मी विणायला लागते.

ऐसीअक्षरेवर तुमचे स्वागत. छान लिहिलय. हे वाचून मला माझ्या आजीची आठवण झाली. ती माझ्यासाठी नेहमी स्वेटर विणत असे.
जमल्यास फोटोपण टाका.

तरल, हळूवार अन अतिशय उत्कट असे लेखन. काही एका विशिष्ठ ध्यासाने प्रेरीत होऊन लहानग्या "मी" चा सिनीऑरीटीपर्यंत झालेला प्रवास आपल्याही मनात गरुडभररीची दुर्दम्य आकांक्षा जागवून जातो.

छान झालाय लेख! विणकामाचा मलाही लहानपणापासूनच अतिप्रचंड कंटाळा असल्याने वाचताना मजा आली; कोण जाणे वयाच्या वेगळ्या उंबरठ्यावर कदाचित आपल्यालाही त्यात गोडी निर्माण होण्याची शक्यता आहे असाही विचार मनात आला.

आमच्या विणलेल्या वस्तु घेऊन जायला आम्ही इथल्याच सेंट जोसेफ हॉस्पिटलच्या व्हॉलंटिअर ग्रुपला बोलावलं. ते लोक येऊन आमचे आभार मानून आमच्या बनवलेल्या गोष्टी घेऊन जातात. ह्या वस्तु म्हणजे बेबी हॅट्स्, स्कार्फ, आणि ब्लॅंकेट्स् त्यांच्या कीमोथेरपी, डायलिसिस, मॅटर्निटी आणि इमर्जन्सी भागात वापरल्या जातात असे त्यांनी आम्हांस सांगितले. आपण करत असलेल्या गोष्टींचा योग्य उपयोग होत आहे हे ऐकून आम्हा सर्वांना आन्तरिक समाधान मिळाले आहे

हे छान आहे. माझी मुलगी सातव्या महिन्यांत जन्मली होती त्यावेळी ती हॉस्पिटलमधे असताना तिथले बाहुल्यांचे असतात तसले इवलेशे स्वेटर, कानटोप्या वगैरे घालत असे. त्यावेळी ते कोण पुरवतं याची कल्पना नसायची पण त्यामागे अशाच कोण्या हौशी विणकराचे हात लागले असावेत असे वाटून मौज वाटली. पुढे माझ्या आईने विणलेले ते इवलेशे स्वेटर्स हॉस्पिटलला देऊन टाकले पुढच्या प्रिमच्युर बाळांसाठी!

जोत्स्नाआजी, सुरेख लेखन. काय गंमत आहे पहा - एका आजीला, लहानग्या मुलीसारखं "...आपल्या आईला आपली कर्तबगारी दाखवता आली नाही, तिचं लाख मोलाचं सर्टिफिकेट मिळणार नाही..." याचं वैषम्य वाटतंय!! मला वाटतं तुमच्या आईला नक्कीच दिसतंय तुमचं विणकाम...

एव्हढं लिहायची खटपट केलीताहा, एखाद-दुसरा फोटो टाकता आला तर पहा. आम्हाला बघू दे तरी knitting monster चा पराक्रम !!

लेख आवडला. विशेषतः हे वाक्य -

लवकरच मी विणत असलेली अगम्य आकाराची कलाकृति आणि तिचा वाढता आकार पाहून ती छोटया मुलासाठी आहे की हत्तीच्या पिलासाठी ...

आपुल्या जातीचे कोणी भेटल्याचा आनंद झाला.

विणायला मला अजिबात आवडत नाही. कधीच नाही. पण तुमच्यासारखे लोक असे लेख लिहितात आणि मला बिघडवतात. मागे रोचनाने हा धागा काढला तेव्हा विणण्याचा विषय घरी निघाला. तेव्हा नवऱ्याने दोन सुयांवर विणकाम करून रिस्टबँडच्या आकाराची पट्टी विणून दाखवली. मी दात काढून "मला नाही असलं काही येत" म्हणत त्याचं कौशल्य बघितलं. यथावकाश त्या सुया हातात घेऊन आम्ही तलवारयुद्धाचा सराव करून पाहिला.

आहा - अनदर वन बाइट्स द डस्ट! विणकामाच्या जादुई जगात अजून एका मॉन्स्टर कडून स्वागत! :-)
लेख खूप आवडला. तुम्ही केलेल्या स्वेटर-टोप्यांचे फोटो इथे टाका ना.

वाह! छानच खुसखुशीत लेख आहे!
विणकामासारखा मनातील डचमळ घालवायला दुसरा उपाय नाही. साखळ्या, खांअ वगैरे लक्षपूर्वक विणता विणता आपल्यालाही शांत वाटू लागते.

अनेकदा वैतागलो असलो किंवा भरपूर कामे डोक्यावर असल्याने काही सुचत नसलं की सरळ सुया काढाव्यात नी विणायला बसावं, डोकं शांत होतं... त्या साखळीतल्या ओळींबरोबरच एका 'लायनी'वर येतं असा स्वानुभव!

विणलेल्या गोष्टी हॉस्पिटल्सना देणेही स्तुत्य!

ऐसीवर स्वागत आहे. तुमच्या विणलेल्या कपड्यांचे फोटो इथे कलादालनात जरूर टाका!

