मा-भ-भे... अर्थात - शिव्या!

मला कधी कधी शिव्या दचकवतात.
स्त्रियांनी दिलेल्या शिव्या नक्कीच दचकवतात.
मित्रांमध्ये बोलताना शिव्या असताता तोंडात. खर्‍या भांडणात, म्हणजे रस्त्यावर गाडीला धडक वगैरेच्या केसमध्ये, शिव्या द्यायला कचरतो (घाबरतो).
घरच्यांसमोर/ मोठ्या माणसांसमोर नाही देत. च्यायला वगैरे आलं चुकुन तोंडात तरी बोलणी बसतात.
दुसर्‍या एका धाग्यावर गाढवाच्या गावात अशी म्हण वापरणार्‍याकडून शिव्यांची भलामण? ;-)

मी शिव्या सहजतेने देत नाही. शिव्या देणे वाईट आहे असेही वाटत नाही व/वा मी शिव्या देत नाही याचा अभिमान वगैरेही वाटत नाही.
जसे काही लोक शाकाहार करतात, काही मांसाहार करतात, काही दारू पितात, काही पित नाहीत, काही शिव्या देतात, काही देत नाहीत. त्यात छान/चांगलं/वाईट/पुजनीय/तिरस्करणीय असं काही नाही.

लैंगिक अर्थाशी निगडीत शिव्यांचा वापर हा अनेक स्त्री-पुरूषांना लहानपणापासून करताना पाहिला आहे. रादर शिव्यांबद्दलचे सोवळेपण हा खास शहरी संस्कार. गावात माझ्या आज्या/पणज्या चित्रपटातल्या सेन्सॉरशिपची भिती नसल्याने "मेल्या मुडद्या" किंवा "मुडदा बशिवला तुझा" वगैरे अगदीच सौम्य व निरुपद्रवी शिव्यांत न अडकता, आपला राग विविध लिंगवाचक/संभोगवाचक शिव्या देत मुक्तपणे मोकळा करत असंत.

माझ्या काही मित्रांच्याही अब्द कोशात A to Z अर्थात अ ते 'झ' असा समुच्चय सतत जीभेवर नाचत असल्याने दचकायला होत नाही. मात्र त्यांच्याशी बोलतानाही माझ्या तोंडुन शिवी निघता निघत नाही याचा त्यांनाच कधी कधी संकोच होतो :(

========

अपवाद:

काही प्रसंगी मात्र माझे परिचित/सोबती समोरच्याचा विचार न करता मनापासून पण उगाचच कै च्या कै शिव्या देत असले की फारसे रुचत नाही - पण समजु शकतो.

मात्र, त्याच वेळी जातीवाचक शिव्यांची प्रचंड घृणा आहे.

======

समांतरः
माझे शिव्या न देणे हे अनेकदा दारू न पिण्यासारखेच आहे. नव्या मित्र-मैत्रीणींच्या गटात सुरूवातीला या दोन्ही सवयी मला एकटे पाडण्यास पुरेशा आहेत.
काहिंना या दोन्ही सवयींमुळे मी तथाकथित 'सज्जन' वगैरेही वाटतो. :P याला इलाज नै. परिचयाचा काही काळ गेला की हे चष्मे गळुन पडतात.

शिव्या न देणारे, सालस सज्जन लोक जेंव्हा शिव्या देतात तेंव्हा थोडं दचकायला होतं, बाकी शिव्या देणं हा संभाषणकलेचा एक भाग आहे, म्हणजे वाक्यात योग्य ठिकाणी, योग्य जोर देऊन शिवी हासडता आली म्हणजे संभाषणात मजा येते, काहि लोकं उगाच आपलं निव्वळ तिखट पण चव नसलेल्या मिसळेच्या तर्री सारखे शिवराळ असतात (संजोपरावांकडून उसनी उपमा), त्यात मजा नाही. उगाच येताजाता शिव्या घालण्यासाठी 'वय' आणि 'जवळीक' वेगळी असावी लागते, होस्टेल किंवा घर शेअर करणारे मित्र एकमेकांना अभावानेच नावाने हाक मारतात, पण त्या वयात आणि त्या काळातच त्यात मजा आहे असं मला वाटतं.

