"छापील"कडून इलेक्ट्रॉनिककडे सगळाच मुख्य लेखनप्रवाह वळावा

गविंशी अंशतः सहमत. मुख्य लेखनप्रवाह फक्त ऑनलाईन लिखाणाकडे वळावा, असं नाही. पण मुख्यप्रवाहात या लेखनाला जागा मिळावी; त्या जबाबदारीनं रेषेवर लिहिणार्‍या नि वाचणार्‍यांनी अधिक जाणतं, सजग लिहावाचावं; हा निराळा गट न उरता प्रवाहाचा एक महत्त्वाचा भाग बनावा - असं नक्की वाटतं.

वाचतोय.

हल्ली च्या दिवसात, सर्वच कला(?) क्षेत्रात किंवा निर्मीतीच्या क्षेत्रात तुमच्या कलाकृतीतुन पैसे मिळवण्याची गरज नसते. तुमची कलाकृती तुम्हाला नाव मिळवुन देते आणि तेव्हडे खूप आहे. मिळालेल्या नावा ला एनकॅश करणे सहज शक्य असते, ते तो कलाकार, खेळाडु, लेखक करु शकतात.

सध्या कलाकाराला आपल्या कला कृती चा दर्जा कडे लक्ष देणे जास्त सोप्पे आहे कारण तो जर सांभाळला तर पैसे मिळवण्याचे बरेच मार्ग उपलब्ध झाले आहेत.

कवि संगीतकाराला जितके पैसे कविता लिहुन किंवा चाली लाऊन मिळतात त्या पेक्षा कीतीतरी पटीनी जास्त ब्रँड अँबेसिटर होऊन किंवा कुठल्यातरी टुर वर जाउन आणि अ‍ॅवॉर्ड फंक्शन ला जाउन मिळतात. चॅनल वर मुलाखतींचे पण भरपुर पैसे मिळतात. त्यामुळे पुस्तके किंवा गाणी वगैरेंची कोणी चोरी वगैरे केली किंवा पायरेटेड वापरली तरी काही फरक पडत नाही.

खेळाडुंना पण खेळ दाखवला की जहीरातींमधुन कमाई अनेक पटींनी जास्त होते.

> मुख्य लेखनप्रवाह फक्त ऑनलाईन लिखाणाकडे वळावा, असं नाही. पण मुख्यप्रवाहात या लेखनाला जागा मिळावी;

सहमत आहे, पण त्यासाठी आटापिटा करण्याची गरज दिसत नाही. इंटरनेटचा रेटा असा आहे की हे आपसूक होईल. दहा वर्षांनी ‘मराठी साहित्याचा अनिल अनिलेक्ट्रॉनिक लिखाणाकडे कसा वळवता येईल’ ह्या विषयावर धागा निघेल असं भाकित करतो. याबाबतीत घासकडवींचं मत वेगळं असल्यास ते सोयीचं होईल, कारण मग त्यांच्याशी पैज लावता येईल.

गविंची मते ललित, वा संपूर्ण काल्पनिक लेखनास लागू व्हावीत.

जिथेही थोडाफार्/फार थोडा वास्तवाचा संबंध येतो, तिथे किमान पिअर रिव्ह्यू लागू व्हायलाच हवा. ऑनलाईन, कुणीही सोम्यागोम्या उठून कोणत्याही पेनस्टेकिंगली प्रूव्ह केलेल्या थियरीला खोडून काढणारी बेजबाबदार विधाने करीत फिरतो. त्याची मते खोडून काढताना शास्त्रज्ञ जरतरच्या भाषेत उत्तर देत राहतो, अन .०००००१% शक्यतेस मान्य करताच हा सोम्यागोम्या जितं मया करीत उर बडवितो. (कोर्टात बलात्काराच्या केसवर साक्ष देताना, बाईट मार्क्स त्या बलात्कारितेच्या गालावर दिसले, हे मी नमूद केलेले असताना निर्लज्ज बचावपक्षाचा वकील, 'का हो? ही मुलगी तिच्या आजोबांच्या कवळीवर पडली तर अशा खुणा गालावर दिसतील का?' हा प्रश्न विचारतो, व उत्तरात मला 'हो, दिसू शकतात' असेच म्हणावे लागते, हे आठवले. हा प्रश्न मला विचारला गेला होता, व त्या दिवट्या वकीलाचा गळा घोटायची जहाल इच्छा अजूनही उरी दाटून आहे.)

पियर रिव्ह्यूड जर्नल्स व मायपॉवरमधे चालविल्या गेलेल्या तथाकथित वैद्यकीय सल्ला साईट्स वाचल्या तर हे समजायला जड जाऊ नये.

