इतर

१७ जानेवारी २०१८:
मध्ये बराच काळ गेला (जवळ जवळ ९ महिने)
नवीन जॉब त्यासाठी नवीन जागा अशा सगळ्या धकाधकीत ह्याचा पाठपुरावा राहूनच गेला.

तर आता ट्रान्सपोर्ट लायसन्स:

बेसिकली ट्रान्सपोर्ट लायसन्स असेल तरच तुम्ही टूरिस्ट (पिवळी नंबर प्लेट) गाडी चालवू शकता.

टॅक्सीसाठी हे नेसेसरी असलं तरी सफिशियंट नसतं. त्यासाठी तुम्हाला बॅजही लागतो.

पण ह्या लायसन्सवर तुम्ही ओला-उबर चालवूच शकता.

आता ह्याची प्रोसेस थोडी ग्रे आहे.

हे लायसन्स तुम्हाला ड्रायव्हिंग स्कूलमार्फतच काढावं लागतं.

(असं मला सांगण्यात आलं.)

मग एका शुक्रवारी ड्रायव्हिंग स्कूलचे हुसेनभाई छान गोल टोपीत नमाज वगैरे पढून सुरमा वगैरे लावून मला आर. टी. ओ. ला घेऊन गेले आणि मी ड्रायव्हिंगची टेस्ट दिली.

मी पाचवीत किंवा सहावीत होतो तेव्हा आईने मला एक अॅटलास आणून दिला. शाळेच्या अभ्यासाला पूरक म्हणून. दुसरं म्हणजे, भारतातील राज्यांचं लाकडी जिगसाॅ पझल माझ्या वर्गातल्या काही मुलांकडे होतं आणि ते बघून मीदेखील मागत होतो. त्याऐवजी अॅटलास जास्त उपयुक्त ठरेल असं आईबाबांना वाटलं. (आणि ते खरंच होतं.)

भूगोलाच्या पाठ्यपुस्तकात तिसरीत मुंबई, चौथीत महाराष्ट्र, पाचवीत भारत अशा चढत्या भाजणीने जगाच्या नकाशापर्यंत आमची मजल पोहोचली होती. पण हे नकाशे बहुतांशी फक्त राजकीय सीमारेषा दाखवणारे काळेपांढरे, ढोबळ नकाशे होते. त्या तुलनेत, हा अॅटलास म्हणजे पर्वणीच होता.

बदललेला ऍड्रेसवालं लायसन्स घरी आलं.

स्पायडी ताडदेवच्या सॊनीकडून वांद्र्याच्या मार्व्हलकडे आला.

होमकमींग

आर. टी. ओ. किंवा रादर कोणतीही सरकारी कामं करण्याची टीप नंबर १.

ऑफिस उघडायच्या आधी पाच मिनटं पोचा.

म्हणजे दहा वाजता.

काय्ये ना सकाळी सकाळी पोचलो की रांगा जवळ जवळ नसतातच.

मध्यंतरी कविताकोष साईटवरती एक कविता वाचनात आली होती . तिचा मतीतार्थ हा होता की स्त्रियांवरती जे अत्याचार होतात, त्यांना जखडून ठेवलं जातं ते काही नवीन नाही. फार पूर्वापार ही परंपरा चालत आलेली आहे. अर्थात काही ठळक उदाहरणे उदा - सीतात्याग माहीत आहेच परंतु द्रोपदीचे देखील 'हसणे'.
या हसण्यातून महाभारत घडले - अंध राजाचे पुत्रही अंध असतात हे माहीत नव्हते असे काहीसे उद्गार तिचे होते असे वाचल्याचे स्मरते.
हे वाक्य की एका स्त्रीमुळे महाभारत घडले हेच मुळी खटकण्यासारखे आहे.

“अरे बाबा, तुला माहीत आहे का?” सकाळी शाळेच्या वाटेवर असताना आपल्या गाडीहाक्या बापाच्या ज्ञानात थोडी भर घालण्याच्या उद्देशाने चिंगी (वय वर्षे पाच) विचारती झाली.

“काय गं गुंडम?” समोरून रस्त्याच्या मधोमध प्रातर्विधी उरकून वळणाऱ्या गाईला वळसा घालत, दुसर्‍या गियरला तिसर्‍यात ढकलत, बाबाने आपले चार ज्ञानचक्षू उघडून ठेवले.

“अरे आपण जे टीव्हीवर बघतो ते सगळं खरं होतं!”

“काय सांगतेस? कसं काय गं?” बाबाचे ज्ञानचक्षू विस्फारले.

“काल मी झोरेमॉन पाहात होते तेव्हा ती ऍड लागली होती ना?”

“कुठली?”

“ती रे, फॅडबरीच्या फॉरियो बिस्कीटांची!?”

“हो का, मग?”

राज मत्स्य
टीनरीब, रंबल आणि इतर .... वादी
विरूध्द
राजा आणि राणी .... प्रतिवादी
(न्या. वुल साहेब यांचे न्यायालयात)
या अनोख्या खटल्यात, ज्याची सुनावणी आजच सुरु झाली, एक मनोरंजक मुद्दा उद्भवला आहे. एका मृत देवमाश्या संदर्भात, राजा, राणीचे हक्क आणि कर्तव्य.
सर इथलरेड रट के. सी. (वादीचे वतीने वकील) : माननीय न्यायमूर्ती, पुडिंग मॅग्ना या गावचे रहिवासी टीनरीब, रंबल आणि इतर यांनी तेथील ग्रामस्थांच्या वतीने सदरील दावा दाखल केलेला आहे. आता हे पुडिंग मॅग्ना हे गाव डॉरसेट परगण्यात......
न्यायमूर्ती वुल : हा डॉरसेट परगणा कुठे आहे?

परदेशी नागरिकत्व मिळूनही, भारताबद्दल अतूट प्रेम वाटते, किंबहुना या भूमीवरती पाऊल ठेवले की भरून येते. इथे ना कधी उपरेपणा जाणवला ना जाणवेल. किती का पाश्चात्य संस्कृती अंगवळणी पडलेली असू देत, पण या जागेबद्दल, इथल्या संस्कृतीबद्दल जो जिव्हाळा वाटतो तो अवीट आहे व तसाच राहील .
मुलगी ३ वर्षांची असताना आम्ही अमेरिकेत गेलो त्यापश्चात, यावेळेला मुलीबरोबर पहिली भारतवारी केलेली. म्हणजे तिच्याकरता पहिली. खूप anxiety होती की तिला हि भूमी कशी वाटेल , तिला आवडेल का, ममत्व वाटेल का? अर्थात आवडेल ना आवडेल त्यात मला काहीच say नव्हता, तो सर्वस्वी तिचा वैयक्तिक अनुभव होता. पण तरीही!

तू आठवतेस
आणि कित्ती आठवत जातेस आठवताना याचं आश्चर्य वाटतं.

इतक्या गप्पा झाल्या?
इतकी पत्रं आली, गेली?
आकर्षणबिंदू असेल एखादा,
भिंगातून तपास केल्यावर सापडेलही -
तू पर्वताएवढी वाटली नाहीस तरी
मी मुंगीएवढी वाटत राहिले मला.

पहिला दिवस
खिडकीबाहेर तुझा आवाज -
खिडकीखाली तू
गोबऱ्या गालांवर घसरणारी सकाळ,
शुभ्र पातळ शर्टचा रंग बदलणारं ऊन ...

माझ्या काळ्या डोळ्यात तेव्हा
पडलेल्या पांढऱ्या ठिपक्यामुळे तू इतकी आठवतेस का?