अलीकडे काय पाहिलंत? - ३५

बोजॅकचे अंतिम पर्व पहिले. आतापर्यंत पाहिलेल्या कुठल्याही मालिकेपेक्षा बोजॅक सोबत भावनिक बंध जास्त तयार झाला. सगळ्या पत्रांमध्ये आपला अंश सापडत गेला मला.पहिल्या एपिसोडमध्ये अतिशय बाष्कळ आणि बकवास वाटणारी हि मालिका अतिशय जास्त आवडून गेली.
बोजॅक मधील गाणी-
Take me down easy
Horse with no name
Back in the 90's
Sea of dreams
Judah's song
Impossible
Mr.blue
यातील "take me down easy, horse with no name, Mr. Blue, impossible" अगदी सुदंर आणि न चुकवण्यासारखी गाणी आहेत.

प्रकाश नारायण संत यांचे पात्र लंपन ना?

हो

मानवी नाव आवडते?

त्याचं खरं नाव लंबोदर पनवेलकर होतं. पण शाळेत हजेरी घेताना गुर्जीनीच 'लंपन' केलं. मग तेच चिकटलं. आणि तो खूप चौकस, आज्ञाधारक, असल्याने सगळीकडे आदराने वागवला जायचा. ( लंबोदरच तो)
( लंबोदर पटवर्धन असतं तर 'पट्या' मात्र प्वोरांनी केलं असतं. )

हे मिसनथ्रोप काय प्रकरण आहे याची व्युत्पत्ती कळेल का?

नेटफ्लिक्सवर आय लॉस्ट माय बॉडी ही ॲनिमेशन फिल्म पाहिली. ऑस्कर नॉमिनेशन होतं. गुंतागुंतीची रोमँटिक फिल्म म्हणून आवडली.

ह्या वर्षीचं सर्वोत्कृष्ट माहितीपटाचं ऑस्कर मिळवणारी 'अमेरिकन फॅक्टरी' बघितली. बंद पडलेला एक अमेरिकन कारखाना चिनी कंपनी विकत घेते आणि मग त्यातून दोन संस्कृतींतले फरक, शोषण आणि भांडवलशाहीचे पैलू दिसतात ते रोचक आहेत.

अलीकडे हे पाहिलं -
Modi: Last Week Tonight with John Oliver (HBO)

गेल्या आठवड्यात कर्क डगलस गेला...अनपेक्षितपणे टेलिग्रामवर स्पार्टाकस आणि द बेड एंड द ब्यूटीफुल हे चित्रपट सापडले...

आधी द बेड एंड द ब्यूटीफुल डाउनलोड केला...आणि रात्री कामावरून घरी परतत्यावर एका बैठकीत बघून काढला...खूप वर्षानंतर हा चित्रपट पुन्हां बघायला मिळाला...

त्याच प्रमाणे स्पार्टाकस...बघितला...सव्वा तीन तासांचा चित्रपट दोन बैठकीत पूर्ण झाला...चित्रपटाची प्रत छान होती...सर लारेंस ऑलिव्हिएला बघतांना डोळयांचा पारणं फिटलं...स्पार्टाकसच्या बायकोशी बोलतांना त्याचा चेहरा बघण्यासारखा होता...स्पार्टाकस मेला की नाही...याची खात्री करतांना त्याचे हावभाव तर त्याच्या नैसर्गिक अभिनयाची जणूं पावतीच होते...

आता एक जुनी आठवण
काही वर्षांपूर्वी 75 व्या ऑस्कर सोहळ्यात कर्क डगलस सोबत माइकल डगलसला बघतांना मोठी मौज वाटत होती. बाप-लेक दोघं स्टेजवर होते. लेकाला दोनदा ऑस्कर मिळालंय, पण मला मात्र याने हुलकावणी दिली, ही खंत कर्कने बोलून दाखविली. नंतर नाॅमिनीचं नाव वाचून झाल्यावर माइकलनी लिफाफा आपल्या बापाला दिला.

ते लिफाफा उघडूं लागले, तर माइकल म्हणाला-लिफाफा उघडण्या अगोदर म्हणावं लागतं-

‘एंड दि ऑस्कर गोज टू...’

