idiosyncrasies (वैशिष्ट्यपूर्ण सवयी/लकबी/हट्ट)

सॅकच्या कप्प्याला दोन्हीकडून चेन असेल तर त्या चेनी बरोब्बर मध्यभागी येतील अशा लावणे

मला हे मध्यभागी प्रकरण अजिबात आवडत नाही. मी कायम सॅक पाठीला लावली की उजव्या हाताला लागतील अशा ठिकाणी सरकवून ठेवते.

माझ्या ओसीड्या - घरातल्या ठराविक वस्तू किर्र अंधारातही हाताला लागल्या पाहिजेत अशा जागच्या जागी ठेवणं. ठराविक वस्तू म्हणजे - कॉफी, माझ्या फोनचे चार्जर, घराच्या (माझ्या) किल्ल्या आणि (माझं) वॉलेट. (बरा अर्धा बऱ्याच बरा सवयींचा आहे; त्याच्याकडूनच काही सवयी मी उचलल्या आहेत.)
छत्रीची घडी व्यवस्थित करणं.
उरलेल्या अंड्यांची संख्या विषम असली किंवा पावांची (बन) संख्या तीनाच्या पाढ्यातली नसली की मला त्रास होतो. (अंडी वापरताना बरेचदा एका वेळेस दोन किंवा चार वापरली जातात; एका जेवणात तीन बन्स खाल्ले जातात.)

शुचिने धागा काढावा अशी विनंती अखिल खरडफळा मंडळाकडून करत आहे. तिथे मोठमोठ्या प्रतिसादांचे निबंध लिहिण्याची जबाबदारी आम्ही, खरडफळा मंडळाचे सामान्य सदस्य घेत आहोत. असं मीच म्हटल्यामुळे आता वचनपूर्तीला सुरुवात करत आहे.

कितीही थंडी किंवा भर उन्हाळ्यात एसीने थंडगार घर असले तरी मला झोपताना पंखा लागतोच. थंडीत तो भिंतीच्या दिशेने लावून ठेवतो. (व्हाईट नॉईज वगैरेंचा उपयोग होत नाही.) पंखाच हवा! (नो पन!)

मला ( अचरट ) वस्तू वापरण्यात,ठेवण्यात बय्राच सवयी आहेत.त्याला शास्त्रिय कारणेच लपलेली असतात. केरसुणी मुठ खाली करूनच ठेवतो. कपड्यांना सेंट मारलेला चालत नाही.सॅकच्या चेन बरोबर मध्येच ठेवल्या की छान दिसतात पण मागे पाठीवर सॅक लावून चालल्यावर त्या उघडत जातात हे लक्षात आल्यावर एका बाजूस करू लागलो.दूरचा प्रवास असला की स्टेशनवर दीड तास अगोदर माशा मारायला जातो.

अंधश्रद्धा वगैरेंना वाय्रावर सोडतो. त्यामुळे भाविक लोकांना माझे वागणे नेहमीच विचित्र वाटते.

जिथे काळी जादू /जादूटोणा होतो अथवा खाण्यात विषप्रयोग होतो, तसा भाग असतो तिथले लोक वेगळ्या पद्धतीने मुद्दाम वागतात.उदा० बंगाल,मुस्लिम देश वगैरे.
१) दुसय्राच्या घरी चप्पल उलटी काढून ठेवतात. - मंत्र काम करत नाहीत.
२) खाण्याचे पदार्थ वाढून आणलेले खात नाहीत.

