पैशाला पासरी मुलाची गोष्ट

लास्ट टाईम त्या शाम्यामुळे पोपट झाला होता, तेव्हापासून मी नवीन फ्रेंड्स चूझ केले आहेत. उगाच इमोशनल, सेंटी न मारणारे. घरी बोलावत नाही त्यांना. आई-पप्पा लाजच काढतील माझी फ्रेंड्ससमोर.

परवाच माझा अठरावा वाढदिवस होता. घरी आई-पप्पांनी बरंच काय काय दिलं, लेक्चर दिलं आणि गिफ्ट दिलं तर स्कूटी पेप. हाऊ बोअरींग. मी फ्रेंडस् बरोबर नेक्स्ट वीकमधे सेलिब्रेट केलं. आई म्हणत होती, स्कूटी घेऊन जा. आता तिला कोण सांगणार, स्वतः गाडी चालवली म्हणजे फ्रीडम मिळालं असं नाही. आजोबांनी तिला स्कूटर चालवू दिली नव्हती म्हणून आता मला स्कूटर चालवायला लावते. आई-पप्पा दोघेही स्कूटीची चावी घेऊन आले आणि एकदम "तोहफा तोहफा" करून नाचायला लागले. स्वतःच्या अॅनिव्हर्सरीला असलंच काहीतरी डान्स म्हणून करतात. आमचं घर आधीच एवढं कंजस्टेड. त्यात कुठलेतरी लोक्लास सिनेमे लागायचे त्यांच्या काळात, त्यातल्या डॅन्सचं इमिटेशन करत होते. पप्पा तर व्हाईट शूज घालून आले होते, माझा बड्डे म्हणून. बरं झालं माझे न्यू फ्रेंड्स घरी यायला मागत नाहीत. मी तर पप्पांना सांगितलंय, माझ्याबरोबर यायचं असेल तर व्हाईट शूज आणि पँट्स घालायच्या नाहीत. मी काही तशी गावात फिरत नाही, पण आपली पण काही इज्जत म्हणून असते की नाही.

मी तर रोज कॉलेजातले नवे बाईकवाले शोधून काढती. आपली लिफ्टची सोय झाली, पैसे वाचले, एफर्ट वाचले आणि वर पुन्हा विंडो शॉपिंग करता येतं ... कपड्यांचं आणि पोरांचंही. हे आईला कोण सांगणार? मी स्कूटी घेतली, बाजूच्या गल्लीत लावली आणि एका फ्रेंडच्या बाईकवर बसून गेली, सेलिब्रेट करायला.

बरोबर त्याच पार्टीत मधुराने तिच्या एका फ्रेंडशी फोनवर इंट्रो करून दिला. आम्ही दोघी ड्रिंक्स घेत होतो तेव्हा त्याचा फोन आला. त्याने मधुला विचारलं, तिनं सांगितलं आम्ही ड्रींक्स विकत घेतोय म्हणून. हा म्हणे, मधु फेकत्ये. म्हणून मी त्याच्याशी बोलली. अशी आमची ओळख झाली.

तं नंतर त्यानं भेटायलाच बोलावलं. ग्रीन टीशर्ट घालणार म्हणाला. लकी कलर नायतर लकी टीशर्ट असेल. चार साईझ मोठा होता टीशर्ट. मला सगळेच कलर्स आवडतात. मधु म्हणते, कॉन्फिडन्स असला की सगळंच चांगलं दिसतं. बरोबरच असणार. ती तं काय फार प्रिटी नाही, पण कॉन्फिडन्ट आहे. तिच्याभोवती नेहेमी बॉइज असतात. ती माझी बेस्ट फ्रेंड आहे.

तं आम्ही भेटलो तर कोणत्या लेकच्या इथे गेलो. तिथे बसलो, तर आधी हा बरा होता. गळ्यात हात टाकला. आधी वाटलं की आज काहीतरी एक्सपिरीयन्स मिळेल. तर हा आपण होऊनच घाबरला. तळ्यासमोर बसून काहीतरी राज्श्री पिक्चर्सटाईप बोलत बसला. मला तर वाटलं हे असंच ऱ्हायलं तर मधुला काय सांगू? मागून जाणाऱ्या बारक्या पोरांच्या कमेंट्स?