तिकडे दुर्लक्ष करून ‘एंड दि विनर इज...’ म्हणत कर्कनी लिफाफा उघडून कागद अलगद बाहेर काढला, त्याचे दोन तुकडे केले. एक माइकलला दिला आणि माइक समोर दोघे एकत्रच ओरडले-’शिकागो...’

फार पूर्वी त्याचा ‘दि बोल्ड एंड दि ब्यूटीफुल’ बघतांना नकळत गुरुदत्तचा ‘कागज के फूल’ हा चित्रपट आठवला होता. विन्सेंट व्हेन गॉगच्या जीवनावर आधारित ‘दि लस्ट फॉर लाइफ’ देखील अप्रतिम होता. यात त्याचा सोबत एंथनी क्वीन होता...ही सगळी हॉलीवुडची दादा मंडळी...

हा अशक्य मुर्ख़पणा पाहीला आणि भर आफिसात ख्या ख्या करत बसलेय

सैराट शिनिमातली रिंकू मालिकेत येणार आणि ट्रेंड बदलणार.

मुर्खांना याचा बदला विद्रोही चित्रपट, नाट्य सृष्टी निर्माण करुन घेता येत नाही का? उगाच ब्राह्मणांना दोष देत बसायचं. ब्राह्मण आणि ब्राह्मणेतर असं विभाजन करून टाकायचे.

माणसाने विचारसरणीला चिकटून राहू नये अगदी कपिल मिश्रासारखे.
https://www.youtube.com/watch?v=xDD1O8hZQ7U

यात आलेले स्कूपव्हूपचे व्हिडिओज पाहिले.
एर्‍हवी हा माणूस (स्कुपव्हुप चा संमदीश) वादविवादाच्या दोनही बाजूच्यांची हसत खेळत फिरकी घेणारा, पण प्रथमच इतका सिरिअस झालेला पाहिला. न्यू इंडियाच्या राजधानीच्या लॉ एण्ड ऑर्डर गाथा.

https://www.youtube.com/watch?v=WrIxKBryiBo

https://www.youtube.com/watch?v=B0q8welJ18U

https://www.youtube.com/watch?v=awfoSQ0mVGg

नवीन तंत्रज्ञानाचा वापर करून, ज्या प्रभावी पद्धतीने चायनाने रोग प्रसार आटोक्यात आणला त्यामुळे सरकारांनी लोकांवर कितपत पाळत ठेवायची आणि त्याचा वापर कसा करायचा हा मुद्दा आता चर्चिला जाईल.

वर्षानुवर्षाच्या ऑथरेटरीअन व्यवस्थेमुळेपण चायनिज लोकांची जडणघडण पण अशी आहे की, नागरिस्वातंत्र्यापेक्षा सरकारच्या पाळत ठेवण्याला ते जास्त पसंती देतील, पण पाश्चिमात्य सहज तयार होतील असे वाटत नाही.

करोना व्हायरसच्या चर्चा ऐकून वाचून फार कंटाळा आला. तेवढ्यात फेसबुकवर कोणी तरी 'द अफेअर' नेटफ्लिक्सवर आल्याचं म्हणालं. म्हणून हौसेनं बघायला गेले तर अमेरिकेत नाहीच. भारतात असणार. ते बघाच.

तरीही चटपटीत काही हवंच होतं. म्हणून 'पानिपत' लावला. डोकं बाजूला ठेवून बघायचा असेल तर उत्तम आहे. क्रिती सनोन छान दिसते; अधूनमधून अर्जुन कपूर आणि क्रिती सनोन मावळेछाप मुंड्या हलवतात. सर्वसाधारणपणे अमराठी लोक मराठी लोकांना किंवा अभारतीय लोक भारतीयांना विचारतात, 'तुम्ही अशी मान का हलवता?' आणि मी कुणालाही अशी मान हलवताना बघितलेलं नसतं. क्रिती सनोन आणि अर्जुन कपूर जितपत मराठी बोलतात, ते वाईट नाही. काही हिंदी वाक्यांची रचनाही इंग्लिशप्रणित वाटली.

