तद्दन अनैतिक व भंपक पौराणिक कथा व तथाकथित आस्तिकांच्या भावना

अश्लील म्हटल्यावर विचारणं आलंच -दत्तजन्माची कथा काय आहे आणि सपकाळांचा ब्लॉग कुठे मिळेल?

फेबुवर दत्तकथा असे शोधले तर सापडेल.

लहान मुलांसाठी असलेल्ला पुस्तकात एका असल्याच पौराणिक कथेत लेखक महाबळ "रुचिपालट" म्हणून देव पृथ्वीवर आले असं वाचल्याचं आठवतं.आता मुलांनी या शब्दाचा अर्थ विचारला तर काय सांगणार?

मला या कथा भंपक वाटत नाहीत. किंवा फक्त भंपक वाटत नाहीत. त्यांमधून त्या काळच्या लोकांच्या लैंगिकतेबद्दल माहिती मिळते.

मंगेश सपकाळ या व्यक्तीबद्दल मला आधी काहीच माहिती नव्हती. पहिल्यांदा मी त्याची पोस्ट वाचली तीच मुळात अनुसूया कथेची. मी आस्तिक असल्यामुळे थोडा धक्का बसणे स्वाभाविक होते. त्यावेळी मला हा माणूस ब्रिगेड , बामसेफ किंवा त्याच्याशी निगडीत कोणीतरी असावा असंच वाटलं . पण नंतर जशा जशा त्याच्या जुन्या पोस्ट्स पाहत गेलो तसा तसा हा माणूस वेगळ्याच मुशितला आहे हे कळलं . मंग्या हा खऱ्या अर्थाने जात,धर्म,पंथ ,देश निरपेक्ष आहे. त्याला त्याच्या पद्धतीने लिहू द्याव. आपण वाचून एन्जॉय करावं . अनेक 'संस्कारी' लोकपण हळूच त्याच्या पोस्ट्स मिटक्या मारत वाचतात हेही खरंच आहे.
नंतर त्याला शिवप्रतिष्ठानच्या लोकांनी धमकावायला सुरुवात केली हे पण कळलं. मुळात शिवप्रतिष्ठानवर माझा प्रचंड राग असल्यामुळे नकळत मी मंग्याच्या साइडने कधी गेलो कळलंच नाही. सध्या सरळ सोप्या भाषेत इतके प्रगल्भ विचार मांडणारा तो फेसबुकवरील तो एकमेव मनुष्य आहे.
काहीही झालं तरी मी त्याच्यासारखा बिनधास्त कधीच व्यक्त होऊ शकत नाही हि fact आहे. तो माझा पिंड नाही. त्याच्या सगळ्याच गोष्टी पटतात असं नाही . खासकरून त्याचं भारत आणि भारतीयांना तुच्छ लेखणं हे थोडं अति आहे असं वाटत. पण तरीही मी त्याच्या पोस्ट्सचा यापुढे नियमित वाचक असणार आहे हे नक्की.
बाकी नास्तिक-आस्तिक वादाविषयी मला आतातरी काही बोलायचं नाही

मला अंधुकशी आथवणारी कथा :-
अंधुकशी आठवणारी कथा लिहितोयः-
महागुरु, आदिनाथ शंकराचे थेट शिष्य मत्स्येंद्रनाथांना कुठल्याशा विवाहित जोडप्याने नवस केला मुलगा होउ दे, तुम्हाला अर्पण़ करिन वगैरे. त्यांनी तसे व्हावे म्हणून आशिर्वादरूपी / प्रसादरूपी एक विभूती/दिव्यभुकटी दिली.
त्या स्त्रीस काय बुद्धी झाली कुणास ठाउक. तिने ती विभूती नाथ महाराज जाताच धाडकन शेणात टाकली.
काही वर्षांनी आपल्या कृपेने झालेला पुत्र परत मागण्यास मच्छिंद्रनाथ/ मत्स्येंद्रनाथ आले. त्यांना विभूती शेणात टाकली गेल्याचे समजले. तत्क्षणी ते घरामागच्या शेणाने भरलेल्या गोठ्यात जाउन "चल बेटा गोरख, ऊठ मोठा झालायेस आता" असे म्हणताच गाईच्या शेणातून(की शेणाच्या/गोवर्‍यांच्या राखेतून?? ) एक तेजस्वी युवक बाहेर आला. ब्रम्हचर्याचे तेज^** त्याच्या चेहर्‍यावर्,कांटीवर झळकत होते. मत्स्येंद्रनाथ त्याला घेउन निघून गेले.