सार्वजनिक स्थळी शिव्या देताना दोन हात करायची हिम्मत पाहिजे, नायतर पंचाईत व्हायची, त्यातुनही शिव्यांचे संकेत थोडेफार गावानुसार बदलतात, गावात सहज चालून जाणारी शिवी शहरात बर्‍याचदा खपत नाही.

स्त्रियांनी शिव्या देणं दारू/सिगारेट पिण्यासारखी एकेकाळी नॉव्हेल्टी होती, पण बर्‍याच स्त्रियांना मुलांसारखं सिगारेट पिणं जसं जमत नाही म्हणजे तसं शिवी घालणंही जमत नाही, ओढून-ताणून कितीही अवसान आणलं तरी ते मुलांसारखं वाटत नाही, स्त्रियांना काय वाटतं हे माहित नाही, तरी राणी मुखर्जीने 'नो..जेसिका'मधे जी थोडीफार शिवीगाळ/फाऊल केली आहे ती बर्‍यापैकी जमली आहे.

मला शिव्या द्यायला फारसं आवडतं नाही, त्यापेक्षा शिव्यांचंच एक पुणेरी रूप आवडतं, त्यासंदर्भातला एक विनोद - रोड वर भरधाव गाडी चालवणार्‍या इसमाला दुसरा इसम म्हणतो 'काय कर्वे कसे आहात?', पहिला इसम प्रश्नार्थक चेहर्‍याने बघतो, दुसरा इसम 'हा कर्वे रस्ता आहे, म्हणून विचारलं', म्हणजे एकार्थी 'रस्ता तुझ्या बापाचा आहे कारे भडव्या' असे म्हणणे.

परदेशात टैमपास म्हणून आपल्या बोलीत तिथल्या लोकांना शिव्या घालत मित्राशी बोलायला मजा यायची, आम्ही बस/रेल्वेने प्रवास करताना, चेहर्‍यावर प्रचंड गंभीर भाव आणत, समोर उभ्या असलेल्या व्यक्तीबद्दल माहित असलेल्या सगळ्या शिव्या वापरुन एकमेकांशी बोलणे हे टाईमपासचे उत्तम साधन होते.

लेका ही निरुपद्रवी शिवी बरीच भयंकर अर्थाची आहे.

शिव्या ऐकून दचकायला होत नाही. लहानपणापासून चांगल्यापैकी शिव्या ऐकल्या आहेत.

मी तरुण असताना कारखाना-अ‍ॅम्बियन्समध्ये* बर्‍यापैकी शिव्या देत असे. आता शिव्या द्यायची गरज वाटत नाही.

*अर्थात घरात अजिबात शिवी तोंडात न येणं हेही सहज जमून जात असे.

शिव्या हा मस्त प्रकार असतो. बाकी सेम अ‍ॅज़ थत्तेचाचा- घरात अन बाहेर एकदम बायनरी फरक आपसूकच होत असे.

लहान वयात शिव्या कानावर फार पडल्या नाहीत आणि स्टँडर्ड दोन-चार शिव्या वगळता बाकी शब्दांचे अर्थ माहित नव्हते. 'लेका' याचा अर्थ आजच समजला. अशा शब्दांचे अर्थ मित्रमंडळात विचारायला काही वाटत नाही. तसे माझ्या तोंडात बरेच अपशब्द आहेत, आणि ते वापरताना फार लाजबिज वाटत नाही. पण ज्यांच्याशी फक्त नातं आहे म्हणून आहे अशा लोकांसमोर स्वतःसारखं वागता येत नाही. (जळ्ळी मेली कुटुंबसंस्था!) त्यामुळे शिव्याच काय ओव्याही देत नाही.

