असदुद्दीन ओवैसी

निबंधाला १० पैकी ७.८६ गुण

एक गोष्ट सत्य आहे अगदी कटू सत्य आहे.

भारत फक्त कागदावर च धर्मनिरपेक्ष देश आहे.

रिअल मध्ये बिलकुल नाही.

भारतात फक्त कागदावर च कायदा सर्वाना एक सारखा आहे किंवा कायद्या समोर सर्व सामान आहे.

पण रिअल मध्ये भारतात ती स्थिती नाही.

फक्त कागदावर च भारत लोकशाही देश आहे.

रिअल मध्ये बिलकुल नाही.

त्या मुळे ओवासी कधीच भारताचे पंतप्रधान बनू शकत नाहीत hi रिऍलिटी आहे

ओवैसी हे भारताचे पंतप्रधान होण्यास पात्र^१ आहेत किंवा नाहीत, भारतीय पंतप्रधान होण्याच्या दृष्टीने अखिल भारतीय पातळीवर त्यांचा अथवा त्यांच्या पक्षाचा राजकीय clout/दबदबा/प्रभाव आजमितीस पुरेसा आहे किंवा नाही, झालेच तर, AIMIMसारख्या उघडपणे मुख्यतः एका विशिष्ट संप्रदायाच्या उदयाकरिता तथा हक्कांकरिता झटू पाहणाऱ्या^२ एखाद्या राजकीय पक्षास बहुमताने निवडून देण्यास^३ भारतीय मतदार तयार होईल, किंवा कसे, किंवा, फार कशाला (डॉ. मनमोहनसिंहांचा अपवाद सोडून द्या, परंतु) एखादा बिगरहिंदू (आणि, त्यातही — तौबा, तौबा, परंतु — मुस्सलमान!) पंतप्रधान पचविण्यास भारतीय समाजमन अद्याप तयार झालेले आहे की नाही^४…

…या सर्व फार पुढच्या (आणि फ़िज़ूलच्या) गोष्टी आहेत. (ते पंतप्रधान बनल्यास भारतास त्यातून फायदा होईल, किंवा कसे, ही तर त्याहूनही पुढची गोष्ट.)

मुळात पंतप्रधानपदात (वा त्या दृष्टीने प्रयत्नसुद्धा करण्यात) आपल्यास काडीमात्र रस नाही, असे स्वतः श्री. ओवैसी यांनी घोषित केलेले आहे, म्हटल्यावर…

प्रस्तुत लेखाचा पाया फ़िज़ूल आहे (चूभूद्याघ्या.), इतकेच अतिशय विनम्रपणे सुचवावेसे वाटते.

असो चालायचेच.

(टीप: प्रस्तुत प्रतिसाद लिहिताना कृबुचे यत्किंचितही साहाय्य घेतलेले नाही. (ते कसे घ्यायचे, याबद्दल मला आजमितीस यत्किञ्चितही कल्पना नाही — नि माहीत करून घेण्याचा प्रयत्नदेखील करून पाहिलेला नाही — ही बाब अलाहिदा.) मात्र, कृबुबरोबर — Artificial Intelligenceबरोबर — आपल्या Natural Stupidityनिशी टक्कर देण्यात वेळ अथवा शक्ती व्यतीत करण्यात इतःपर अजिबात रस नाही.

(आपले स्वतःचे मुद्दे अवश्य मांडावेत; त्यांचा वाटल्यास, जमल्यास, नि यथाशक्ति परामर्श घेण्यास आनंदच आहे.)

तूर्तास इतकेच.)

^१ म्हणजे, केवळ त्यांच्या राजकीय कर्तृत्वामुळे (whatever that may be), अन्य काही नाही. अन्यथा, ते भारताचे एक नागरिक आहेत, या दृष्टीने काहीच अडचण नसावी.