पुढे काही काळाने खुद्द मत्स्येंद्रनाथच एका स्त्रीराज्यात^* भ्रमित होउन अडकले, मूळ नाथपंथी रूप विसरले. तेव्हा ह्याच त्यांच्या शिष्याने, गोरखनाथाने महत्प्रयासाने त्यांना परत आणले. लोककथा म्हणते त्यानुसार त्यांनी नर्तन्-वादन करणार्‍याच्या वेशात स्त्री राज्यात प्रवेश केला आणि तिथे ढोल्/ मृदुंग वाजवतानाच त्यातून "चल मच्छिंदर गोरख आया" असा ध्वनी उमटला. गुरु-शिष्य भेट होताच स्व-रूपाची जाणीव होउन मच्छिंद्र परतले.

ह्या सगळ्या कथेचा आधार काय ठाउक नाही. मौखिक परंपरेत अगदि लहानपणी ऐकलेल्या गोष्टींपैकी एक आहे.
ह्यातला आध्यात्मिक म्हटला जाणारा अर्थही समजलेला नाही.

ह्याच कथेची पुढची व्हर्जन चोप्य पस्ते करतोय.
http://mr.upakram.org/node/1372#comment-22279
.
.

प्रेषक विसुनाना (मंगळ, 08/05/2008 - 08:24)
रा.चिं. ढेरेंच्या 'नाथ संप्रदायाचा इतिहास' मधून आठवेल तसे -
मच्छिन्द्रनाथ मजल-दरमजल करीत देशाटन करत असता आंध्रप्रदेशातील श्रीशैलम येथे पोचले. तेथे तांत्रिक योगिनींचा एक मठ होता.या योगिनी सदासर्वकाळ विवस्त्र रहात असत. (त्यांचे केस इतके घनदाट आणि लांबसडक असत की त्यांची शरीरे झाकली जात.)
या योगिनींनी मच्छिन्द्रांना हटयोगातील वेगवेगळ्या आसनांचे आव्हान दिले. त्यातील बरीच आसने त्यांनी केली.
परंतु 'उर्ध्वरेता'(http://en.wikipedia.org/wiki/The_Perfect_Matrimony#cite_note-8) या प्रकारात स्त्रीसंग अपेक्षित असतो. तो करताना ते मायेच्या बंधनात अडकले. पुढे १२ वर्षे ते त्या योगिनींच्या जाळ्यात अडकले. तेंव्हा त्यांना सोडवण्यासाठी त्यांचा शिष्य गोरक्ष तिथे पोचला. त्यालाही त्याच आव्हानांना सामोरे जावे लागले. 'उर्ध्वरेता' सकट सर्व आसने करून त्यांनी मच्छिंद्रांची मुक्ती मिळवली.

^*स्त्री राज्य म्हणजे जिथे सर्व कारभार स्त्रिया करतात असे काहिसे.
^**ह्याचा नक्की अर्थ ठाउक नाही.
.
.
.
शिवाय http://www.misalpav.com/node/21877 इथे विसुनाना म्हणतात :-

माझ्याकडे फार पूर्वी प्रकाशित झालेले (म्हणजे १९४२ साली) 'पतंजली योगदर्शन' आहे. त्यातील मूळ शब्दात (असेल तर संस्कृत श्लोकासह) 'ऊर्ध्वरेता' म्हणजे नक्की काय ते इथे सांगतो.
-->>आता आठवते त्याप्रमाणे, स्त्री योनीत सोडलेले वीर्य शिस्नाद्वारे परत खेचणे ही क्रिया 'ऊर्ध्वरेता' म्हणून ओळखली जाते. यात स्त्रीसंग अपेक्षित आहे असे वाटते. चुभूद्याघ्या

माझ्या माहितीनुसार मत्स्येन्द्रनाथ-गोरखनाथ ही कथा महिपतिबुवा ताहाराबादकरलिखित 'भक्तविजय' ह्या पुस्तकामध्ये आहे. (महिपतिबुवांचा काल १७१५-९९.) हे पुस्तक भाविकांचे आवडते असल्यामुळे भक्तिसम्प्रदायातील पुस्तकविक्रेत्यांकडे आजहि ते नव्या आवृत्तीत मिळू शकेल असे वाटते.

