पुणे फिल्म फेस्टिवल २०१५ : नोंदी, समीक्षा, गमतीजमती...

नावाचा सिनेमा बघायची फार इच्छा होती. पण गर्दीमुळे जागा संपली आणि अस्मादिकांना हाकलून देण्यात आले.

यावेळचा पिफ खुप अपेक्षाभंग करणारा ठरला.
चित्रपट आवडणे नावडणे नंतर मुळातच चित्रपट दाखवलेच गेले नाहीत तर काय ?

मला आलेले अनुभव :
१) शनिवार १० जाने सकाळी ११ मंगला : शेड्युलनुसार झिरो फॉर कंडक्ट दाखवला पण पुढचा गोल्डन मारी दाखवलाच नाही. प्रोजेक्शनिस्टने थेटर मधे येउन सांगितले कि पुढ्चा चित्रपट त्यांच्यापर्यंत पोचलेला नाही. मंगला मधिल पिफ व्हॉलेंटीअर कडे तक्रार केली त्यांना काही देणे घेणे नव्हते.

२) रविवार ११ जाने सकाळी ९.१५ मंगला : पिकपॉकेट हा चित्रपट दाखवणार होते. पण डिसीपीची कि(चावी?) नसल्यामुळे दाखवला नाही. तक्रार करण्याचा फायदा झाला नाही.

३) रविवार ११ जाने संध्याकाळी ४ एनएफएआय : गणशत्रू बघायला गेलो तर त्याची वेळ बदलण्यात आल्याचे सांगितले. वेळेतील बद्ल कळण्याचा एकमेव मार्ग त्यांचा रोज छापला जाणारा पेपर विकत घेणे किंवा त्या त्या ठिकाणी जाउन चौकशी करणे.

खरतर सुट्टी घेउन चित्रपट बघायचा बेत होता पण सुट्टी घेण्याची हिम्मत झाली नाही.

यावरच इंडियन एक्स्प्रेस मधे आलेला लेख :
http://indianexpress.com/article/cities/pune/missing-from-piff-platter-p...
(यातील लोकांना वेगळ्या चित्रपटांच्या संदर्भात हाच अनुभव आला)

या लेखातील जब्बार पटेलांची प्रतिक्रिया बोलकी आहे:
“Such problems happen due to technical errors, which are rare. We will look into it and rectify it. Films run without subtitles will be run again for PIFF lovers,” said Jabbar Patel, Director, PIFF.

म्हणजे थोडक्यात आम्ही प्रेक्षक रिकामटेकडे बसलेलो आहोत. पिफवाल्यांच्या सोईने आणि मर्जीने चित्रपट दाखवले जातील ते गोड मानुन घ्यावेत.

जसे सरकारी कार्यालयात माझे काम नक्की कोण करेल हे माहिती नसते तसे पिफ मधे 'चित्रपट दाखवणे' हि नक्की कोणाची जवाबदारी आहे हे शेवटपर्यंत कळले नाही.

आधीच्या वर्षी पण थोड्याबहुत प्रमाणात असे अनुभव होते पण यावर्षी मला बघायचे असलेले सलग ३ चित्रपट बुडल्याने विशेष चिड्चिड झाली.

पुढील वर्षी पिफला जाईन असे वाटत नाही

पिफला खूपच मजा आली. बरेच चित्रपट पाहिले पैकी ३ सर्वाधिक आवडले:
टिम्बकटू: माली मधील टिम्बकटूमध्ये जेव्हा मुस्लिम मूलतत्त्ववाद्यांनी कब्जा केला होता तेव्हा त्यांच्या जीवनमानात झालेले बदल आणि या धार्मिक राजवटीत व्यक्तीस्वातंत्र्याचे हरपत चाललेले रंग अतिशय मार्मिक पद्धतीने टिपले आहे. कथेसोबतच संगीत, संवाद उजवे आहेतच, क्यामेरा आणि दिग्दर्शन यांच्या मिलाफाला तोड नाही!

पालो मेलो: आपल्या मुलाचे कुरळे केस त्याला सरळ करायचे आहेत म्हणजे तो नक्कीच समलैंगिक आहे अशी "भिती" बाळगून असलेल्या आई-मुलाच्या जोडगोळीची कथा अतिशय ताकदीने सादर केली आहे. चित्रपटातील पार्श्वभूमी अतिशय रोचक आणि वास्तवदर्शी आहे.

कार पार्कः जंतूंच्या सुचवणीनुसार या हंगेरीयन चित्रपटाला गेलो आणि महोत्सव वसूल झाला. नुसती चांगली कथा असणं आणि ती इतक्या नेमक्या वेगात, तंत्राने आणि पदर दर पदर उलगडवत सादर करताना बघायला मिळण्याचा योग अपूर्व होता. चित्रपट अतिशयच आवडला

===

बाकी सबटायटल्स नसणे, फिल्म खराब क्वालिटीची असणे वगैरे तांत्रिक बिघाडाला १-२ दा सामोरे जावे लागले पण ते चित्रपट फार्फार थोर न वाटल्याने त्याची खूप खंत जाणवली नाही.

विकांताला या निमित्ताने जमलेल्या ७-८ ऐसीकरांसोबत गप्पा, खादाडी व इतर टाईमपासमुळेसुद्धा अतिशयच मजा आली

एकुणाच हा महोत्सव आनंददायी अनुभव होता

आज शेवटच्या दिवशी पाहिला हा इस्राइली सिनेमा. प्रचंड आवडला!
एक मतिमंद मुलगी आणि तीची बहिण यांची गोष्ट. त्यांची आई देखील त्या मतिमंद मुलीला इस्पितळात ठेऊ अशी आग्रही असते पण बहीण नकार देत स्वतः तीची काळजी घेत असते. त्या दोघींचं नातं निव्वळ बहिणींसारखं नाही. थोडं शारिरिकही आहे असं दिसतं.(पण लेसबिअन्स अजिबात नाही.) बहिणीच्या आयुष्यात एक पुरुष येतो आणि दोघींचं आयुष्य बदलतं. त्याची गोष्ट.

जनरली असले आजारपण मेन थीम असलेले चित्रपट मला आवडत नाहीत. (ब्लॅक, पा टाईप्स) पण या चित्रपटात आजारपण हे मेन पात्र अजिबात नाही. दोघींच नातं, दोघींच्या लैंगिक आणि भावनिक गरजा ही मेन थीम आहे चित्रपटाची. नेटवर मिळाल्यास आवर्जून बघावा असा!

This comment has been moved here.