असच
असच उन कललं होतं
कोणी घेऊन गेलं होतं वारंवार
आपल्याला आपल्या घराशिवाय बाहेर
शहर येत होत समोर चेहऱ्या चेहऱ्यांचं
आपण होतो बसून एकाच जाग्यावर एकाच चेहऱ्याच्या घरात
मुबलक रस्ते आले होते मुबलक लोक घेऊन दारात
अश्या निरर्थक वेळी अनेक गोष्टी सांगितल्या गेल्या आपल्या दारांच्या कानात
आपल्याला चालत असलेली खिडकी ठरवली गेली रद्दबातल
अशाच पडणाऱ्या रात्रीवर लावला कर दिव्यांचा
निरर्थक पावलांवर चढवले मोजे
निरर्थक हातांत दिले हात
नि झाडांना दिल्या सावल्या
निकामी होत गेले रस्ते
जेव्हा वापर केला निरर्थक पावलांनी
नुसतीच सकाळ नको होती कोणाला
नुकतेच उघडलेले डोळे होते निरर्थक
नुकतीच सुट्लेली मिठी नव्हती कोणाच्या लेखी
नुसतं निरर्थक आकाशाकडे पाहणं
नुसतं एकवीस वाजता अंधार असणं
अलगद पावसाचं रात्री न दिसणं होतं निरर्थक
आम्ही धूळ उडताना पहिली फरश्यांपर्यंत
खुर्चीवर बसून राहिलो नुसतेच
रेडीओ वाजत राहिला एका कोपऱ्यात घराच्या नुसताच
घड्याळाचे काटे निरखले
चांदण्यांच्या खाली बाहेरच्या गाड्या बघितल्या
अभाळांची दगडं ठेवत राहिलो डोंगरांवर निरर्थक
शहराच्या वाट्याला गेलो
शहरातच प्रेम केलं निरर्थक
झाडांच्या फांद्या निरखल्या
झाडांच्या फांद्यांना मानलं
तसं वाट पाहणं आमच्यासाठी होतं ठीक
म्हणून दुपारभर थांबलो चौकांच्या विहिरीत
तेवली तिन्हीसांज पानापानांवर
भरले जिने गाठोड्यात जेव्हा आला नकार निरर्थक
निरर्थक बाकांवर बसलो
मुबलक विरहाचे अवाक्षर ऐकले
दुसरा दिवस येतो असं ऐकलं
तेव्हा निरर्थक रस्ता फेसाळला होता
© निनाद पवार
प्रतिक्रिया
बिल्डरने खजुरी अन पाम झाडं
बिल्डरने खजुरी अन पाम झाडं म्हणून दिली
सेल्फिपुरती