संजय दत्त वाईट नट आहे. त्यातून अब्दाली फारच बटबटीत रंगवलाय. आशुतोष गोवारीकर एकेकाळी ठीक वाटला होता. गश्मीर महाजनी भीषण अगोचर वाटतो; त्याच्यापेक्षा रविंद्र महाजनी, अत्यंत सुरकुतलेला असूनही बरा दिसतो. नजीबचं काम करणारा छाने. बाजीराव-मस्तानीचा मुलगा दाखवलेला समशेर बर्फी आहे! समशेरला अजिबातच मराठी बोलताना दाखवलेला नाही, हे अत्यंत विनोदी वाटतं. मराठी लोक मुस्लिम नाव ऐकलं की भस्सकन हिंदी फाडायला सुरुवात करतात, ते सिनेमातही घेऊन जायची गरज नव्हती.

पॉपकॉर्न, बटाटेवडे, गरमागरम चहा, भजी वगैरे घेऊन 'पानिपत' बघायला हरकत नाही. मात्र देवनागरी टंक बघू नका; घाणेरडा मंगल वापरलाय! १ कोट खर्च केले पण चांगला देवनागरी टंक नाही सापडला!

गिल्टी - बाप रे! दाहक सिनेमा आहे. #मीटू वाला.

Parasite बघितला.अगदीच सुंदर सिनेमा आहे. सुरुवातीला हलकाफुलका वाटणारा सिनेमा नंतर अंगावर येतो. जोकर, फँड्री आणि parasite तिन्ही सिनेमे अगदी वेगवेगळे असले तरी कुठंतरी खोलवर साम्य आहे असं जाणवतं.

पॅरासाइट चित्रपटावर लेख वाचला होता बहुतेक मायबोलीवर.

करोनाच्या निमित्तानं काही साथीच्या रोगांवरचे सिनेमे पाहायचे असतील तर शिफारशी.

काल 'ब्रिटनी रन्स मॅरॅथॉन' नावाचा प्रेरणादायक सिनेमा पाहीला.

'हु किलड गांधी' - ॲमेझॉनवरती.

जोजो रॅबिट पाहिला. हसता हसता अंतर्मुख वगैरे. फारच छान!

हा इराणी चित्रपट पाहिला. एका पापभीरु सामान्य इराणी माणसाची कथा उत्तम रंगवली आहे. शहांमृगांची देखभाल करणाऱ्या या बिचाऱ्याची क्षुल्लक कारणाने नोकरी जाते. पण कुटुंबावर प्रचंड प्रेम असलेला हा माणूस हिंमत न हारता , मिळेल ते काम करत रहातो. त्याचा चेहेरा चित्रपट संपल्यावरही अनेक दिवस मनांत घर करुन रहातो.

'द मँडलोरिअन' संपवली. टाईमपास आहे. कथानक एंपायरच्या पाडावानंतर आणि न्यू रिपब्लिकच्या सुरुवातीमध्ये घडतं. ही मालिका बहुधा योडाच्या वंशजाची कथा म्हणून पुढे जाईल.

'contagion' हा २०११ साली बनलेला सिनेमा पाहिला. सध्याच्या साथीचे आणि चित्रपटातील तपशील आश्चर्यकारक रित्या जुळताहेत. चित्रपट बनविणारे भविष्यदर्शी आहेत असेच म्हणावे लागेल.

कुंभलुंगी नाईट (मल्याळी). खलनायक-नायक नसलेला एक निखळ सिनेमा. चार भाऊ ज्यांचे आई वडील वेगवेगळे आहेत कसे सोबत राहतात याविषयी ही कथा आहे. शूटिंग चे लोकेशन सुद्धा भारी आहेत.

