विकतचे दुखणे

समाजाला दोष का म्हणून द्यायचा? समाजात चांगल्या तश्याच वाईट प्रवृत्ती असतातच. त्यातलं आपण काय घ्यायचं आणि कशाकडे दुर्लक्ष करायच ते आपल्याला ठरवता आलं पाहीजे. वरच्या उदाहरणात तुमच्या मैत्रिणीने पूर्ण चौकशी केली होती का? ह्या सर्जरीचे परिणाम, साईड इफेक्ट्स सगळं माहीत असूनही तिने सर्जरी करून घेतली असेल तर समाजाला दोष देऊन काय फायदा? सोशल प्रेशर एका मर्यादेपर्यंत ठीक, पण त्यानंतर स्वतःचे निर्णय स्वतःला घेता यायला हवे. तसा निर्णय घेण्यात तुमची मैत्रिण अयशस्वी ठरली आहे असे म्हणावे वाटते.

डायरेक्ट सर्जरी करण्याएवजी व्यायाम जिम संतुलित आहार हे पर्याय आजमावून पाहायला हवे होते
यावरुन झीरो साईज फँडची आठवण झाली

डेस्परेट झाल्याचे तुम्ही एकदा म्हटल्यावर शहाणपणा बासनात गुंडाळून ठेवलेला आहे हे सोबत आलेच. परंतु, असे बघा- सर्वांनाच जीममध्ये जाऊन बारीक होता येत नाही. कधी अनुवांशिक जाडेपण, थायरॉइड वगैरे अनेक गोष्टींनीही जाडेपणा येऊ शकतो.

लग्नाला नको तितकं महत्व आहे आपल्या समाजात पण ती तर अमेरीकेत आहे तर मग इतका त्रास का करुन घेतेय? स्वत:चे सोशल सर्कल भारतीय सोडुन इतर लोकांबरोबरही ठेवले तर जास्त चांगले. बाकी जाड म्हणजे काय अगदी ओबीस आहे का? तिने डॉक्टरकडे जाउन अनुवंशिकता वगैरे तपासुन पाहीलीये का? तुम्ही इथे धागे काढण्यापेक्षा तिच्याशी बोलुन तिचा आत्मविश्वास वाढवा, तिला सपोर्ट करा. जिम जॉईन केली अन नियमीत व्यायाम करुन संतुलित आहार घेतला तर मन अन शरीर दोन्ही स्वस्थ राहते.

नुसतं इतरांना चांगलं दिसावं म्हणून लायपोसक्शन्,प्लास्टिक सर्जरी करू नये असं माझंही वैयक्तिक मत आहे.
पण एखाद्या/एखादीसाठी सद्यस्थितीत बाय हूक ऑर क्रूक लग्न ठरणे आणि त्यासाठी बरं दिसणे हा जीवनमरणाचा प्रश्न ठरू शकतो हा अनुभव आहे.(स्वानुभव नाही हो)
आपल्या पाठच्या भावा/बहिणी किंवा बरोबरच्या मित्र्/मैत्रीणींचे लग्न होऊन किंवा ठरूनही आपलं न होणं हा एखाद्यासाठी खूपच मोठा बाका प्रसंग असू शकतो.

वरिल लेखात लायपोसक्शनचे दुष्परिणाम सांगण्यासाठी जे रक्तरंजित वर्णन केलेय ते मात्र आवडले नाही, असा रक्त्स्राव,सूज,खर्च,छोटामोठा रिकवरी पिरीयड कुठल्याही सर्जरीनंतर असणारच.

मला तरी यात तिचा आणि "बाह्यसौंदर्याला" अवास्तव महत्व देणार्‍या समाजाचा दोष वाटतो.

पराधीन आहे जगती पुत्र मानवाचा, दोष ना कुणाचा.

आता, दोष कुणाचाच नाही हे सांगून झाल्यावर पुढे बोलतो.

बेरिअ‍ॅट्रिक सर्जरी आजकाल भारतातही कॉमन झालिये. 'व्हॅनिटी' नावाचा एक प्रकार असतो, अन त्यासाठी माणूस काय वाट्टेल ते करायला तयार असतो. एस्पेसिअली बायका. The females of the species. पुरुषही आजकाल मार्केटिंगला बळी पडत फार मागे नाहीत, अन तसं म्हटलं तर पूर्वीही नव्हते, फक्त त्यांच्यात बायकां इतकी चिकाटि नसते.