शिव्यांकडे बघण्याच्या माझ्या आणि मेघनाच्या दृष्टीकोनात फार फरक आहे असं वाटत नाही. आई-बहिणीच्या अवयव, लैंगिकतेसंदर्भात दिलेल्या शिव्यांपेक्षा स्त्रियांना वस्तू समजणारे वाक्प्रचार जास्त तिरस्करणीय वाटतात. 'याला कोण मुलगी देणार' अशासारख्या वाक्प्रचारांमध्ये, मुलगी ही कोणाच्यातरी मालकीची वस्तू आहे आणि ती कोणालातरी दिली असा भाव येतो; डॉक्टरीण, मास्तरीण असे शब्द आजही अनेक समाजांमध्ये डॉक्टर, मास्तर यांची बायको, relative being म्हणून स्त्रियांचा उल्लेख करणारा असतो म्हणूनही असे शब्द, शब्दप्रयोग खटकतात. बहुतेकदा असल्या गोष्टींकडे दुर्लक्ष करण्याची सोय असते, राज ठाकरे वगैरे लोकांनी 'बांगड्या पाठवण्याचे' सल्ले दिले तरी त्यांचा निषेध करण्याची अभिव्यक्तीही दिसते, त्यामुळे त्याबद्दलही फार त्रास होत नाही.

पोरांच्या टोळक्यात वावरताना पोरांची शिव्या देण्याची शैली दिसली आणि प्रचंड आवडली. बहुतांश तरुण, बंडखोर वयातली मुलं शिव्या या अपमानकारक शब्द म्हणून न वापरता मित्रांच्या टो़ळक्यात खास जवळीक, प्रेम दाखवण्यासाठी वापरतात. त्यात जोर असतो, सहजता असते, तसा एक जवळिकीचा भागही असतो.

Men socialize by insulting each other but they really don't mean it. Women socialize by complimenting each other, they don't mean it either.

माझे लहानपण कर्नाटकात गेले, तिथल्या बोलीभाषेत एकादी तरी (लैंगिक) शिवी हासडल्याशिवाय वाक्यच पूर्ण होत नसे. त्यामुले लैंगिक शिक्षण की काय म्हणतात ते आपोआप मिळत गेले. "रांडेच्च्या, भोसडीच्या" वगैरे शब्द सुशिक्षित, सुसंस्कृत (मराठीभाषी) घरातले वडीलधारी लोकही (महिलासुद्धा) सहजपणे वापरत. ते करतांना त्यांना त्यांचा शब्दशः अर्थ अभिप्रेत नसेच. शिक्षणासाठी शहरात आल्यावर पाहिले की होस्टेलमधली मराठी मुले "च्यायला मायला", हिंदी मुले "साला भेंचोद" आणि कॉन्वेंटवाली इंग्रजाळलेली मुले "ब्लडी बास्टर्ड" इत्यादि शब्द न वापरता सलग दोन वाक्येसुद्धा बोलत नसत. अगदी एकाद्या नटाचे किंवा खेळाडूचे कौतुक करतांनासुद्धा असल्या विशेषणांचे इंजिन लावल्याशिवाय त्यांची गाडी पुढेच जात नसे. पण का कुणास ठाऊक आमच्या आणि पुढल्या पिढीमधले कोणीच अशा येता जाता शिव्या देत निदान घरात तरी बोलत नाहीत.