माझ्या काही
१- लेपटॉप रोज सकाळी धुऊन काढतो स्वच्छ करतो. म्हणजे स्क्रीनवर फक्त २० च आयकॉनच्या दोन उभ्या लायनी पायजेत बस्स. बाकी सर्व मोकाट उनाड फायलींना एक व्यवस्थित नाव हक्काच फोल्डर देतो. आपल्याला गचाळ ५० फोल्डर्स ५० फाइल्स इतस्ततः पसरलेली अस अजाबात चालत नाही. त्यानंतर केराचा बिनही साफ करतो. मगच कामाला सुरुवात. असच मेल ही खरडुन स्वच्छ करतो.
२-कुठलही नविन पुस्तक वाचायला घेतल की अगोदर मुखपृष्ठ ,मलपृष्ठ, ब्लर्ब वरला मजकुर, अर्पणपत्रिका, प्रस्तावना, तारीफ इ. वाचुन घेतो. चित्र छपाई फॉन्ट साइज निरखुन घेतो, वास वगैरे घेतो. मग पाने मोजुन ठेवतो म्हणजे नेट पाने किती आहेत समजा सुरुवात ८ व्या पानावर आणि शेवट ३३१ तर मग मनातल्या मनात ३३१-७ म्हणजे एकुण ३२४ नेट पाने आहेत व प्रकरणे १३ याची नोंद करुन घेतो. हे झाल्यावर ठेउन देतो. नंतर काही तासांच्या गॅप नंतर किंवा शक्यतो दुसर्या दिवशी मग वाचायला सुरुवात करतो. अस प्रत्येक पुस्तक दोन ट्प्प्यातच वाचतो.
डायरेक कधीच वाचल नाही आजपर्यंत दोन टप्प्यातच.
३- समजा कामाच्या मध्ये थांबलो काही कारणास्तव पुन्हा सुरु करायच आहे तर मग घड्याळ बघतो काटा बरोबर ५-१०-१५-२० असा पुर्ण आला की मग काम सुरु करतो " चलो एक नये सिरेसे शुरु करते है " हा प्रकार लय आवडतो त्यातही क्वार्टर, हाफ किंव खंबा अधिक प्रिफर करतो. म्हणजे ९ वाजेपासुन सुरुवात सव्वा नऊ पासुन साडे नऊ पासुन अस खुप करतो.
तारखांच्या बाबतीतही एक तारखेपासुन अमक करु १५ पासुन तमक सुरु करु अमक बंद करु अस फार होत.
४- मंत्रचळ नाहीये पण ओसीपीडी असावा सिमेट्री चा अतिरेक होतो कधी कधी.

पुस्तकांच्या पानांचे कोपरे दुमडणे हा फौजदारी गुन्हा केला पाहिजे. बुकमार्क पडून जाऊ शकतात. म्हणून मी पाचाच्या पाढ्यातल्या पानावर वाचन थांबवतो.

टाईमपास म्हणुन मळकुट्या काढायला जाम आवडते
नाकाच्या शेंडा दाबून त्यातील रंध्रातून पांढरी पिवळी बारीक तार काढायला आवडते
काखेतील चामखीळीला चिमटीत धरायला आवडते
हाताच्या बोटांचे नळकांडे करुन त्यात भुभु लोकांचे तोंड खुपसायला आवडते

हॉटेल वा कुठल्याही बंदिस्त जागी बसताना, दाराकडे तोंड करुन बसणे प्रिफर करतो. असे करण्यामागे एक चटका लावणारी सत्यकथा आहे.
ठाणे-बेलापूर पट्ट्यांत नोकरी करत असताना, कंपनीची बस दादरला सोडत असे. असेच एकदा दादरला उतरल्यावर माझा हसन नांवाचा मित्र, बिअर पिण्याचा आग्रह करु लागला. आम्ही तीन जण समोरच्या बारमधे घुसलो.हसन सर्वात शेवटी आंत आला. टेबलावर फक्त दाराकडे पाठ करुन असलेली जागा रिकामी होती. त्याने तिथे बसण्यास नकार दिल्यामुळे, मी तिथे बसलो. नंतर त्याने सांगायला सुरवात केली. म्हणाला, "साहेब, तुम्हाला तिथून उठवलं त्याबद्दल सॉरी, पण मी लहान असताना, घरांत दाराकडे पाठ करुन बहिणीबरोबर खेळत होतो. आई भाकर्‍या भाजत होती. अचानक मागून बाप तर्राट होऊन आला आणि आईच्या मानेवर कोयता चालवला. आई गेली, पण तेंव्हापासून कुठेही दाराकडे पाठ करुन बसलो तर आपल्याला आवडत नाही."
त्याच्या या बोलण्याने माझ्या डोळ्यांत पाणी आले. यानंतर, त्याची आठवण म्हणून मीही कायम दाराकडे तोंड करुन बसायला लागलो. नंतर ती संवयच झाली.