याचाच दुसरा भाग / नाण्याची दुसरी बाजू 'मॅरेज मार्केट' असा आहे. (मी ५ पैशांची पैज मारतो, तुमच्या मैत्रिणीची बहिण मारवाडी/गुज्जू आहे. हरलो तर आनंद होईल.) म्हंजे त्या डॉ. ला पैसे कमवायचेत, अन हिला/हिच्या बापाला खर्च करायचेत.

महत्वाची गोष्टः तिचं ऑप्पी यशस्वी झालंय. औषधं वगैरे गरजेचीच आहेत. बाकी स्कर्ट वरचे डाग वगैरे स्त्रियांना तरी भीषण वाटू नयेत. *गायनॅक पोस्टिंगला असतांना प्रश्न पडायचा की ब्लड बँकेतून इथे डायरेक्ट नळ का लावीत नाहीत? Females are a more resilient specimens of human species, and can survive lot more bleeding than males. And have seen it too.* so, त्याचा फार जास्त लोड करून घेउ नका. फॅट एम्बॉल्लिझम इ. गूगलून पहा. हा या ऑपरेशनचा सगळ्यात कॉमन साईड इफेक्ट आहे. जिवानिशी वाचलिये ती!

बाकी शिल्पा ताईंच्या पोस्टीला तुम्ही छान संतुलीत उत्तर दिलंत, छान वाटलं वाचून. तुमचा धागा त्या उत्तराने जेन्युइन होतो.

पुन्हा एकदा व्हॅनिटी वर.

जर त्या मैत्रिणीने 'दिसण्यासाठी' अमुक रुपयांचा ड्रेस, तमुक रुपयांची पर्स, तितक्याची हेअर स्टाईल असं करत १०,००० $ खर्च केले असते, तर तुम्ही इथे लेख लिहीला असता का?
अगदी चष्मा नको म्हणून LASIK करून घेणारे ही असतातच ना? म्हणजे चप्पल आवडत नाही. नाल ठोकून घेऊ असला प्रकार!

हे वाचून थोडी अंतर्मुख झाले.

वरचे दात पुढे आहेत म्हणून मी विसाव्या वर्षी दाताला तारा लावून घेतल्या होत्या. लहानपणी योग्य वयात त्यावर इलाज सुरू होता पण तेव्हा डॉक्टरांनी "पुढचे सहा दात काढेन" अशी धमकी दिल्यावर मी तिथे पुन्हा कधी गेलेच नाही. नंतर कधीतरी काही मित्रमैत्रिणींनी सुचवलं म्हणून पुन्हा त्याच दंतवैद्याकडे गेले, त्यांनी मला एकेकाळी उगाच धमकी दिली हे पण त्यांना सांगितलं; त्याबद्दल थोडी खेळीमेळीच्या वातावरणात चर्चाही झाली. पण त्या वयात अडीच-तीन वर्ष दातांना तार लावलेली होती. लेक्चर्स, प्रॅक्टीकल, ग्रंथालय यामुळे दिवसभर घराबाहेर असायचे. त्या काळात सगळीकडे टूथब्रश घेऊन फिरायचे. "नंतर तुझे दात चांगले दिसतील" असं तेव्हा सगळे समजावायचे, मला त्या 'समजुती'ची गरज होती असंही नाही. पुढे अनेक वर्ष सकाळी उठायच्या थोडं आधी दाताला ब्रेसेस लावल्या आहेत असं स्वप्न पडायचं, जाग आली की दात नॉर्मल आहेत हे लक्षात येऊन हायसं वाटायचं.
तेव्हा बरेच लोकं चिडवायचे, अर्थात मी पण काही कमी डांबरट नाही त्यामुळे मला फरक पडायचा नाही. वर मीच काहीतरी स्टीलचे दात असण्यावर स्वतःवरच विनोद करायचे. पुढे एक वर्षभर एका कॉलेजात शिकवायचे. सुरूवातीला दोन महिने त्या तारा होत्याच आणि चष्माही. मला तेव्हा त्या कॉलेजात "जस्सी" म्हणायचे, असं तारा काढल्यानंतर कोणीतरी आपणहूनच येऊन मला सांगितलं. इतर अनेकांना फोटोत असे कुरूप दात मुद्दाम दाखवून हसता येणार नाही याचीही मला जाणीव आहे.

