पसारा आवरणे -एक अंधश्रद्धा

वा वा, मस्तं जमलंय. एकदम खुसखुशीत!

हा हा हा. भारीय!

एखादी गोष्ट नीट आवरून ठेवलेली असेल तर ती लागेल तेव्हा मुळीच सापडत नाही.

हाहाहाहा..!! सही! आवराआवरी हा प्रकार बहुतेक जीन्स वरचं अवलंबुन असतो की काय..?

आज ही घर में बोरिया न हुआ ...

:)

मी सुद्धा "पसारा आवर" या एका वाक्या ऐवजी कोबोल प्रोग्रॅम लिहिल्यासारख्या सुटया सुचना द्यायला शिकले

कोबॉल??????

भारीच बै प्राचीन तुम्ही!

या लेखात बहुधा माझ्या लेखाचे वाभाडे काढले असावेत असे मला मथळा वाचतांना उगाचच वाटले होते आणि ते तुकडे गोळा करण्याची मनोमन तयारी केली होती. पण हा लेख तर चक्क माझ्या लिखाणाची पुष्टी करणारा निघाला आणि कॉलर जास्त ताठ झाली. पसारा करायचा आपला जन्मसिद्ध अधिकार नवरोबाने गाजवायचा हे बहुधा जागतिक सत्य असावे. नवरा म्हणजे घरातले दुसरे (किंवा तिसरे) मूल आहे असे उगाच म्हणत असतील का? पण त्याबद्दल त्याच्या बायकोला काय काय भोगावे लागते हे छान दाखवले आहे. काही वेळा पसारा आवरण्यामुळे प्रश्न निर्माण होतात ही पंचलाईन मस्तच!

=)) वा वा वा! मजा आली!

'चहाची बांगडी' आणि 'कोबोल प्रोग्रॅम लिहिल्यासारख्या सुट्या सूचना' हा प्रकार फारच आवडला.

एकटाच राहत असतांना माझे बरे चालले होते. बेडवर पसरलेल्या गोष्टी एका बाजूला लोटून स्वतःसाठी जागा करत झोपता येत असे आणि सकाळी बेडवर काहीच संस्कार करावे लागत नसत. आजकाल फार घड्या कराव्या लागतात. 'पसारा हाच माणसाचा मुलभूत गुणधर्म आहे' असा अडगळीत पडलेला युक्तिवाद मूल झाल्यानंतर बाहेर काढला होता. पण पसारा वाटतो म्हणून परत ठेऊन दिला.

हे चित्र आठवलं,

पसारा आवरणार्‍या लोकांना ऐसिवर व्हिलन समजले जात आहे असे वाटते. मि पसारा व्यवस्थित आवरुन ठेवतो म्हणजे मि कुल नाही हे आपसुक ठरुनच गेले म्हणायचे. चाळिच्या दोन खोल्यांत बालपण गेल्याने सवयच लागलि. असो.

पाहुणे येतिल म्हणुन पसारा आवरणारे लोक दिखाउपणा करतात असे म्हणणे बरोबर ठरेल का? (म्हणावे असेच माझ्या मनात आहे पण विचारुन घेतो नैतर भडकाउ श्रेणि मिळायचि.) जाणकारांनि प्रकाश पाडावा.

घर एक तर आवरलेल राहील नाहीतर आनंदी :D इति माझा पति ;;)
( बुवाचा सुभाषिते पाडण्यात हातखंडा आहे ;) )

व्वा! रामदास काका नी घारे सरांच्या लेखानंतर जी आशा होती, तश्या छान ललित लेखनाच्या वर्षावातील ही सर अगदीच आवडली!
नववर्षात वाचलेला पहिलाच ललित लेख आवडून गेला. वर्ष आनंदात जाण्याची लक्षण दुसरं काय? :)

मस्त कलंदर यांची सही आठवली.

