बाह्य रुप-बाह्य सौंदर्याला दिले जाणारे अवास्तव महत्त्व

माणूस हा एक "पृष्ठवंशीय सस्तन प्राणी" आहे..... दॅट्स ऑल.

एखाद्या व्यक्तीचे आंतरिक सौंदर्य जाणून प्रशंसा करणे हा एक भाग झाला. पण केवळ त्या निकषावर त्याचा जोडीदार म्ह्णून स्वीकार करणे हा वेगळा भाग. आपल्याला अनुरुप जोडीदार शोधताना एखाद्या व्यक्तिला कुठलेही व्यंग नसणारी व्यक्ती ही कधी कधी नापसंत ठरते- तसच हे ही घडत असावे.

बाह्य रुप-बाह्य सौंदर्याला दिले जाणारे (अवास्तव ???) महत्त्व हे सुपरफिशियल च का आहे ? हे प्रचंड मानसिक प्रगल्भता असलेले का व कसे नाही ?

कशाचे आकर्षण वाटावे याला जसे नियमांत बांधता येणार नाही तसेच कशाचे वाटू नये यालाही
आपले आकर्षण व/वा किळस कशाप्रकारे (कोणत्या शब्दांत, कृतीने) व्यक्त केली जाते त्यातून त्या त्या व्यक्तीची मॅच्युरीटी, जडणघडण दिसते.

बाकी अल्पसंख्यांची दु:खे/खंत आपण प्रत्येक जणच अनुभवत असतो. कोणत्या ना कोणत्या कसोटीवर आपणही अल्पसंख्यच असतो. आपण बहुसंख्यांसारखे/बहुसंख्यांतले असताना आपल्या त्या भावनेला आठवले तरी पुष्कळ असते. बहुसंख्यांमध्ये सारख्या असणार्‍या गोष्टी 'नॉर्मल' म्हणणे टाळले की सामान्यांपेक्षा वेगळ्या गोष्टीला 'अ‍ॅब्नॉर्मल' म्हणावे लागत नाही.

पुरषांनाही नीटस अ‍ॅपीयरन्स करता किंवा पाठदुखी टाळाण्याकरता ब्रेसियर घालण्याची गरज भासू शकते

हे वाचून साइन्फेल्ड नावाच्या एका सिरियलच्या एका भागाची आठवण झाली. या प्रकाराला 'ब्रो' असं संबोधलं आहे त्यात.

सर्व सामान्य पुरुष आकर्षक पेकिंग पाहून वस्तु (?) विकत घेतो. आता आकर्षक पेकिंग मधली वस्तु'कबाड' निघाली कि आयुष्यभर आपल्या चुकीचे खापर त्या वस्तु वर फोडीत आयुष्य जगतो. दुसरी कडे स्त्री (?) 'कबाड' माल असेल तरी ही त्याचा कसा वापर करता येईल हाच विचार करत/ किंबुह्ना आपलेच नशीब फुटके म्हणत आयुष्य कंठीत राहते. (इति भारतीय जीवन शैली)

Why do we put so much emphasis on appearance? का नाही आपण एका व्यक्तीला तिच्या आंतरीक सौंदर्यामध्ये निरखू शकत, appreciate करु शकत? >>>>

ह्यात काय चुक आहे? ज्या ठीकाणी शाररीक संबंध आहेत तिथे शाररीक दिसण्याला महत्व असणारच. तुम्ही वर्णन केलेली समस्या असलेला पुरुष मला नाही चालणार, त्यात चुक काय आहे?

आधी पासुन रिलेशन मधे असेल आणि मग नंतर अशी काही व्याधी झाली तर वेगळी गोष्ट आहे.

ज्या कामासाठी कमीतकमी १३० IQ असावा अशी अपेक्षा असेल, तर तिथे ७० IQ ची व्यक्ती कशी चालेल? तसेच शरीराबद्दल पण आहे.

