"पीनट बटरच्या वड्या" - थंडीतल्या दिवसातलं पौष्टीक माकडखाणं !

मला ऐसीवर असे फटाफट फोटो टाकता येत नाहीत. पण फोटो टाकल्याने पाककृती वाचायला फारच सोपी होते. तीळ, खोबरं शेंगदाणे एकत्र आल्यावर काहीच वाईट लागणार नाही. मुलाच्या शाळेत केक चालत नाही पण लाडू चालतात! दोन्हींचे जिन्नस (पीठ, तूप, साखर) साधारण सारखेच आहेत. उलट केकमध्ये अंडी असतात त्यामुळे केक जरा जास्त पौष्टिक आहे. ही पाककृती, एखाद्या जागरूक मातेला प्रोटीन, कोकोनट बाईट्स अशी खपवता येईल.

Alternatively, इथे गूळ वेगळा वितळवून घेतला आहे त्याऐवजी गूळपावडर आणि शेंगदाण्याचे पिनट बटर घरीच करता येईल. भाजलेले शेंगदाणे कुटाच्या पुढे नेऊन मिक्सरमध्ये फिरवले की त्यांचं बटर होतं. त्यातच गूळ घातला तर एकजीव व्हायला मदत होईल. मी असं करून बघते वेळ मिळाला की.

...

सध्या मला गोड पदार्थ वर्ज्य आहेत त्यामूळे ही पाककृती करून बघता येणार नाही.

ता.क. -- पीनट बटर ऐवजी दाण्याचा कूट आणि किसलेले खोबरे घालून छानसा तीळगूळच केला तर? गूळ मात्र चांगला पिवळाधमक आणि जरा मऊसर पाहिजे.

मराठी भाषे च वापर करण्यात कसली लाज वाटत आहे.

.अभिमान ठेवा .

आपल्या भाषेचा.
आपल्या देशाचा.
आपल्या संस्कृतीचा.

उगाचच शेंगदाणा ल्या peanut म्हणायची गरज नाही

जास्त मागे गेलात तर धूमकेतू पर्यंत जावं लागेल ज्यांनी सजीव सृष्टी चे बीज ब्रह्मांड मध्ये वितरित केले.

शेंगदाणा हजार किंवा दहा हजार वर्षापूर्वी कुठे होता हे कोणाला माहित नाही.

त्या भागाचे नव त्या वेळेस काय होते हे पण माहीत नाही..

आज भारतात peanut ल शेंगदाणा , भुईमूग किंवा मुंगफली च म्हणतात .
.. peanut नाही

ह्या गोष्टी तुम्ही खूप हल्क्यात घेत आहात.आपल्याला विषयाचे गांभीर्य नाही.

हळदी चे औषधी उपयोग हे भारतात हजारो वर्ष पासून केले जात होते त्याच्या वर पण विदेशी देशांनी हक्क सांगितला भांडून भारतातला त्याचे पेटंट घ्यावे लागले.

बटाटा भारतीय नाही.
शेंगदाणा भारतीय नाही.
द्राक्ष भारतीय नाहीत.
कोणत्याच भाज्या ,फळ भारतीय नाहीत .
मग भारतीय उपखंड काय वाळवंट होता का?
आजच्या व्यापारी हक्काच्या काळात नको ते दावे केले जातात त्याला काही आधार नसतो.
शेंगदाणा भारतीय नाही हे एकदा मान्य केले की शेंगदाणा वर आधारित सर्व व्यापारी उपयोगा चे अधिकार चे पेटंट भारताला मिळत नाही.

पदार्थ दिसायला चांगला दिसतोय, चवीलाही चांगला असायला हरकत नाही, परंतु, मला स्वत:ला पीनट बटर हा प्रकार आवडत (वा फारसा झेपत) नसल्याकारणाने, यावर अधिक भाष्य करण्यास असमर्थ आहे.

साखरेत मुंग्या झाल्यावर आई त्यात 'वेलची आहे', म्हणून खपवायची! थोडी अक्कल आल्यावर मी तिच्यासमोरच, स्वतःला मांसाहारी म्हणवून घ्यायचे. "आई मुंग्या खायला घालते", असंही पाहुण्यांना सांगून झालेलं होतं. सुदैवानं आईला विनोदबुद्धी होती. मग कधीमधी जगातला प्रथिनं आणि पर्यावरणाचा प्रश्न सोडवण्यासाठी किडे खाण्याची गरज आहे, अशा छापाची बातमी वाचून पुन्हा एकदा साखरेचा डबा उघडून बघितला. मुंग्या एकदाच लागल्या होत्या. पण माझी कायमची सोय झाली होती. कुणी सिनेमात 'किडे पडें तेरे' छापाची डायलॉकबाजी केली तरीही मला त्या साखरेतल्या मुंग्याच आठवायच्या.

अमेरिकेत घर विकत घेतल्यावर एकदा आधीच्या घरमालकांकडून वेलचीचा मोठ्ठा पुडा मिळाला. त्यांच्या मुलीनं तो विकत घेतला होता, पण दोन वेलच्यांपुढे त्यांचं काय करायचं हे न समजल्यामुळे तो यांच्या घरी आला होता. मग व्हॅलरीनं मला कधी तरी 'वेलचीचं काय करतेस तू' असं विचारलं. तिला पुरण म्हणजे काय हे सांगणं माझ्याच्यानं शक्य नव्हतं. मग "डाळीची गोड पाककृती" एवढं वर्णन केलं. मग तो मोठ्ठा पुडा घरी आला. ह्या थंडीत श्रीखंड केलं तेव्हा तो संपला. नेमकं श्रीखंड केलं तो दिवस होता, २१ जानेवारी. रविवार होता, मला वेळ होता. २२ जानेवारीनं आता २६ जानेवारीची जागा घेतलेली आहेच!

वेलचीची सालं माझ्याच्यानं टाकवेना. मग कधी भारतीय कॉफी केली की तीत वेलचीची सालं दडपून देते. बऱ्या अर्ध्यालाही सध्या ते चालतंय. अगदीच ते नको झालं तर सकाळी भिजवलेले ओट्स खाते, त्यात भुगा करून दडपून संपवेन. पण काही केल्या अन्न टाकायचं नाही, हे तत्त्व सुटत नाही. ह्यामुळे काल मी कडक टोफू आणि आव्होकाडो जेवले.

मलाही, 'न'बांसारखंच पीनट बटर आवडत नाही. त्यामुळे पाककृती फार तर बऱ्या अर्ध्याला सांगेन. तो माझ्याकडून हे काही बनवण्याची अपेक्षा धरेल, आणि ती त्याच्या तोंडाला पाणी पुसेन. तसंही सध्या घरात श्रीखंड आहे. तेव्हा बरंच बनवलं आणि एक डबा फ्रीजरमध्ये डकवला. शिवाय सध्या फार्मर्स मार्कटात गाजरं छान येत आहेत. त्यामुळे येत्या विकेण्डला बऱ्या अर्ध्याला हाताचा व्यायाम करायला लावून, गाजरं किसून घेईन. आणि मग गाजरहलवा. थोडा लगेच खायला; थोडा फ्रिजमध्ये आणि डबाभर गाजर हलवा फ्रीज करून ठेवेन.