एक हृदयस्पर्शी प्रेमकथा..एक प्रियकर...M.Jare..."शेवटची भेट " ..♥

एक हृदयस्पर्शी प्रेमकथा..एक प्रियकर...M.Jare..."शेवटची भेट " ..♥

"माझा कोणत्याही कथा
लेखकाच्या पूर्व-परवानगी शिवाय वापरू
नयेत..
काही जण वापर करत आहेत मराठी स्टोरी अँप्स साठी...त्यांला विनंती आहे कि माजा जीवनातल्या कथा आहेत..त्यामुळे वापरू नये..
अन्यथा कायदेशीर कारवाई
करण्यात येईल...

"आज मला तुझा फक्त थोडा वेळ हवाय, माझ हृदय मोकळ
करण्यासाठी..."
"आज आयुष्यात पहिल्यांदाच कुणाशी तरी अगदी खर बोलतोय,
समोरची व्यक्ती नक्की कोण आहे याची खात्री नसतानाही,
आज एकदाच मन मोकळ कराव वाटलं....."
"जाता जाता आठवण म्हणून,
डोळ्यांत अश्रू तू देऊन गेलास,
माझ्या मनाला माझ्यापासूनच,
परकं करून गेलास,
रुसले हे मन माझे,
माझाशी आज बोलत नाही,
तू न माझा राहिलास,
हे त्या वेड्याला पटत नाही,
कितीही समजावले तरी,
माझे तो मानतच नाही,
तुझ्याच विचारात राहतो,
माझे दु:ख त्याला कळतच नाही,
वेडं हे मन माझे,
तुझी वाट पाहणं सोडत नाही,
तू परत कधीच येणार नाही,
कदाचित त्याच्या मनालाही हे पटत नाही....."
असाच काहीसा गोंधळ नूतनच्या मनात सुरु होता....
रात्री सामानाची भराभर करता करता ती महादेव आणि तिच्या जुन्या
आठवणी पुन्हा पुन्हा स्मरत होती...
एकीकडे जुन्या आठवणींचा,
प्रवाह आणि दुसरीकडे डोळ्यातून वाहणारा अश्रूंचा प्रवाह,
दोन्हींना थांबवणं आज तिला शक्य न्हवतं....
जणू काही आजच,
एकदाचं खूप मनभरून रडून घ्यायचं आणि उद्यापासून त्या सगळ्या,
जुन्या आठवणींना कायमच कुठेतरी मनाच्या कोपऱ्यात बंदिस्त
करून , महादेवपासून कायमचं दूर निघून जायचं...
दुसऱ्या दिवशी शेवटी तिची उरलीसुरली आवराआवर करून
झाली,तिने आपले डोळे पुसले आणि ती आपली बॅग घेऊन बाहेर
आली...
तिचे आई-बाबा,भाऊ सगळेजण हॉलमध्ये तिची वाट,
बघत बसले होते....
नूतन बाहेर येताच तिची आई आपल्या जागेवरून
उठली आणि तिच्या डोक्यावरून हाथ फिरवत म्हणाली,"
बाळा सांभाळून जा गं,एकटीच जातेयस ना, मी आशाला
सांगून ठेवलंय....
ती येईल तिकडे स्टेशनवर तुला घ्यायला" आणि
आईच्या डोळ्यात पाणी आलं कारण दोनच दिवसांपूर्वी नूतनने,
असा निर्णय घेतला होता कि ती कोल्हापूरला तिच्या
ताईकडे जाणार आहे आणि तिथेच ती आपलं उरलेलं शिक्षण पूर्ण
करणार होती....
तिच्या आशाताईला जेव्हा हि गोष्ट कळली,
तेव्हा तिला खूप आनंद झाला होता....
तिने तर आई-बाबांना हेही,
सांगून टाकलं की जमलच तर एक छानसा मुलगा बघून,
कोल्हापुरलाच नूतनचं लग्न पक्क करून तिचं लग्न लाऊन देणार,
आहे...
पण बिचाऱ्या नुतनला फक्त आणि फक्त महादेव पासून दूर जायचं होतं….