शिव्या बहुतेक वेळा विनोदी/irrelevant वाटल्या आहेत.
म्हणजे बघा- कुणीतरी काहीतरी केलं जे आपल्याला आवडलं नाही. किंवा त्याचा त्रासच झाला तर पुढीलपैकी काय करावे?
१. त्याला त्याच्या आई-बहिण-तत्सम स्त्रीवर्ग-किंवा-तो मनुष्य ह्यांच्या खाजगी अवयवांचा उल्लेख करून बोलवावे.
२. अश्लील अशा शब्दांचा वापर करून त्यावर आवाज चढवून बोलावे
ई.ई. प्रकार फार मद्दड वाटले आहेत.
तेव्हा शिव्या दचकवत नाहीत, थोड्या disappoint करतात- की समोरच्याला आता काही सुचत नाहिये आणि तो/ती आपल्या भावनांच्या कुकरची शिट्टी वाजवत आहेत.

काल एक नवीन शिवी ऐकली "शेमणहुंग्या"
चांगल्या सुसंस्कृत घरातल्या मुलीबाळी जेव्हा यडझव्या वगैरे शिव्या देतात तेव्हा मला फारच गुदगुल्या होतात....अशा पोरी डॅशिंग असतात असे माझे निरिक्षण आहे....

इथे ऐका. याच धरतीवरच्या शिव्या सद्ध्या वापरतो.

प्रत्यक्ष संघर्षाच्या प्रसंगी आलेल्या शिव्या वगळून एरवी आलेल्या शिव्या या मुळी शिव्याच नसतात, त्या देणार्‍याची मानसिकता दाखवणारे शब्द असतात असं मी मानतो.

१ मित्रां मित्रांत लडिवाळपणे दिलेल्या शिव्या हा फाजील/नसलेली सलगी दाखवण्याचा भाग असतो.
२. संबोधनासारख्या येणार्‍या शिव्या या देणारा फारसा विचार न करता बोलणारा असल्याचे निदर्शक असतो. त्याच्याकडून कोणत्याही बाबतीत सखोल विचाराची, अभ्यासाची, चिकित्सेची अपेक्षा ठेवणे अपेक्षाभंगच पदरी देते. चिकाटीचा अभाव हा याचा स्थायीभाव.
३. अ शी संभाषण करत असताना ब बद्दल बोलताना शिव्यांचा भरपूर वापर करणार्‍याला 'क' ला प्रचंड न्यूनगंड असतो नि शिव्यांचा वापर करत उसने अवसान आणून अठ्ठावीस इंची छाती छप्पन्न इंच असल्याचा आभास निर्माण करण्याचा त्याचा प्रयत्न असतो. सामान्यपणे ज्याला घरी दारी कुत्रं देखील विचारत नाही तो दुकानदार, छोटे विक्रेते, मित्रांच्या संगतीत वगैरे उठसूठ मतभेद व्यक्त करून मोठ्या आवाजात बोलून वादविवाद निर्माण करतो त्याचा हा भाऊबंद.
४. हाताखालच्यांशी बोलताना शिव्यांचा धबधबा सोडत वरिष्ठांच्या शिव्या ऐकूनही मुकाट राहणारा न्यूनगंड बाळ्गणारा तर असतोच वर भेकडही.

शिव्या या कालातीत असल्यामुळे जवळजवळ सर्व शिव्या अर्थासकट माहित आहेत. प्रसंगी त्या दिल्याही आहेत. पण मित्रांमधे उगाचच सलगी दाखवायला,तोंडी लावण्यासारखा, शिव्यांचा वापर कधी आवडला नाही. उठसूट एखाद्या मित्राला, ए लवड्या' अशी हांक मारणे व त्यानेही त्याला ओ देणे, हे कधी आवडले नाही.

मी लहानपणी खूप शिव्या ऐकल्या आहेत अगदी घाण घाण. पण बाकीचा मित्र वर्ग आणि एकाच वयाचे भावंड हे अती अती सज्जन असल्याने कधी कोणाला शिव्या द्यायचा संबंधच आला नाही म्हणजे शिवी द्यावी वाटली एखाद्याला तरी ह्या लोकांसमोर ती मनातल्या मनातच द्यावी लागे.

