मिठी
Submitted by स्मिता जोगळेकर on गुरुवार, 05/04/2012 - 22:13
मिठी
कितीक समुद्रापलीकडची मामे बहिण
पुऱ्या सात वर्षांनी मायदेशी आली
तब्बल दहा दिवसांसाठी
भेटलो नेहमी प्रमाणे
भावन्डे मामा मावशा वगैरे
आता आम्हीच चाळीशीपार
आणि ते तर साठीच्या पुढे
बहिण आणि बाकी सारे
मुबलक हसलो खाल्लो प्यायलो हिंदकळलो
पुऱ्या सात वर्षाची कसर भरत
निघताना ती गप्प गप्प , सुन्न
" ठरवलंय आता दरवर्षी यायचं "
दबल्या आवाजात ती पुटपुटल्यागत
आणि निरोपाच्या मिठी नंतर तर काहीच नाही उरले
गदगदणार्या तिच्या कणाकणातून
फक्त अगतिकता , स्वतःवर दोषारोपण
आणे सारे बंध विसविशीत झाल्यानंतर येणारी
काळीज चिरून जाणारी
विकल निराश बोच फक्त
मला उगाचच फार श्रीमंत वाटून गेलं
आणि मी अधिकच आश्वासक समंजसपणे
तिला दाट मिठीत गुरफटून घेतलं
पुढची सात वर्ष तिला पुरेल इतकं .
field_vote:
No votes yet
प्रतिक्रिया
असा 'आश्वासकपणा' देता येणं ही
असा 'आश्वासकपणा' देता येणं ही पण एक प्रकारची श्रीमंतीच!
***
अब्द शब्द
जेमतेम सगळ्याच परदेशस्त
जेमतेम सगळ्याच परदेशस्त भारतियांची हीच अवस्था, वडासारखी! झाडाला आकाशी उंच वाढायचं तर असतं, पण पारंब्याची ओढ सतत जन्मभूमीकडे.
छान झालीये कविता, पण ह्या विषयावरच्या बर्‍याच कविता वाचल्यामुळे तितकी भावली नाही.
-अनामिक
आणि निरोपाच्या मिठी नंतर तर
काही मूड कवेत येत नाहीत अर्थात शब्दात त्यांची इन्टेनन्सिटी परिपूर्ण रीतीने मांडता येत नाही. ही जी कालवाकालव - तो असाच एक मूड.