मला ह्या पुस्तकाचे डॉ.जस्टिन अ‍ॅबट आणि एन. आर. गोडबोले ह्यांचे इंग्रजी भाषान्तर archive.org मध्ये ह्या जागी मिळाले. पुस्तकाचे इंग्रजी नाव 'Stories of Indian Saints. येथे पान ३३८-३७६ पहा. येथे मत्स्येन्द्रनाथांचा जन्म मगरीच्या पोटात झाला येथेपासून त्यांच्यापासूनची गुरुपरंपरा गहिनीनाथ-निव्रुत्ति-ज्ञानेश्वर-चांगदेव येथेपर्यंत दाखविली आहे.

आता थोडे धाग्याच्या शीर्षकावरून माझ्या मनात आलेले लिहितो.

अशा गोष्टींवर आताच्या काळात कोणी विश्वास ठेवून गुरुबाजी सुरू करू नये हा मुद्दा पूर्ण पटण्यासारखा आहे. पण अशा गोष्टींना आजची मूल्य लावून त्यांना 'भंपक' इत्यादि वर्णने चि़कटवणे हे मात्र पटत नाही. जुन्या सश्रद्ध काळात कोणी अशा कथा रचल्या आणि काहीजण त्या वाचत गेले आणि त्यांवर विश्वासहि ठेवत गेले. आज तसे काही आपण करण्याची आवश्यकता नाही. मात्र त्यांना 'भंपक' असे म्हणून त्यांची बोळवण करणे आणि खिल्ली उडवणे ह्यातून आपण कोणती बौद्धिक श्रेष्ठता आणि विज्ञाननिष्ठा दाखवतो? आपली चौथीपर्यंत शिकलेली आणि मराठी पोथी कशीबशी वाचू शकणारी आजी-पणजी एकादशी करते म्हणून तिला भंपक म्हणण्याइतकेच ते निरर्थक आहे. असल्या गोष्टी 'भंपक' आहेत हे सर्वांना मान्य आहेच. तेच ते पुनःपुनः लिहून आपले बौद्धिक श्रेष्ठत्व कशाला दाखवावे?

अशा 'भंपक' कथा ह्या मौखिक इतिहासाचा मोठा स्रोत असतो. त्यातील भंपकपणा दाखवत बसून वेळ दवडण्यापेक्षा त्यामध्ये जुन्या समाजपरिस्थितीचे, इतिहासाचे काही दुवे मिळतात का हे पाहणे अधिक उपयुक्त आहे. ह्या संदर्भामध्ये रा.चि. ढेरे ह्यांच्या 'विठ्ठल - एक महासमन्वय' येथील 'भाकड' हे वर्णन ज्यांना लागू शकेल अशा लोककथांच्या आणि पुराणांच्या उपयुक्ततेचे सुरुवातीचे निरूपण वाचून पहा.

(अनेक वर्षांपूर्वी वि.का.राजवाडे ह्यांचा भोंडल्याच्या गाण्यांवरचा एक लेख वाचला होता. ह्या वरकरणी निरर्थक आणि हास्यास्पद गाण्यांमधून त्यांना बरेच काही सापडले होते असे स्मरते.)

मंगेश सपकाळांची ती पोस्ट वाचली. मस्त एंटरटेनिंग आहे - ब्लो जॉब्/गँगबँग/ बदाम सात काय खेळत बसलात वगैरे वगैरे. =))
मनोरंजनात्मक मूल्य आहे १००% आहे.
.
बाकी देवावर श्रद्धा ठेवणारच.किती का कशा का कथा असेना :)

या लेखात म्हटल्याप्रमाणे अनैतिक आणि भंपक कथा फक्त हिंदू धर्माच्या ग्रंथातच आहेत, असे नव्हे. जगातील सर्वच धर्मग्रंथांत अशा कथा आलेल्या आहेत. बायबलच्या जुन्या करारातील डेव्हिडची गोष्ट अवश्य वाचा. वैज्ञानिक म्हणविल्या जाणाºया बौद्ध धर्मात अशा कथांचे मोठे भांडारच आहे. जातक कथांच्या संग्रहात या कथा आलेल्या आहेत. मंगेश सपकाळ यांचे लेखन मी वाचलेले नाही. त्यांचा दृष्टीकोण सर्वसमावेशक आहे की, केवळ हिंदू धर्माला ठोकणारा आहे, हे मला माहिती नाही. त्यांच्या लेखनात केवळ हिंदू धर्मातील अनैतिक कथांवरच प्रहार केले जात असतील, तर त्यापेक्षा मोठा दांभिकपणा कोणताही नाही.
जातक कथांमधील एक मनोरंजक कथा येथे देत आहे. या कथेत विवाहबाह्य संबंधांकडे थेट दुर्लक्ष करण्याचा सल्ला तिच्या पतीला देण्यात आला आहे. http://www.buddhanet.net/bt_conts.htm या वेबसाइट्वर ही कथा उपलब्ध आहे. कथेच्या शेवटी लिंक दिली आहे. या वेबसाईटवर आणखीही काही कथा उपलब्ध आहेत.

