जेव्हा अदम्य ऐसी
जेव्हा अदम्य ऐसी
निद्रा कवेत घेते
आकाशभाषितांना
ध्वनिचित्ररूप येते
अंधार भिनत जाता
भवताल स्तब्ध होते
संवेदनांस अवघ्या
व्यापून शून्य उरते
दिग्बंध सैल होती
तर्कास काम नुरते
कालौघ थांबतो अन्
आभास सत्य होते
अज्ञातशा स्वरांचा
अनुनाद ऐकू येतो
एकेक जाणिवेचा
अस्पष्ट बिंदू होतो
निद्रा अशी कृृृृपाळू
अंकी तिच्या मी क्लांत
मी शून्य एरवी, पण
निद्रेत मी अनंत
वाहवा!
‘ऐसी’ अदम्य आहे - चेक. बरोबर आहे. आहे खरे अदम्य.
मात्र, ‘ऐसी’ साक्षात निद्रादेवीबरोबर (तिला कवेत घेऊन वगैरे) झोपते, ही संकल्पना जितकी रम्य, तितकीच थोर आहे.
(नाही म्हणजे, लहान मुले सहसा टेडी बेअरला कवेत घेऊन झोपतात. म्हणजे मग त्यांना चांगली झोप लागते. इथे डायरेक्ट निद्रादेवीला कवेत घेऊन झोपायचे, बोले तो… अंमळ स्ट्राँग डोस होतो, नाही?
याचा अर्थ, एक तर ‘ऐसी’चे निद्रानाशाचे दुखणे फारच बळकट असले पाहिजे; किंवा मग ‘ऐसी’ वयात आले, म्हणायचे.)
—————
(असो. जोक्स अपार्ट, कविता छान आहे. आवडली.)
सुरेख
सुरेख