एका शांत मध्य लयीत उलगडत जाणारी कथा, बाक्या प्रसंगात अतिशय कौशल्याने पेरलेले पण गांभीर्य अजिबात न उणावणारे विनोद, सहज साधे संवाद, संकलनातला सफाईदारपणा, अत्यंत मस्त प्रकाशयोजना-केरळच्या बॅकवॉटर्सचा पुरेपूर आणि पर्यटनी नसलेला यथोचित वापर, संयत पण अबोअरिंग संगीत आणि गाणी, उत्तम अभिनेते. खूप आवडला हा चित्रपट. (प्राईम वरती आहे).
हे आवडलेले एक गाणे :

हा अत्यन्त हृदयस्पर्शी आणि साधा पण परिणामकारक चित्रपट पाहिला. चायनीज चित्रपट म्हणजे कुंग फू, हाणामाऱ्या आणि सुमार अभिनय असा उगाचच गैरसमज झाला होता. अप्र्तिम अभिनय आणि सुंदर चिनी कंट्रीसाईड पहाण्यासाठी जरुर पहावा.

Super Delux
तामिळ सिनेमा. काहीसा dark आहे असं वाटत असतानाच....स्पॉयलर नको.
Transgender वडील, त्सुनामीत वाचल्याने देवभक्त झालेले वडील व porn चित्रपटात काम करणारी आई, प्रणयप्रसंगी प्रियकराचा मृत्यू झाल्यामुळे अडचणीत सापडलेली बायको, चार किशोरवयीन मुलं अशा समांतर कथा गुंफलेल्या आहेत. सामाजिक म्हणावेत असे मुद्दे मांडलेले असूनही कुठलाही आव आणलेला नाही. ही आर्ट फिल्म नाही, पण बटबटीत रंजन करणारा पिक्चरही नाही.

कश्यपचा चोक्ड -पाहिला.
चित्रपट म्हणून काही खास नवीन नाही- बराचसा ओके वाटला.
पण त्यात निश्चलनीकरणाचे उल्लेख, त्याची पार्श्वभूमी आणि मोदींना उघड संबोधलेलं पाहून आनंद जाहला.
इतका मोठा तुघ्लकी निर्णय- त्याबद्दल खरं तर डॉक्युमेंटरीज असायला पाहिजेत.
चित्रपटात उल्लेख झाला हेही नसे थोडके.

तेव्हा नेटफ्लिक्स/प्राईम वगैरे वापरून उत्तम आणि उघड राजकीय संदर्भांविषयी भाष्य करणाऱे चित्रपट /सिरीज आले तर आवडेल बघायला.

'द स्पाय हू डंप्ड मी' नावाचा वाह्यात सिनेमा हुलूवर बघितला.

केट मकिनॉन आणि मिला कुनिस मुख्या भूमिकांत आहेत. संपूर्ण सिनेमा ॲक्शन सिनेमा, जेम्स बाँडचे सिनेमे, माचोपणा, सगळ्याची वाह्यात टिंगल आहे. दोन जीवाभावाच्या मैत्रिणी आणि त्यांचं न्यूरॉटिसिझम ह्याची गमतीशीर फोडणी त्याला आहे. मारामारी, जोरदार गाड्या पळवणं, हाणामारीचं अक्रोबॅटिक्स, हे सगळं आहे; केट मकिनॉन नेहमीप्रमाणे भीषण वाह्यात आहे. मोजके काही वगळण्यासारखे प्रसंग वगळता कुणीही कुणालाही अजिबात सिरीयसली घेत नाहीत!

करमणुकीची पूर्ण खात्री! सिनेमा जरूर पाहा.

केट मकिनॉनचे काही प्रसंग बघताना लुईस बुन्युएलच्या सिनेमांची आठवण झाली.

'डार्क' या जर्मन सायफाय / गूढ मालिकेचे कुणी फॅन्स आहेत का इथे? शेवटचा सीझन नुकताच नेटफ्लिक्सवर आला आहे.

टाइम मशीन , टाइम लूप , portal to another dimension, space-time continuum glitch असलं काही आवडत असेल तर नेटफ्लिक्स वर mirage हा सिनेमा आणि Dirk Gently's Holistic Detective Agency हि वेब सिरीज बघा. Dirk Gently's Holistic Detective Agency हि इतकी अचाट आणि अतर्क्य पण बघायला मजा आली .

