मत्सर

व्याकुळ विनवणी शब्दांकीत करणारे हे गाणे.... पण तेवढा माझा नवरा सोड. त्याच्या मागे लागू नकोस.

तुम्ही जरा जास्तच विचार करता का?
स्वतःच्या नवर्‍यावर तेव्हडा विश्वास पाहिजे. वेळप्रसंगी फाट्यावर मारणे, हेसुद्धा शिका. थोडी वेगळ्या प्रकारची गाणी पण ऐका, असे सुचवावेसे वाटते.

हेवा वाटण्यातून काही प्रमाणात सकस स्पर्धा निर्माण होत असेल काय?

(जोलीन गाणं अलिकडेच ऐकलं आणि आवडलं. शब्द अंमळ जुन्या संस्कृतीचे आहेत, पण धून आवडल्यामुळे त्याकडे दुर्लक्ष होतं.)

माझ्या नवर्यावरच गारुड घाल. तुला असे छपन्न मिळतील मी मात्र जर तो दूर गेलाच नाही तर प्रेमामधे सफोकेट होत राहीन. तू सुंदर आहेस तुला हवा तो पुरुष मिळेल, पण तेवढा माझा नवराच धर. त्याच्या मागे लाग. लै पकवतोय तिज्यायला.

असे कोणते गाणे नाही का?

छानच लिहिलंय!

अन हिरव्या डोळ्याच्या राक्षसाने तो काळ मला अत्यंत पीडले असे आठवते

अशी वेगळी वाक्यं लेखनाला अधिक प्रभावी करत आहेत.
आत्मभान शब्द सुद्धा कित्ती दिवसांनी वाचला.

नेमकी शब्दयोजना आणि स्वतःकडे त्रयस्थपणे पाहत आलेले हे स्वगत आवडले.. अजून येऊ द्या

-----
समांतरः
बाकी एकट्या अपत्यांना "असुया" या भावनेवर कंट्रोल ठेवणं भावंडांबरोबर वाढलेल्या अपत्यापेक्षा कठीण जात असावं का? किंबहुना लहानपणी ज्याला "सिबलिंग रायव्हर्ली" म्हटले जाते त्याकडे निरोगीपणे कसे बघावे याचे "ऑन-जॉब ट्रेनिंग" आपोआप मिळते / पालक व/वा समाज देत असतो. तुलनेने एकटी अपत्यांना या जाणीवेला उशीरा तोंड द्यावे लागत असल्याने काहीशी अधीक हट्टी व लक्ष्यकेंद्रीत मनोवृत्तीची होतात का? माझ्या परिचयात माझ्या पिढीत एकटे वाढलेले फारच कमी आहेत त्यामुळे याबद्दल काहीच मत नाही पण नव्या पिढीकडे बघुन हा विचार मनात येतो.

भा.पो.

भिन्न लिंगी वगैरे सगळे मरो.

माझ्या जवळच्या मैत्रिणीला जर अजून कोणी मित्र/मैत्रीण मिळाले आणि ती त्यांच्याशी पण शेअरिंग करतेय असे तिच्या बोलण्यात यायला लागले तर माझी जळ्जळ व्हायची, अजूनही होते!

शीर्षक चुकून 'मच्छर' (मस्कीटो^१) असे वाचले, नि मोठ्या अपेक्षेने धागा उघडला. (म्हटले, तेवढीच आडून दूरान्वयाने पाल-अ‍ॅडवोकसी करता येईल!) मात्र, खिशात^२ घोर निराशा पडली.

..............................................................................................

^१ 'आमच्या'त अस्साच उच्चार करण्याची पद्धत आहे.

^२ पदरी पडायला आम्ही काय बालगंधर्व आहोत?

छान लेख.

नंतर नंतर जसेजसे आत्मभान येत गेले तसेतसे अतिशय नकारात्मक छटा असलेल्या या वेदनामय भावनेच्या कचाट्यातून, पंज्यातून पूर्ण सुटका झाली.

वॉव!!! थोडासा हेवा वाटलाच.

योगायोग आहे .
गेल्याच आठवड्यात आम्ही 'मत्सर' ला समानार्थी कानडी शब्दं शोधत होतं कारण नणंदेला मला असं बिचारायचं होतं की 'तुला कुणाचा मत्सर का वाटत नाही'
पण तिला 'एदी उरतद' म्हणजे 'छाती जळणे' याशिवाय दुसरा शब्दं सुचत नव्हता आणि माझ्या लक्षात येत नव्हतं.

