कथा

मी माधव डोळस उर्फ माध्या डोळस.

एक टाइम माझी पण थोडीशी हवा होती अंडरवर्ल्ड मध्ये.

शिवाय माझं नावही म्हणे २०-३० वर्षांपूर्वीच्या कोणत्यातरी नामचीन गुंडाशी मिळतं जुळतं होतं.

मला खरं तर आधी भारी वाटायचं हे सगळं.

डेअरिंग याहूम आपल्यात पहिल्यापासून.

केशूचा तर उजवा हात होतो मी... आणि डावा हात मदन्या.

पण केशूभाई म्हणायचाच, 'खरा जिगर माध्यातच आहे'

मदन्यात डेअरींगपेक्षा क्रौर्य जास्त होतं...

कुठे झुरळाला चटकेच दे, कुत्र्यांचे पायच बांध, आंधळ्या भिकाऱ्याला टपलीच मार असं काय काय करायला भारी आवडायचं त्याला.

[त्यानंतर सृष्टीने अनिकेतशी संपर्क करण्याचा भरपूर प्रयत्न केला, पण काही उपयोग झाला नाही. आणि १ महिन्यानंतर सृष्टीने अनिकेतला शेवटचा मेल केला......]

हाय अनिकेत,
आपण याआधी भरपूर गप्पा मारल्या, चॅटिंग केली आणि इतकं बोलताना मी कधीच विचार केला नव्हता. पण आज तुला हे लिहिताना खूप विचार करूनसुद्धा काहीच सुचत नाहीये. तरीही आज मला लिहावंच लागेल, कारण माझ्या भावना मी अजून जास्त बांधून ठेऊ शकत नाही.

एके दिवशी रोजप्रमाणे कॉलेजमध्ये सृष्टीशी चॅटिंग बसलो होतो, तितक्यात माझा एक कलीग कॅबिनसमोरून जाताना माझ्याकडे बघून बोलला, "काय अनिकेत सर, गर्लफ्रेंड काय?"

लोकं कशाचा अर्थ काय काढतील सांगता येत नाही. मी तूर्तास त्यांना सांगितलं, "नाही हो, मित्र आहे एक जुना.."

कितीतरी वेळ मी त्या मेसेजकडेच पाहत होतो. काय रिप्लाय करावा याचाच विचार करताना परत मेसेज आला, "ओळखलं नाही का?"

आता लगेच रिप्लाय करावा लागणार होता, "ओळखलं. पण तुला माझा नंबर कसा मिळाला?"

"तू मुग्धाला दिला होता, आणि मी तिच्या मोबाईलमधून घेतला. तुला राग तर नाही ना आला, तुला न विचारता तुझा नंबर घेतला म्हणून?"

"नाही.. उलट नंबर घेतल्याबद्दल थँक्स."

"ए पण तिला सांगू नको, तिच्या मोबाईलमधून मी नंबर घेतला म्हणून."

"ओके.. नाही सांगणार"

आम्ही आता असे बोलत होतो, जसे कधी दूर गेलोच नव्हतो. तिने परत मेसेज केला, "तुला माहितीये, आज मी मुग्धाकडे खूप रडले..."

आजचा प्रवास संपूच नये असं वाटतंय, खरंच खूप नर्व्हस झालोय. पण अंतर जास्त नसल्यामुळे आम्ही तासाभरातच पोहोचलो. पोहोचताच सर्वात आधी आजीबाबांकडे गेलो, बाबांनी तर फक्त पप्पा सोबत होते म्हणून ओळखलं.

आम्ही गेलो तेव्हा बाबा अंगणातच बसलेले होते, पप्पांनी अंगणात गाडी लावली आणि आम्ही उतरलो. बाबांनी पप्पांना पाहिलं नंतर माझ्याकडे पाहिलं आणि २, ३, ४ कितीतरी क्षण माझ्याकडे पाहत राहिले. लगेच भानावर येत ते मोठ्याने ओरडत घरात पळत सुटले, "ए, दादा बघ कित्ती मोठ्ठा झालाय....."

"दादा........उठ लवकर! ७ वाजले", मम्मीने पांघरूनसुद्धा ओढून घेतलं, "तुला जायला उशीर होईल नाहीतर. आणि पप्पा पण यायचं म्हणताहेत."

"बरंय तेवढाच माझा बसने जायचा त्रास कमी होईल", माझी मेहनत कमी झाली कारण आता पप्पांच्या बाईकने जाणार.

कथा - सुरवात ?
----------------------------------------------------
" सुरवात ! "
रणदीप ओरडलाच .
आम्ही सगळे त्याच्याकडे पाहायला लागलो.
" ठरलं तर , आपल्या संघटनेचं नाव - सुरवात ! " तो म्हणाला. आम्ही माना डोलावल्या.
वरच्या झाडाच्या फांद्याही हलल्या .
------------------
रणदीपला सतत काहीतरी करायला हवं असायचं. म्हणजे चार लोकांच्या नजरेत भरेल असंच काहीतरी. ..लाइमलाईट !... पुढारीपणा करायला अन गाजवायला त्याला भलतंच आवडायचं.

कथा – लंचटाईम

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

पूजा करताना वासुदेवभटजी गेंगाण्या आवाजात जसे सतत काहीतरी गुणगुणत असतात तसा पाऊस सकाळपासून संतत झिमझिमत होता. खरे तर पडवीतल्या चुलीपुढच्या कोपऱ्यात निखाऱ्यांच्या धगीला पासोडी पांघरून डुलक्या काढायला ही अत्यंत योग्य आणि उत्तम वेळ होती. पण असे बसून चालणार नव्हते.
देवळात रात्री समाराधनेचे जेवण होते. त्याच्या निवडणे - सोलणे - चिरणे इत्यादी हमाली-कामासाठी आई सकाळपासून तिकडे गेली होती. दुपारला ती परत आल्यावर मग सांगितलेल्या आणि न झालेल्या कामांची उजळणी झाली असती.
चिंगीचे केस निगुतीने विंचरायला झाले होते. कुठूनतरी तिने उवांची आयात केली होती.

कथा - माझा बहावा
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

वसंत ऋतूपासून बहाव्याची झाडे फुलू लागली आहेत .
त्या बहाव्यांना समर्पित .

वसंतात फुलावा- मनाचा बहावा ,
त्याचा बहर -कोणी डोळे भरून पहावा !
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------