दीपा मेहताचे चित्रपट आले तेंव्हा वादाच्या भोवऱ्यांत सापडले त्यामुळे बघता आले नाहीत. म्हणून आता नेटवर शोध घेऊन बघितले.
वॉटर : चित्रपट आवडला पण तो आत्ताच्या काळात किती रिलेव्हंट आहे असा प्रश्न पडला. त्यांतल्या लहान मुलीचे काम फारच उत्तम झाले आहे.
फायर : शबाना आणि नंदिता दासची कामे उत्तम. पुरुषप्रधान संस्कृतीला धक्का देणारी चांगली कलाकृती.
अर्थ १९४७: या चित्रपटात दीपा मेहेताचा हिंदुंविषयीचा बायस दिसून आला. कथा लाहोर मध्ये घडत असताना तिथे शीख समुदाय दंगा करुन मुसलमानांना मारताना दाखवले आहेत ते पटले नाही. अत्याचार दोन्ही बाजूंनी झाले, पण ते आपापल्या प्रदेशांत. प्रेतांनी भरलेली रेल्वे लाहोरला आलेली दाखवली आहे, पण अशाच ट्रेन भारतात पण आल्या होत्या, त्याबद्दल अवाक्षर नाही.
मिडनाईट्स चिल्ड्रेन : ही सलमान रश्दीची कथा फँटसी आणि वास्तवाचे मिश्रण आहे. पण यातही, भारत म्हणजे गारुडी आणि जादुचे खेळ करणारे असा पाश्चिमात्य लोकांचा समज दृढ होईल असे चित्रण आहे. इतिहास दाखवण्याच्या ओघात, बांगलादेशचे युद्ध आणि इंदिरा गांधींची आणीबाणी दाखवली आहे. आणीबाणीवरची टीका ठीक पण इंदिराजींचे चित्रण विकृत वाटते. आत्ताच्या काळात जर हा भारतात दाखवला तर बहुधा हिंदुत्ववादी त्याविरुद्ध फतवा काढतील!

चांगली मालिका आहे. उत्तर भारतातल्या गून्हेगारीचे विविध जातीय, भौगोलिक आणि निव्वळ मानवी कंगोरे छान आहे. नोंद घेऊन पाहण्यासारखी. शेवट अर्थातच बकवास पण तो आताशा मला माध्यमाचाच प्रॉब्लेम वाटायला लागला आहे.

आज Turtles.Can.Fly.(Lakposhtha Parvaz Mikonand).2004 हा इराणी-इराकी चित्रपट पाहिला. सद्दामच्या पतनापूर्वी कुर्डिश-इराण सीमेवर च्या रेफ्युजी कँपमधल्या अनाथ, काही विकलांग मुलांची ही मन हेलावून टाकणारी कथा आहे. त्यातील निरागस मुलांचे चेहेरे विसरणं अशक्य आहे.
आजवर अनेक प्रकारच्या अनुभवांमुळे आपले मन निबर झाले आहे, अशी माझी समजूत होती. पण हा चित्रपट पाहिल्यावर तिला धक्का लागला आहे. ज्यांना शक्य आहे त्यांनी जरुर पहावा. आता तो कुठे बघायला मिळतो, तर ॲमॅझॉन प्राईम वर आहे असं कळलं.

पाहिला. नाय आवडला.
जुना "द थिंग" बघितला. मस्त आहे. नेटफ्लिक्स वर "घुल" नावाची राधिका आपटे ची मालिका आहे, कल्पना "द थिंग" शी फारच मिळतीजुळती आहे.

https://howindialives.com/gram

Daraya: A Library under Bombs in Syria.
aljazeera.com >> witness >>Video documentary•
काही तरुण कुलुपबंद केलेल्या लाइब्रीतून पुस्तके काढून दुसरीकडे ठेवतात.( Barrel bombs सतत टाकले जातात, इमारती मोडतात,) खायला काही नाही तर पुस्तके कशाला वाचवताय? तरीही नेतात. पण शेवटी 'इडिअट'चे सैनिक दराया शहरातून नागरिकांना हाकलतात. काही जण तुर्की शहरात घुसतात. इकडे सैनिक ती लाइब्री शोधून ध्वस्त करतात.

