आठवणी : गुळमट तिखट कडू

=))

हॅहॅहॅ... मजा आली वाचून.

मस्त =))

मनोबा काडीकारखान्याचा मालक होतासे दिसते.

वान्नर भडकण्याचं कारण मागाहून समजलं ते असं :-
तो हुप्प्या वान्नर - टोळीचा प्रमुख नर असावा. आधीच्या नराला च्यालेंज करुन, हाणामारी-लढाया करुन हाकलून लावतो नवा नर त्यांच्यात.
नवा नर -- च्यालेंजर आधीच्या टोळीप्रमुखाला च्यालेंज कसं करतो? "ईईईई" करत त्याला दात दाखवत, दात ओठ खात तो त्याच्यावर हल्ला करतो.
त्यादिवशी मी "त्या"ला "हाईईईईई" म्हटलेलं होतं !!!

द च्यालेंज वुड ह्याव बीन वर्थ इट ना राव!

हात् साला! पळपुटे मनोबा!

=))
!!!!!!!!

आमची अशी रिअ‍ॅक्शन ठिके
आईवडिलांची रिअ‍ॅक्शन मात्र नेहमी !@$$!@#$!@#$!@#$@#$%#$@!!@$!#@ अशी होत असणार ;)

वानर पेटलन =)) शूट!!!! पेटला या शब्दावरच हसतेय =))
__________________
शी! मी नेहमीच शहाणी, समजूतदार मुलगी होते. :( कधीच त्रास दिला नाही ना आईवडीलांच्या नाकी नऊ आणले.
कोणीतरी तो उट्टंवाला दुवा दिलायन .... एखादं चांगलं कृत्य केलं की थोड्या वेळानी प्रचंड दुष्कृत्य करुन उट्टं निघतं तसं अतिसमजूतदारपणाचं आता उट्टं काढतेय ;)

वा! जमलाय लेख, विस्कळीत आठवणींचा गोफ आहे.
बाकी वाट्टेल ते शब्द बोलण्याबद्दल अगदी समजू शकतो! उ.दा ३-४थीत असताना साबण हा शब्द मला अतिप्रिय होता. मग महिनाभर कुठल्याही वाक्यात तो शब्द यायचाच! अगदी रँडम- ज्याला काहीही अर्थ नाही असलंसुद्धा खूप बोलायचो/करायचो आम्ही. उ.दा- "ढंपूकडक-चिप्पूकडक" असं म्हणत घराभोवती फेर्या मारणे.

=)) अशक्य भारी !! मजा आली वाचुन !

=)) =)) =))

लै भारी. मनोबा ज्याम मज्या आली.

=)) =)) =))

" तुझा मुलगा साक्षात तुझाच अवतार निघाला तर काय करशील ?"

सगळी पापं याच जन्मात इकडे मृत्युलोकातच फेडुन जावं लागतं बर्का मनोबा ;)

छान... "स्मॉल वंडर " सिरियलची आठवण झाली :)

काळ्या तोंडांची काळ्याकरड्याच रंगाचीच आणि जवळजवळ आमच्याइतकीच उंची असणारी ती वानरं.

मराठवाड्यात त्याला म्हाळ्या म्हणतात.

" तुझा मुलगा साक्षात तुझाच अवतार निघाला तर काय करशील ?"
माझी दातखीळ बसते. निदान वयाची पहिली पाच-सात वर्षे तरी त्याने मी होतो तसा असू नये असे वाटते.

त्यालाही लहानपण एंजॉय करु द्या राव.

कुठलंही काम झटपट करून घ्यायचे असेल तर माझा मामा म्हणायचा "झप्पडनप्पड चप्पडनपड' कर . उगीच हळुवार कामे आटोपणार्या मामे बहिणीला हमखास अशी ,झssम्म नssम्म झपssक्क ' काय करतेस ग असे ऐकवायचा . या शब्दसमुहाला इतका सुंदर नाद आहे कि चाळा म्हणून आम्ही ते कुठेही वापरत असू .
माझा मुलगा लहान असताना तो मोटरसायकलला किक मारतानाचा आवाज 'क्डून दुग्दुगदुग्दुग 'असा करून बंद गाडीला किक मारायचा खेळ खेळायचा त्याची आठवण मनोबांचा लेख वाचताना आली . मनोबांच्या आठवणी मजेशीर आहेत .