पण मं नंतर आम्ही खायला गेलो. पावभाजी मला आवडत नाही, किती बटर असतं! मला फिगर मेंटेन नको करायला? आमची आई किती जाडी झाल्ये आता, मी तशीच झाले तर? पण मी व्यवस्थित खाल्लं. तो तर कायच बोलत नव्हता. मी तरी काय बोलणार? हिंदी फिल्म्सबद्दल बोलली. कायतरी डफ्फर, तुझी आई काय करते आणि माझा भाऊ काय शिकतो यापेक्षा हिंदी फिल्म बऱ्या. मग आम्ही नंतर मूव्ही पहायलाच गेलो. तिथे तरी कायतरी करता येईल असं वाटलं.

तिकीट घेताना तो थोडा अपसेटच वाटला. कशाबद्दल विचारलं तं बोलला नाही. आम्ही आत गेल्यावर काहीतरी करेल असं वाटलं तर काहीच नाही. मला तर फार बोर झालं. आधी काहीतरी फालतू बोलत बसला होता तळ्याकाठी. आता इथेपण काहीच नाही! आजचा दिवस वेस्ट होणार का काय? मधुसमोर तर इज्जतच जाईल. पण इंटर्व्हलनंतर काहीतरी मजा आली. आधी थोडं किस केलं आणि मग त्याने मला जस्ट हात लावला. मी त्याला हात लावणार तर लांब बसला होता, खुर्चीच्या दुसऱ्या टोकाला. माझा हात कसा पोहोचणार, आधीच त्याचा हात मधे होता. किस करताना त्याच्या तोंडाला कांद्याचा वास. म्हणून मं थोडं उडवून लावलं त्याला. हाऊ लेम, तो पण बाजूला झाला. मूव्ही संपल्यावर मी बसमधे बसून घरी आले.

मधुला हा प्रकार सांगावा का नाही असा विचार करत होते. त्याने सांगितलं तर? आपल्या तोंडानंच आपली फजिती सांगितलेली बरी. तिनी मला वेळीच वॉर्न केलं. हा प्रकार काहीतरी सानेगुरूजी असणार, आपले पेरेंट्स असतात त्यातला काहीतरी. याच्याकडून काही होणार नाही. पण दुसरा कोणी फ्रेंड असा नव्हता म्हणून मी याच्याशी फोनवर बोलणं कंटीन्यू केलं. तोंडात टाकायला तेवढाच बरा आहे.

मं त्याचे आई-पप्पा कुठे जाणार होते म्हणून त्याने त्याच्या घरी बोलावलं. घरी म्हणजे बरंच झालं, आता मधुसमोर इज्जत जाणार नाही. हा कोणत्यातरी हॉटेलातून जेवण घेऊन आला. घर तसं बरं होतं. मोठा टीव्ही होता, मायक्रोवेव्हपण दिसलं. आम्ही जेवलो, जेवणात खूप कांदा होता. म्हणजे किस करताना पुन्हा तोंडाला वास येणार. मला कांदा आवडत नाही, शी! किती डिसगस्टिंग वास येतो तोंडाला. सकाळी उठल्यावरही येतो. असं किस करायचं? कांद्याच्या वासानी माझं डोकंच आऊट होतं. मी थोडावेळ जाऊन झोपली, तं हा आला. डोकं आऊट झालेलं असताना काय करणार? मी निघाली. केस सारखे करत होती तं आईचं मंगळसूत्र माझ्या गळ्यात घातलं. "शी! लग्न करायचा विचार करतोय का हा? आयॅम नॉट रेडी फॉर अ फ* विथ हिम यट. कमावत नाही आणि लग्नं कसली करायची!" मी त्याला लिपकिस करू नाही दिलं. तं तो रडायलाच लागला. म्हंजे हा पण शाम्याच आहे का काय? ओह माय गॉड. ओह माय फ** नशीब!

मला तं ते काय आवडलं नाही, ते सांगून मी तिथून निघाली. पण टाईमपासला चांगला होता हा. मं मी आम्ही पुन्हा मूव्हीला गेलो. तिथे मी त्याला थोडी ढील दिली. मधूनी मला तसं सांगितलंच होतं. तर तिथेही काहीच नाही, किसपण नाही. आता तर कांद्याचा वासही नव्हता तोंडाला. पण काही नाही. मी तं त्याला म्हंटलं, "आहे तसं अॅक्सेप्ट कर. काय प्रॉब्लेम आहे तुला? थोडी फ्रेंडशिप झाली की आणखी काही करता येईल." पण तो काही बघतच नव्हता. हे असले बॉईज तर कितीतरी आहेतच की! आधी हिरोगिरी करायची आणि मग वेळेला पळायचं.

हे शामूलोक अमर आहेत. याचं नाव अमरच.