पौगंडावस्थेत जेम्स बाँड या व्यक्तिरेखेचं आणि त्याच्या चित्रपटांचं आम्हाला फार आकर्षण होतं. सुरवातीचे सर्वच चित्रपट आम्ही आवर्जून पाहिले. तेंव्हा इंग्रजी संवाद समजण्याचा प्रश्न असल्यामुळे, ज्या चित्रपटांत अ‍ॅक्शन जास्त ते अधिक आवडायचे. त्यांत ती बाँडची स्टाईल, त्याचं ते मनीपेनीच्या समोर हॅट फेकणं, सुंदर ललनांची रेलचेल आणि त्याला मिळणारी स्पेशल आयुधं या सगळ्याचं एक जालिम मिश्रण तयार व्हायचं आणि त्याच्या धुंदीत, चित्रपट संपल्यावर तसल्याच भन्नाट वेगात आम्ही स्कूटर हाणायचो. संवाद फारसे न कळल्यानं स्टोरी कधीच पूर्ण कळायची नाही. तेंव्हा कशाला, आता इतकं वय वाढल्यावरही, प्रत्येक संवाद नीट ऐकू येतोय वा समजतोय, अशातली स्थिती नाही. पण आता सबटायटल्स हा प्रकार आल्यामुळे आमची कुचंबणा संपलीये.

तर सध्याच्या कोविडी परिस्थितीत, जुने पण न समजलेले आणि नवे इंग्रजी चित्रपट पहाण्याचा धडाका लावला. बरेचसे गंभीर आणि आशयघन, समीक्षकांनी नावाजलेले चित्रपट पाहिल्यावर एक प्रकारचा मानसिक शीण आला. मग ठरवले, आता पुन्हा एकदा ते बाँडपट सुरवातीपासून पाहू. त्याप्रमाणे, अगदी डॉ. नो पासून ओळीने पहायला सुरवात केली. पण सातव्या 'डायमंडस आर फॉरेव्हर' पर्यंतच प्रचंड कंटाळा आला. तरुण वयांत, स्टोरी समजत नव्हती तेच बरं होतं असं वाटायला लागलं. इतके बालिश चित्रपट आपल्याला का आवडायचे आणि शॉन कोनेरी श्रेष्ठ की रॉजर मूर यावर आपण किती हिरीरीने चर्चा केली होती ते आठवून हंसु यायला लागले. तशाच प्रकारच्या समकालीन हिंदी चित्रपटांची आपण (निव्वळ स्टोरी समजल्यामुळे) टिंगल करायचो आणि बाँड चित्रपटांपुढे त्यांना हास्यास्पद मानायचो याचेही आता आश्चर्य वाटते. तरीही घेतला वसा टाकणार नाही, या उक्तीप्रमाणे, उरलेले सर्व बाँड चित्रपट नेटाने पहायचेच असा दृढ निश्चय सध्या तरी केलेला आहे. बघु या, हा कोरोना आम्हाला काय काय करायला लावतो ते!

MNX चानेलवर दोन महिन्यांपूर्वी पाहिले पुन्हा. पळापळी >>कार्स,- बोट-हेकॉ- विमानं- स्की-फायरब्रिगेडची वाहनं-मोटरसायकल-बलून-प्यारशूटस मधून. मजा.
आणि तो लोखंडी दातवाला ( मूनरेकरमध्ये कंटाळवाणा होता) .
ग्याजेट्सची गंमत संपली पण ही मात्र आहे.

मामा मिकीचा - भाग १


मामा मिकीचा - भाग २

(आमच्या ॲटिकातून गेले कित्येक दिवस कोणीतरी चालल्याचे वगैरे चित्रविचित्र (आणि चित्तथरारक) आवाज येत आहेत. म्हणून स्वस्तातला स्पायकॅमेरा लावून घेतलेला त्यांचा हा वेध. पुढेमागे त्यावर काही कार्यवाहीसुद्धा करू, म्हणतोय.)