नंतर कॉलेजात गेल्यावर जो नवीन ग्रूप झाला त्यात सगळे सर्रास आणि मोकळेपणाने शिव्या देणारे होते. माझ्यासाठी ते नवीन असलं तरी धक्का बसला नाही उलट भारीच वाटलं - मुक्त /आझाद असं काहीतरी. मग जेव्हा पहिल्यांदा मी ही मोठ्याने (मनातल्या मनात नाही) एकाला शिवी दिली - अगदी तोंडावर नाही पण त्याच्या बद्दल विषय चालू असताना, तेव्हा जाम भारी वाटलं (ते जाहीरातीत दाखवतात ना, मेंथॉल-तत्सम गोळी खाल्ली की हिरोचे केस उडायला लागतात, त्याला हिमालायत असल्यासारखं ग्ग्गार ग्ग्गार नी रिलॅक्स वाटतं तसंच काहीसं वाटलं मला). आता सर्रास आणि मस्तं मोकळेपणानं शिव्या देतो मी - किती दबून रहायचं ना. जिथे माहित आहे चिडचिड करुन किंवा बंड करुन काही होणार नाही तिथे शिव्या देऊन तरी च्यायला आतली उबळ शमवावी म्हंतो मी ;)

अर्थात आज पर्यंत तरी स्वतःहून कोणालाच तोंडावर चिडून अशी शिवी दिली नाहीये किंवा उगीच म्हणून दिली नाहीये.

भाजीत भाजी कारल्याची :|
थेरडी कुठे गेली भोसडीची J)

अश्लील अश्लील! http://mr.upakram.org/node/420

बालपण गावी गेल्यामुळे लैंगिक, जातीवाचक असल्या लै शिव्या अगदी त्यांच्या अर्थासह माहित आहेत. पण समहाऊ मी या बाबतीत 'आशा काळे' भक्त आहे. चांडाळा म्हणून अजून कुणाला शिवी दिली नसली तरी 'दुष्ट' हा अत्यंत आवडता शब्द कधी रागाने, कधी प्रेमाने वापरते. अगदीच कडेलोट झाला तर हलकट, नालायक!

शब्दांची उद्गम कथा शोधणं मला आवडतं. माणदेशात राहताना 'तुझ्या दाराची कडी निखळली', 'तुझं दार मी लिपलं(लिंपलं)' ही शिवी आमच्या घरमालकिणबाई त्यांच्या मुलांना देत असत. आम्हा लिंगायतांच्यामध्ये दहनाऐवजी दफन होत असल्याने दिल्या जात असलेल्या 'तुझं डबरं भरलं', 'तुला पुरला मसणवटीत'* या शिव्यांच्या अनुषंगाने कदाचित त्यांना पिरॅमिडसारख्या बांधीव ठिकाणी दफन करून त्याचं दार लिंपलं(अनारकलीसारखा जिवंत देहांत) किंवा निखळलं(मृतदेह खराब होईल) असा अर्थ असावा अशी माझी समजूत आहे. (त्या काकूंच्या समाजात दहन करतात)

एकदा प्रवास करताना समोरच्या बाकावर मुस्लीम स्त्री बसली होती. दोन तीन वर्षांचं मूल तिला त्रास देत होतं आणि मुळात आईचं वय लहान असल्याने तिची तारांबळ उडाली होती. एकदम ती रागाऊन मुलाला 'नस्ल-ए-हरामा' म्हणाली. मी आणि बहीण हात तोंडावर दाबून घेऊन दरवाज्याकडे पळत जाऊन खूप हसलो. उर्दू खूप नजाकतीची भाषा आहे पण इतक्या नजाकतीने दिलेली शिवी पहिल्यांदा ऐकली.

*- दफन साधारण स्वत:च्या शेतात केलं जातं. क्वचित प्रसंगी भाऊबंदांच्या अथवा जवळच्या नातेवाईकांच्या. शेवटी इलाज नसेल तर स्मशानात. त्यामुळं मसणवटीत पुरलं जाणं हे मानहानीकारक. मी अजून कुठल्या गावात अजूनतरी लिंगायत समाजाची दफनभूमी पाहिली नाही.

