इतर

मजल दरमजल करत वीरसेन एका अपरिचित नगरीजवळ पोहोचला. सायंकाळचा समय होता. सोबतच्या भाकरतुकड्याचे सेवन करून, निर्झराचे मधुर जल प्राशन करून वीरसेनाने नगरीत प्रवेश केला. एका कनवाळू रहिवाश्याची त्याच्या ओसरीत झोपण्याची परवानगी घेऊन वीरसेनाने अंथरूण पाहून हातपाय पसरले.

दिवाळीच्या जरा आधीची गोष्ट. यंदाची दिवाळी नाही, गेल्या वर्षीची.

मह्या संडेला सकाळीसकाळी आमच्या घरी आला. "काकू, हा सगळा फराळ खाऊन कसा वाटतो ते सांगा," असं बोलत त्यानी अॅल्युमिनियमचा मोठ्ठा डबा आईकडे दिला, आणि सोफ्यावर फतकल मारून बसला.

"अरे हे काय महेश, दिवाळीला अजून चिकार वेळ आहे. आणि एवढा सगळा फराळ मी एकटी कशी खाणार?" आईने फराळ दोन प्लेटमधे वाढून आम्हाला आणून दिला, आणि ती भाजी आणायला गेली.

"खा भेंजो, आणि कसा वाटतोय सांग" मह्या बोलला. मग मी आणि तो दहा मिनटं न बोलता शिस्तीत खात होतो.

"चकली ९/१०, रवा लाडू १०/१०, शंकरपाळी ९/१०, करंजी ८/१०, चिवडा ९/१०" मी बोललो.

“नाहीच कुणी रे आपुले, प्राणांवर नभ धरणारे” अशी आक्रोश-न-करणारी तरल अवस्था अधून मधून येते. त्यावेळेस काहीही करावे वाटत नाही. ही अवस्था इतर कोणता परजीव भरून काढेल अशीही अपेक्षा नसते. खऱ्या अर्थाने ‘missing’ वाली भावना.

फार फार वर्षांपूर्वी, एक लाकूडतोड्या लाकडे तोडायला जंगलात गेला होता. त्याला चकवा पडला, आणि तो वाट चुकला.

उपाशीपोटी रस्ता शोधत शोधत शेवटी तो एका तळ्यापाशी पोहोचला. तळ्याच्या काठावर एक झोपडी होती. लाकूडतोड्याने दार ठोठावले. एका खाष्ट म्हातारीने दार उघडले. "काय पाहिजे?" ती करवादली.

"आजी, मी रस्ता चुकलो आहे. खूप भूक लागली आहे. काही खायला मिळेल का?" लाकूडतोड्याने विचारले.

"मी गरीब म्हातारी काय देणार तुला? माझ्याकडे काssही नाही." म्हातारी पटकन म्हणाली.

लाकूडतोड्याने दीर्घ श्वास घेतला. "बरं, मग तुमच्या पडवीत बसून मी कुऱ्हाडीची खीर केली तर चालेल ना?" त्याने विचारले.

अ.म.न. उत्पादक महासंघाचे पदाधिकारी व्यथित होते. उत्पादनाला ग्राहकांचा प्रतिसाद लाभत नव्हता, आणि शेतकऱ्यांचाही. या पेचातून तोडगा कसा काढावा, हे त्यांना सुचत नव्हते. या नैराश्यातून महासंघाच्या सचिवांनी राजीनामा दिला होता. या पार्श्वभूमीवर महासंघाची बैठक चालू होती.

नवनिर्वाचित प्रभारी सचिव म्हणाल्या, "आपल्या अनेकविध प्रयत्नांना अद्याप यश आलं नाही. आता मूलभूत उपाय केला पाहिजे."

"म्हणजे नेमकं काय?" जुन्याजाणत्या अध्यक्षांनी विचारलं.

"महासंघाने ब्रॅन्ड कनसलटनट नेमून उत्पादनाचं सुयोग्य पोझिशनिन्ग केलं पाहिजे."

"अनुमोदन! साधु!साधु!" असा गजर सदस्यांनी केला.