खूप दूर......पण खरच ती दूर जाणार होती..?
शेवटी नूतन घराबाहेर पडली तिचे बाबा आणि भाऊ तिला,
स्टेशनवर सोडायला येणार होते....
जाता जाता एकवार तिने,
मागे वळून दारात उभी असलेल्या आणि डोळ्यात अश्रू,
असलेल्या आईकडे पाहिले....
तिलाही रडू येत होते पण कसबसं,
स्वतःला सावरत तीने आईला हाथ दाखवला आणि पुढे
निघाली....
ती “कायमचीच परत कधीही न येण्यासाठी…………”
ट्रेन मध्ये बसल्यानंतर वेळ होताच ट्रेन सुरु झाली , तिने स्टेशनवर
उभ्या असलेल्या आपल्या बाबांना व भावाला हाथ दाखवून
त्यांचा निरोप घेतला....
नंतर ती पुन्हा आपल्या जागेवर येउन,
बसली...
खिडकीबाहेर पाहता पाहता तिच्या मनात विचार,
आले कि खरच तिचे आई -बाबा किती प्रेम करतात तिच्यावर...
जणू त्याचं आयुष्याच तिच्यावर प्रेम, करण्यासाठी बनलंय आणि
ती…. तिचं काय..?……तिने मात्र एका अश्या मुलावर प्रेम केलं,ज्याच्यासाठी ती म्हणजे केवळ गृहीत धरण्याची वस्तूच होती...
काहीही झालं तरी त्याला वाटायचं ती आहे समजूतदार
सांभाळून घेईल,बघेल तिचं ती,करेल मला माफ…
आणि खूप काही....
मग अचानक तिला तो काळा दिवस आठवला, ज्या,
दिवशी ती या प्रेमासारख्या मोठ्या, गैरसमजातून बाहेर आली,
होती आणि क्षणात तिचं आयुष्य असताव्यास्त झालं होतं....
तिची स्वप्न …स्वप्नच राहिली होती …
त्या दिवशी नूतन काहीशी जास्तच गोंधळलेली आणि चिंतेत,
दिसत होती...
आणि सारखी सारखी आपल्या मोबाइलकडे
आतुरतेने पाहत होती...
वारंवार तिच्या चेहऱ्यावरचे भाव बदलत,
होती उस्तुकता, भीती, दुखं सारं काही एखादा ऋतू बदलावा,
तसे तिच्या चेहऱ्यावरचे भाव बदलत होते... काही वेळाने शेवटी,
एकदाचा तिचा मोबईल वाजलाच,तिने पटकन तो कॉल,
उचलला समोर महादेव बोलत होता
नूतन ," महादेव काय झालं रे , तुझे आईबाबा काय म्हणाले रे...?
त्यांना माझा फोटो दाखवलास का...?
त्यांना मी आवडले का...?
आपलं रिलेशन त्यांनि मान्य केलं का..?”
महादेव ," नाही…
नूतन त्यांनी नकार दिलाय आपल्या लग्नाला,,
मी त्यांना खूप कन्व्हेन्स केलं पण ते काहीच ऐकायला तयार,
न्हवते....
त्यांनी हे हे रिलेशन इथेच थांबवायला सांगितलंय , i m
really very sorry नूतन plz नूतन आपल्याला हे नातं इथेच
थांबवायला हवं.....
मी माझ्या आईवडिलांच्या विरोधात नाही,
ग जाऊ शकत…" आणि त्याचं बोलणं नूतन शांतपणे ऐकत होती
आणि मधेच तिने महादेवचं बोलणं पूर्ण व्हायच्या आतंच कॉल कट
केला.....
आणि एकदम ती रडू लागली....
खूप रडली होती ती,
आपल्या आईच्या कुशीत शिरून तिला खूप रडावसं वाटत होतं,
सर्वकाही तिला सांगावं असं वाटत होतं....
पण ती कुणालाच,
काही सांगू शकत न्हवती...
तिच्या प्रेमाला सर्वांनी, स्वीकारलं असतं...?