माझ्या गावी (कोल्हापुर जिल्हा )तर शिव्यांचा अगदी सुकाळ म्हणावा अशी परिस्थिती.लहान थोर स्त्रीपुरुष सर्वांच्या जिभेवर -जसे बोलतात की सरस्वती विराजमान है-शिव्या विराजमान आहेत.रांडच्या, उंडगीच्या ह्या शिव्या तर अगदीच सुमार आणि आमच्या फेवरेट. अमान मोमिन त्यांच्या 'आम्ही कोल्हापुरी'त म्हणतात ..दोन बॅरिस्टर मित्र जरी न्युयॉर्क च्या रस्त्यावर भेटले तर बोलतील.. हा हा ! रांडच्या हिकडं कुठं ?
हास्यसम्राट मध्ये भाग घेतलेल्या 'संतोष शिंदे'ने त्याचा एक परफॉरमन्स फक्त ह्या कोल्हापुर च्या शिव्यांवर दिलेले आठ्वते.
शाळेत असताना शिव्यांचा एक भारी प्रकार होता. आपल्याला एखादे वेळी करावी वाटणारी एखादी गोष्ट बाकिच्या मित्रांनी पण जबरदस्ती ने का होइना करावी म्हणुन यमकामध्ये शिव्या दिल्या जायच्या. ट ला ट , र ला र. उदा. मला वाटते की माझ्या मित्रांनी पण माझ्या बरोबर जोरात ओरडावे, तर मी शिवी देतो.
अच्ची गुच्ची कलाकार,
कोण माझ्याबरोबर अत्ता वरडत न्हाइ त्याच्या आईवर झाला XXकार.
अशा आत्ता कमीत कमी २० तर आठ्वतील. बाकी रांडच्या, उंडगीच्या, भोसडीच्या, सुक्काळीच्या ह्या आणि त्यांचे मुस्लिम व्हर्जन रांडके, ऊंडगीके, च्युतमारीके ह्या शिव्या नेहमी वापरल्या जातात.

अवांतरः
शेजारी लहान (४-५ वर्षाच्या) भावंडांमध्ये घडलेला प्रसंग:
आये(आजीला उद्देशुन) ह्यो मला रांड उंडगी म्हणाय लागलाय बग.
म्हणुदे की ग उंडगे , अंगाला काय भोकं पडाय लागल्याती काय?- आजी.

तरी जे वाटतं ते रोगट नसल्याची माझी खातरी झालीय.

मेघना इथे मी भला थोरला (माझ्या नेहमीच्या प्रतिसादाच्या मानाने ) प्रतिसाद लिहीला होता पण मग किळस येउन तो काढून टाकला. माझे शीव्यांविषयक ३ अनुभव मांडले होते. परत खाली लिहिते -
बस स्टोपवर अचकट विचकट गाणी गाणारे लुख्खे पहाते. पैकी एक जण "fingering इन द स्कूलबस" अशा टाइपचॆ स्वनिर्मित रचना गात होता.
नवर्याचा गुजराथी मित्र, त्याची बायको , व आम्ही लोणावळ्याला कार हायर करून गेलेलो, मित्र चालवत होता अन एका ड्रायव्हरने कट मारला. हा मित्र इतका चिडला ओरडून म्हणाला :ए रताळ्या तुझ्या गांडॆत लई अळ्या झाल्या का रे?"
एक मासे विकणारी बाई अक्षरक्ष: विनाकारण हिस्टेरॆकल होउन एका गरीब बाईला शिव्या वर शिव्या देत होती इतक्या घाण की विचारू नकोस "वरून-खालून पिकालीस तरी खाज जाईना...." टाइप्स. कोण लागणार तिच्या नाडी/तोंडी म्हणून समस्त स्त्रीवर्ग gap... एकदम चिडीचूप!!!

