असभ्य

नावाप्रमाणे असभ्य
यालाही दुसऱ्या लेखप्रमाणे पूर्वसूचना हवी असे वाटते

मनाने लहान (की तरुण) असणार्‍या सर्व प्रौढांकरता अ-कारान्ती चावट्ट धडा!

डोक्यामध्ये कशातून काय निघेल ह्याचा काही नियम नाही. आता पहा ना: वरती 'सरल मगन बघ. मगन सरल बघ. सरल अंमळ बस' अशा प्रस्तावनेने सुरू झालेले असभ्य लिखाण. त्यातून मला सुचला बालवर्गाचा धडा: 'कमल नमन कर, गणपत नमन कर, अहमद नमन कर, जयहिंद जयहिंद.' आता हे असभ्य लेखन बालवर्गाच्या पाठयपुस्तकामध्ये सोप्या वाचनाचा धडा म्हणून द्यायला हरकत नसावी.

ही गोष्ट पथ्य पाळून लेखन करण्याचा एक प्रयोग आहे हे उघड आहे. अकार वगळता इतर स्वर वर्ज्य. मग प्रश्न येतो की हा नियम पाळण्याचा या मजकुराशी संबंध काय? तर पुढीलप्रमाणे काहीसं असावं -

मजकुरात वर्णन केलेल्या क्रिया कानामात्रावेलांटीरहित लिखाणाप्रमाणेच सरळसोट आहेत, डोळ्याला झापडं लावून फक्त समोर चालणार्‍या घोड्याप्रमाणे. 'कमल नमन कर'प्रमाणेच एकसुरी रटाळ आहेत. सकाळी दात घासण्याप्रमाणे, पाठ्यपुस्तकातल्या रटण्याच्या अभ्यासाप्रमाणे यांत्रिक आहेत. ते निवडलेल्या नियमातून जोरकसपणे अधोरेखित होतं.

दुसरं असं की हे एका संभोगातलं ग म भ न शिकवणं आहे. त्यासाठी 'कमल नमन कर'चा पाठ्यपुस्तकी घाट वापरणं हे एक प्रकारचं प्रहसनच वाटतं.

शिवाय लेखनातलं हे पथ्य नि ब्रह्मचार्‍याने पाळायचं पथ्य यांतही एक गमतीशीर धागा आहे. जचिंचं व्रत शेवटपर्यंत तगलं त्याबद्दल त्यांचं अभिनंदन. ;)

आता रटाळपणा, यांत्रिकपणा, बाळबोध अल्गोरिदमिक घोकंपट्टी यांचा संभोगाशी संबंध काय हे ज्यानं त्यानं ठरवावं. :)

अहमद नमन कर
अहमद नमन करत नाही
अरुण अहमद ला नमव
अहमद नमत नाही
त्याला नमोवुच आम्ही
शरद समरस हो नमाज पढ
शरद समरसत नाही
शरद नमाज पढत नाही.
मरुदे दोघांना
जय कोलटकर ची वही आण कॉपी कर "तक्ता" फाड
नीट चिकटव पट्टी मारुन घट्ट कर.
माझे बालपण पुन्हा उध्वस्त कर.
जपान शरण

मलाही 'तक्ता' आठवली.
प्रथम वाचताना धक्का बसला होता. मग गंमत वाटली. बाळबोधपण, यांत्रिकपण आणि यांतला खुला - चित्रदर्शी संभोग यांच्या एकत्रिक मांडणीतून लेखक काय साधू बघत असेल, असा प्रश्न पडला. त्या प्रश्नानं इतर अनेक प्रश्न निर्माण केले.
त्या मानानं 'अ'कार वापरणं ही जरा 'गिमिकी' वळणाची युगत.