सर्वार्थानी विचित्र आणि दोन दिवसांच्या लहानुल्या दिवाळीत चेपलेला आजचा भाकड रविवार!

आज सकाळी सकाळी टॅक्सी घेऊन वाट बघत होतो तर एक छान थोडी उग्र पण सेक्सी, फिटेड लाल कुर्ता घातलेली दोन्ही हातात कोपऱ्यापर्यंत लालच चुडा आणि मेहेंदी रंगवलेली पस्तिशीची स्त्री गाडीत बसली.

सागरमधल्या डिंपलच्या थोडीफार आगेमागे म्हणता येईलशी.

गाडी चालू करणार तेवढ्यात एक पोरगेलासा तगडा हॅण्डसम जवान धावत नारळ-पाणी घेऊन आला.

नेव्हीत होता (त्याच्या बोलण्यावरून कळलं).

तिला त्यानं प्रेमानं पाणी पाजलं आणि मग तो निघून गेला.

आज फायनली लॉक डाऊननंतर पहिल्यांदा टॅक्सीवर चाललोय.

८ मार्च ते १ नोव्हेंबर: ८ महिने.

विश्वाच्या पुलाखालून बरंच पाणी वाहीलं ह्या काळात.
बरचसे लोकं तर नाका तोंडात पाणी जाऊन गुदमरले, कित्येक डूबलेसुद्धा.
निर्लज्ज होऊन खरं सांगायचं तर मला पर्सनली फारशी झळ नाहीच पोचली करोनाची.

"काय राव, वीस करन्सी होतात नेहमी. तीस कसले मागताय? मी काय प्लूटोवरून आलोय काय?"

पायलटच्या हातावर वीस करन्सी ठेवत रामराव उतरले आणि सहकुटुंब सहपरिवार एससी स्टॅन्डकडे चालू लागले.

"नेपच्यून सहाशे, नेपच्यून सहाशे!" अशी हाळी एकजण देत होता.

"बाबा, तिकीट घेऊया ना?" वत्सला म्हणाली.

रामराव काही बोलायच्या आतच मनोहर म्हणाला, "एहेहे! तिकिटं अधिकृत तिकिटखिडकीतूनच घ्यायची हेही माहीत नाही तुला! आणि म्हणे व्ह.फा.ला बसतेय."

"तू गप रे चोंबड्या!" वत्सला फुरंगटून म्हणाली.

"नका रे भांडू सारखे. मामा काय म्हणेल अशा भांडकुदळ भाचरांना बघून?" यमुनाकाकूंनी भांडण थांबवले.

वणवा जंगलात विलीन होतो की जंगल वणव्यात?

फार फार वर्षांपूर्वी एक वणवा सुरू झाला आणि हळूहळू पूर्ण जंगल व्यापु लागला.

मजल दर मजल करत एका सदाहरित जंगलपाशी आला.
सदाहरितांनी आधीच दूर दूर च्या जंगलातील पशुपक्षीं ना आसरा दिलेलं ज्यांचं घर त्याच वणव्यात जळून गेलेलं.

गवत वेली किंचालल्या "वाचवा-आग-आग" त्यावर उंच उंच सावली न देणारी अशोकाची झाडे म्हणाली 'चूप बसा, तुम्हाला दिसत नाही पण मला दिसतंय, वणव्यात आहे तेज, अंधकार मिटवायला आलाय.

"नाव सोनूबाई आणि हाती कथलाचा वाळा" ही म्हण तुम्ही ऐकली असेलच. धनसुख आणि माया शर्मा या दांपत्याला मात्र ही म्हण गैरलागू होती. त्यांच्या मालकीच्या शेकडो कुरणांमध्ये हजारो एकरांमध्ये गवताची अब्जावधी पाती डोलत असत. हिरवंगार गवत विकत घेण्यासाठी मोठमोठ्या डेअरी फार्म्सची अहमहमिका असे. शर्मा दांपत्याला कसली ददात नव्हतीच. त्यांनी हौसेने बांधलेल्या टुमदार टोलेजंग बंगल्याबाहेरील संगमरवरी पाटी त्यांची फ्राॅईडियन स्लिप दिमाखात मिरवत असे - "शर्मा सधन"!