Submitted by नील on शुक्रवार, 03/04/2020 - 23:30
चला आता सगळी जय्यत तयारी झालेली. बो##र काका म्हणाले.
आता काय नाय ऑनलाईन फॉर्म भरायचा.
थोडा किचकट असतो तुला कसा भरायचा कळणार नाही.
एक काम कर बाहेर बसतात त्यातल्या कोणत्याही एका एजंट कडून भरून घे.
काय एक शंभर रुपये एक्स्ट्रा घेईल.
Submitted by नील on सोमवार, 30/03/2020 - 01:30
५ जानेवारी २०१९:
क्रॉफर्ड मार्केटच्या SB२ ला गेलो पण त्यांनी तात्काळ परत पिटाळलं.
परत खेरवाडी पोलीस स्टेशनला आलो तर कळलं की ऑनलाईन अर्जच भरायचाय.
साईट टेरिबल आहे.
१२ जानेवारी २०१९:
Submitted by गोल्डन ब्राऊन on रविवार, 22/03/2020 - 21:50
Submitted by गोल्डन ब्राऊन on शनिवार, 21/03/2020 - 14:33
मोहन गाढवे माझ्या गावा शेजारच्या गावात रहात होता. तो आणि मी एकाच शाळेत शिकायला होतो. आमच्या वर्गशिक्षकांनी पोरं मोहन्याला गाढव्या, गाढवीच्या असं म्हणत म्हणून त्याला 'मोगा' हे नाव दिले. सगळे त्याला मोगा म्हणू लागले. कुणी गाढवे आडनावावरुन चिडवलं तर लगेच हेडसरांकडे रडत जायचा. हेडसर वैतागून गेले, एक दिवस बोलले गाढव खूप कष्टाळू आणि इमानी प्राणी आहे. तूला कुणी गाढव म्हणाले तर अजिबात चिडू नकोस. गाढवासारखा अभ्यास कर मग बघ गाढव चिडवणारे गाढवे साहेब म्हणतील.
Submitted by गोल्डन ब्राऊन on शुक्रवार, 20/03/2020 - 16:57
मी तेव्हा पुण्यामध्ये खोली भाड्याने घेऊन रहात होतो. दिवसभर कॉलेजात, मित्रमंडळींच्या सोबत वेळ जायचा. संध्याकाळी सहा साडेसहा वाजता रुमवर आलो की मस्त फ्रेश होऊन चहा बनवायचा. आठाला खानावळी कडे प्रस्थान. जेवण झाल्यावर थोडंफार वाचन, रेडिओ ऐकणं.
घरमालक कुटुंब शेजारीच रहायला होतं. खूप सज्जन आणि मनमिळाऊ स्वभावाचे लोक होते ते. काका आणि काकू दोघेच होते. संध्याकाळी साडेसात वाजता बरोबर त्यांच्या कडे एक भारीपैकी साडी नेसलेली, गोरीपान आणि धिप्पाड बांध्याची एक महिला रोज येत असे.
Submitted by नील on शनिवार, 14/03/2020 - 02:06
आत बऱ्यापैकी अंधार होता.
क्षण दोन क्षण मला काही दिसेना...
मग मी डोळे मिचकावत आजूबाजूला पाहिलं.
जणू एका जगड्व्याळ सरकारी एमोरल प्राण्याच्या पोटात शिरलो होतो मी.
खिडक्यांच्या तोंडातून माणसांची धडपड, आकांक्षा, इच्छे-अनिच्छेनी दिलेले पैसे, फॉर्म्स, फोटो, अर्ज विनंत्या...
सगळं बकाबका खाऊन आपल्या पोटात साठवणारा निर्विकार अज्रस्त्र प्राणी.
आज पहिल्यांदा त्याला मी आतून बघत होतो.
आजूबाजूला सगळं सेपिया-टोनमध्येच होतं.
टेबलं, खुर्च्या, पेपरांचे गठ्ठे, चहाचे पेले, आणि आतली माणसं सगळंच!
हे तसं होतंच की अंधुक प्रकाशामुळे तसं वाटत होतं कोण जाणे.
Submitted by नील on मंगळवार, 10/03/2020 - 02:55
हो बराच वेळ गेला मध्ये कारण माझं लग्न झालं 
लग्नाच्या सुट्टीतच हे काम कंटिन्यू करायचं ठरवलं पण हाय राम,
प्रोसेस सगळी ऑनलाईन झालीय आता 
आधी जमवलेला फॉर्म वगैरे सगळं वाया गेलं.
शिवाय १० वर्षांचा रहिवासी दाखला चालणार नाही टॅक्सीसाठी १५ वर्षांचा दाखला लागतो.
ठीकाय वही सही.
पुनःश्च हरी ॐ
Submitted by गोल्डन ब्राऊन on शुक्रवार, 06/03/2020 - 20:14
मराठी प्राथमिक शाळेत दुसरी तिसरी ला असताना आमच्या गुरुजींनी इंद्रधनुष्याचे सात रंग शिकवले होते. त्या रंगांची नावं लक्षात राहण्यासाठी ' तानापिहीनिपाजा' किंवा ' जातानाहीपाणीपाजा' असं लघुरूप सांगितले होते. तानापिहीनिपाजा सहज लक्षात राहू शकते. तांबडा, नारिंगी, पिवळा, हिरवा, निळा, पांढरा आणि जांभळा. हे मेमरीत साठवायला कीवर्ड सोपा सुटसुटीत उपयोगी पडतात.
तसेच कॉलेजमध्ये क्रेब्ज सायकल लक्षात ठेवण्यासाठी एका मित्राने सांगितलेला कीवर्ड अर्थात की वाक्यच होते ते.
ते असे होते " पुनम आली चालत चालत इतक्यात ओमपुरीने कुत्र्याची साखळी सोडली सटकन फटकन मुस्कटात मारली."
Submitted by देवदत्त on गुरुवार, 05/03/2020 - 22:50
"दूर ग्रहांच्या धुळकट वाटांवर
आमच्या पाऊलखुणा राहतील"
'देनिसच्या गोष्टी' या पुस्तकात ओझरते नमूद केलेल्या या वाक्याने डोळ्यांसमोर एक विलक्षण चित्र उभे राहिले होते - अथांग अंतराळात कोण्या ताऱ्याभोवती प्रदक्षिणा घालणारा एक ग्रह. त्या ग्रहांवरून पृथ्वीकडे परतणारे अंतराळयान. आणि त्या निर्जन ग्रहावर त्या अंतराळवीरांच्या आगमनाची राहिलेली एकमेव खूण - त्या निर्वात स्थळी कायमस्वरूपी राहिलेल्या त्यांच्या पाऊलखुणा.
Submitted by Planet on सोमवार, 02/03/2020 - 23:11
Content deleted. Can I delete published post?
पाने
