माळीणबाईंचे प्रेमगीत

मस्त आहे!

झकास कविता.

(मला एक क्षणभर प्राजक्ता माळीबै तीन-मिनिटाला-एक-मिठी-फेम यांचं प्रेमगीत आहे की काय असं शीर्षक वाचून वाटलं. पण सुदैवाने ते निघालं नाही.)

वॉव! झकास!

झकास कविता! पहिल्या कडव्याचा उखाणा मस्त होईल. (सोन्याच्या ताटात, चांदीची वाटी, चंद्रभागा झुरते, भगंभटासाठी...)

छान आहे.

मस्त कविता!

हाहाहा एकदम सुंदर.

कविता आवडली.काही तरी चुकल्या सारखे वाटते. कवितेत माळीनबाई असायला पाहिजे होती.

कविता आवडली. मर्ढेकरांच्या कवितेची आठवण आली. -
"बोंड कपाशीचे फुटे,
उले वेचतांना ऊर;
आज होईल का गोड
माझ्या हाताची भाकर!

भरे भुइमूग-दाणा,
उपटतां स्तन हाले;
आज येतील का मोड
माझ्या वालांना चांगले!

वांगी झाली काळी-निळी,
काटा बोचे काढताना;
आज होतील का खुशी
माणसं गं जेवताना!"

मर्ढेकरांची ही कविता अत्यंत शृंगारिक भावनांनी भरलेली आहे. ती इतक्या तरल रूपकांमधून मांडलेली आहे की त्यातल्या या भावना अगदी कळत न कळत पृष्ठभागावर येतात. या पोस्टमधल्या कवितेतूनही अशाच भावना जाणवल्या. एरवी कवितेतून काहीसं गमतीदार माळीबुवांचं चित्र हलक्याफुलक्या शब्दांत उभं राहातं. फक्त माळीबुवांच्या टोचणाऱ्या मिशा आणि मिठीतला तृप्त वाफा यातून शृंगाराच्या हिंट्स आलेल्या आहेत. मर्ढेकरांच्या कवितेत एक हुरहूर आहे, तर वरच्या कवितेत एक तृप्ती आहे.

बागकामाचा मौसम आहे म्हणे. नवं गाणं आणा की. नाहीतर माळीबुवांना सांगा...

शिशिरऋतूच्या पुनरागमनी
जुनेच किस्से पुन्हा निघाले
जुनीच खुरपी बाग जुनेरी
नवा अर्थ सापडवणे आले.
जाता जाता : 'बगलेत खुरपे'मुळे 'बगलमें छुर्री' किंवा त्याहीपेक्षा 'बगलमें नथुराम' ह्या अधिक प्रसिद्ध वाक्याची आठवण झाली. शेवटची दोन कडवी सोडली तर हिंस्र वातावरण छान जमले आहे.
आणखीन जाता जाता : विक्षिप्तिका आवडली होती.
मागे येऊन : 'शिशिरऋतु' हा शब्द 'महर्षि' प्रमाणे डोक्यावर रफार देऊन कसा टंकावा?

आवडली कविता...

रुचीताईंच्या वात्रटपणावर आमचा भारी जीव!

कविता आवडली.

कविता आवडली.

terrific...rejuvenating...Arun-Kolatkarisque..

(गैरसमज टाळण्याकरिता खुलासा) कविता मिष्किल आहे, आवडली.
---
शृंगारिक आहे, खरी. पण पॉर्न नाही.

जाता जाता :
> हातात कडुनिंबाचा स्प्रे,
ही ओळ वाचताना मला अडखळायला होते आहे.

हीच धांदल
> माळीबुवांच्या नसांत खेळते,
ओळीबाबतही होते, पण तिथे आशयाकरिता अशी शब्दरचना मुद्दामून केली असेल, असे पटवून घेता येते. "हातात कडुनिंबाचा स्प्रे" मध्ये मला अडखळायला लावून काही सौंदर्य किंवा आशयघनता साधते, हे अजून पटलेले नाही.

पूर्वीही आवडली होतीच. पण या अंकात मला ती अतिशय चपखलपणे शोभून दिसणारी वाटते. धनंजयने वर नोंदल्याप्रमाणे ती शृंगारिकच आहे, पॉर्नोग्राफिक नव्हे. शृंगारही कसा, हलकेच सुचवून वाचकावर अलगद सोडून दिलेला. व्हरांड्यात बसून कवयित्री माळीबुवांना प्रेमभराने न्याहाळते आणि माळीबुवांची नजर वळली की झटकन न नजर करडी-कोरी करत हातातल्या पुस्तकाकडे वळते आहे, असा भास चमकून जातो. तो कळला की कविता एकदम सघन होते, माझ्यासाठी झाली. पॉर्नोग्राफी असा निसटता सौंदर्यानुभव कधीही देत नाही. त्यात कल्पनेला जागा नसते, हेच मुळी तिचं मुख्य लक्षण. हा विरोधाभास अधोरेखित करणारी कविता मला या अंकात हवीच हवीच हवीच होती!