद्यासाठी शेअर करावे.

५) एबीपीमाझावरील माझा कट्टा या कार्यक्रमात आज महेश काळे व राहूल देशपांडे या दोघांची मुलाखत घेतली गेली.

शास्त्रीय संगीताशिवाय त्यांनी नवी हिन्दी चित्रपट गीते व त्याचबरोबर पाश्चिमात्य गाणीही लीलया सादर केली. अर्थात हे केवळ शब्दात सांगून भागणारे नाही. तुम्ही हा कार्यक्रम पाहिला नसेल तर जरूर पहा. असेच दर्जेदार कार्यक्रम सादर करण्याचा विचार असेल तर एबीपीमाझाने ‘कला कट्टा’ हा वेगळा कट्टा निर्माण करावा. अर्थात त्यावर बहुतेक भुक्कड मराठी चित्रपटांचे प्रमोशन करण्याचा हेतु नसावा.

या कार्यक्रमाचा पूर्ण व्हिडियो आतातरी उपलब्ध नाही. परंतु एबीपीमाझाच्या वेबसाइटवर या कार्यक्रमात गायलेली गाणी उपलब्ध अहेत.
वेबसाइटची लिंक: http://abpmajha.abplive.in/videos

#फुसके_बार

#Phusake_Bar