माझ्या लाडक्या प्र,
माझ्या लाडक्या प्र,
बघ ना रे माझ्या सोन्या. रात्रीचे दोन वाजून गेल्येत. आणि तुझ्या स्वप्नातल्या या नाजूक सोनपरीला निद्रादेवी कुशीतही घेत नाहीये. कधी ही कूस, कधी ती कूस. तडपत्ये तुझ्या जाळत जाणाऱ्या आठवणींत. ती वेड लावणारी, मंत्रमुग्ध फुललेली, रात्रीचं गान गाणारी रातराणी, बघ डोकावत्ये खिडकीतून. जणू सांगत्ये मला येईल गं तुझा प्र... असाच तुला फुलवायला. गंध उधळून देईल तुझ्यावर त्याच्या बहरलेल्या प्रेमाचा... त्याच्या अमृताच्या घड्याचा... (इश्श, मला लाज वाटते.) अरे ए वेड्या, माझाच ना तू. तू ही जागा असशील असाच माझ्या मयूरपंखी आठवांत. तुलाही होत असतील मऊमुलायम गुदगुल्या. तूही जाळत असशील एकेक क्षण. तूही असशील असाच वेडा होत. तुलाही मी हवी असेन तुझ्या मर्दानी बाहूंत. ही रात्र बघ ना कित्ती जीवघेणी, काळोखरात्र म्हणावी अश्शीच.
पण आता येईल तो घोड्याच्या रथात स्वार झालेला. करोडो किरणं उधळत येणारा राजा. तुझ्यातल्या 'प्र'काश बनून. तूही असाच ये ना माझ्या बाहूंमध्ये. सुवर्णरत्न बनून. न्हाऊन टाक मला तुझ्या सोन्याच्या प्रभेमध्ये. हे बघ, मी वाट बघत्ये. माझ्या पापण्या अंथरून तुझ्या येण्याच्या मार्गावर. ये हळूवार, ये अलवार, ये हो स्वार माझ्या स्वप्नांवर.
स्वप्नंतरी कित्ती सुंदर. तुझ्यासारखंच, माझ्यासारखंच, आपल्या मंदगंध प्रेमासारखंच. मातीलाही वेड लागते म्हणे सुगंधाचे. मग वीणेला लागणारच 'प्र'चे!!! तुझी वीणा झंकारत्ये रे. मन भूमी झालंय माझं. ये, बरस आभाळ होऊन. ये, बरस धारा होऊन. ये, उधळ वारा होऊन. ये... ये... ये...
येईल एक दिवस असा जेव्हा स्वप्न खरं होईल. आपण दोघे एकजीव असू. कधीही न तुटणारा बंध असेल प्र आणि वीणेचा. फुलेल आपलं घरटं. वाऱ्याच्या झोक्यावर झुलेल आपलं स्वप्न. गाईल सप्तसुरी गान आयुष्याचं. गाईल गान सुवर्णपंखी आनंदाचं. मी वाट बघत्ये रे राजा, माझ्या सोन्या... प्र... प्र... प्र!!!
तुझी वीणा!!!
आज तुम याद बेहिसाब आये
एकदम चार पाच गाणी आठवली. विकल मन आज झुरत असहाय (बकुळ पंडित), प्रीती सुरी दुधारी (बकुळ पंडित), का धरिला परदेस (बकुळ पंडित), प्रीतसागरी तुझ्या स्मृतीचे गर्जत आले वारेवादळ (सुमन कल्याणपूर).....
----
पहले से मरासिम ना सही फिर भी कभी तो
रस्म-ओ-रहे दुनिया ही निभाने के लिये आ
रंजिश ही सही...
किस किस को बताएँगे जुदाई का सबब हम
तू मुझ से खफा है तो ज़माने के लिये आ
रंजिश ही सही..
आक्षेप आणि डिस्क्लेमर
नसेल तर भडकाऊ द्यायला न्.बा. आहेतच.
मी अनेकांना अनेकदा (आणि त्यातही अनेकदा काहीही कारण नसताना/उगाच गंमत म्हणून/केवळ त्यातून माझी प्रचंड करमणूक होते म्हणून) 'भडकाऊ' देतो, हे खरे आहे. मात्र, याचा व्यत्यास खरा नाही.
प्रत्येक वेळेस 'भडकाऊ' देणारा मीच असेन, असे नाही.
किंबहुना, आजकाल हे वारंवार, अनेकदा लक्षात येऊ लागलेले आहे. सबब, मंडळी, बिवेअर ऑफ इमिटेसन१.
..........
१ 'द ग्रेटेष्ट फॉर्म ऑफ फ्ल्याटरी' असे कायसेसे ऐकून आहे ब्वॉ.
पण ती "पी.डी." अशी अरसिक
पण ती "पी.डी." अशी अरसिक आद्याक्षरं का घेतलीत?
हाउ डू यू नो की 'के एल' ही दोन अक्षरे अध्याहृत अँड/ऑर सायलेंट नसतील?
अतिअवांतरः खालीलप्रमाणे संवाद असलेल्या एखाद्या हॉलिवुडी अ‍ॅक्षनपटाची वाट पाहतोय.
गुन्हेगारांना पिस्तुलांचा धाक दाखवत क्वालालंपूरचे पोलीसखाते येते आणि म्हणते- "धिस इज़ के एल पी डी. फ्रीझ नाउ!"
अगदी अगदी. पण पुरुष इतके
अगदी अगदी. पण पुरुष इतके दुष्ट वैट्ट इ. असतानाही महिला आपल्या उत्क्रांतीजन्य स्वभावाला मुरड घालून पुरुषांशी संपर्क तोडू शकत नाहीत हे म्हणजे उदाहरणार्थ बहुत रोचक आहे.
आमच्या प्रतिसादांकडे इतक्या कटाक्षाने लक्ष पुरवल्याबद्दल त्या अनाम श्रेणीदात्याचे/दात्रीचे अनेक आभार.
पहिला लेख / पत्र / स्वगत
पहिला लेख / पत्र / स्वगत म्हणजे जे काही होतं ते वाचून असं वाटलं होतं की हा जो कोणी प्र आहे तो काही दिवसांसाठी परगावी वगैरे गेलेला वगैरे असावा आणि वीणाताई त्याच्या म्हणजे आठवणीत विव्हळ व्गैरे झाल्यात ..
पण आता हा दुसरा लेख / पत्र / स्वगत म्हणजे जे काही आहे ते वाचून म्हणजे असं वाटतय की विरह काही वर्षांचा व्गैरे असावा ..
परत पहिल्या लि़खाणात "प्र" चा फोन वगैरे पण आला होता ..
वीणाताई ... प्रेमपत्राच्या वळणाने जाणारी काही भयकथा वगैरे तर लिहीत नाही ना तुम्ही ???
त्याच्या अमृताच्या घड्याचा...
हैदोस!