कथा

समीधाने, संध्याकाळचा वरण-भाताचा कुकर लावुन, देवापुढे उदबत्ती लावली. बाल्कनीतील जाईला पाणी घालून, साठीला आलेली, समीधा जरा खुर्चीवरती विसावली. घरात,शिजलेल्या भाताचा सुगंध, घमघमाट सुटला होता. आज मानसी तिच्या मुलीला घेउन म्हणजे समीधाच्या नातीला घेउन, भेटायला येणार होती. मानसी, समीधाला भेटायला वरचेवर येत असे. त्या दोघी यायच्या आत,तेवढी काही स्तोत्रे म्हणावीत म्हणुन, समीधा जरा विसावली होती. दत्तबावनी वाचता वाचता ती एका ओळीपाशी येउन थांबली, -
"शुष्क काष्ठने आण्या पत्र| थयो केम उदासीन अत्र|

"उद्यापासून नवीन ड्युटी. वरळी सीफेसला. पत्ता व्हाट्सऍप करते. तुला नाईट ड्युटी देतेय. म्हातारा ठीक आहे तसा. मदत केलीस तर उठून बसतो. बेडसोअर वगैरे नाहीत." मोरे मॅडम तिच्या गेंगाण्या आवाजात सांगत होती. तशी बरी आहे - मला जास्त नाईट ड्युटी देते. पंचवीस टक्के जास्त मिळतात डेपेक्षा.

दुसऱ्या दिवशी साडेसातला दिलेल्या पत्त्यावर गेलो. ड्युटी आठची, पण पहिल्या दिवशी लवकर गेलो तर वॉचमनशी ओळख करून घेता येते. इंप्रेशनपण चांगलं पडतं.

मी नेहमी लिहीत नाही. माझ्या आईची आठवण आली आणि सुचेल ते लिहिले.. मला प्रतिक्रिया आणि गरज वाटल्यास बदल सुचवा. धन्यवाद.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

दोन वर्षांपूर्वीची गोष्ट. सद्गुरू स्टॉलकडे म्युन्सिपाल्टीची काहीतरी गडबड चालली होती म्हणून मह्या आणि मी चहा प्यायला मामांच्या हॉटेलात गेलो होतो. बंड्यामामा म्हणजे माझे चुलतमामा. त्यांना सख्खी बहीण नाही, म्हणून आईवर त्यांचा फार जीव. माझेपण लहानपणापासून लाडबिड करतात. त्यांच्या हॉटेलात कितीही खा-प्या, आपल्याला बिल द्यायला लागत नाही. पण तरी तिथे कधीतरीच जातो. मामांच्यासमोर सुट्टा ओढता येत नाही ना!

पण मला सगळ्यात आवडली ती परीक्षिताची गोष्ट. फळातून अळी आली आणि अळीचा मोठ्ठा साप होऊन तो परीक्षिताला चावला आणि परीक्षित मेला. ही गोष्ट मला खास वाटण्याचं कारण म्हणजे काही वर्षांपूर्वी थायलंड का कुठे सुनामी आलेली तुला आठवतेय? माझ्या एका मित्राचा मित्र तेव्हा फुकेटला गेला होता, तो मेला बुडून त्या सुनामीत. त्या मरणाऱ्याला मी ओळखत होतो. त्याचंही नाव परीक्षित होतं. गंमत इतकीच नाही. जाण्यापूर्वी आम्ही एक पार्टी केली होती, तेव्हा तो भेटला होता. पिल्यावर मला म्हणाला, ‘मी बुडून मरणार आहे! मला तसा शाप आहे! लक्षात ठेव, मी बुडून मरणार आहे.’ पिल्यावर लोक काहीही बोलतात. मी दुर्लक्ष केलं पण तो खरोखरच तसा मेल्यावर मला ते आठवलं. आणि कायमचं डोक्यात राहिलं.
हे झालं आणि मध्यंतरी मी एक सिनेमा पाहिला. सायन्स फिक्शन सिनेमा होता. एका पाणबुडीतून काही शास्त्रज्ञ समुद्रात खोल खोल जातात आणि तिथे त्यांना काय काय सापडतं. पण त्या सिनेमात एका दृश्यात पाण्याचा एक लोट सापासारखा येतो आणि त्याला माणसाचं तोंडही तयार होतं! तो सीन आला आणि मला तो मेलेला परीक्षित आठवला. मला वाटलं, तोसुद्धा अशाच पाण्याने सापाचं रूप घेऊन मेला तर नसेल? या विचाराने माझ्या अंगावर काटा आला. आणि मला गोष्ट सुचली.

"फाऊंड फूटेज" प्रकारचे सिनेमे तुम्ही कदाचित पहिले असतील - ब्लेअर विच प्रोजेक्ट वगैरे. त्यामुळे "फाऊंड नोटबुक" बद्दल सांगितलं तर तुम्हाला ते कपोलकल्पित वाटायची शक्यता आहेच. पण तरीही ही गोष्ट सांगायचं मी ठरवलं. नाहीतर या लॉकडाउनमध्ये त्या वहीचा विचार करकरून माझं डोकं दुखू लागेल.

गेल्या वर्षीची गोष्ट. दिवाळीच्या जरा नंतरची.

रविवार होता. मह्या आणि मी सद्गुरू स्टाॅलवर भेटायचं ठरवलं होतं. मी ठरल्याप्रमाणे अकरा वाजता पोचलो पण मह्याचा पत्ता नव्हता. इकडेतिकडे बघत मी दोन कटिंग आणि एक गोल्डफ्लेक संपवले तेव्हा कुठे मह्या उगवला.

"काय भेंजो, एवढा काय उशीर?"

"नाय रे, जरा कामात अडकलो," हातातली मोठ्ठी पिशवी कट्ट्यावर ठेवत मह्या म्हणाला. "सांगतो, आधी जरा सुट्टा मारू दे."

मग परत कटिंग आणि सुट्टा यांची एक राउंड झाल्यावर मह्या बोलायला लागला, "समज तुझी एखादी गोष्ट हरवली तर काय करशील?"

"पोलिसात जाऊन कंप्लेन करीन, अजून काय?"

एप्रिल मधली शनिवार संध्याकाळ, शिवाजी पार्कचं सी सी डी तरुणाईने फुललेलं.
त्याने एन्ट्री टाकली आणि सगळ्या पोरींचं काळीज लक्कन हललं.
ट्रेंडी स्पाईक्स, "जॅक-जोन्स" ची मांडीवर फाटलेली डार्क ब्ल्यू जीन्स आणि "डिझेल"चा तलम स्लीवलेस टी शर्ट.
शिवाय कमरेवर उगीचच स्टायलीत बांधलेला लाल चेक्सचा "स्कॉच एन सोडा"चा फ्लॅनेल शर्ट.
सव्वा सहा फूट उंची, शिडशिडीत बांधा पण फोर आर्म्स आणि दंडात दिसणारी प्रचंड ताकत.

सी सी डी मधल्या विविध मुली विविध कारणांसाठी तात्काळ त्याच्या प्रेमात पडल्या:

छापील माध्यमात प्रकाशनासाठी कथा अप्रकाशित करत आहे.

वाचकांचे अनेक आभार. बहुमूल्य सूचनांसाठी 'न'वी बाजू यांचे विशेष आभार.

छापील माध्यमात प्रकाशनासाठी कथा अप्रकाशित करत आहे.

वाचकांचे अनेक आभार.