त्याच्या तिसऱ्याच दिवशीच तिने कोल्हापूरला आपल्या,
मोठ्या ताईकडे जाण्याचा निर्णय घेतला होता, तेही कायमचं,किमान दुसऱ्या मुलाशी तीच लग्न होईपर्यंत तरी.....
कारण,
आता तिचं लग्न कुणाशी होणार आहे,तिला तो आवडेल का...?
या सगळ्यांशी तिला काही घेणं देणंच न्हवतं...
ती कोल्हापूरला पोहोचली....
तिची आशाताई आणि तिचे,
भाऊजी तिला स्टेशनवर घ्यायला आले होते... स्तेशनवर,
उतरल्यानंतर चेहऱ्यावर उसनं हसू आणत तिने ताईला मिठी
मारली...
मग तिघेही घरी निघाले....
बरेच दिवस लागले नुतनला तिथे रुळायला पण महादेवच्या आठवणी काही तिची पाठ
सोडायला तयार न्हवत्या....
नेहमी ती एकटीच बसून असायची...
कुठेतरी हरवल्यासारखी शून्यात पहायची... तिच्या ताईच्या,
नजरेतून मात्र हि गोष्ट सुटली न्हवती...
एक दिवस घरात कुणीही नसताना तिच्या ताईने तिला
विचारलेच कि ," नूतन , बाळे काय झालंय तुला..?
तू इथे,
आल्यापासून मी पाहतेय तू खूप डिस्टर्ब दिसतेयस...
काही प्रोब्लेम आहे का..?
असेल तर सांग मला plz...?"
आशा नुतनची सर्वात लाडकी मोठी बहिण होती......
सगळ्या,गोष्टी ती आपल्या ताईबरोबर शेअर करायची....
पण महादेवची
गोष्ट तिने जाणीवपूर्वक तिच्यापासून लपवून ठेवली होती...
ताईने असं विचारल्यावर नुतानाने आपल्या ताईकडे पाहिलं,
आणि क्षणात तिच्या अश्रूंचा बांध फुटला, एखाद्या लहान,
मुलीप्रमाणे ती आपल्या ताईला बिलगून, ओक्साबोक्शी रडू,
लागली....
तिची ताईही क्षणभरासाठी गोंधळून गेली...
मग,
कसंबसं तिने नुतानला शांत केलं आणि समजावलं....
मग नुतनने महादेव ,आणि तिच्या नात्याबद्दल सगळ काही तिच्या ताईला सांगून
टाकलं.....
ते ऐकून तिची ताई एकदम टेन्शनमध्ये आली... कारण,
तिला नुतनकडून अशी कधी अपेक्षाच न्हवती even ती असं
काही करेल हे तिला स्वप्नातही वाटलं न्हवतं... पण हा प्रसंग,
पाहता हि वेळ तिला ओरडायची नसून तिला मानसिक आधार,
देण्याची आहे....
हे तिला चांगलंच कळत होतं.....
मग तिने नुतानला, विचारलं ,"मग आता पुढे तू काय करायचं ठरवलंयस..?"
नूतन," काही नाही , मी त्याला कायमचं विसरून जाणार आहे...
म्हणूनच मी इथे आलीय " हे ऐकून आशाला थोडं बरं वाटलं....
मग तिचा मूड ठीक करण्यासाठी आशा तिला बाहेर,
फिरायला घेऊन गेली....
दोघी घरी येत असताना नूतन मात्र
अजूनही अस्वस्थच होती,अजूनही ती महादेवच्या आठवणीतून,
बाहेर पडली न्हवती आणि त्यामुळेच चालता चालता,
गाड्यांच्या गर्दीत ती कधी अशापासून वेगळी झाली, तिला
कळलेच नाही....
काही वेळानंतर रस्त्यावर करकचून ब्रेक
दाबण्याचा मोठा आवाज आला आणि सगळ्या गाड्या,
जागच्या जागी थांबल्या....
तिथे लोकांचा एकच आरडओरडा,
सुरु झाला...
