उन्मनी
मनी नांदती तरल कवडसे
धूळरेखल्या किरण-कणांचे
मंद धून नादतसे तेथे
धूप-केवडे वळसे उठवत!
मंद धून सम कुरतडणारी
क्षणोक्षणीच्या मात्रा मोजत
सूर-शब्द-उर्मींच्या वेणा
येत उसासत, श्रुती जोजवत
उरती स्वरतालांच्या कैफा
वळणावर जणु विरे सावली
दिवा शांतवित जशी उरावी
वात विदेही जळत, उणावत
नाद घड्याचा की मातीचा?
काय आगळे असेल उत्तर?
प्रश्नांचा हा हवाहवासा
पडघम निर्मम कसा अनाहत?
यत्न मानवी तृप्त होत वा
दैवभोग होती बलवत्तर
मात्र गोचिडी इच्छांना ह्या,
मरणांती ना अंत साहवत
प्रतिक्रिया
चुकून 'छोट्यांसाठी' सदरात
चुकून 'छोट्यांसाठी' सदरात पडली कविता.