बाह्य रूपाला चित्रपट नाट्य सृष्टित फारच महत्त्व आहे.

याबद्दल मजेशीर लेख वाचला.
The Looks You’re Born With and the Looks You’re Given

जोडीदारांकरिता बाजारात ग्राहक मोठ्या संख्येत आहेत. मागणीच्या मानाने बाह्य रूप-सौंदर्य असलेले लोक बाजारात कमी आहेत. शिवाय आखूडशिंगी (बाह्यसौंदर्य असले) म्हणजे बहुदुधी (आतून गुणी) असेलच असे नाही.

त्यामुळे ग्राहकाने मूल्य ठरवताना पुनर्विचार करावा. हा सौहार्द्याचा सल्ला पुष्कळदा योग्य असतो. परंतु हलक्याफुलक्या प्रेमपटात नायक आणि नायिका सुस्वरूप असल्यास तिकिटविक्री अधिक होते.
---
पौगंडावस्थेतील पुंस्तनवाढीला "वेळ जाऊ देणे" किंवा "शस्त्रक्रिया" हे दोन उपाय आहेत. बरोबर आहे.

माननीय ब्लॉगर यॉनिंग डॉग उर्फ जृंभणश्वान यांच्या एका थोर पोस्टमधील थोडा भाग इथे देण्याचा मोह आवरत नाही (संपूर्ण मूळ पोस्ट इथे वाचता येईल).

***

राजपुत्र आता आजूबाजूला कुठे आश्रम दिसतो का ते पाहू लागला, पण कुठेही आश्रमाचे चिह्न नव्हते, की कुणा मनुष्याची चाहूल नव्हती. त्याच्या कानांनी वेगळाच आवाज टिपला. गोड आवाज होता तो, पण पक्ष्यांचा निश्चितच नव्हता. सरोवराच्या शांत निळ्या पाण्यात अरंख्य जलतरंग उमटले... व एक आकृती प्रकटली. धृमणाने त्या ललनेकडे पाहिले. आधीच त्याला ह्या प्रदेशाचे सौंदर्य सहन होत नव्हते, त्यात ही आता. साक्षात सौंदर्यच त्याच्यासमोर उभे होते. केशरी, पिवळ्या फुलांचा माळा घालून श्वेत वस्त्र ल्यालेले सौंदर्य!

आपसूकच तो म्हणाला,

"ओह...फक!" (धृमणाला भावना अनावर झाल्या, की तो विचित्र अगम्य भाषेत काहीतरी बरळू लागे.)

सावरून तो म्हणाला, "सादर वंदन... आपण कुठल्या देवी? क्षमा करा, मी ओळखले नाही."

मंजुळ आवाजात खळखळून हसत ती युवती म्हणाली,

"राजकुमार, मी कोणी देवी नाही. धर्वणआश्रमात प्रवेश करण्याआधी मी प्रत्येकाची परीक्षा घेते. यात उत्तीर्ण होणाऱ्यांनाच आश्रमात प्रवेश मिळतो."
कसली परीक्षा आता, हे धृमणाच्या मुद्रेवरचे भाव वाचून ती म्हणाली, "राजकुमार, मी तुम्हांला तीन प्रश्न विचारीन. त्यातल्या दोन प्रश्नांची प्रामाणिक उत्तरे दिलीत, तरच तुम्हांला धर्वण ऋषींचे दर्शन लाभेल. लक्षात घ्या कुमार, बरोबर किंवा चूक उत्तराची अपेक्षा नाही. तुमच्या अंतर्मनातील प्रामाणिक उत्तर द्याल, तरच तुम्हांला प्रवेश मिळेल."

धृमणाने विचार केला, हे बरं आहे राव. कटकट नाही. नाहीतर काही जणांना जाम अवघड कसोट्या द्याव्या लागतात. आपण आपले मनात येईल ते सांगायचे. वा. धर्वण चांगला आहे बुवा माणूस. विचार थांबवून तो म्हणाला,

"विचारा प्रश्न."

