कथा

" हे जहाज काही तासातच संपूर्णपणे ऊध्वस्त होऊन समूद्राच्या तळाशी जाईल "

" काहीही मूर्खासारखं बडबडू नकोस जँक "

" हो, तो खंर बोलतोयं. माझाही ह्या गॉल्टच्या सूरक्षा पथकावर फार विश्वास नाही.
मी एक आर्कीटेक्ट आहे.
ह्या जहाजाची रचना अशा पद्धतीने करण्यातच नाही आली, की हे ऊलटं होऊनही शेवटपर्यतं पाण्यावर तरंगत राहील.
त्यामूळे आपल्याला आता लवकरात लवकर या हॉलमध्ये पाणी भरण्याच्या अगोदरच ईथून बाहेर पडायला हवं "
मी. रॉबेननी जँकच्या बोलण्याला दूजोरा देत सर्वाचीं समजूत काढली.

पून्हां त्याच सूssss सूssss सारख्या जहाजातील ईजींनाच्या आवाजाने जँकला जागं केलं.
ऊघड्या खिडकीतून येणाऱ्या प्रकाशांनी त्याचे डोळे पाणावले होते.
आज खूप दिवसांनी जँकला त्याचं शरीर थोडं हलकं वाटत होतं. त्याचा थकवा तर कूठच्याकूठे दूर पळून गेला होता. शीवाय त्याची झोपही व्यवस्थीत पूर्ण झाली होती. जणू काही मागील दोन तीन दिवसात त्याच्यासोबत काहीच महत्वाचं घडलं नाही अशा अवीर्भावात तो बेडवर ऊठून बसला.

अचानक लिफ्टचा दरवाजा जँकने ऊघडायच्या अगोदरच बाहेरच्या बाजूने ऊघडला गेला होता.
कदाचीत कोणीतरी आत येण्यासाठीच तो दरवाजा बाहेरून ऊघडला असावा.
त्या दोघांचीही आता चांगलीच ततंरली होती.
काळे बूट, स्पँनीश बॉटम असलेली काळी पँटं, गळ्याभोवती गूडांळलेली काळी टाय आणी अंगात सफेद शर्टावर चढवलेला काळ्या रंगाचाच ऊंची कोट. त्यावर डाव्या बाजूला एका जहाजाचे चिञ असलेला ऊठावदार लोगो.
वाढलेली परंतू फ्रेचं क्लिअर कट असलेली आकर्षक दाढी. आणी डोक्यावर सोनेरी आकृतीने सजवलेली काळ्या रंगाचीच दर्जेदार कँप

खरंतर ते दोघंही आता त्या जहाजाच्या विशाल कार्बो कम्पार्टमेंट मध्ये येऊन पोहोचले होते.

अखेर खूप मेहनतीने त्यांना त्या लहानशा गोलाकार पाईपामधून बाहेर पडण्यात यश आलं होतं. आता त्यांना राञ होण्याअगोदरच जहाजात रॉनचा व रॉकीचा शोध घ्यायचा होता. त्यामूळ त्या काळ्याकूट्ट बंकरमध्ये फार वेळ वाया घालवून भागणार नव्हतं.
कारण वेब व ती माणसं कधीही त्यांच्या रूममध्ये येऊ शकली असती. अर्थातच जँकने त्याच्या रूमचा दरवाजा आतूनच लॉक करून घेतला होता. त्यामूळे त्यांना रॉनला व रॉकीला शोधण्यासाठी थोडा वेळ नक्कीच मिळणार होता. पण तो वेळही कदाचीत पूरेसा नव्हता.

नक्कीच जँकच्या मनात त्या जहाजातील रूममधून बाहेर पडण्याची आगाऊ कल्पना जल्म घेत असावी.

जँकने त्या रूममधील सर्व कानाकोपऱ्याचं निट निरीक्षण केलं.
कदाचीत तो काहीतरी शोधण्याचा प्रयत्न करत होता.

" तू नक्की काय करतोयेस जँक ते तरी मला कळू दे "
शेवटी न राहवून ज्युलीने तोडं ऊघडलंच.

" ज्युली तू आता एक काम कर, तूला या रूममध्ये एखादी मोठी रस्सी सापडतेय का ते बघ "
थोडावेळ शांत राहून जँक ऊत्तरला.