विनाकारण फिअर माँगरींग, शब्दबंबाळ व स्युडोसायंटिफिक माहितीचा महापूर या ऑनलाईन समुद्रात आहे.

याच समुद्रातून मोती कसे वेचावेत हे कधीकाळी लोकांना समजेलच, पण तोपर्यंत, छापीलकडून इलेक्ट्रॉनिक प्रवास योग्य नाही, असेच म्हणावेसे वाटते.

दुसरे म्हणजे माझा वैयक्तिक अनुभव.

हे असे प्रच्छन्न, व अनकंट्रोल्ड व्यक्त होणार्‍या ऑनलाईन लोकांबद्दल कडवटपणा मनात भरायला लागतो.

हेच, प्रकाशकाने फिल्टर लावले की कमी होतं.

तिसरे,

पुस्तक वाचून पूर्ण होईपर्यंत, त्याला उत्तर देणे, व ते उत्तर पुस्तक अर्धवट वाचणार्‍या इतरांनी वाचून लेखकाबद्दल विपरीत मत बनविणे इ.बाबी कागद हातात असेल, तर कमी होतात..

असो.

थोडे विस्कळित लिहिले आहे. जमेल तसे क्रिस्टलाईज करीनच.

गवि,
तुझे मुद्दे बरोबर आहेत - पण एकांगी आहेत. तू खाली दिलेल्या पहील्या गटात आहेस, मी शेवटच्या!! तुझ्या गटाला उपयोगी पडणारं तुझं प्रपोझल माझ्या मुळावर येईल. तस्मात, " मुख्य लेखनप्रवाह फक्त ऑनलाईन लिखाणाकडे वळावा " याला माझा कडाडून विरोध. (खाण्यापिण्यातलं उदाहरण दिल्यामुळे जरा कळायला सोपं पडेल !)

- माझाही हाच मुद्दा आहे. मी काय सुरेख फिशकरी करतो माहित्येय? पण साले मार्केटचे नियम जाचक आहेत. काय तर म्हणे ज्याच्याकडे हाटेल घालायला पुरेसं भांडवल असेल त्याच्याकडे जाउन मला फिशकरी त्याच्या हाटेलात विकता येईल का बघता येईल! मला माहित्ये माझ्या फिशकरीला भरपूर गिर्‍हाईक मिळेल. अरे ज्याना ज्याना खिलवल्येय ना, सगळे बोटं चाटत साफ करायचे ताटली. या या हाटेलवाल्याना माहित्ये तरी का गिर्‍हाईक काय म्हणतं ते? आणि म्हणे मेन्यू आम्ही ठरवणार. अरे हट!

- माझाही हाच मुद्दा आहे. अहो हाटेल टाकायचं म्हणजे काय चेष्टा आहे? लोकाना चालणारी हाटेलं दिसतात. ओस पडलेली नाही दिसत. मेन्यू ठरवताना ब्रम्हांड आठवतं. बरं, बिर्याणी नाही आवडली मार्केटमधे तर त्यातून चटकन बाहेर पडायची सोय नसते हो. रॉ मटेरिअल मधे, तयारीमधे केलेली ईन्व्हेस्टमेंट गेली ना गाळात. नी आता त्यात या खानावळी निघाल्यात. एखादा पदार्थ सर्व्ह करतात, चार जणात त्याची वाहवा होते की बस. नाही दोन-चार असतील चांगले. पण बाकी कीती भरताड असते बघतल्येत का? आणि आता म्हणे हाटेलं बंदच करणारेत - म्हणे तुमची गरजच नाही मार्केटात, जे काही लोकाना खायचंय ते खानावळीत जाउन खातील. अरे हट!

- माझाही हाच मुद्दा आहे. पूर्वी हाटेलं काढायला निदान काही पात्रता लागत असे. सगळीच हाटेलं चांगली नव्हती नी सगळेच पदार्थ चांगले नव्हते. पण आता काय, भरमसाठ खानावळी निघाल्यात! कोणीही उठतो नी पातेल्यात खुडबुड करून विकायला काढतो! कुठे जाउ एखादा छानसा पदार्थ खायला याची पंचाईत होते हो. बरं आज जिथली बिर्याणी आवडली तिथे निदान दुसरी एखादी डीश ट्राय करून बघावी असंही वाटत नाही - एक पदार्थ चांगला निघाला तर तुमचं नशीब. आणि म्हणे आता हाटेलं बंदच करणारेत - खायचं तर म्हणे या असल्या खानावळीत खा. अरे हट!