त्याच गर्दीतून आशा वाट काढत पुढे आली, आणि,
तिने समोर जे काही पहिले ते पाहून जागच्या जागीच ती,
मटकन खाली बसली....
समोर तिची लाडकी लहान बहिण नूतन,
रक्ताच्या थारोळ्यात बेशुद्ध होऊन पडली होती...
तिच्या,आजूबाजूला रक्ताचा सडा पडला होता...
प्रसंगावधान राखत,
काही जणांनी नुतनला उचलून एका गाडीत ठेवलं आणि,
आशाही रडत रडत त्याच गाडीत बसून हॉस्पिटलला निघून
गेली...
2 महिन्यानंतर ………….
नुतनला नकार दिल्यानंतर महादेवही फारसा आनंदी राहिला
न्हवता...
त्यालाही तिची खूप आठवण यायची....
तिने दिलेले,
गुलाबाचे फुल, त्याच्या वाढदिवसानिमित्त आपल्या,
पॉकेटमनीमधून तिने त्याच्यासाठी घेतलेला त्याच्याच,
आवडीच्या आकाशी रंगाचा शर्ट....
सगळं काही त्याने जपून ठेवलं
होतं....
पण नेहमीप्रमाणेच त्याने पुन्हा तिला गृहीत धरलं कि हळू,
हळू ती स्वतःला यातून सावरेल.,,
शेवटी तोही आपल्या,
आईवडीलांपुढे मजबूर झाला होता....
पण एक दिवस त्यानेच,
नुतनला शब्द दिला होता कि तो काहीही झालं तरी तो लग्न,
करील तर फक्त तिच्याशीच वाटल्यास त्याचे आई-वडीलही,
त्याच्या विरोधात का जाईनात…….
आणि तोच ऐनवेळी,
स्वतःच्या शब्दापासून फिरला होता...
ते सगळं आठवून काही क्षणासाठी का होईना पण त्याच्याही,
डोळ्यांच्या कडा पाणावल्या होत्या....
त्याला अजूनही,
नुतनची फार आठवण येत होती....
शेवटी म्हणतात न कि एखादी,
व्यक्ती जेव्हा आपल्याबरोबर असते तेव्हा आपल्याला तिची,कदर नसते पण जेव्हा तीच व्यक्ती आपल्यापासून दूर होते तेव्हा,
त्या व्यक्तीची किंमत आपल्याला कळते....
आणि तिला,
भेटण्यासाठी आपलं मन असूसतं....
महादेवच्या मनाचीही अशीच,
काहीशी अवस्था झाली होती...
पण तो हे ठरवू शकत न्हवता,
कि त्याला कुणाची साथ द्यायची आहे एकीकडे आईवडील,
आणि दुसरीकडे त्याची प्रिय नूतन...
आणि शेवटी तो आपल्या,आईवडिलांकडे झुकला....
काही दिवसांपूर्वी तो काही कामानिमित्त त्याच्या
गावी म्हणजे बीडला गेला होता....
काम संपताच तो,
मुंबईला त्याच्या बाईक वरून निघाला होता... दिवस,
पावसाळ्याचे होते , महादेव कोल्हापूरमार्गे निघाला होता...
पावसामुळे सगळीकडे हिरवागार वातावरण झालं होतं...
तेवढ्यातुनही त्याला नुतनची आठवण आली होती....
कारण,
एकदा अश्याच पावसाळ्याच्या दिवसांत नूतन त्याच्याबरोबर,
घरी पिकनिकचं कारण सांगून बाहेर फिरली होती...
तिला,कोकण खूप आवडायचं....
ती म्हणायची अश्याच निसर्गाच्या,
सानिध्यात आपण आपल्या दोघांच एक सुंदर घर बनवून आपला संसार थाटायचा...."
नुतनचे ते शब्द आठवताच त्याला खूप वाईट
वाटलं....
मग एके ठिकाणी मधेच त्याची बाईक बंद पडली....
"त्याने,जेव्हा उतरून आसपास मदतीसाठी पाहिलं, पण कुठेही मदत,
मिळण्याची चिन्हे दिसेनात....