जुने फोटो पाहिले की चेहेर्‍यात बदल झालेला जाणवतो. पण आता कधी कधी खरंच प्रश्न पडतो, मी का एवढा खर्च करून मोठं झाल्यावर दात मागे ढकलले? चार उपदाढा गेल्या, शिवाय एक दाढ तेव्हाच थोडी खराब झाली असं आता वाटतं. पण "was it really worth it?" हा प्रश्न आत्तापर्यंत सुटलेला नाही. मी अशीच आहे असं ठणकावून आपण स्वतःलाच का नाही सांगू शकत?

अगदी बरोबर.
हेच तारतम्य वैद्यांनी शिकावं लागतं नाही तर मग रस्त्यावरचा दरवडेखोर अन सर्जन : सारखेच.
दोघेही सुरी दाखवून दम देतात - चल पैसा निकाल. मै काट्नेवाला तेरेकू
असो.
हे या धाग्यावर अवांतर फार होतंय. धागा हायजॅक नको व्हायला.

कठिण प्रश्न आहे.

तसा दाताला तारा लावणे वगैरे व्हॅनिटी मीसुद्धा केली आहे. सातवी-आठवी यत्तेत होतो बहुधा. आमच्या कॉलनीमधली बरीच मुले आणि मुली दातांना तारा लावून घेत होते.
सगळे दात ठीकठाक होण्यापूर्वी कंटाळा येऊन तारा काढून टाकल्या.

शरीरप्रदर्शन आणि लैंगिक-आकर्षक व्यक्तिमत्त्व ज्या व्यवसायात आवश्यक अवजार असते - म्हणजे पर्यटन, टीव्ही-सिनेमा, देहविक्रय, वगैरे, तशा व्यवसायात कॉस्मेटिक सर्जरीचा आर्थिक फायदा नक्कीच आहे.

लग्नाच्या बाजाराच्या बाहेर राहून शरीरसंबंधाची आस अनेक तात्पुरत्या संबंधांनी शमवायची असेल (खरेदी-विक्रीने नव्हे, तर सामाजिक व्यवहारात) तरी संपत्ती-सौष्ठव-यौवन या त्रयीचा फायदा असतो. ती सामग्री अधिक असली, तर अधिक व्यक्तींना, तसेच अधिक आकर्षक व्यक्तींना आकर्षित करता येते. कधी-कधी संपत्ती आणि यौवनाची किंचित उणीव असेल, ती अतिरिक्त सौष्ठवाने झाकता येते. मात्र फारच उणीव असेल, तर मात्र जमत नाही. (खूप संपत्तीने मात्र यौवन आणि सौष्ठवाची पुष्कळच उणीव झाकता येते.)

या सगळ्या फायदा-तोट्यांचा गुंतागुंतीचा ताळा करून मगच दुखणे विकत घ्यावे. यात एक तोटा असतो, की आपल्याला किती फायदा होणार आहे, याबाबत काही लोकांच्या अपेक्षा अवास्तव असू शकतील. कंटाळवाणे व्यक्तिमत्त्व असेल, तर दात नेटके केले तरी व्यक्तीचे स्मित आकर्षक होणार नाही. अवास्तव अपेक्षा ठेवून फायद्या-तोट्याचे गणित केले, तर विकतच्या दुखण्याची किंमत फारच जड होऊ शकते.

तुमच्या मै^२त्रिणी*ने हिशोब ठीक केला नाही, असे सकृद्दर्शनी वाटते खरे. पण २-३ महिन्यांनंतर पुन्हा ताळा जमवून बघायला पाहिजे. (अ) जर खाणे+कमी व्यायाम या प्रकृतीमुळे पुन्हा वजन पूर्ववत वाढले, तर निश्चितच दुखणे महाग पडले. (आ) जर शस्त्रक्रियेचे दुखणे बरे झाले, शस्त्रक्रियेचे निमित्त करून मै^२त्रिणीने व्यक्तिमत्त्व अधिक हसतमुख, आशावादी आणि आकर्षक केले, तर फायदा झाला.

*मै^२त्रिण = मैत्रिणीची मैत्रीण

अजून महिन्याभराने ती कशी दिसते ते सुद्धा लिहा. म्हणजे याबाबत काही मत तयार करता येईल.