हलकेच हसत ती युवती म्हणाली, "विचारते, पण अजून एक. कृपया मला समजेल अशा शुद्ध भाषेत उत्तर द्या. मगाशी काहीतरी अगम्यच..." धृमणाने हसत मान डोलावली व मनातल्या मनात इष्टदेवतेचे स्मरण केले.

"पहिला प्रश्न, जीवनात सर्वांत वाईट व्यसन कोणते?"

धृमण आत्मविश्वासाने बोलू लागला, "मद्य, वारांगना, द्यूत अथवा तत्सम व्यसने धरतीच्या कानाकोपऱ्यात पसरली आहेत व ती स्वाभाविकपणे वाईटच आहेत. परंतु माझ्या मते जीवनात सर्वात वाईट व्यसन अध्यात्माचे, आपले काम सोडून अविरत भक्तिमाहात्म्य आळवण्याचे.

जेव्हा मनुष्य विवेक विसरून कुठल्याही गोष्टीचा अतिरेक करतो, तेव्हा ते व्यसन म्हणून गणले जाते. प्रत्येक व्यसनाने मनुष्य कर्तव्यच्युत होतोच. मद्य वा द्यूत या प्रकारच्या व्यसनांनी पोखरलेल्या मनुष्याला जाणीव असते, की तो वाममार्गाला लागला आहे; परंतु अध्यात्माचे व्यसन भल्याभल्यांना कर्तव्याचा विसर पाडते. ह्या व्यसनाने आजवर भूतलावर अनेक राज्ये, साम्राज्ये लय पावली आहेत.

कर्म करून ईश्वरसाधना करणाऱ्या सजीवासारखा पुण्यवान जीव नाही आणि ऐहिक कर्तव्ये टाळून, भक्तीचा अतिरेक करूनही स्वत:स पुण्यवान समजणाऱ्यासारखा दुर्दैवी जीव नाही.

ते सर्वात वाईट याकरिता, कारण ज्याला हे व्यसन जडले आहे तो मनुष्य स्वत:स व्यसनी तर समजत नाहीच; पण समाजही अध्यात्माच्या व्यसनाला व्यसन समजत नाही. इतर प्रकारच्या व्यसनी लोकांना समज देण्यात येते, त्यांची हेटाळणी होते परंतु अध्यात्मापायी आपले कर्तव्य टाकून पळालेल्या लोकांचे समाज गुणगान गातो.
साक्षात भगवंतांनी कर्माचे महत्व विषद करून अर्जुनास युद्धास भाग पाडले. भगवंतांचा कर्माचा उपदेश अंगी बाणविताना यश, अपयश प्राप्त करणाऱ्यांच्या कर्माची व वर्तणुकीची विश्लेषणे होतात. तर केवळ त्या उपदेशाचे निर्हेतुक पाठ करून उपदेश करणाऱ्यांवर अविमृष्य श्रद्धा ठेवली जाते!

जर बाह्य साधनांनी क्षणभर मन निर्विकार करून आनंद शोधणाऱ्यांचा तिरस्कार केला जातो, तर अनंत काळाच्या सुखाच्या अनुभूतीच्या मागे लागणारे, मोक्षासाठी सर्व विधित कर्तव्ये विसरून झटणारेसुद्धा तीव्र तिरस्कारास पात्र नाहीत का?

देवी, अध्यात्माचे व्यसन वैयक्तिक पातळीवर क्षती तर पोहोचवतेच, शिवाय ते पूर्ण समाजपतनासही कारणीभूत ठरते,"

धृमणाने क्षणभर श्वास घेतला व म्हणाला, "देवी, क्षमा असावी, उत्तर योग्य असेल वा अयोग्य. प्रामाणिक उत्तर द्यायचे आहे, म्हणून मी हे उत्तर दिले. राजर्षी, धर्वण व या धरेच्या भल्यासाठी झटणाऱ्या असंख्य कर्मयोगी ऋषिगणांच्या प्रति मला अतीव आदर आहे."

