दुपार

आमच्या गावात आज, आत्ता कुठे पहीली टळटळीत दुपार एक वर्षानंतर उगवली आहे. इतके दिवस बर्फ, पाऊस, ढगाळ हवाच होती. खरच खूप मस्त वाटते आहे, अशा उन्हामध्ये, गरम हवेत, चित्तवृत्ती उत्साहीत झालेल्या वेळी, ती दुपार आठवली नसती तरच नवल.

~ One day you will take my heart completely and make it more fiery than a dragon.
Your eyelashes will write on my heart the poem that could never come from the pen of a poet. ~
.
गर्दीत होते का ते दोघेजण? होय खरच अतोनात गर्दी होती. परिचित, अपरिचित, मित्र, नातेवाईक, ओळखीचे आणि अनोळखी सारेच आजूबाजूला होते. दोघांचेही लक्ष वेधून घेत होते, काही सटरफटर बोलत होते. एकांत मिळण्याची संधीच नव्हती, बिलकुल नव्हती. हवा होता एकांत, फार फार, खूप हवा होता आणि भेट मात्र झाली ती गर्दीत. पण प्रेमाला त्याचे काय? प्रेमाला ना अडसर असतो ना बंधने. वळणावळणाने समुद्राकडे धावणारी अवखळ नदी , वार्‍यावरती गिरक्या घेत टप टप पडणारे पाऊसाचे थेंब की फुलांचा सुगंध, या सर्वांसारखेच मनस्वी पणे प्रेम हे रस्ता शोधून काढतेच.
.
चेहरा मेरा था निगाहें उस की
ख़ामुशी में भी वो बातें उस की
.
आणि एवढ्या पसार्‍यात त्याचे डोळे माझ्यावर खिळले होते ना मला गर्दीचे भान राहीले ना त्याला. त्याच्या नजरेचे अस्तित्व माझे संपूर्ण मीपण बनून गेले. गर्दी धूसर होत गेली, विरळ होत गेली, धुक्यात गडप झाली आणि उरली फक्त त्याची एकाग्र, टोकदार नजर. त्या डोळ्यात मी हरवले आणि एवढ्या प्रखर उन्हात, आमच्या मौनातूनही आम्ही एकमेकांत विरघळत राहीलो. सोमकांत मणी जसा चंद्रप्रकाशात वितळतो त्याचे मौन माझ्या रक्तात विरघळत राहीले. आणि दोघांनाही धुंदी, चढत राहीली. काय की आम्ही अन्य लोकांना सोइस्कर, अगदी तर्कशुद्ध उत्तरे तर देत होतो, त्यांच्याबरोबर बोलत तर होतो आणि तरीही कोणत्यातरी समांतर जगात, फक्त दोघेच एकमेकांना नजरेने पीत होतो.
.
मेरे चेहरे पे ग़ज़ल लिखती गईं
शेर कहती हुई आँखें उस की
.
त्या डोळ्यात मी काय वाचले नाही? नजरेनेच माझ्यावरती एक हळूवार गझल तो रचित गेला आणि ती धीट, ऊष्ण नजर मी पीत गेले. माझा चेहरा जणू गुलाबी , सुगंधी प्रेमपत्र झाला होता, ज्यावर तो काव्य करत गेला.मी मोहरत .
राहीले. माझा श्वास सुगंधी होत राहीला. एवढ्या गर्दीत गुप्तपणे,त्याची फक्त त्याची होत राहीले. नजरेने माझे एकेक अवगुंठन तो उतरवत गेला, मी गात्रागात्रात त्याने लिहीलेली गझल त्या दिवशी, शोषून घेत गेले.
.
ध्यान में उस के ये आलम था कभी
आँख महताब की यादें उस की
.
जेव्हा जेव्हा विरहात मला त्याची आठवण येते मला तीच दुपार आठवते. अशी रखरखीत दुपार जी माझ्याकरता चांदणी रात्र बनून बरसत राहीली, जिच्यात मी मनसोक्त नहात निघाले, डुंबत राहीले, चांदणझोक्यावरती मला झुलवत राहीली.त्याचेच विचार, त्याची स्वप्ने, तो असा बोलतो, तो असा चालतो, असा कटाक्ष टाकतो तो असा हसतो. नाही आमची भेट मी विसरु नाही शकत. जेव्हा जेव्हा मला तो आठवतो, वेळ कोणतीही असो, आकाशत चंद्र उगवतो.
.
नीन्द इस सोच से टूटी अक्सर
किस तरह कटती हैं रातें उस की
.
आता तो काय करत असेल, पुस्तक वाचत असेल, मद्यचषकात स्वतःला झोकून देत असेल, गाण्यांच्या सुरावटीवर हिंदोळत असेल की .... की माझ्या आठवणीने धुंदावुन गेलेला असेल. त्याला माझी आठवण तरी येत असेल का त्याला ती दुपार व्याकुळ करत असेल का? विरहात तो देखील माझ्याकरता पोळून निघत असेल का? की हे सर्व फक्त माझ्या मनाचेच खेळ?
.
दूर रह कर भी सदा रहती है
मुझ को थामे हुए बाहें उस की
.
परत भेटणे शक्य नाही हे मी जाणते. वास्तव काही असेल तर तो आहे हा दुरावा. पण कल्पनेत तर मी त्याची होऊन राहू शकते, त्याच्या बाहूपाशात बद्ध शहारु शकते. स्वप्नांना ना नैतिकतेचे बंधन, ना समाजाचे. माझ्या कल्पनेच्या राज्यात त्याच्या मीठीत बद्ध होत, त्याने त्या दिवशी, पापण्यांनी लिहीलेली ती गझल मी पुनःपुनः वाचू शकते.
.
फ़ैसला मौज-ए-हवा ने लिक्खा
आँधियाँ मेरी बहारें उस की
.
तो आला तोच वसंत होऊन माझ्यावर सुगंधाची, कोमलतेची लयलुट करत. माझ्याकरता मात्र ती एक वावटळ ठरली, अशी वावटळ जिने जुन्या मला पार उडवुन लावले आणि एक नवीनच रुपाला, मूर्तीमंत समर्पणाला जिने जन्म दिला. असे होते का कधी? दोन प्रेमिकांकरता एक वसंत बनुनयेतो तर दुसरा वावटळीत सापडतो. मला पूर्वी कधी वाटले नसते असे होऊ शकते पण पूर्वी मी त्याला भेटले देखील तर नव्हते.