किस्सा १. -
ठाण्याच्या उन्हाळ्यात(मुंबइसारखा नसला तरी फारसा रम्य नाही) एका रुममेटला स्वच्छतेची फारशी आवड नव्हती, त्यातुन घरातल्या सगळ्या खोल्यांमधे उन+धूळ कायमचे वास्तव्यास असे, हा रुममेट गादीवर जेवढ्या भागात झोपत असे तेवढा भाग सोडून गादीचा इतर भाग आणि खोलीचा इतर भाग धुळीने आच्छादित असे, त्याला घामही फार येई, एकदा तर गादीला बुरशी लागली होती अशी शंका मला आली होती, त्याचे ते सप्तपदीप्रमाणे अनेक पाय खोलीत इतरत्र उमटलेले असत, इथे त्याच्याबद्दल लिहायला घेतली तर घासकडवींनी सांगितल्याप्रमाणे एक व्यक्तीचित्रण पुर्ण होइल.विस्तारकंटाळ्याने पुन्हा कधी.

किस्सा २. -
माझ्या एका रुममेटच्या खोलीत प्रवेश करताना लँडमाइन असल्याप्रमाणे आम्ही वावरत असु, जमिनीवर पडलेल्या कपड्यांखाली नक्की काय येईल ह्याची शाश्वती नसे, तो कपडे १५ दिवसातून एकदा धुवत असे, खाली पडलेल्या कपड्यांपैकी ज्याला कमीत कमी वास येतो असे कपडे तो वापरत असे. घरात एखादी गोष्ट न सापडल्यास, त्याच्या खोलीत सापडण्याची हमी होती, तिथेही न सापडल्यास त्याच्या गाडीत सापडण्याची हमी होती, पण शोधण्याची हिम्मत मात्र नव्हती.

कोणी आलं तर काही वाटून न घेता सोफ्या वरचे कपडे, पेपर आदी बाजूला सारून बिनदिक्कत "बसा ना" असं म्हणता येऊ लागलं. सोसायटीचे सेक्रेटरी तर "नको, उगाच कशाला त्रास घेताय मी बसत नाही " असं म्हणत उभ्याउभ्याचं काम सांगायचे. नवर्‍याचे मित्र आले तर आताच रणकंदन झालयं की काय असं वाटून दारातल्या दारातून सटकायचे. मग पसार्‍याचे फायदेही लक्षात येऊ लागले.

भारीच.

बापरे! भयानक किस्से सांगतायत लोक्स :O.
आधी वाटल मेक, प्रॉड, सिव्हील वगैरे (जिथे मुली कमी असतात तिथली) मुलं अशी रहात असतील. पण प्रियतमा वगैरे असलेलीपण तसंच वागतात म्हणजे अवघड आहे...

>>"व्हाय वॉश व्हेन यू कॅन बाय न्यू वन?"

आम्ही टंचाई*ग्रस्त समाजवादाच्या काळात शीओईपी येथे असल्याने ही चैन परवडण्यासारखी नव्हती.

*ही टंचाई वस्तूंच्या बाजारातील उपलब्धतेची नसून आमच्याकडील पैशांच्या उपलब्धतेची असे.

तर तिथली पहिली आठवण पुढीलप्रमाणे:

जुलै महिन्यात आम्ही प्रवेश घेऊन हॉस्टेलात रहायला आलो, आम्हा मुंबईहून आलेल्या मुलांसाठी बी-अ‍ॅनेक्स नामक बैठ्या हाष्टेलात खोल्या होत्या. त्या ब्लॉकमध्ये बाथरूम्स नव्हत्या. आंघोळीसाठी शेजारच्या बी ब्लॉकमध्ये जावे लागे. त्यात पाणी गरम करण्याची कुठलीही सोय नव्हती. {ती सोय आम्ही तिसर्‍या वर्षाला पोचल्यावर झाली}. अशात आम्ही उष्ण कटिबंधातले लोक. पुण्याच्या थंडीत** थंड पाण्याने आंघोळ करणे शक्यच नव्हते. तर हॉस्टेलला गेल्यावर एक दिवस त्या थंड पाण्याने आंघोळ करण्याचा प्रयत्न झाला. त्यानंतर सीनिअर लोकांनी ओपन-कॉईल-लाकूड-पट्टी-हीटरची ओळख करून देईपर्यंत आंघोळीचा प्रयत्न केला नाही. :)

**पुण्यात उन्हाळा मुंबईपेक्षा जास्त असला तरी पावसाळा सुरू होताच तापमान चांगलेच थंड होते.

मेक, प्रोड, सिविल, केम, ईलेक-टेली, कॉम्प वगैरे 'टंचाई'ग्रस्त किंवा 'टंचाई'मुक्त ब्रँचेसमधले इंजिनीयरच असे नग असतात का?