राहून राहून त्याच मन एका दिशेने, ओढ घेत होतं....
शेवटी तो त्या दिशेने गेला तेव्हा त्याला एक
कौलारू घर दिसलं,मदतीसाठी म्हणून तो आपली बाईक घेऊन,
त्या घराच्या दिशेने निघाला.....
ती जागा त्याच्यासाठी,
अनोळखी होती, त्या घराजवळ येताच त्याच्या मनाला एक,
अनामिक हुरहूर लागून राहिली होती...
घराजवळ येताच त्याने,दर ठोठावले....
एका मध्यम वयाच्या माणसाने दरवाजा उघडला...
महादेव ,"माझी बाईक खराब झालीय plz काही मदत मिळेल का...?
त्या माणसाने त्याला आणि त्याच्या बाईकला नीट निरखून,
पाहिलं आणि म्हणाला," मदत तर काही करू शकत नाही हो पण,
हा इथून जवळच एक लहान गाव आहे... कदाचित तिथे तुम्हाला
मदत मिळू शकेल " आणि इतक्यात जोरजोरात ढग गडगडू लागले,
बहुतेक मोठा पाऊस येण्याची चिन्हे दिसू लागली होती....
तो,
माणूस महादेवला म्हणाला ,"मला वाटतंय काही वेळ तुम्हाला इथे,
थांबायला हव....
कारण आता जोराचा पाऊस येणार आहे असं
दिसतंय."
महादेवलाही तसं करण्यावाचून काही पर्याय न्हवता...
मग त्या घराच्या आडोश्याला त्याने आपली बाईक पार्क,
केली आणि तो घरात गेला....
आतमध्ये थोडा अंधारच होता...
तो थोडा आणखी आत गेला तेव्हा त्याला त्या
माणसाव्यातिरिक्त तिथे एक स्त्री आणि माणूस बसलेले,
दिसले,त्यांच्याबरोबरच जवळपास साधारण २२-२३ वर्षाची एक,
तरुण मुलगीही शांतपणे बसून होती अंधारामुळे महादेवला तिचा,
चेहरा नीट दिसू शकला नाही...
बहुतेक तेसुद्धा आधारसाठीच, तिथे थांबले असावेत असा त्यांच्याजवळील बॅगा पाहून त्याने अंदाज बांधला....
मग काहीवेळ असाच शांततेत निघून गेला मग
हळूहळू त्यांच्यात संभाषण सुरु झालं....
मग ती स्त्री उठून आपली,
बॅग उचलून एका कोपऱ्यात ठेवत होती काही वेळानंतर ती मुलगी,
उठली आणि बाहेर जाणार इतक्यात, कुठल्यातरी वस्तुला,
धक्का लागून ती अडखळली आणि ती पडणार इतक्यात समोर,
बसलेल्या महादेवने तिला सावरले...
आता बाजूला असलेल्या,
दिव्याच्या प्रकाशात त्याला तिचा चेहरा एकदम स्पष्ट दिसू लागला....
तिला पाहताच महादेव एकदम दचकलाच, त्याला,
आपल्या डोळ्यांवर विश्वासच बसत न्हवता, कारण ती मुलगी,
दुसरी तिसरी कुणी नसून नुतनच होती , आज महादेव पुन्हा फिरून,
तिच्या प्रेमात पडला होता, काही क्षणाकरिता तो तिला
पहातच राहीला....
त्या दिव्याच्या प्रकाशात ती फारच सुंदर
दिसत होती , तिच्या चेहऱ्यावर केसांची एक बट फिरू लागली,
तसं तिने ती बट बाजूला करत समोर पाहिलं तर महादेव तिला,
एकटक वेड्यासारखा भान हरपून पाहत असल्यासारखा दिसला...
तिने त्याला ओळखलं....
पण आजूबाजूची परिस्थिती पाहता ती जास्त react झाली नाही....
पण नूतनच्या चेहर्यावर मात्र काहीच भाव नव्हते....