सकाळी उठल्यापासून मल्टीटास्कींग करायला लै आवडते. म्हणजे सवयीने ते करतोच. अलार्म वाजला की उठून पांघरुणाच्या घड्या घालताना बाल्कनीचा दरवाजा उघडून सगळे व्यवस्थित आहे का पाहणे(बाइक जागेवर आहे का वगैरे) लगेच चाचे आधण ठेवून ब्रश करायला घेणे. ब्रश करत करत मोबाइल बघणे. तेवढे होइपर्यंत चा होतो. मला चा प्रचंड गरम लागतो. चा पित्पित खाली जाउन पेपर आणणे, तो वाचत वाचतच पहिल्यासारखी घडी घालून रद्दीच्या गट्ठ्यावर ठेवणे. प्रात:विधी उरकोस्तवर आंघोळीचे पाणी तापणे. आंघोळ होइपर्यंत मोबाइल चार्जला लावणे. अगदी बादली भरेपर्यंत बाथरुम क्लीन करणे. कपडे घालतानाच मोबाइल्वर हपिसाचे अपडेट घेणे. हपिसात एखादी फाइल डालो होइपर्यंत दुसरे काहीतरी ओपन फाइलवर काम करणे. फोटोशॉपच्या हेवी फाइल सेव्ह होइपर्यंत मिपा, ऐसी वाचणे. कुणी माझ्याशी बोलत असेल आणि मला इंतरेस्ट नसेल तर दुसर्‍याच कामाचा विचार करत राहणे अशी एकात एक कामे झाली आणि थोडा तरी वेळ वाचला तरच मला फार मस्त वाटते.
.
एवढे करुन ही मी लेट लतीफच आहे.
.आंघोळीला टोवेल अगदी करकरीत कोरडाच लागतो, जेवताना चपातीला दुसरे काहीही (भाजी वगैरे) लागलेले आवडत नाही. जरी त्याला लावूनच खाणार असलो तरी. एकदा भात खाल्ल्यावर त्याच ताटात चपाती घेत नाही. ती ओली होते असे वैयक्तिक मत आहे.

लोकांचे प्रतिसाद वाचून कुठल्यातरी प्रचंड नरकापासून आपण मुक्त आहोत असं वाटायला लागलं आहे. कुठलीही चांगली किंवा उपयुक्त सवय लावून न घेणं हीच माझी सवय आहे. कधीतरी एखादी लागली असा संशय आला की त्यातून बाहेर पडल्यावर बरं वाटतं. उदाहरणार्थ लागोपाठ तीनचार दिवस जिममध्ये गेलो तर 'हे आपलं काय चाललं आहे? माझ्यासाठी जिम आहे की जिमसाठी मी आहे?' असे आत्यंतिक अधिभौतिक प्रश्न पडायला लागतात. आणि ताबडतोब त्या दिवशी जिमला दांडी मारून एखादा गचाळ सिनेमा बघत पॉपकॉर्न खाऊन मी विश्वाचं संतुलन साधतो. असं करायला मला फार्फार आवडतं.

-मी दररोज रात्री एक वाजता झोपून सकाळी आठ वाजता उठतो.(पांढरपेश्या नाही,आपला बिझनेस हाय त्यामुळे नो टेंशन)
-जेवनाचा वास घेवूनच जेवतो.(मम्मी ओरडत्या )
-आठवड्यातून तीन वेळा मंगळवार,बुधवार,शनिवार नाॅनवेजच खातो.शनिवारी रात्री फुल्ल टल्ली.

