.

मे बी नाही मस्ट बी कंटीन्यूड!

गविस्टाईल लेखन

सुरुवातीला त्या गाण्याचे रसग्रहण वाटल होत
पूर्ण वाचल्यानंतर एखाद्या भरत आलेल्या जखमेची खपली निघावी आणि भळाभळा रक्त सांडाव तस फीलिग आल
या छोट्या गोष्टी असल्या तरी मनात एखाद्या काट्यासारख्या खुपतात

एकावेळी एकच स्ट्रिप.. तीही प्रिस्क्रिप्शनशिवाय इथे मिळणार नाही..

असल्या गोळ्या इंड्या मधे फकस्त एकाच आजाराच्या असतात. अन त्या बहुधा केमिस्टाकडे नसतात. सायकिअ‍ॅट्रिस्ट लोक स्वतःच डिस्पेन्स करतात त्या.. बाकी काय वाट्टेल ते. अगदी केटॅमिन(इंजेक्शन द्वारे भूल द्यायचे औषध) सुद्धा दारूत घालून प्यायला विकत मिळते. बार मधे. केमिस्ट दूर राहू द्या.

"छोटी सी बात" अजून लंबी चवडी येऊ देत.

धनश्याम ठक्कर यांचे काहि शेर वाचले होते. या निमित्ताने ते शोधावेसे वाटले.. इथे काहि शेर देतो आहे. पूर्ण गझल इथे वाचता येईल

मय-भरे ख्वाब दिखाने से फायदा क्या है?
सिर्फ अंगूर चखाने से फायदा क्या है?

तेरी तनहाई में भी दिल को तअल्लुक तेरा,
इश्क पर जोर लगाने से फायदा क्या है?

हा अर्धवट ठेवणं हा त्यावर अन्याय होईल. इतर कुठच्या कुठच्या लाटा आहेत, का याच एकीची त्सुनामी होणार अशी उत्सुकता लागून राहिली आहे.

>>शहाळ्यात सर्रकन सुरी आणि मलई बळ्ळकन बाहेर.. शी... मेंदू..बाहेर येईल आता विचार करुन...

वगैरे काही वाक्यं चांगली झाली आहेत. एकंदरीत मांडणी छान आहे. काही वाक्यं थोडी अर्धीकच्ची वाटली.

>>काळाने कमी होण्याऐवजी चटका वाढत कसा जातोय? ती हवीच.. काही झालं तरी हवी हा कसला भलता रेटा मनाचा..

मनातल्या चालू विचारांऐवजी थोडी पुस्तकी वाटली.

प्रथमपुरुषी नरेटर, त्यात चालू वर्तमानकाळ... ही जोडी परिणामकारक ठरू शकते, पण हाताळायला कठीण असते. कथेसाठी अत्यावश्यक आहे का?