इतर

आज सकाळी माझा टाइम्स ऑफ इंडियातर्फे टॅक्सीनामा प्रोजेक्टविषयी इंटरव्ह्यू झाला.

Techie Taxiwala

बऱ्याच जणांनी ती लिंक पाहिली आणि प्रेमाने पाठ थोपली, शिवाय आणखी लोकांत आवर्जून पसरवली हे मस्तच.

सगळ्यांचे आभार.

इंटरव्ह्यूमध्ये तसा बराच वेळ गेला.

मग थोडी फार भाडी मारून गाडी उभी करताना हे आमचे मलबार हिलच्या नाक्यावरचे नेहमीचे ड्रायव्हर रमण झा भेटले.

ह्यांच्याशी आज थोड्या गप्पा छाटल्या.

(मूळ प्रकाशन: "माहेर" दिवाळी अंक २०२०)

सायंकाळची वेळ होती. तिरपे सोनेरी सूर्यकिरण सारे माळरान उजळून टाकत होते. पक्ष्यांची सुस्वर किलबिल चालू होती.

गुहेबाहेरचा खडक सरकवून लांबनाक आत गेला. छोटूच्या ग्राफिटीकडे क्षणभर बघून तो स्वतःशीच हसला, आणि मग कोपऱ्यातील विस्तवाजवळ जाऊन काहीतरी शोधू लागला. तिथे सापडले ते पाहून (खरंतर सापडले नाही ते न पाहिल्यामुळे) त्याचा पारा चढला, आणि तो रागाने म्हणाला,
"बटरटरखभदरघरचरठब?"

मिसेस कोठारींना सॅनिटोरियमचा अगदी कंटाळा आला होता. म्हणजे मेडिटेशन, फिश स्पा वगैरे त्यांना आवडायचं. पण ग्लुटेन फ्री, डेअरी फ्री जेवण किती दिवस खायचं? शेवटी त्यांनी सॅनिटोरियममधून चार दिवस सुट्टी घेऊन जवळच राहणाऱ्या लेकीकडे जाऊन राहायचा निर्णय घेतला.

माॅर्निंग वाॅकमध्ये खंड पडू नये म्हणून चालतच जायचं असं मिसेस कोठारींनी ठरवलं. आणि एका प्रसन्न पहाटे, तहानलाडू भूकलाडू वगैरे न घेता, त्यांनी मार्गक्रमण केले.

शरद ऋतू होता. हवेत किंचित गारवा होता. मिसेस कोठारी जंगलातल्या पायवाटेवरून झपाझप चालत होत्या. अचानक पानांची सळसळ झाली, आणि एक धूर्त कोल्हा त्यांच्यासमोर अवतीर्ण झाला.

आज सोसायटीची मिटींग असल्यामुळे टॅक्सी उशीरा काढली.

त्यात अनंत चतुर्दशी असल्यामुळे मुंबईत बऱ्यापैकी सामसूम होती.

गव्हर्नमेंट कॉलनीतून चार यु. पी. चे मासेवाले घेतले.

आता यु. पी. चे मासेवाले कोळणींइतकेच एफिशियंटली मासे विकतात.

आणि त्यात यु. पी. चे मासेवाले, कोळणी किंवा आमच्या आई-बायकोसारखं मासेखाऊ पब्लीक ह्या कोणालाच प्रॉब्लेम नाहीये.

सो फालतू गोष्टींबद्दल रायता फैलावणाऱ्या लोकांनी शांतीलालचा पकडावा हेच बरं.

त्यांना दानाबंदर (मस्जिद बंदर) ला सोडायचं होतं.

त्यांतला एक फंटर त्याची माशाची रिकामी टोपली घेऊन पुढेच बसला.

स. न. वि. वि.

गणितासंबंधी दर्जेदार लिखाण ऐसी वर होत आहे. त्या क्षेत्रातील काही मूलभूत प्रश्नांबद्दल तुमची मते जाणून घ्यायला आवडेल.

प्रश्न १: गणित हे मानवजातीस सापडलेले (डिस्कव्हर्ड) आहे, की ते मानवजातीने निर्मिलेले (इन्व्हेंटेड) आहे?

प्रश्न २: गणित निसर्गास इतक्या चपखलपणे लागू का पडत असावे? अर्थात, निसर्गाचे पुस्तक गणिताच्या भाषेत का लिहिलेले आहे?

आज जरा गंमतच झाली.

बिकोला दिनेशभाईंना भेटायचं होतं म्हणून तीही आली बरोबर.

आम्ही जरा फोटो-बिटो काढले.

जवळ जवळ सहा महिन्यांनी टॅक्सीवर रुजू झालो.

कारण अर्थातच दुसऱ्या लाटेचा लॉकडाऊन.

शिवाय मुंबईत पली-बढी आणि पुण्याला ख्या ख्या हसणारी बायको आता कट्टर पुणेकर झाली हसून पुणे सोडायला मागत नाही हे ही. धर्मांतरीत बरेचदा जास्त कट्टर असतात ते असे

आज दिनेशभाईंना चावी घेऊन यायला थोडा वेळ होता.

तो पर्यंत वाट बघत काढलेले मलबार हिलचे हे काही फोटो

भारताची संस्कृती हजारो वर्ष जुनी आहे. हजारो वर्षांत इथे निर्मित झालेले ज्ञान मौखिक आणि लिखित परंपरेत सुरक्षित ठेवण्याचे प्रयत्न विद्वानांनी सतत केले. अधिकांश लिखित ज्ञान ताडपत्र इत्यादीवर पुस्तक स्वरुपात सुरक्षित ठेवले. विदेशी आक्रांतानी आपले ज्ञान नष्ट करण्याचा पुरजोर प्रयत्न केला. लाखो पुस्तके जाळून नष्ट केली. तरीही कालप्रवाहात लाखो ताडपत्री पाण्डूलिपी निश्चित जिवंत राहल्या असतील. देशाला स्वतंत्रता मिळाली. पण आपले दुर्भाग्य गुलामी मानसिकता असलेल्या काळ्या साहेबांचे राज्य भारतात आले. आपल्या प्राचीन ज्ञानाविषयी त्यांच्या मनात आदर कमीच.

"ही बातमी वाचली का? कुख्यात नायजेरियन गुन्हेगार अनुआ चिचेबे फरार - शोध चालू - माहिती देणाऱ्यास दहा लाखाचे इनाम," मह्या एका दमात बोलला.
"काय स्मगलर वगैरे आहे काय भेंजो?" मी विचारलं.

"नाय रे. नायजेरियन लाॅटरी फ्राॅड करतो. पण जरा माहिती काढून मेल पाठवतो म्हणे, खरे वाटतील असे."

"म्हणजे, तुमचे काका इंजिनिअर फ्रेडरिक हळदणकर यांचा घानामध्ये मृत्यू झाला आणि तुम्हाला इस्टेट ठेवलीय असले नाहीत?" मी टाळीसाठी हात पुढे केला, पण मह्या गंभीरपणे कायतरी विचार करत होता. अशा वेळेला जरा थांबलं की मग तो विचारांची जुळवाजुळव करून बोलू लागतो.

तुम्हाला माहीत आहे का, सबमरीनला ब्रेकच नसतात !
...

चिंट्या हळूच सायली आणि नेहाच्या कानात फुसफूसला... चिंट्या!!! काहीतरी बावळट बडबड करू नकोस. ब्रेक नसेल तर बोट थांबेल कशी? दोघी त्याचावर फिस्करल्या.
...