हातावर घड्याळ नसेल तर मला आपण अर्धवट पोशाख करून बाहेर पडलोय की काय असं वाटतं. पाहिलं घडयाळ दहावीची परीक्षा पास झाल्यावर वडिलांनी घेऊन दिलं होतं. (ते अजूनही त्याच्या ओरिजिनल केससकट जपलं आहे ) तेव्हापासून घड्याळ घालत आलोय. मी खूप वेळेचा पक्का वक्तशीर वगैरे काही नाही. दिलेल्या वेळा ८०-९०% वेळा पाळतो. पण घड्याळ मस्ट आहे. घडाळ्याप्रमाणेच इस्त्री करून घडी घातलेला हातरुमालपण पाहिजे म्हणजे पाहिजे. मोजे पँटच्या रंगाशी मॅचिंग नसतील तर माझी चिडचिड होते. बूट विकेंडला चमकवून घेतले की आठवडाभर चकाकते ठेवायला एक खास कापड मी ऑफिसात बाळगतोच. मॉंक स्ट्रॅप बूट्स मला फार आवडतात.

# फेबुक चे अपडेट केलेला चेहरा पाहून इन्शुरन्स एजंटला नक्कीच आनंद होत असेल.
# अभ्या - मल्टीटासकिंगात बायकोशी बोलणे वाढेल नंतर.
# कोणीतरी दाखवून दिल्यावरच कळतं ती वाइट्टसवय आहे वगैरे . चहा नेहमी बशीत ओतूनच पितो आणि दोनचार थेंब सांडवतोच दिवसातून पंधरावेळा.आता त्यायवर उपाय - दोन बशा घेतो.एकात ओतून कप दुसय्रा बशीत ठेवतो.शाणा मुग्गाच तो.

फोनचा मुख्य स्क्रीन, लॅपटॉपचा डेस्कटॉप (:-)), फेसबुकची टाईमलाइन, मेलबॉक्सेस, इतर प्रोफाइल्स वगैरे टीपटाप ठेवायला आवडतं. अनावश्यक आयकॉन्स, सॉफ्टवेअर्स, हललेले/ विचित्र फोटो/ डुप्लिकेट फाइल्स्/आउटडेटेड फाइल्स वगैरेना वेळच्यावेळी रिसायकल बिनचा रस्ता दाखवणे. इतकच काय एकावेळी हजारो विन्डोज ओपन ठेवणेही पसंत नाही. केवळ अत्यावश्यक प्रोग्रॅम्स कार्यरत ठेवणे. सॉफ्ट्वेअर अपडेट्स वेळोवेळी करणे.

वस्तूदेखिल अनावश्यक होउ लागल्यास ओएलक्स वगैरेचा रस्ता दाखवणे. घरात जास्त अडगळ न बाळगणे.
अधिभार नसेल तेथे क्रेडिट कार्डच वापरणे. व पॉइंट्स वेळोवेळी एन्कॅश करणे. अनावश्यक अकाउंट्स/ कार्डस योग्यवेळी बंद करणे.

कपडे जुने होउ लागले की कोणालातरी देउन टाकणे अथवा कापून हातपुसणी/ पायपुसणी करणे.

विविध प्रकारचा विदा (नेट वर्थ, इन्व्हेस्टमेंट्स, सॅलरी, रनिंग माइल्स, इमिग्रेशन डीटेल्स वगैरे) साठवून अ‍ॅनॅलिसिस करणे.

मला माझ्या पुस्तकांना कोणी हात लावलेला आवडत नाही. मी कोणाचीही पुस्तकं वाचायला मागत नाही आणि माझी कोणाला देत नाही. यावरुन मी मैत्रिणींच्या शिव्या देखील खाल्या आहेत. मला जे पुस्तक वाचायचं असतं ते मी विकत घेऊनच वाचते. पुस्तकांच्या बाबतीत possessiveness ची हाईट आहे. (आणि हो, पुस्तकांची पानं दुमडणार्‍यांचा आणि पालथी ठेवणार्‍या लोकांचा प्रहचंड राग येतो.)