पण त्याला,
पाहताच तिच्या डोळ्यात आश्चर्य, आनंद आणि दुखं हे असे भाव
तरळून गेले...
महादेवलाही थोडं अवघडल्यासारखं फील झालं...
मग अचानक त्याने भानावर येत आजूबाजूला पाहीले तर सर्वजण,
आपापल्या बोलणयात असे काही गुंग होते , जणू काहीच घडले
नाही....
त्याला या गोष्टीचे आश्चर्य वाटले...
पण त्या घरात,
आल्यापासून महादेवला राहून राहून एका गोष्टीचे आश्चर्य वाटत
होते कि होते की , असलेले लोक मात्र नूतन तिथे असून
नसल्यासारखे वागत होते...
जणू ती तिथे न्हवतीच....
मग काही,
वेळाने सर्वजण थोडेफार काहीतरी खाऊन झोपी गेले, पण
महादेवला काहीकेल्या झोप येत नव्हती....
बाहेर पाऊसही थोडा,
थांबला होता...
मग तो उठला त्याला समोर नूतन बसून
त्याच्याकडेच पहात होती....
महादेवला थोडे अवघडल्यासारखे
झाले, जणू नूतन नजरेनेच त्याला काही विचारत होती....
त्याला,
तिच्याजवळ जावेसे वाटत होते, तिच्याशी बोलावेसे वाटत
होते, पण नाईलाजाने उठून बाहेर छपरात जाऊन बसला, तो
बाहेर येउन बसलाच होता की त्याला आपल्या खांद्यावर एक,
कोमल स्पर्श जाणवला...
त्याने मागे वळून पाहिले तर मागे नूतन,
उभी होती....
तिला पाहताच त्याला फार आनंद झाला...
तो उठून उभा राहीला....
काही वेळ दोघेही एकमेकांच्या डोळ्यात,
पहात उभे होते....
दोघांच्याही डोळ्यात अश्रू उभे राहीले, मग
त्याने आपल्या दोन्ही हातात तिचा चेहरा पकडला आणि,
तिच्या कपाळावर एक चुंबन दिले...
"मला माहीत होते तू नाही राहू शकणार माझ्याशिवाय, एक
ना एक दिवस माझ्याकडे नक्कीच परत येशील..."
नूतन त्याचा,
हात आपल्या हातात घेत म्हणाली...
"हो नूतन खरंच मी नाही राहू शकत गं तुझ्याशिवाय .......
इतक्या दिवसात तूला खूप miss केलं..... पण मी माझ्या,
आईवडीलांशिवायही नाही राहू शकत" महादेव दुखी होऊन,
म्हणाला....
"आणि म्हणूनच मी तुझ्यापासून दूर जाण्याचा निर्णय घेतला,
आणि कोल्हापुरला माझ्या मोठ्या ताईकडे निघून आले,तरीही मी नाही थांबवू शकले तुझ्या आठवणींना.....
आणि........" नूतन एकाएकी शांत झाली आणि शुन्यात पाहू,
लागली...
"आणि काय...?
नूतन "महादेवने तिला विचारले....
"काही नाही .......
पण मी खरच आता तुझ्यापासून खुप दूर,
आलेय कायमचीच....."
नूतन डोळ्यातले अश्रू पुसत म्हणाली...
"म्हणजे..?" महादेवने विचारले...
"काही नाही उद्या ते कळेलच....."
नूतन गूढपणे म्हणाली...
मग काही वेळ दोघेही शांतपणे बसून राहीले,, नुतनही त्याचा,
हाथ हातात घेऊन काहीवेळ त्याच्या खांद्यावर डोक ठेवून,
जुन्या आठवणीत रमून गेली....
मग अचानक महादेव तिला आठवणीतून
जागं करत म्हणाला ,"नूतन उठ आता रात्र खूप झालीय....
तू,आतमध्ये जाऊन झोप....
कुणी पाहिलं तर तुला प्रॉब्लेम होईल"
महादेव सावधपणे म्हणाला,,
नूतन स्वतःशीच हसली आणि म्हणाली ," मला नाही पाहणार
कुणी....!!
