ग्रेसचे विडंबन नंबर २: "आले ढेकूण ढेकूण"
आले ढेकूण ढेकूण
दूर रडतो पारवा
अंगणात सखीला ग
माझ्या झोंबतो गारवा.
आले ढेकूण ढेकूण...
जाली नग्न ब्रम्ह-सती
अंबरात तारकांच्या
ओवाळते पंचारती.
आले ढेकूण ढेकूण
नभी कावळ्यांचा थवा
नदीकाठी देवळात
जोगी मागतो जोगवा.
आले ढेकूण ढेकूण
ढुंगी पंचा गुंडाळला
देतो हुंदके राऊळी
जोगी माझा भंजाळला.
गेले ढेकूण ढेकूण
जाल्या मंद दीपज्योती
दूर देवळात येते
ऐकू काकड-आरती.
---
प्रतिक्रिया
आले ढेकूण ढेकूण झोप झरझरा
आले ढेकूण ढेकूण
झोप झरझरा पळे
जोगीयास त्याची सखी
रक्तारतीने ओवाळे
मस्त!
More, we need more!
(Member of the vast left-wing conspiracy!)
For us “immigration” is a proxy for race. Leftists and non-Whites are right to view this as threatening and racialist: it implies a return to origins and that the White man once owned America. Trust me
मिलीन्द भौ
सहसा असे पाहण्यात आहे की जेव्हा एखाद्या कविच्या कवितांची संख्या वाढते तेव्हा
१- कवितांचा दर्जा कमी कमी होत जातो.
२- किमान पुनरावृत्ती होऊ लागते कुठेतरी
३- नाहीच काही तर एक "पॅटर्न" कविचा हाताशी लागुन तो "प्रेडिक्टेबल" होतो.
मात्र तुमच्या कविता मागुन कविता येऊनही वरीलपैकी काहीच न होता त्याच्या नेमके उलट होते.
क्वालीटी
व्हरायटी
अनप्रेडिक्टॅबीलीटी
च्या मायला अस कस जमतय हो तुम्हाला ?
आखिर किस चक्की का आटा खाते हो तुम ?
त्यातल्या त्यात एक बाब मात्र आहे तुम्ही लेख वगैरे लिहु लागले की मग तो कवितेवाला प्रभाव निघुन जातो.
तुम्हाला कीतीही लेख लिहावासा वाटला ना तर तो तुम्ही कवितेतुन व्यक्त करा
नक्कीच अधिक प्रभावी होईल
कंडक्टर घंटी मारा तुमच्या
कंडक्टर घंटी मारा
तुमच्या गाडीत ढेकूण
जातो मी चालत.
टँण।