" पण रस्सी कशासाठी ? " ज्युली

" आता तूला सगळंच सागांयला हवं का ?" जँक

" हो मग " ज्युली

जँकला आता चांगलीच झोप येत होती. नकळत त्याच्या डोक्यात एक तीव्र सनक येऊन गेली. तरीही डोळे न ऊघडताच त्याने झोपण्याचा एक निष्फळ प्रयत्न केला. परंतू त्याला पून्हा शांतपणे झोपताच आलं नाही. कारण अचानकच
सूss सूss सूsss सारखा कसलातरी मोठा आवाज झाला होता. आणी त्या आवाजाने जँकचं लक्ष वेधून घेतलं होतं. मग तो आवाज क्षणाक्षणाला खूपच वाढू लागला. ईतका की त्याचे डोळे आपसूकच आकस्मीतरीत्या ऊघडले गेले. मग हळूहळू पापणीची ऊघडझाप करून तो एकाएकी स्वतःशीच पूटपूटू लागला.

" म्हणजे जँक तो बाईकवाला ईसमही तूला पकडण्यासाठीच तूझ्यावर नजर ठेऊन होता तर " रॉन

" कदाचीत "
जाऊदे या विषयावर आपण नंतरच निवांत चर्चा केलेली बरी. ईथे आपल्याला आता जास्त वेळ थांबायला नको. अगदी कोणत्याही क्षणी ती माणसं आपला माग काढत ईथेही पोहोचतील. "
रॉनच्या बोलण्याने ते तीघंही पून्हा सावध झाले.

" चल रॉकी आपल्याला आत्ताच या गूहेतून बाहेर पडायला हवं "
ज्युलीची जीवघेणी घाई पाहून तो ताबडतोब रॉनचा आधार घेत ऊभा राहीला.

" तूला आठवतयं रॉकी ती माणसं तूला या गूहेत कूठून घेऊन आली होती ते.
म्हणजे आपल्याला ईथून बाहेर पडायला बंर झालं असतं ना ?" जँक

पहावं ते नवल, हेच म्हणायचं आता बाकी राहीलं होतं. ईतक्या राञीही त्या गूहेत माणसांच्या अस्तीत्वाला वाव होता.
तीथे वेबचे साथीदारच होते. कारण वेबचंही त्या गूहेत येणं जाणं असायचं. त्या अनोळखी माणसांपासून धोका असल्यामूळे ते तीघंही एका मोठ्या दगडाच्या आडोशाला लपून त्यांच्याकडे पाहत होते.

" म्हणजे वेब या गूहेमध्ये याच्यांसोबतच असतो तर "
ज्युलीने आपला तर्क माडंला.

" पण यावेळी ही माणसं ईतक्या राञी ईथे करतायेत तरी काय ?" रॉन

त्या काळ्या अंधारात, तेही अशा भयाण जंगलात राञ काढणं नाही म्हटलं तरी धोक्याचंच होतं. शेवटी अनेक विचाराअंती त्यांनी जंगलातच राहण्याचं ठरवलं होतं खरं. पण तरीही प्रतेकाच्याच मनात घरी पोहोचण्याची पूसटशी आशा माञ अजूनही जिवंत असावी.
फ्लँश लाईटच्या मंद प्रकाशात आता ती पोरं झोपण्यासाठी एका कोरड्या जागेच्या शोधात ईतरञ वेड्यासारखी भटकत होती. कारण पावसाने सगळीकडेच मातीत ओलावा करून ठेवला होता. झाडांची हिरवी ओली पानं देखील त्या दाट जंगलात पावलो-पावली आपलं अस्तीत्व प्रस्थापीत करू पाहत होती. त्यात कधीकधी हवेतील दमट गारठा अंगावर शहारे आणत होता.

अगदी हवेत विरघळून जावा तसा तो त्या झाडामागून हळूवार दिसेनासा झाला होता.
त्यांना काहीच कळत नव्हतं. एकतर खाली उतरण्यासाठी अंधारात वाट सापडत नव्हती. आणी त्यात आता वेबही अचानक गायब झाला होता.

" रॉन मला सांग वेब आपल्याला काहीही न सांगताच कूठे गेला असेल रे " कसलातरी अंदाज लावण्याच्या अनूंशगाने जँक विचारत असावा. कदाचीत त्याला रॉनचं मत जाणून घ्यायचं होतं.

" तो कूठे गेला ते मला कसं माहीत असणार यार. ऑलरेडी आपल्याला खूपच ऊशीर झालाय. त्यात आपण आता वेबचाच विचार करत राहीलो तर घरी कधी पोहोचणार ?"
रॉनही कंटाळल्यामूळे थोडा वैतागूनच बोलत होता.