पण तिकडं श्रेणी मिळाल्याने आता इडिट करत नाही.
------------
मद्रासला नवा नवा गेलो होते. मेलं सगळं वातावरणच खारट तिथे!! एरवी शिकेकाईच्या साबणाच्या जाहिरातीत दाखवावी अशी नितळ त्वचा (शी:, स्कीन, स्कीन) होती हो माझी! पार सत्यनाश झाला त्या मद्रासमध्ये जाऊन! म्हणून मग तिथल्या एका डागदराकडे गेलो. त्यानं एका डर्मॉलॉजिस्टकडे धाडलं. त्या गाढवानं ५०० रु. मलमं दिली लावायला. (महिनाभर एक डोशा कमी खावा लागला जेवणात!) त्यातल्या एका मलमानं तोंड पार सोलवटून निघालं. लालेलाल, हात सुद्धा लावता येईना. म्हणून ते लावणं थांबवलं. पठ्ठ्याने लगेच सबस्टिट्यूट दिला (१५० रु चूलीत!) तर त्यानं असा काही डायरिया झाला की विचारू नका! बाथरूम शेजारी खूर्ची मांडून बसावं लागल तीन दिवस. (आणि वर पाण्याचा वाढलेला खर्च रुममेटांनी माझ्याच माथी मारला ते एक निराळंच.) बास, त्या दिवसापासून म्हण्लं माकड तर माकड, पण परत इकडी पायरी चढायची नाय!

हा हिशोब अगदीच वाईट नाही. ३ लीटर चरबी = ६ पौंड वजन = २१,००० कॅलरी.

दर आठवड्यातून चार वेळा जिममध्ये जाऊन दरवेळी सुमारे २०० कॅलऱ्या घालवल्या तर ६ महिने लागतील. एकदा जिममध्ये जाऊन यायचं म्हणजे सुमारे दोन तास मोकळे हवे. सहा महिने जिमचं भाडं एकंदरीत खर्चाच्या मानाने तसं नगण्य आहे. पण २१० तास!! नोकरी करणाऱ्यांना प्रवास, नोकरीचा वेळ, तयारी, इतर घरची कामं, जेवणखाण, बाजारहाट वगैरे वजा केलं तर सहा महिन्यांत सुमारे ५०० ते ७५० तास खरोखर आपल्याला हवं ते करायला मोकळे मिळतात. त्यातला सुमारे एक तृतीयांश वेळ फेकून द्यायचा? थोडक्यात तुम्ही ज्यासाठी अट्टाहास करून आनंद घेण्यासाठी नोकरीत धडपडता त्या स्वातंत्र्याच्या वेळेतला इतका वेळ आपल्याला न आवडणारी गोष्ट करायची म्हणजे आयुष्य कमी करण्यासारखं आहे. आता काही जणांना आवडत असेल व्यायाम करणं. काही जणांना जमतही असेल नियमाने जिममध्ये जाणं. पण अनेक लोकांना नाही आवडत. त्यामुळे कंटाळा होतो, आणि जमत नाही. तेव्हा ३५०० टाकले की एका झटक्यात काम तमाम, चार सहा दिवस दुखेल थोडं... हा हिशोब अगदीच वाईट नाही. तिने जर हे २१० तास नोकरीच्या कामासाठी लावले तर तिला अगदी ओव्हरटाइम नसेल मिळत तरी नोकरीत बढती नाही का मिळू शकणार?

वर बऱ्याच जणांनी बारीक होण्याची इच्छा ही समाजाने लादलेली आहे असं म्हटलं आहे. ते थोडं खरं असेलही. पण आंतरिक इच्छा आणि समाजाने लादलेल्या इच्छा वेगळ्या कशा काढता येतील हे मला नेहमीच कोडं पडलेलं आहे. आपण सुंदर, आकर्षक दिसावं ही इच्छा नैसर्गिक म्हणता येईल का? सौंदर्याच्या निकषांत बसणारा आकार हा टीव्हीने लादलेला आहे का? मग सडसडीत, उफाड्याच्या, बारीक कंबरेच्या, विशिष्ट आकाराच्या जवळ जाणाऱ्या स्त्रिया बाबा आदमच्या जमान्यापासून पुरषांना आवडत आलेल्या आहेत त्याचं काय? थोडक्यात मला म्हणायचं आहे की 'बिच्चारी! स्वतःवर समाजाने लादलेले निकष बाळगून स्वतःच्या शरीराचे कसे ग हाल करून घेतले तिने' असं म्हणणं म्हणजे आपला दृष्टीकोन लादणं ठरतं...