आठवणी मस्तच आहेत. मजा आली वाचताना.

माझी लेक गाडीवर बसली की "आदतमSSSS...दधतमSSSS..." असे स्वनिर्मित गाणे जोरजोरात सारखे म्हणत असते अगदी शेजारच्या गाडीवरचे लोक आमच्याकडे वळून पाहीपर्यंत!

आणि जशी ती बोलायला लागली आहे तसे हेच गाणे पेटंट आहे.

"आज आपण गाडीवरून भुर्र जायचे का? मग मी ’अदतम’ म्हणेन" - हा आमच्याकडे होणारा नियमित संवाद आहे.

सर्व वाचक-प्रतिसादकांचे मनःपूर्वक आभार!

मला ऐसीकरांसारख्या हुच्चभ्रुंची भाषा फार म्हणजे फारच आवडते.
अभाव , कृतक , शष्प हे शब्द हे कित्ती कित्ती भारियेत!
एकतर तुम्ही दोस्तांशी गप्पा मारायला लागल्यावर तसेही अर्ध्याहून अधिक लोकांना ते माहितच नसतात , त्यांनी ते ऐकलेलेच नसतात.
किंवा एकले असलेच तर नेमका अर्थ आठवत नसतो, ठाउक नसतो. किंवा बोलण्याच्या टोन मुळे अर्थ झटकन लागत नाही.
(एक प्रयोग करुन पहा. पत्नीला एकदम जोरात खेकसायचं "ए....ह्य्ह्ये....." अगदि जोर्रात. आणि लागलिच वसकून, ओरडत "काय झकास दिसतेस तू" असं म्हणा.