धृमणाने असे म्हटल्यावर युवतीची गंभीर मुद्रा बदलली व ती म्हणाली, "कुमार, पुढच्या वेळी थोडक्यात उत्तर दिले तरी चालेल."

"दुसरा प्रश्न, सौंदर्य श्रेष्ठ का बुद्धिमत्ता?"

धृमण पूर्वीच्याच आत्मविश्वासाने बोलू लागला, "दोन्ही समसमान हे साहजिक उत्तर आहे. किंबहुना बुद्धिमत्तेला नेहमीच श्रेष्ठ समजले जाते. पण देवी, माझ्या मते, सौंदर्य हेच बुद्धिमत्तेपेक्षा श्रेष्ठ आहे. एखाद्या व्यक्तीला परिश्रमाने ज्ञान ग्रहण करता येते, पण सौंदर्य आणि बुद्धिमत्ता ईश्वरदत्तच असते. दोन्हीही धारण करणाऱ्यांना ते मिळविण्यासाठी काही प्रयत्न करावे लागत नाहीत. बुद्धिमत्ता मरेपर्यंत सोबत असते, तर सौंदर्य हे केवळ तारुण्यात. या कारणाने सौंदर्याला नेहमीच हिणवले जाते व बुद्धिमान लोकांना आदर दिला जातो. ह्याच अन्यायामुळे माझा कल सौंदर्याकडे आहे. त्यामुळे आयुष्यभर आपल्या पुंजीतले केवळ अंश पुरवणाऱ्या बुद्धिमत्तेपेक्षा तारुण्यात आपले सर्वस्व उधळून देणारे सौंदर्यच श्रेष्ठ."

युवती किंचित संभ्रमित झाली होती. धृमणाचे विचार मनापासून न पटल्याचे तिच्या चर्येवर स्पष्ट दिसत होते. पण निमिषार्धातच पूर्ववत स्मित देवून ती म्हणाली,
"राजपुत्र धृमण, आपली उत्तरे प्रामाणिक आहेत व तुम्हांला धर्वणाश्रमात आदराने प्रवेश मिळेल. तिसरा प्रश्न विचारण्याची आवश्यकता नाही, परंतु आपली इच्छा असल्यास मी तो विचारीन."

धृमण त्वरेने म्हणाला, "नको नको देवी, शक्यतो काम टाळणे व तरीही मिळालेच तर मनापासून करणे असा माझा स्वभाव आहे. तेव्हा आपण लवकरात लवकर गुरुजींकडे जाऊन गंध घेऊ. मंडळी खोळंबली आहेत घरी."

त्याच्या या बालिश उत्तरावर खळखळून हसत युवती म्हणाली, "राजकुमार, प्रामाणिकपणे उत्तरे द्यायची कसोटी संपली आता. मला आता धवलिका म्हणा आणि चला लवकर आश्रमाकडे. बाबा वाट पाहत असतील."

ती पाण्यातून पूर्णपणे बाहेर आली. आपला हात पुढे करून म्हणाली, "डोळे मिटून माझा हात धरा."

धृमणाच्या मनात आले, हात तर पकडीन गं बाई, पण जातेस कुठे? पुढे पाणी, मागे काळी भिंत आणि भुयार. त्याला असे विचारात थांबलेले पाहून धवलिका म्हणाली,
"काळजी करू नका, मी सुखरूप आश्रमात घेऊन जाईन तुम्हांला."

धृमणाने तिचा हात धरला व डोळे मिटले. डोळे उघडले, तेव्हा तो एका स्वच्छ कुटीत होता. पुढे सरोवर तसेच होते, तर मागे काळ्या भिंतीच्या इथे लांबलचक काळीभोर जमीन होती.