(अखेरीस ॲटिक पोखरून उंदीर निघाला, म्हणायचा!)

एक - स्कॅम १९९२
दोन - मिर्झापूर २

स्कॅम १९९२ फार आवडली. ९० च काल जसा उभा केलाय त्याल तोड नाही. अभिनय, दिग्दर्शन, स्क्रिप्ट मधले डिटेलिंग फार अभ्यासुन दाखवले आहेत. राहीला प्रश्न एक सराइत गुन्हेगाराला हिरो म्हणून दाखवण्याचा तर ते फक्त भरतात्च होउ शकते. हन्सल मेहता भारी डिरेक्टर आहे. असेच घोटाळ्यांवर जर सिनेमे किंवा सिरिज येत राहिल्या तर गावागावातला सरपंचपासून ते सरकारी ऑफिसातील लिपिक पण भ्रष्टाचार करून व्यवस्थेला नावे ठेवून भविष्यात हिरो होउ शकतात. कधीकाळी लहानपणीचे संस्कारवर्ग खूप चलत असत. त्याची जागा "वाईट कामे करुन व्यवस्थेला दोष देउन हिरो कसे व्हावे" याचे शिकवणी वर्ग सुरु होउ नयेत हीच बाळबोध अपेक्षा.

मिर्झापूर २ बद्दल पण असेच कहीतरी. व्हिलन्स बिकमिंग हिरोज. मला पहिलाच सिजन खूप आवडला. दुसरा एवढा नाही आवडला. पण परफॉर्मन्सेस भरी झालेत. स्वतःची नसलेली योग्यता सिद्ध करण्यासाठीची सगळी धडपड. काही काही पंचेस कमाल झालेत.

मिर्झापुर - २ :- बराचसा प्रेडिक्टेबल आहे हा सिझन.
मुन्ना त्रिपाठी आणि अखंडानंद त्रिपाठी विशेष फेव्हरीट आहेत.
बाकी काही ठिकाणी अकारण ट्विस्टच्या हव्यासापोटी आडवळणे घेऊन परत त्याच रस्त्यावर आल्यासारखे वाटते.

पाहिली.
एकामागून एक येणारे भीषण विनोद आहेत.
कझाकिस्तानी पत्रकार "बोरात" अशा पात्राद्वारे साशा बॅरन कोहेन नावाच्या ब्रिटिश कॉमेडियनने वेगवेगळ्या अमेरिकन लोकांच्या मुलाखती घेतल्या, बोरातचा हा दुसरा सिनेमा.
हा लोकांना काय म्हणायला लावेल काही नेम नाही. एका रिपब्लिकन्सच्या मेळाव्यात हा कंट्री सिंगर म्हणून जातो, आणि "या जर्नलिस्ट लोकांचे करायचे काय ?" असा प्रश्न विचारतो.
पर्याय-
१) inject them with the Wuhan flue !
२) Chop them up like the Saudies do !

रिपब्लिकन गड्यांनी गात गात २रा पर्याय निवडला.

एलिझबेथ हार्मन या काल्पनिक स्त्री बुद्धीबळ खेळाडूची जगज्जेतेपदापर्यंतची वाटचाल. नेटफ्लिक्सवर मिनी सेरीज.
क्वीन्स गॅंबिट या १९८३ साली लिहिलेल्या कादंबरीवर आधारीत.
१९६० दशकातील अमेरिका, रशिया आणि बुद्धीबळ. काल्पनिक नसेल असे वाटावे इतपत चांगले लेखन आणि चित्रण.