आता तूच सांग या तीनही प्रसंगांची विशेषता: त्यातील मुक्ताफ़ळांचॆ घृणा वाटणं स्वाभाविक आहे की रोगट? तू "रोगट" नक्की कशाला म्हणतेस?
___________

अन विचार करता असं लक्षात आलं की तीनही प्रसंगात ज्या व्यक्तीच्या करता हे शिवराळ शब्द वापरले ती व्यक्ती इनोसंट किंवा ओलमोस्ट इनोसंट होती त्यामुळे त्या त्या शिवीची घृणेची तीव्रता वाढली.
याच शिव्या जर गर्दीत गलीच्छ धक्के देणार्या किंवा लहान मुलीवर बलात्कार करणार्या माणसाला दिल्या तर मला त्या कमीच वाटतील..
कदाचित तुलाही हेच सांगायचे असावे. की शिवी इज अ टूल. कसा वापर करतो ते महत्त्वाचं.
_____________________
Good Night will reply in the morning.

जेव्हा मनुष्याने आपल्या समोरच्या शत्रुवत वाटणार्‍या माणसाला ठार करण्याऐवजी शिवी दिली तेव्हा मानवी संस्कृती सुरु झाली असे कुठेसे ऐकलेवाचले.

शिव्या हा भाषेचा अविभाज्य अवयव आहेच.. कितीही काही केले तरी बॉडी कांट गेट रिड ऑफ इट्स ‍अ‍ॅसहोल..

"फक्ड् इट अप" च्या ऐवजी "फ्लब्ड इट अप".
"ओ शिट्" च्या ऐवजी "ओ शक्स".
"अमुकढमुमच्या आईच्चा घो" च्या ऐवजी "आईच्ची जय"
"मादरचोद भेंचोद"च्या ऐवजी "माँ बेहेन एक कर देना"
"डूश बॅग" च्या ऐवजी "डूश" (पण बहुदा यात अपशब्द गाळला जात नाही.)

लेका सारखी चलवादी ही पण एक शिवी ऐकून आहे त्याची पण माहीती मिळू द्या.

झक मारणे म्हणजे मासे मारणे असा काहीसा अर्थ यापुस्तकात दिलेला आहे, एव्हढा सरळ अर्थ मनात ठेऊन कधीही ही शिवी दिलेली आठवत नाही :)

पुस्तक लै दर्जेदार आहे, माझ्याकडून हरवलं :(

'छक्के-पंजे' (१९८७) या चित्रपटात आत्माराम भेंडे यांना भांडखोर, शिव्या देणारा जावई हवा असतो. त्यांची मुलगी सविता प्रभुणे आणि दिलीप प्रभावळकर यांचे प्रेम असते. प्रभावळकर अतिसज्जन-शामळू असल्याने मुळात शिव्या माहित असण्याचीच पंचाईत ! 'भवान्या' (मच्छिंद्र कांबळी) या इरसाल मालवणी दोस्ताकडून ऐकलेली बडबड हीच काय ती त्यांची मिळकत असते. शिव्या देण्याची परीक्षा उत्तीर्ण झाल्याशिवाय लग्नास परवानगी मिळणार नसल्याने नाइलाजाने जावयाची परिक्षा द्यायला प्रभावळकर भेंड्यांकडे जातात. तेंव्हा प्रभावळकरांच्या 'एमेपिअच्डी वुइथ मराठी लिटरेचर' या व्यक्तिरेखेने दिलेल्या शिव्या येथे ऐकोन कर्णसंपुटे तृप्त करोन घ्यावीत - ८:५० ते ११:५० (फीत पाहण्यासाठी दोन जाहिराती सहन कराव्या लागतील).

भाषा अवगत होण्याआधीपासुनच माणुस देतोय शिव्या.
http://www.nytimes.com/2005/09/20/science/20curs.html?pagewanted=all&_r…