नखे कापतो, केस कापतो मग चरबी कमी करण्याने काय फरक पडतो. थोडीफार वॅनिटी तर सगळ्यांकडेच आहे. त्या मुलीला स्वतःविषयी बरं वाटणार असेल तर त्यात समाजाचा काय गुन्हा? आता लायपोसक्शनमुळे लोक नावे ठेवतात म्हणून वाईट वाटायला लागण्याची वेळ आल्यास आजुबाजूच्या समाजाची चूक म्हणता येईल.

लायपो केलेल्या मुली बद्दलचा हा हाऊसचा इपिसोड चांगला आहे.

http://www.tv-links.eu/tv-shows/House_347/season_5/episode_10/

बाकी धनंजय, घासकडवी आणि क्रेमर, या काका लोकांशी सहमत आहे.

लायपोसक्शनपेक्षा व्यायाम/आहार नियंत्रणाने केलेले वजनाचे नियम चांगले आहे का ?
अर्थातच. कुणीही हे मान्य करेलच.

वजनाच्या नियमनाच्या समस्येचा सामना करणार्‍या व्यक्ती लायपोसेक्शनच्या निर्णयाप्रत कधी येत असतील ?
सरसकट आणि सर्वाना लागू होईल अशी विधानं करणं शक्य नाही. तसा विदाही उपलब्ध नाही. पण असा अंदाज आहे की अशा व्यक्ती बर्‍यापैकी झगडत असणार. अनेक प्रकारचे डाएट्स , व्यायामाची निरनिराळी रेजिमेन्स लोक वापरून पहातात. लोकांचे मेटाबॉलिझम , त्यांची इच्छाशक्ती, त्यांना मिळणारा वेळ, त्यांच्या जाडपणाचे प्रमाण आणि त्याचं स्वरूप या सर्वांवर अर्थातच अशा उपायांची परिणामकारकता अवलंबून असते. या सर्वातला कुठला घटक जर उपकारक नसेल - आणि बहुदा इच्छाशक्तीचा अभाव हा बहुतांशाने दिसणारा घटकही असेल - तर हे उपाय चालत नाहीत. माणसं वर्षानुवर्षीच्या डिप्रेस्ड मनःस्थितीचा सामना करायच्या ऐवजी डेस्परेटली लायपो करत असणार.

>>>> गोष्ट तिने जिम मध्ये जाऊन स्वप्रयत्नाने साध्य केली असती ती अशी पैसे फेकून, शरीराशी खेळ करून मिळविली तर वाईट मानसिक परीणाम होतच असेल.
जिम मधे जाउन वा "कष्ट"/व्यायाम वगैरे करुन/आहारविहाराचे पथ्य पाळून असा बदल दीर्घकाळात घडवता येतो, व तसे तिने केले असते तर त्यात वावगे नव्हते याशी सहमत.

>>>>मला तरी यात तिचा आणि "बाह्यसौंदर्याला" अवास्तव महत्व देणार्‍या समाजाचा दोष वाटतो.
बाह्यसौन्दर्य म्हणजे काय? सुदृढ शरिर राखणे वा राखत असल्याबद्दलच्या आईबापनवराबायकोनातेवाईक समाज इत्यादीन्च्या अपेक्षा असतील तर त्यात वावगे काय ते कळले नाही.

बाकी अस्ली विकतची दुखणी घेऊ नयेत याशी सहमत.

पुन्हा उगवणाऱ्या केसांना wax लाऊन उखडणे जर योग्य असेल तर हे देखील ठीकच म्हणावे लागेल, मुद्दा बहुदा ब्रेक-पॉंइटचा आहे, कोणी कुठे थांबावे हा प्रश्न मटेरीअलीस्टिक जगात कसा विचारावा? टेम्पटेशनला बळी पडून आस्वाद घेणे योग्य कि संयम राखून मी आहे त्यात आनंदी आहे हे मानणे योग्य?