Country Man and City Wife (Adultery)

Once upon a time, there was a well-known teacher who taught in and around Benares. He had over 500 students. One of these was from the distant countryside. Knowing little about the ways of city folks, he fell in love with a Benares girl and married her. After the marriage he resumed his studies with the famous teacher. But he started missing classes, sometimes staying away for two or three days at a time.
His wife was used to doing whatever she wanted. Even though she was married to the student, she was not loyal and faithful. She still had secret boy friends.

It just so happened that after she had been with a boy friend, she acted very humble with her husband. She spoke softly and tried very hard to please him. But on other days, when she had done nothing wrong, she was rude and domineering. She yelled at her husband and nagged him. This drove the man crazy. He was completely confused by how differently she acted from one day to the next.

The countryman was so disturbed that he stayed away from classes. And while he remained home he discovered that his city wife was unfaithful. He was upset that he missed school for seven or eight days.

When he finally showed up, the famous teacher asked, "Young man, you have been away so long. What was the matter?" He replied, "Sir, my wife is cheating on me very much, and acts as humble as a servant. But on other days she is arrogant and domineering, rough and rude. I can't figure her out. I don't know what to do or where to go for help. That's why I couldn't attend your classes."

The teacher said, "Young man, don't worry. Rivers can be bathed in by anyone, rich or poor. Highways too are open to all. Generous people build roadside rest houses to gain merit, and anyone can sleep there. Likewise, all are welcome to take water from the village well.

"So too, there are some women who won't be faithful to one man. They love to keep their secret boy friends. That's just the way some people are. It's hard to understand why they act the way they do. But why get angry about what you cannot change?

"On the days when your wife has been with a boy friend, those are the days she acts meek and mild. But on the days when she has done nothing wrong, those are the days she acts rough and rude. That's just the way some people are. So why get angry about what you cannot change?

"Accept her the way she is. Treat her in the same understanding way, whether she is kind or mean to you. Why get angry about what you cannot change?"

"The student from the countryside followed the famous teacher's advice. His city wife’s behaviour no longer upset him. And when she realised that her actions were no longer secret, she gave up her boyfriends and changed her ways.

ही कथा खालील लिंकवर उपलब्ध आहे.

फेसबुक खाते नसल्यामुळे 'अस्वल' यांनी दिलेल्या दुव्यावर जाऊन "पोस्ट" वाचली.
एकूणच भाषा पाहून निव्वळ टाईमपास म्हणून वाचायची चावट कथा इतपतच त्याचा अर्थ घेता येईल. त्यातून कोणी मंगेशराव म्हणजे कोणी विचारवंत / समाजप्रबोधनकार आहेत असा अर्थ काढत असेल तर ते दुर्दैवीच म्हणावे लागेल.

कथा वाचणे आणि कथेचा अर्थ कळणे दोन्ही वेगवेगळ्या गोष्टी आहे. कथेचा सार काय आहे, हे समजले पाहिजे. कथांचे सार न समजताच त्या वर लिहून मोकळे होणे,. आपल्या पूर्वजांविषयी दुर्भावना पूर्ण लेख लिहिणे अर्थातच सार न समजता म्हणजे विद्वत्ता अशी काही धारणा आहे. किंवा यालाच बहुतेक पुरोगामित्व म्हणतात. बाकी व्यासनी म्हंटलेच आहे.

अष्टादश पुराणेषु व्यासस्य वचनद्वयम् |. परोपकारः पुण्याय पापाय परपीडनम् ||.

बाकी. पहिले माणसाला लिहिता येत नव्हते. लिहिता आले तरी थोडे बहुत लोकच लिहू शकत होते. सार पोहचविण्या साठी कथा. बहुतेक याच कारणासाठी काही चरित्रांच्या आधारवर पौराणिक कथा रचल्या गेल्या. उदा कोपिष्ट ऋषी (दुर्वासा) कळीचा नारद, राजाचे गुण दोष- इंद्रा द्वारे. इत्यादी.