पसारा आवरण्याचे, शिस्त टापटीप राखण्याचे झटके अधुन मधुन येत असतात. परंतु ते कोणत्याही उपचाराशिवाय बरे होतात असा अनुभव आहे. माझ्यातली शिस्त बायकोने हळुहळू संवेदनाहीन केली आहे. पेन जागेवर न सापडणे या साठी मी फोनजवळ दोरीला पेन लावून ठेवण्याचे प्रयोग केले पण ते फेल गेले. पेन व टोपण. दोन मोजे, डबा व झाकण. बाटली व बूच यांचे असोसिएशन राखण्याचे प्रयोग देखील फेल गेले. बर हे असोसिएशन राखण्यासाठी मी सुचवलेले उपाय काही अव्यवहार्य नव्हते. उदा. पेन वापरताना टोपण पेनला लावूनच ठेवावे. दोन मोजे एकमेकांना फुली गाठ करुन ठेवावे. डबा व झाकण हे एकमेकांजवळच ठेवावे व काम झाल्यावर परत लावावे. बेसीन जवळचा नॅपकीन हा धुवायला टाकायच्या अगोदर त्या जागी धुतलेला नॅपकीन लावावा मगचे तो धुवायला टाकावा. फोनचे चार्जिंग झाल्यावर फोन काढताना बटण बंद करावे.....
हल्ली मला हा त्रास होत नाही कारण माझी जगण्यातील विरक्ती वाढत चालली आहे. बाकी तुम्ही काहीही करा माझ्या वस्तुला हात लावू नका म्हणजे झाले. अशा अलिखित सामंजस्यावर त्याचा शेवट होतो. मी वस्तू जागेवर व्यवस्थित ठेवतो त्यामुळे कात्री, स्टेपलर, पेन, स्क्रू ड्रायवर, फेवीस्टिक...इ चे तीन तीन सेट करुन देखील त्यांना वेळेवर सापडत नाही. मग घाईच्या वेळी माझ्या वस्तू वेळेवर व जागेवर सापडतात त्यामुळे त्यावर डल्ला मारला जातो. मग माझ्या गरजेच्या वेळी त्या गायब झालेल्या असतात. मग चिडचिड होते. असो जगण हीच एक समृद्ध अडगळ आहे अशी दृष्टी ठेवली की जगताना त्रास होत नाही. :)

प्यार के साइड इफेक्ट्स मधला www.youtube.com/watch?v=og9y8YvUa6o&ctp=CAEQpDAYACITCIzI-rvN670CFdE6qgo… हा सीन पाहताना, या धाग्याची आणि प्रतिसादांची आठवण आली.

ही जबरा चर्चा कशी काय हुकली.... हॉष्टेलची प्रसाधनगृहे आठवली आणि तो दरवळही जाणवला. असो इतरांच्या तुलनेत फारसे रोचक किस्से नाहीत. हॉष्टेलमधील एका शेजाऱ्याने त्याची जीन्स धुण्यासाठी म्हणून भिजवून ठेवली होती. दहापंधरादिवसांनी सर्वत्र वास सुटल्यावर त्याला ती धुण्याची आठवण झाली हा एक प्रसंग आठवतो.

बाकी मत पूर्णपात्रे यांच्याप्रमाणेच. एकटे असताना सर्व गोष्टी बेडवरच ठेवूनही व्यवस्थित चालले होते. जेव्हा लागेल तेव्हा हवी ती वस्तू सापडत होती. आता घरातील आवराआवरीच्या बिनपगारी रोजगार हमी योजनेत नियमित काम मिळते व कुटुंबप्रमुखाची ;) बोलणीही खावी लागतात. शिवाय एखादी वस्तू हवी असली की कुठे ठेवली आहे याची चौकशी करावी लागते.