मग शब्दकोश बघितल्यावर मत्सर/ईर्षा हेच शब्दं सापडले.

गंमत म्हणजे लहानपणापासून कुणाचा मत्सर वाटलाच नाही.
अगदी जास्तं मार्क्स मिळवणारी मैत्रीण असो की पहिल्याच अटेंप्टमध्ये पीजी मिळवणारी क्लासमेट.
आताही चांगली माडी,चांगली गाडी आणि चांगला गडी असणारं कुणी दिसलं तरी मला एकतर बर्याचदा रजिस्टरच होत नाही किंवा लक्षात आलंच तर काही वाटत नाही.
याचं आमच्या सासरच्या मंडळीना खूप म्हणजे खूपच आश्चर्य वाटतं कारण त्यांच्यामते कुणाचातरी मत्सर वाटल्याशिवाय माणसाचा उत्कर्ष होत नाही. तुमच्यात काही करून दाखवायची काही मिळवून दाखवायची उर्मी उत्पन्न होत नाही.

पिंक - Religion has screwed our lives so much that it has condemned it (मत्सर) to be a sin.

Almost everything that you want to do in limitless fashion, (e.g. sex), religion wants to ban it by labeling it as a sin. The only thing that religion would like you to do almost unlimited is altruism. (असं आमचा एक क्लायंट म्हणात होता. सुमारे दीड वर्षांपूर्वीची गोष्ट आहे. एका अनौपचारिक संभाषणात. व Client is always correct. म्हणून मी त्याचे म्हणणे मान्य करतो व माझे दोन शब्द संपवतो. जय हिंद जय महराष्ट्र.)

मला मत्सर या शब्दाची पहिली ओळख उलट बाजुने झाली. माझ्याबद्दल कोणाला तरी मत्सर वाटत होता.
अजूनही हा शब्द मला असाच अधिक भेटतो.

क्वचित काही मित्र रात्री अचानक अगदी कमी नोटीसवर (थोडक्यात मनात येईल तेव्हा)भेटतात, रात्री उशीरापर्यंत गप्पा हाकत बसतात नी आम्हाला वर मेसजवून जळवतात तेव्हा मात्र त्यांच्या "सिंगल" असण्याचा किंवा लग्न होऊनही अपत्य नसण्याचा मला यथेच्छ मत्सर वाटतो.

ग्रेस यांची कविता - एका ब्लॉगवर वाचली
.
स्वर्गातून आणलेला प्राजक्त सत्यभामेने
एकदा असाच बळजोरीने
आपल्या अंगणात लावून घेतला
जीवाला आलेलं पांगळेपण
हव्यासपूर्तीच्या कुबडीने सावरण्यासाठी
पण ते स्वर्गीय रोप देखील हिरीरीने फोफावले
आणि भिंतीवरून झुकून
रुक्मिणीच्याअंगणात फुले ढाळू लागले
सत्यभामेचा चडफडाट तर झालाच
पण रुक्मिणीलाही झाडाचे मूळ
मिळाले नाही ते नाहीच
स्वर्गीय वृक्षाच्या अवयवांचे पृथ्थकरण करून
कृष्णाने त्या पांगळ्या बायकांना एक खेळ देऊन टाकला
आणि स्वत: मोकळा झाला
प्रेमापेक्षा प्रेमाच्या खुणाच शिरोधार्य मानल्या दोघींनी
कृष्णाने हे पुरते ओळखले असणार
म्हणूनच त्याने या विकृत मत्सराचे प्रतीक अंगणात खोचून दिले!
राधेसाठी त्यानी असला वृक्ष कधीच आणला नसता
कारण राधा स्वत:च तर कृष्णकळी होती
तिचा बहर वेचलेल्या हातांनी तिलाच कसे श्रुंगारणार ?
तिच्या आत्मदंग बागेत प्रतीकप्राजक्त कसे काय रुजणार?
कृष्णाने एक स्वर्गीय रोप लावले
आणि अष्टनाईकांच्याही पूर्वीची ती अल्लड पोरगी --राधा
हीच शेवटी कृष्ण प्रीतीचे प्रतीक होऊन बसली
असतील लाख कृष्ण कालिंदीच्या ताटाला
राधेस जो मिळाला तो एकटाच उरला!