तुमची मैत्रीण खरेच डेस्पो झाली असेल तर तिची कृती योग्यच म्हणावी लागेल, उगाच जीव वगैरे देण्यापेक्षा हे ठीक, ती डेस्पो होणं बहुदा चूक असावं.

सारिकाच्या मैत्रिणीने करून घेतलेली शस्त्रक्रिया ही स्वतःच्या चांगल्या दिसण्याकरता आहे त्यामुळे तिच्यावर समाजाचा दबाव असून तिला 'बिचारी मुलगी' दाखवणं योग्य नाही असं बर्‍याचश्यांचं मत दिसतंय. पण हे त्रयस्थ व्यक्ती असताना किंवा त्या व्यक्तीच्या परिस्थितीत नसताना बोलणं सोपं आहे.

ती मैत्रीण मात्र अतिशय दबावात असण्याचीच शक्यता आहे. आजही धाकट्या बहिणीचे लग्न झाले आणि थोरली अजूनही अविवाहीत असणे ही गोष्ट त्या थोरलीकरता आणि तिच्या पालकांकरता समाजात अतिशय लाजीरवाणी (हो, हा शब्द जाणून बुजून वापरलाय) असते. माझी एक मैत्रिण याच दबावातून जात असल्याने मला त्याची पुरेशी कल्पना आहे.

त्या मुलीतच काहीतरी कमतरता किंवा दुर्गुण असावा असंच सगळ्यांना वाटतं. अश्या अविवाहीत मुलींबद्दल समाजात नको ती मतं प्रसारीत होतात, नाही-नाही ते उपटसुंभ येवून फुकटचे सल्ले देवून जातात. अश्यात जर ती मुलगी जरा जाड असेल तर लग्न न होण्याचं एकमेव कारण म्हणजे तिचं अनाकर्षक शरीर हेच ठरवलं जातं आणि कोणत्याही प्रकारे तिच्या शरीराला 'आकर्षक' बनवण्याची मोहीम सुरू होते.

मी जशी आहे तशी चांगलीच आहे असा कायम सकारात्मक विचार करणारी मुलगी किंवा आमची मुलगी गुणी असल्याने आम्ही तिच्यात बदल न करता तिला पसंत करणार्‍या मुलाची वाट बघू अशी विचारसरणी असणारे आई-वडील आजही खूप कमी आहेत. बहुतेक लोक 'मुलीचे लग्न ठरावीक वयात झालेच पाहिजे' या सामाजिक दबावाला बळी पडून 'डेस्प्रेट' होतात आणि अनेक चुकीचे निर्णय घेतात.

(चरबी कमी करण्याकरता व्यायाम करावा की शस्त्रक्रिया हा चर्चेचा विषय असावा असे वाटत नाही त्यामुळे त्यावरचे मत व्यक्त केलेले नाही. पण बाकी सगळ्यांनी त्यावर मत दिल्याने मीही मत देते. माझे मत व्यायामालाच असेन.)

लायपो प्रोसेस वाईट अजिबात नाही. उलट माझं तर असं म्हणणं आहे की तुमच्या मैत्रिणीला मानसिक निराशा अगदी वाईट थराला जाण्याआधी तीने हा निर्णय घेतला हे एका अर्थी बरचं झालं.(मानसिक निराशेचि टोक म्हणजे ब्युलेमिया (मराठी शब्द्?)आणि तत्सम आजार)
अजुन २-३ आठवडे थांबुन बघा, ह्या प्रक्रियेनंतर तिच्यामध्ये आत्मविश्वास बळावला आहे का,तो जर नसेल तर त्यासाठी प्रयत्न हवेत असं मला वाटतं.
प्रियाली,स्मिताशी सहमत. बर्‍याच वेळेला सगळे उपाय थकले, घरच्याच जवळच्या आप्तस्वकीयांकडुन बोलणी एकावी लागली की ह्या निर्यणापर्यंत मजल जात असावी.
लेखिकेने खर्च डॉलर मध्ये लिहिला आहे,म्हणजे अमेरिकेसारख्या देशामध्ये तरी पेशंट्ला हात लावण्या आधी सगळ्या परिणामांची सुस्पष्ट कल्पना दिली जाते, मानसिक तयारी करवुन घेतली जाते. तुमच्या मैत्रिणीच्या बाबतीत हे सोपस्कार झाले असावेत असं मानुया. पुढे तिचं मनोधैर्य राखुन, तब्येतीची काळजी घेणं आपल्या हातात नक्किच आहे.