बापरे..
आम्हा मुलींच्या होस्टेलवर एक काश्मिरी मुलींचा ग्रुप होता जो पांघरूणाची घडी कधीच करत नसे, त्या दोघी तिथेच जेवत, लॅपटॉपवर पिक्चर बघत, चुकून कधी अभ्यास करत आणि पुन्हा तिथेच इकडेतिकडे अंगाखाली आलेले पांघरूण घेऊन झोपी जात. त्यांच्या रूममध्ये एक कोपरा होता, जिथे त्या काढलेले कपडे अक्षरशः फेकत आणि परत कधी चुकून त्यातलं काही घालायची वेळ आली की डिओने आंघोळ करत. त्या स्वतः आठवड्यातून एकदाच आंघोळ करत आणि तरीदेखील गोर्‍यागोमट्या असल्याने आमच्यापेक्षा छान दिसत. तेव्हा अस्वच्छतेचा मापदंड म्हणून त्यांचे उदाहरण दिले जाई. वरचे प्रतिसाद वाचून त्या काहीच नव्हेत असे वाटले.

'नीट आवरलेलं घर ही घरचा संगणक बंद पडल्याची खूण आहे' ही माझं मिपावरचं वाक्य आहे. पण अस्वच्छ घर मी इतकंही सहन नाही करू शकत. त्यामुळे मुद्दाम कधीकधी संगणक बंद करून घर जितक्यास तितकं ठेवते आणि बरेचदा गोष्टी हातासरशी जागच्या जागी ठेवते. दोनेक वर्षांपूर्वी एका काकूंकडे जाण्याचा योग आला होता. रिकामपणाच्या बर्याच सक्रीय असणार्‍या या बाईंच्या घरात धूळीचे थर साचले होते आणि याची त्या कुटुंबातल्या कोणालाच फिकिर नव्हती. भरीसभर भर म्हणून घरात सहा-सात मांजरे. त्यातले एक तर उडी मारून माझ्या ताटातल्या आमरसाच्या वाटीत पाय टाकून निघून गेलं. पण घरच्यांच्या चेहर्‍यांवरचं कौतुक ओसांडून वाहात होतं. जेवताना त्याच हाताने मांजराला धरणे, गोंजारणे, पिटाळणे आणि खाणे सगळंच चाललं होतं. असो.. तर मी पसारा करण्यापेक्षा आवरणारी आहे..

