वेगवेगळ्या मराठी संस्थाळावर अनेकवेळा स्त्रीच्या लैगिकतेविषयी चर्चा झालीय. यात अनेक पुरुष सदस्यांची मते पाहण्यात आली. बरेचदा ती मत अचाट, अतर्क्य वाटली. "स्त्रीला कामभावना नसतात. ती थंड असते. ती पुरुषाच्या भावनांचा विचार करत नाही परिणामी त्याच्याशी समरसून रत होत नाही." इत्यादी अनेक तारे तोडलेले वाचले आहेत.
फार कमी वेळा स्त्री सदस्या मते मांडतात. कारण संकोच, भीती, उगाच कशाला वाद घाला...पण सख्यंनो तुम्ही पण तुमची मते मांडा.
आज पुन्हा एकदा या विषयावर थेट चर्चा सुरु व्हावी असे वाटते आहे. कारण एकच पुरुषांचा गैरसमज दूर करण्याचा प्रयत्न करणे. तस होणं अवघडच आहे तरीपण.
Submitted by जयदीप चिपलकट्टी on गुरुवार, 02/02/2017 - 10:42
स्त्री आणि पुरुष हे भेद अनादि काळापासून आहेत. कित्येक सहस्रकांपूर्वी मनू हा जो एक थोर तत्त्वज्ञ होऊन गेला, त्याने ह्या विषयाचा सांगोपांग विचार करून ‘मनुस्मृती’ नावाचा संस्कृत ग्रंथ लिहिला आहे. त्यात त्याने ‘न स्त्री स्वातंत्र्यमर्हति’ असा अत्यंत मौलिक विचार मांडला आहे. आधुनिक काळात मात्र काही स्त्रिया पाश्चिमात्य तत्त्वज्ञानाच्या आहारी जाऊन मनूबद्दल गैरसमज करून घेऊ लागल्या आहेत. ‘स्त्री-मुक्ती’ हे त्यांनीच आणलेलं थोतांड आहे. स्त्री ही कधीच मुक्त असू शकत नसल्यामुळे ‘स्त्री-मुक्ती’ हा वदतोव्याघात आहे.
Submitted by भाग्येशा on मंगळवार, 31/01/2017 - 22:34
भारताबाहेर राहून, उच्चजातीत जन्माला येऊन किंवा 'एसी ऑफिसात गुबगुबीत खुर्चीत बसून'ही भारतात, आपल्या घरापासून दोन किलोमीटर लांब असलेल्या वस्तीत आणि अगदी आपल्या शेजारच्या खुर्चीत बसलेल्या सहकर्मचाऱ्यांच्या मनात खरोखर काय विचार आहेत, हे समजून घ्यायचं असेल तर आज सोशल मिडीया - लोकमाध्यमांना पर्याय नाही. माणूस समोर असताना त्यांच्या बोलण्याची, वर्तनाची समीक्षाही न करणारे लोक आंतरजालाच्या आभासी मितीमध्ये जातात तेव्हा विषारी, विखारी बोलायलाही त्यांना अडचण वाटत नाही.
‘’अनेक बाबतीत विविधता व मतभिन्नता असलेल्या तुमच्या देशातील नागरिकांमध्ये एखाद्या बाबतीत तरी समानता आहे का हो?’’ असा प्रश्न जर आपल्याला एखाद्या परदेशी व्यक्तीने विचारला, तर त्याचे उत्तर ‘’होय, आम्ही भारतीय, ठरलेली वेळ न पाळण्याच्या बाबतीत समानधर्मी आहोत’’ असे देता येईल!
शासन ३६०० कोटी रुपये खर्चून शिवरायान्चे भव्य स्मारक अरबी समुद्रात बान्धणार असल्याची बातमी वाचली. महाराजांचे असामान्य कर्तृत्व वादातीत असल्याने त्यांचे (आणखी एक) स्मारक उभारणे वाईट नाही. मात्र त्यासाठी एवढा निधी (आणि अन्य साधनसम्पत्ती) खर्च करणे योग्य आहे का? विशेषतः राज्यासमोर आणि देशासमोर अनेक प्रश्न असताना? हा निधी अन्य उपयुक्त कामांकरिता वापरला गेला असता तर अधिक चांगले झाले असते का? ऐसीकरांचे मत काय?
गेल्या अर्धशतकात शहरीकरण अफाट वाढले. महानगरांचा तर चेहराच हरवून गेला. तिथल्या गतिमान जीवनात माणसे पिचून निघाली. पैशापाठी धावता धावता आयुंष्यात भावनांना फारसे स्थान उरले नाही. निस्वार्थी विचारपूस तर दुर्मिळच झाली. ‘’मी माझा’’ हा माणसांच्या आयुष्याचा केंद्रबिंदू झाला. माणसे अनेक शारीरिक व मानसिक रोगांनी ग्रस्त झाली. याच्या जोडीला काही ‘सामाजिक रोग’ ही आपल्याला चिकटले आणि त्यांचा प्रसारही झपाट्याने झाला. त्यापैकी एक रोग म्हणजे ‘दुसऱ्याचे कौतुक न करणे’. या रोगाचा विचार आपण या लेखात करूयात.
"वरच्या शेखरदादाला बघायला मुलीकडचे लोक आले आहेत," असं मी आईला म्हटलं, तेव्हा तिच्या डोळ्यांत क्वचितच दिसणारा डँबिसपणा दिसला. तिची प्रतिक्रिया अशी का, हे मला तेव्हा समजलं नाही. भाषेतल्या अशा अनेक गमती मला अजूनही समजत नाहीत; पाचवी-सहावीत असताना काय समजणार होत्या!
२९ मार्च जन्मदिवस : 'वॉलमार्ट'चा जनक सॅम वॉल्टन (१९१८), अॅस्पिरीनचा अभ्यास करणारा नोबेलविजेता जॉन व्हेन (१९२७), अभिनेता, दिग्दर्शक, नाटककार उत्पल दत्त (१९२९) मृत्यूदिवस : चित्रकार जॉर्ज सरा (१८९१)
---
१८४९ : ब्रिटिशांनी पंजाब आपल्या साम्राज्याला जोडून घेतले.
१८५७ : ब्रिटिश अधिकाऱ्यावर गोळी झाडून मंगल पांडेने १८५७च्या लढ्याला सुरुवात करून दिली.
१८७८ : वृत्तपत्रकारांची परिषद मुंबईत सुरू झाली.
१८८६ : जॉन पेंबरटनने पहिले कोकाकोला बनवले.
१९७३ : अमेरिकेने व्हिएतनाममधून सैन्य मागे घेतले.
१९७४ : नासाचे मरिनर-१० हे बुधाच्या जवळून जाणारे पहिले यान ठरले.
१९९९ : उ. प्रदेशातील चमोली जिल्ह्यात भूकंपात १०३ जणांचा मृत्यू.
२०१४ : इंग्लंड आणि वेल्समधले पहिले समलिंगी लग्न.