---मयुरा.

स्कर्टवर रक्ताचे डाग सांडुन घेण्याआधी कथानायिकेने वंकु कुमार ह्यांची जिम पोरी जिम ही सुपरहिट्ट कविता वाचायला हवी होती.

नितिन गडकरी यांनी वजन कमी करायला कंची सर्जरी केली हो?

लायपो सर्जरी करण्यात काहीच गैर नाही. आयुष्यात नैराश्य वगैरे आलं असेल आणि यासारख्या उपायांनी शरिर आणि मनाचं आरोग्य सुधारण्यास थोडा हातभार लागत असेल तर ठीकच वाटतं.

आणि रूममेटच्या मैत्रिणीन ही सर्जरी लग्न ठरावं म्हणूनच केलीय हे तुमच्या रूममेटचं मत आहे की रूममेटला खरंच माहिती आहे? कारण जनरली सर्वसामान्यांपेक्षा जरा वेगळ्या सामाजिक परिस्थितीत ( अविवाहित, विनापत्य, नवरा/बायको दीर्घ काळासाठी दुसर्‍या ठिकाणी असणं इ.) असणार्‍या व्यक्तीची प्रत्येक कृती तशाच भिंगातून बघण्यात येते.

माझ्या ओळखीतल्या एका बाईंचा नवरा सौदी अरेबियामधे नोकरीला आहे, तो दर १० महिन्यांनी २ महिने सुट्टी घेउन येतो. या १० महिन्यांत त्या बाईंनी काहीही केलं म्हण्जे नविन साडी नेसली तरी 'अरेरे, बिचारी नवर्‍याची आठवण येत असेल' किंवा 'नवरा इथे नाही तरी कशी खुशीत असते बघा' अशा कमेंटस ऐकायला येतात. याच्या अगदी उलट म्हण्जे त्यांचा थोडा मूड ऑफ असेल तरी 'सारखं चेहरा पाडून बसायला काय झालं, आता नवरा काय मजा मरायला गेलाय का, हिच्या सुखासाठीच तर राबतोय' असंही ऐकलयं.

दोष समाजाचा नाही. जे सुंदर आहे त्याला लोक सुंदर म्हणणार आणि ते मिळवण्याचा प्रयत्न करणार. बाह्यसौंदर्याला महत्त्व देऊ नये आणि फक्त "आतलं सौंदर्य" बघावं ही अपेक्षा थोडी अन्यायकारक आहे. सौंदर्याची लक्षणं टिपणं आणि तिकडे आकर्षित होणं हा शरीरधर्म आहे.
दोष त्या मुलीचाही नाही. ती बिचारी कमकुवत मनाची असेल. अन्यथा ज्या समाजात व्यक्तिस्वातंत्र्याला इतके महत्त्व आहे, खाजगी बाबतीत कोणी ढवळाढवळ करत नाही, बर्‍यापैकी स्त्री-पुरुष समानता आहे अशा समाजात तिशीतच लग्न होत नाही म्हणून तिला निराशा का यावी?
दोष असलाच तर तिच्या संगोपनात असावा. मुलांना चांगलंचुंगलं खायला-ल्यायला-शिकायला एवढंच देणं पुरेसं नाही. कदाचित तिला आहे ते स्वीकारायला आणि त्यात आनंदी राहायला तिच्या आईवडीलांनी शिकवलं नसावं, स्वत:वर प्रेम करायला शिकवलं नसावं आणि सगळ्यात महत्त्वाचं म्हणजे नीरक्षीरविवेक बाणवला नसावा असा आपला माझा एक अंदाज.
समजा वर काहींनी म्हटल्याप्रमाणे "लग्न होत नाही" हे कारण नसून केवळ सुंदर दिसण्यासाठी तिने ही शस्त्रक्रिया करवून घेतली असेल तरी ते कमकुवत मनाचेच लक्षण आहे असे मला वाटते.

काही जण स्वतः पेक्षा दूसरे काय म्हणतात किंवा काय म्हणतील याकडे जास्त लक्ष देतात. त्याबरोबर त्यांना ज्या गोष्टी हव्या आहेत त्या विनासयास व मगेच हव्या असतात. त्याचाच परिणाम आहे हा.