ट्रान्स हा मल्याळम चित्रपट पाहिला. एक दोन ठिकाणी वाचले होते याबद्दल. फहाद फासिल हा मल्याळम अभिनेता फार वेगवेगळ्या प्रकारच्या फिल्म्स करतो. सी. यू. सून(२०२०), अथिरन(२०१९) या पाहिल्यावर त्याची फिल्म्स निवडीचे निकष लक्षात येतात.
ट्रान्स सिनेमा महत्वाचा वाटतो. असा सिनेमा ख्रिश्चन बहुल राज्यात प्रदर्शित व्हावा याचे कौतुक वाटते. सेन्सॉरशिप मध्ये काही अडचणी आल्या असतीलच. पण तिथल्या लोकांनी जाळपोळ, आंदोलने वगैरे केल्याचे ऐकिवात नाही की वाचनात आले नाही. साक्षरता जास्त असण्याचे हे परिणाम असावेत. हायली प्रेझेंटेबल आणि डेकोरेटेड धर्मप्रसारक असे तयार होतात आणि त्या अवतीभवतीचा ड्रामा, थ्रिलर आणि मानसिक कल्लोळ फार वेगळ्या तऱ्हेने दाखवलाय. याचवर्षी लॉकडाउनच्या आधी रिलिज झाला आहे हा सिनेमा.
तसेच जलिकट्टू(२०१९) हा देखील सिनेमोटोग्राफीसाठी जरूर बघावा.

Soorarai Pottru हा तमिळ चित्रपट अमेझॉन प्राईमवर रिलिज झालाय. सुरिया चा अभिनय भारीच. बाकीची कास्टिंग पण जमलीय. जरूर बघावा.

मी नुकताच गत काळातील विचारवंत हमीद दलवाई यांच्या वादळी जीवनाचा वेध घेणारा एक माहितीपट बघितला. त्याबद्दल थोडेसे येथे खरडले आहे. जमले तर माहितीपट जरूर पहा.

नुकतेच मंटोस्तान आणि मंटो हे चित्रपट एकापाठोपाठ पाहिले. पहिला मंटोच्या चार कथांवर आधारित आहे. दुसरा त्या कथांचा संदर्भ घेऊन केलेला पण मंटोच्या जीवनावर आधारित आहे. दोन्ही चित्रपट आवडले. पण मंटो जास्त आवडला. नवाजुद्दिन सिद्दिकीने मंटो चांगला साकारला आहे. बहुतेक दोन्ही नेटफ्लिक्सवर उपलब्ध आहेत.

अनुराग बासूचा चित्रपट पाहिला.
भट्टी जमली नाही. फार प्रयत्न केला असूनही एकंदरीत ठीक ठाक.
बेश्ट म्हणजे राजकुमार रावचं पात्र. त्याने न बोलता एव्हढं काही केलं आहे.
त्रिपाठीजीसुद्धा आहेतच.
ज्युनिअर बच्चन 'युवा'मधून एकदम इथे थडकल्यासारखा वाटतो. असो.

Liar's Dice हा हिंदी चित्रपट पाहिला. बांधकाम क्षेत्रतल्या काम करणाऱ्यांच्या बेभरवशाच्या जीवनावर भाष्य करणारा, कठीण परिस्थितीतही माणुसकी न सोडलेल्या व्यक्तिंचे चित्रण, उत्कृष्ट सिनेमॅटोग्राफी साठी ॲवॉर्ड मिळालेला आणि ऑस्करसाठी भारताची ऑफिशियल एन्ट्री असलेला हा चित्रपट २०१३ सालचा आहे. एकदा बघण्यासारखा नक्कीच आहे. नवाजुद्दीन व गीता थापा यांची कामे आवडली.

सुचवण्यांवर.

नेटफ्लिक्स वर लव डेथ अँड रोबोट्स नावाची ऍनिमेशन मालिका आहे, (एक एपिसोड एक कथा.) त्यातली झिमा ब्ल्यू नावाची गोष्ट सर्वांनी पाहावी अशी सुंदर आहे.

हा गाजलेला चित्रपट कायम तुकड्या-तुकड्यात टीव्हीवर पाहिला होता. तो सलग पाहिला. एक इजिप्शियन पोलिस बँड इजराएल मध्ये पोचतो. पण नामसाधर्म्यामुळे भल्याच गांवी जाऊन पोचतो. अशावेळी त्यांना मदत करणाऱ्या इजराएली तरुणीची, अत्यंत भिडस्त आणि सुस्वभावी असलेल्या बँड प्रमुखाची ही सिंपल स्टोरी आहे. कामे ताकदीने केली आहेत.