खर तर तुझ्यापासून दूर व्हावं अस नाही रे वाटत पण……
कदाचित आपली हि भेट शेवटची भेट असेल " अस म्हणता म्हणता,ती मधेच थांबली, आणि उठून घरात निघून गेली....
का कुणास,
ठाऊक पण आज महादेवला नूतन जरा वेगळीच वाटली,तिचं दिसणं,तिचं बोलणं याआधी कधीच अशी दिसली न्हवती....
आज,
त्याला तिला आपल्या डोळ्यात कायमचं साठवून घ्यावसं, वाटत होतं....
मग तोही आतमध्ये गेला आणि एका कोपऱ्यात
झोपण्याचा प्रयत्न करू लागला,अजूनही त्याचं संपूर्ण लक्ष
नुतनकडेच होतं,ती शांत झोपी गेली होती... आणि मग महादेवही,
तिचा निरागस चेहरा न्याहाळत झोपी गेला...
सकाळी कसल्याश्या आवाजाने त्याला जाग आली.....
त्या,
स्त्रीची आणि तिच्या नवऱ्याची निघण्याची, गडबड सुरु,
होती, महादेवचे डोळे नुतानला शोधू लागले पण…….
"नूतन मात्र
त्याला कुठेच दिसली नाही, ती बाहेर आहे का हे पाहायला,
तो घराबाहेर आला पण ती त्याला कुठेच दिसली नाही....
मग,तो पुन्हा घरात आला ,त्याला वाटले,त्या स्त्रीला आणि
त्या माणसाला तिच्याबद्दल काही विचारावे पण त्याला ते
बरोबर वाटले नाही....
इतक्यात सामानाची आवराआवर,
करताना त्या स्त्रीच्या पर्स मधून काहीतरी महादेवच्या
पायाजवळ पडले....
त्या स्त्रीचे त्याकडे लक्ष नव्हते, महादेवने पहिले
तर ती कसला तरी फोटो होता....
त्याने तो उचलला आणि सरळ,
करून पहिला तर तो त्या स्त्रीचा आणि नुतनचा एकत्र फोटो
होता....
त्याला या गोष्टीचे फार आश्चर्य वाटले....
त्याने तो,
फोटो त्या स्त्रीला देत म्हंटले," हा फोटो तुमच्या पर्समधून,
पडला,तुमच्याबरोबर हि मुलगी……. "
"माझी लहान बहिण आहे हि 'नूतन' " आणि तिच्या डोळ्यात
अश्रू आले...
"काय...? तुमची बहिण..?"
महादेवने आश्चर्याने तिला विचारले तेव्हा,
त्याला आठवले की रात्री नूतन म्हणाली होती की तिची
मोठी बहिण कोल्हापूरला असते म्हणून…
"हो माझीच लहान बहिण आहे ती, पण आता ती या जगात,नाहीये,२ महिन्यांपूर्वीच तिचा कोल्हापुरात अपघात झाला...
आणि हॉस्पिटलमध्ये जाता जाताच वाटेत तिने प्राण सोडला……
आम्हा सर्वाना ती कायमची सोडून गेली " आणि आशा रडू लागली....
मग आशाच्या नवऱ्याने तिला समजावले आणि आपले,
सामान घेऊन त्या माणसाचे धन्यवाद मानून बाहेर निघाले,
जाता जाता त्यांनी महादेवचाही निरोप घेतला,
पण हे ऐकताच महादेवला जबरदस्त धक्का बसला....
या धक्क्याने तो,
मागच्या भिंतीजवळ टेकला आणि खाली बसला महादेव आता
स्व:ताच्याच भानात नव्हता , हळू हळू त्याला नूतनच्या,
रात्रीच्या गूढपणे बोलण्याचा अर्थ समजू लागला होता...
त्याला विश्वासच बसत नव्हता, की त्याची नूतन आता,
त्याच्यापासून खूप दूर निघून गेलीय आणि हे... जग सोडल्यानंतरही,
नूतन त्याला विसरू शकली न्हवती, ती त्याला रात्री शेवटच
भेटायला आली होती...!