^२ ‘जय भीम, जय मीम’सारख्या घोषणा देऊन हिंदूंमधील दलितांना आपल्या बाजूस वळवून घेण्याचा कितीही प्रयत्न जरी केला (अथवा अगदी त्यांच्यासोबत राजकीय युती^२अदेखील जरी केली), किंवा, ‘हिंदूंशी आमचे काहीही वाकडे नाही’ अशा अर्थाची कितीही जाहीर विधाने (आणि कितीही प्रामाणिकपणे^२ब) जरी केली, किंवा, पहलगाममध्ये घडलेल्या प्रकाराचा कितीही जाहीर निषेध जरी केला (आणि त्यातील पीडितांप्रति कितीही जाहीर सहानुभूती जरी दर्शविली), फार कशाला, ‘पाकिस्तान मुर्दाबाद’ नि ‘भारत ज़िंदाबाद’च्या जाहीर घोषणा उच्च कंठरवानिशी कितीही जरी केल्या (आणि, अगोदर म्हटल्याप्रमाणे, हे सर्व कितीही प्रामाणिकपणे (benefit of doubt included) जरी केले), तरीसुद्धा, AIMIM हा प्राथमिकतः तथा प्रामुख्याने (१) मुस्लिम समाजाच्या विकासाकरिता, तथा (२) मुस्लिम समाजाच्या हक्कांकरिता, लढण्यास वाहून घेतलेला पक्ष आहे, हे खुद्द AIMIMसुद्धा अमान्य करणार नाही. (यात काही गैर आहे, असे म्हणण्याचा इरादा नाही, परंतु, त्या परिस्थितीत, व्यापक पातळीवरील भारतीय (आणि विशेषेकरून मुस्लिमेतर) मतदार त्यांना नक्की काय म्हणून मोठ्या प्रमाणात पाठिंबा देईल, एवढाच प्रश्न आहे.)

^२अ ‘राजकीय युती’ या प्रकाराबद्दलच जर बोलायचे झाले, तर (इंग्रजीबद्दल क्षमस्व, परंतु) in the longer run, it does not mean anything one way or the other. तसे तर इंग्रजी राजवटीच्या काळात (सावरकरांच्या) हिंदुमहासभेने (जीनांच्या) मुस्लिम लीगबरोबर (सावरकरांच्या आशीर्वादाने) युती करून (प्रांतीय पातळीवर) संयुक्त सरकारे चालविल्याची उदाहरणेदेखील आहेत. किंवा, अर्वाचीन काळात, (correct me if I am wrong, परंतु) शिवसेनेने वेगवेगळ्या वेळी कधी भाजपबरोबर तर कधी काँग्रेसबरोबर युती करून (राज्यपातळीवरील) सरकारे स्थापलेली आहेत. तेव्हा, ‘राजकीय युती’ या प्रकारास ‘राजकीय पक्षांची तात्कालिक सोय’ याहून अधिक महत्त्व निदान मी तरी देणार नाही. (शिवाय, ‘Politics makes strange bedfellows’ असे जे म्हणतात, तेही खरेच.) असो.

^२ब I, for one, am perfectly willing to give him the benefit of the doubt on that one.

^३ भारतीय जनता पक्षास जर देऊ शकतो, तर AIMIMला का नाही, असा प्रश्न येथे उपस्थित केला जाऊ शकतोच. मात्र, येथे दोन गोष्टी लक्षात घेणे प्राप्त आहे. एक म्हणजे, भारतीय मतदार हा (राजकीय मतभेद notwithstanding) प्रामुख्याने हिंदू आहे. तो (अगोदर म्हटल्याप्रमाणे) प्रामुख्याने मुस्लिमांच्या विकासाकरिता तथा हक्कांकरिता झटणाऱ्या पक्षास (मग ही राजकीय उद्दिष्टे भले कितीही प्रशंसनीय अथवा इष्ट — अगदी व्यापक भारतीय दृष्टिकोनातूनसुद्धा — जरी असली, तरीही) नक्की काय म्हणून बहुमताने उचलून धरेल? (What’s in it for me? हा कोठल्याही मतदाराचा प्राथमिक प्रश्न नसतो काय?) हा झाला एक भाग. दुसरी गोष्ट म्हणजे, भारतीय जनता पक्षाससुद्धा ‘सब का साथ, सब का विकास’ वगैरे बाता कराव्या लागतातच!

^४ श्रीमती सोनिया गांधी यांना पंतप्रधान करण्याचा प्रश्न जेव्हा आला, तेव्हा त्याविरुद्ध नाही नाही ते घटनाबाह्य आक्षेप घेऊन गदारोळ उठविला गेला होता, तो अद्यापही विस्मरणात गेलेला नाही. (श्रीमती सोनिया गांधी या एक चांगल्या, सक्षम पंतप्रधान होऊ शकल्या असत्या वा नसत्या, ही बाब पूर्णपणे अलाहिदा. मात्र, भारतीय घटनेनुसार, भारताचा/ची पंतप्रधान होण्याकरिता भारताचे जन्मसिद्ध नागरिकत्व ही पूर्वअट (अद्याप तरी) नाही (केवळ भारतीय नागरिकत्व आवश्यक आहे), ही बाब लक्षात घेता, त्यात आक्षेपार्ह (अथवा गदारोळ उठविण्याजोगे) असेही काही नव्हते, एवढाच मुद्दा आहे.)