मस्त लेख. मजा आली.
माझ्या स्वतंत्र कथेतून -
“तिने सभोवार नजर फिरवली. आधीच्या घराच्या तुलनेत फ्लॅट छोटासाच होता. पण सगळ्या वस्तू कशा जिथल्या तिथे होत्या. वेगळे होताना तिने मोजक्याच वस्तू उचलल्या होत्या. जुन्या घरासाठी भरपूर समान तिने हौसेनं घेतलं होतं, सहा वर्षात तीनदा डेकोरेशन बदललं होतं. पण ते सगळं कशासाठी असाच प्रश्न नंतर तिला पडत होता. सगळ्याच गर्दीचा तिला वैताग येऊ लागला होता. जगायला अशा किती गोष्टींची गरज असते? कमीत कमी गोष्टीतही घर चांगलं सजवून होतं. आणि मोठ्या घराच्या अशा किती खोल्यांचा वापर केला जातो? कितीतरी वर्षांपासून तिला लहान घरात शिफ्ट व्हायचं होतं. पण प्रशांतला स्वतंत्र बंगलाच पाहिजे होता. मग त्याचा तो उकिरडा का करून टाकेना! त्या आठवणीनेही ती शिसारली. त्याच्या स्वच्छतेच्या कल्पनाही त्याच्यासारख्याच बोथट होत्या. कपडे धुवून झाल्यावर ते तो घरभर पसरून ठेवी. त्याच्या बाथरूममध्ये तर जाण्याचीही सोय नसे. घरातली कुठलीही गोष्ट तिच्या जाग्यावर परत जात नसे. आणि मुलांनाही तेच शिकवायचे चालले होते. घर हे घरासारखं पाहिजे म्हणे. म्हणजे कसे? उकीरड्यासारखे?
टिव्ही चालू करावा असं क्षणभर मनात आलं, पण लगेचच शरीरातून नकार उमटला. थोडा वेळ ती सगळी शांतता अंगात भिनवून झाल्यावर तिला उठावच लागल. सकाळपासून फक्त चहा तिच्या पोटात गेला होता. प्रशांत येण्याआधी दोघांना तयार करण्याच्या नादात ती ब्रेकफास्ट करायचेही विसरून गेली होती. उठून तिने पुन्हा चहा ठेवला. नाश्त्याची वेळही टळून गेली होती. तिने ऑम्लेट ब्रेडवरच भागवायचे ठरवले. ब्रंच करून ती पुन्हा सोफ्यावर येऊन बसली. शेजारी पुस्तक पडले होते ते उघडले आणि वाचायला सुरुवात केली. तशीच कधी झोपून गेली हे तिला कळलेच नाही.
जाग आली तेव्हा सगळं घर अस्ताव्यस्त झालं होत. फर्निचरवर धूळ साठलेली, सिंकमध्ये भांडी तशीच, सभोवार कपड्यांचा ढिगारा. आश्चर्यानं ती बेडरूममध्ये गेली तर बेड सगळा विस्कळीत अवस्थेत. खाली कारपेटवर कपड्यांचा ढिगारा. बाथरूममध्ये टोयलेटला गंज चढलेला. ती घाबरली. घटस्फोट झाल्यापासून एकही दिवस तिने घरात पसारा होऊन दिला नव्हता. तिच्याकडून होत नव्हतं म्हणून दर आठवड्याला तिने साफसफाई करायला बाई ठेवली होती. मुलांना स्वच्छतेची सवय लावता लावता ती मेटाकुटीस आली होती. मुलगा तरी थोडा बरा होता पण नऊ वर्षांच्या इराने, प्रशांत पासून वेगळे राहायला लागल्यापासून तिच्याविरुद्ध जणु बंडच पुकारले होते. जे बाबा सांगेल तेच खरं, आईला काही कळत नाही आणि तिचं काही ऐकायची गरज नाही अशाच अविर्भावात ती नेहमी असायची. पण तरीही कधी गोडीगुलाबीन तर कधी धाकानं तिने तिला किमान तिच्या गोष्टीतरी व्यवस्थित जागेवर ठेवायला शिकवलं होतं. आणि आता असा कचरा! कुणी विस्कटल हे सगळं? आणि या जुन्या घरातल्या वस्तू इथे कशा आल्या? ती बेडरूममधून बाहेर आली तर समोर जुन्या घरातली फेमिली रूम! "हे बघ,हे कपडे धुवून झालेत!" लोन्ड्रीरूममधून प्रशांत एक मोठी बास्केट घेऊन आला आणि तिच्यासमोरच त्याने ती पालथी केली. धुतलेल्या कपड्यांची चळत खाली पडली. कपडे, पुस्तकं, पेन्सिल्या, कंगवे, नकली दागिने,क्रेयॉनने रेघोट्या ओढलेले कागद, विद्रूप केलेल्या बाहुल्या. परत सगळ समोर बघून तिचा बांध सुटला. तिने मोठमोठ्याने ओरडायला सुरुवात केली. प्रशांत लोन्ड्रीरूममधून अजून कपडे आणून तिच्या भोवती फेकतच होता. बाहेर कुणीतरी दरवाज्याची बेल दाबत होतं तिकडेही त्याचं लक्ष नव्हत. तिच्या ते लक्षात आलं पण तिला जागेवरून हलायलाही जमत नव्हते. कपड्यांच्या ढीगाऱ्यात ती गळ्यापर्यंत बुडाली होती. एक एक कपडा म्हणजे जणू काही एक एक किलोचं वजन झालं होतं. पण बेल अजूनही ऐकू येत होतीच. धसक्यान तिला जाग आली,कपाळावर घामाचे थेंब जमा झाले होते. कसेबसे पुसून शांतपणे तिने दरवाजा उघडला, दारात सारीका उभी होती. “