माझी खात्री आहे की हे वाक्य वाचून पुष्कळ भगिनीमंडळी भुवया उंचावून म्हणतील

आम्ही 'भगिनी' वर्गात नसूनही आम्हाला विणकाम बरे येते (दोन सुयांचे नाही पण क्रोशाचे येते).

काय छान लिहिलंय! नेहमी लिहीत रहा.

छान लिहिलय! आवडलं!

माझी अवस्था अगदी पुर्वायुष्यातल्या सारखी किंबहुना त्याहुनही बिकट. म्हणजे लहानपणी बहुदा पेशंस नसल्याने असेल पण मला बेसिक उलट आणि सुलट टाकेहि कधी जमले नाहित. आमच्या शाळेत तही कार्यानुभव मध्ये विणकाम, भरतकाम, क्रोशा वगैरे असायच त्यात भरतकाम वगळता बाकि सगळी वर्गभगिनिंची कृपा! तेन्व्हापासुन "कलेची सेवा दोन प्रकारे करता येत एक म्हणजे स्वतः ती निर्मुन किंवा इतरांनी निर्मिलेल्या कलेचा आस्वाद घेउन, आपण दुसर्‍या प्रकारे ती करावी हे इष्ट" हा चिमणरावांना मिळालेला सल्ला मी शिरोधार्य मानला. त्यामुळे वयाच्या ह्या टप्प्यावर एका क्षणी 'बस्स ठरल' म्हणुन केलेल्या श्रीगणेशाच एकदम अप्रुप वाटल. हॅट्स ऑफ टु यु!

तुमच हे लिखाण वाचुन मलाही आता श्रीगणेशा करण्याची इछ्छा झालिय. रोचना ने दिलेलि लिंक बघुन प्रयत्न करणार. होपफुली जमेल.

विणकामात कोणे एके काळी इंट्रेस आला होता पण नंतर त्या इंट्रेसचा अपमृत्यू झाला. तंत्रज्ञानात कितीही प्रगती झाली तरी या मॉर्टॅलिटी रेटवरती त्याचा काही परिणाम होत नाही.

लेख अतिशय आवडला आणि माझ्या कलाजीवनातल्या काही असफल कहाण्या आठवल्या.

माझी आई सुरेख भरतकाम करते ,त्यामुळे शालेय जीवनापासूनच मी भरतकाम शिकण्याचे क्षीण प्रयत्न केले.पांढरे शुभ्र रुमाल कळकट करून त्यावर रंगीत, कुरूप, रेशमी गुंतवळ करण्यापलीकडे माझी मजल गेली नाही.ओबडधोबड हेमिंग आणि किरकोळ दुरुस्तीसाठी बटबटीत टीप घालण अजून क्वचित करावं लागतं . कॉलेजमध्ये असताना यापेक्षा पेंटिंग नक्कीच सोपे असेल म्हणून मारे टेबल क्लॉथवर फुले रंगवली होती . तेंव्हा रंगांनी रेषांच्या चौकटी नाकारून वाट फुटेल तिथून स्वैर धाव घेतली होती.अजूनही ते भीषण टेबल क्लॉथ आईकडे माझ्या असफल रंगलेपनाची करूण कहाणी सांगण्यात रंगले आहेत.

नाकासमोर ;;) चालणारी सरळमार्गी स्त्री ;) असल्याने वीणकाम करण्यासाठी जे काही उलटसुलट धंदे करावे लागतात ते मला जमलेच नसते. एकोणीस उलट आणि साडेबत्तेचाळीस सुलट असली अवघड गणितं करावी लागत असल्याने, कसाबसा एक लाल रंगाचा हेअर ब्यांड करून झाल्यावर माझ्या विणकामाचे रामनाम सत्य झाले. क्रोशाचे विणकाम पाहूनच भोवळ येत असल्याने त्या चक्रव्युहात शिरून अभिमन्यु होण्याच धाडस केलं नाही.गतजन्मी कोळी असलेले कलावंत यात विनासायास नैपुण्य मिळवतात असे आढळले आहे.

खरं तर नीट, मनापासून अन योग्य प्रतिसाद देते - लेख खरच आवडला. आपण सिनियर आहात, इथल्या कोणाची आपण आई अथवा सासू आहात का हे माहीत नाही. पण काल प्रतिसाद दिल्यानंतर एकदम माझ्या सासूबाईंची आठवण आली. त्यांनी इथे एकच कविता टाकली होती -(http://aisiakshare.com/node/59)
.
ऐसीवर आपले स्वागत आहे.

वा, लेखन आवडले.

खुप छान लिहीलयत.

अशाप्रकारे आपले काही लिखाण आन्तरजालावर प्रकाशित करण्याची पहिलीच वेळ आणि त्यामुळे पहिलटकरणीला वाटते तशी धाकधूक वाटत होती. सुदैवाने मी लिहिलेले हे ’वेडेवाकुडे’ तुम्हा सर्वांना आवडले ह्यामुळे आनंद वाटला.

सोबत माझ्या आणि माझ्या मैत्रिणींच्या फावल्या वेळच्या शिवणकामाचे काही नमुने दाखवीत आहे. इथल्या काही सदस्यांच्या कामाच्या तुलनेने हे जरा नवशिकेच दिसत आहे पण ...

सर्वात पहिल्या चित्रातील तीन टोप्या मी विणलेल्या आहेत. पुढच्या दोन चित्रातहि माझे काही नमुने आहेत. अखेरच्या चित्रातील सर्वात डावीकडची yours truely हे कळतेच आहे.