प्रतिक्षिप्त क्रिया(रिफ्लेक्स अ‍ॅक्शन ) म्हणून समोरची व्यक्ती एक तर बावचळेल किंवा भडकेल. म्हणजेच तुम्ही जे म्हणालात; त्या शब्दांना काहिच अर्थ उरला नाही;निदान त्या क्षणी तरी.
सगळा अर्थ त्या 'टोन' ने हिरावून नेला! )
.
.
म्हणजे शब्द आणि टोन ह्यांना शेप्रेट शेप्रेट , सुटं सुटं करता आलं तर आपल्याला हवं ते वाक्य बनवूनही समोरच्याला पेटवायचं; की आपलं म्हण्णं समजून घ्यायला लावायचं हे ठरवता येतं!
.
.
म्हणजे तुमच्या एखाद्या सहकार्‍याला "तुझ्यात अमुक अमुक स्किलचा अभाव असणं अगदिच आश्चर्यकारक नाही." असं स्थिर, शांत तोनमध्ये म्हणालात ना, तर तोही विचारात पडेल.
पण "बेअक्कल्, माथ्या" असं सरळ म्हणालात तर धावून येइल अंगावर.
.
.
'कृतक' शब्दाचीही तीच गत. हा शब्द वापरला की आपण कैतरी भारी आहोत हे तुम्हाला सिद्ध करता येइल.
एखाद्यानं एखादं नाटकं कीम्वा सिनेमा वगैरे बसवलं, आणि तुम्हाला अभिप्राय विचारल्यावर "भिकार, खोटंखोटं, कैच्याकै" असं म्हणालात तर तुम्हीच ब्यवकूफ असल्याचं सिद्ध होउ शकतं; \
किंवा हाणामारीचा प्रसंग येउ शकतो; ती व्यक्ती नाटकात फारच गुंतलेली असेल तर.
ह्याऐवजी शांतपणे (पण समोरच्याची कीव करत आहोत असा भाव मनात ठेवून)
" नाट्य पुरेसं कसदार नाही. संवाद कृतक वाटले" असं म्हणा. ह्याचा अर्थही बराचसा वरच्यासारखाच आहे.
पण हे ऐकल्यावर समोरचा नवशिक्या असेल तर बिचकून उलट तुम्हाला मार्गदर्शन वगैरे मागायला येइल.
त्याला ते झोंबणार नाहिच; पण उलट तुमची विद्वत्ता आणि ढुढ्ढाचारीपणा सिद्ध होइल!
.
.
शष्प शब्दही काही फार वेगळा नाहिच.
.
.
ते नानावटी नै का ऐसीवर इतकं भारी भारी लिहितात; पण साला त्यांना ऑड्यन्सच नाय.
मिळालाच तर "वा वा. छान लिहिलत हो." "योग्य बोलताय हो" छापाचे प्रतिसाद देणारा.किम्वा "विचारी" मोड मध्ये गेलेला.
रणधुमाळी, शिमगा, बोंबाबोंब अशी ती नाहिच धाग्यावर. प्रतिसादसंख्या वाढणार कशी ?
त्यांनी जिथं जिथं "श्रद्धेस शरण जाणार्‍यात तार्किकतेचा अभाव असतो" सारखी वाक्य दिसतील ती ती काढून
"अक्कल गहाण ठेवणार्‍या भुक्कड भेकड श्रद्धावंताकडून दगड मारत फिरणार्‍या वेड्यासारखीच कामं होणार!" असं म्हणून पहावं.
म्हंजे पहा कस्ली कुस्ती सुरु होइल ते.
बॉलीवूड सिनेमे पहा जरा. एखाद्या गर्दी असणार्‍या क्याफेत किंवा क्यांटिनमध्ये गेल्यावर कसं आधीच बराच गोंगाट वगैरे असतो.
तुम्ही फक्त कुठूनतरी एक अंडं किंवा केक जोर्रात फेकून मारायचा अवकाश;
तेजायला कुणाला काही कळायच्या आत सामूहिक हाणामारी , अनागोंदी सुरु होते.
कुण्णीही कुण्णाच्याही टाळक्यात सापडेल ती वस्तू हाणतं.
तुमचं काम फक्त पहिलं अंडं मारुन सुरक्षित दडून राहण्याचं!
.
.
किम्वा कुठेही क्रुतक-शष्प हे शब्द ठोकून द्यावेसे वाटतात.
कृतक त्या "मृत" सारखा वाटतो.
म्हणजे "मृतशरीराचे शवविच्छेदन " ऐवजी "कृतक शरीराचे शवविच्छेदन" म्हटलं तरी चालून जावं. जडबोजड शब्द. कुण्णाला तसाही समजणार नै.
.
.
तापवल्यानंतर "पाण्याचे (बाष्प नव्हे!)शष्प होते" हे ही वाक्य चालून जावं. लोकं माना डोलावतील.

फारच आवडलं.काही उचापत्या मात्र त्रासदायक होतात.एक आठवतीये.आठवीत असताना तोंडात बोट घालून कडकडीत शिट्टी मारायच्या खटपटीत एकदाचं जमलं .शिट्टयावर शिट्ट्या मारल्या दहाएक मिनिटे दुपारी।जरावेळाने वरच्या मजल्यावरचा अय्यर माणूस फारच केविलवाणा चेहरा करून विनवणी करून म्हणाला "काइकू सीट्टी मारताय----- सोया था।" मुलाने नंतर सांगितलं बाप तीन दीनसे सोया नइ आज दुपेरको सोया ता। तो असीडटी होऊ नये म्हणून खूप सोडा प्यायचा. तो शेवटी निद्रानाशानेच गेला.

आम्ही दहावीत असताना जीवशास्त्रात "बायोनॉमियल नॉमेन्क्लेचर" असा काहीसा प्रकार होता ज्यात वनस्पती किंवा प्राण्यांची ल्याटीन किंवा रश्यन नावं असायची उदा. अमरवेल= कस्कटा
चंदन= स्यांटामम अल्बम .... वगैरे

त्याचं खूळ डोक्यात घेऊन आम्ही कोणत्याही वस्तूला कोणतंही नाव देत असू

त्यात किरण्यानं "पुरूषोत्तम" ला "पिंग्नॉमियाँ-पोंग्नॉटा" म्हणून कळस केला होता....