त्याच संभ्रमात तो बाहेर पडला आणि आपली बाईक घेऊन,
निघाला जाता जाता तो माणूस त्याला निरोप देत होता,
पण त्याचे त्याकडे लक्षच नव्हते...
त्या माणसालाही त्याच्या या वागण्याचे आश्चर्य वाटले...
विचार करून त्याचं डोकं सैरभर झालं...
त्याच्या डोळ्यातून अश्रू,
वाहू लागले “आपल्यावर इतकं जीवापाड प्रेम करणाऱ्या मुलीचं,
आपण मन दुखावलं पण तरीही ती, आपल्यावरच प्रेम करत,
राहिली आणि तिच्या या निष्पाप प्रेमाला मृत्यूही थांबवू
शकला नाही....”
अचानक महादेवला पुन्हा आपल्या खांद्यावर एक कोमल स्पर्श,
जाणवला,त्याने मागे वळून पाहिलं तर नूतन उभी होती आणि
त्याच्याकडे पाहून स्मितहास्य करत होती...
"हे काय झालं नूतन...?… plz मला माफ कर , अशी का एकट्याला,सोडून गेलीस मला...? दूरच पण मला जवळ असल्याची जाणीव,
होती तुझी, मी नाही समजू शकलो तुझ्या प्रेमाला,मीलायकंच नाहीये ग तुझ्या या पवित्र प्रेमाच्या “आणि तो तिच्यासमोर गुढघे टेकून बसला आणि तिचे पाय पकडून रडू
लागला...
इतक्यात नुतनने त्याच्या खांद्यांना धरून त्याला उभं केलं आणि,
त्याच्या डोळ्यातले अश्रू पुसत त्याला म्हणाली," नाही
महादेव...!!
असं नको म्हणूस,तू माझ्या प्रेमाच्या लायक आहेस कि,
नाही हे ठरवायचा हक्क माझा आहे तुझा नाही...
पुन्हा कधीच,असं म्हणू नकोस,आणि आता जे झालं त्याला आपणही नाही
बदलू शकत,पण तुला माझ्या प्रेमाची मनापासून जाणीव झाली, हिच माझ्यासाठी खूप मोठी गोष्ट आहे...
आता मी,आनंदाने मुक्ती घ्यायला मोकळी आहे...
फक्त तुला शेवटचं,
डोळेभरून पाहायचं होतं म्हणून आले "
मग महादेवचा हाथ आपल्या हातात घेत ती म्हणाली," महादेव मला
एक वचन दे कि , यापुढे कधीच तू माझी आठवण काढून रडायचं,
नाहीस, कारण त्यामुळे सगळ्यात जास्त दुखं मलाच होईल...
नेहमी सुखात आणि आनंदी राहा, आपण एकत्र घालवलेल्या
क्षणांना आठवून आनंदी हो दुखी नाही..!”
मग एक उसासा टाकत ती म्हणाली," चल आता मला हसत हसत
निरोप दे "
आणि हळू हळू नूतन मागे वळून निघून जावू लागली,
महादेव अश्रूंनी भरलेल्या डोळ्यांनी आपल्या नूतनकडे पाहत,,
राहिला आणि काही क्षणातच नूतन जाता जाता हवेत विरून
गेली…."
लेखक :
_▄▄_
(●_●)
╚═► =>
एक प्रियकर...M.Jare.....♥
【९६०४६७२०७४】
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥

field_vote: 
0
No votes yet

प्रतिक्रिया

वरील लेखाचा काही भाग खालील लिंक वर २०१० मधे प्रसिद्ध झाला आहे.
http://marathikaveta.blogspot.com/2010_06_12_archive.html?m=0

शिवाय तुमचा पहिला पॅराग्राफ इथल्या लेखाशी मॅच होतो

http://www.maayboli.com/node/31981

आपण तिथे/त्यापूर्वी लिहिले होते का?
नसल्यास हा लेख इथून काढून टाकावा.

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0