अलीकडे काय पाहिलंत? - ३६

नेटफ्लिक्सवर 'द क्राऊन'चा चौथा सीझन बघितला.

ह्यात दोन धागे आहेत. पहिला धागा मॅगी थॅचर पंतप्रधान होणं, तिच्या सुरुवातीच्या काळात म्हाताऱ्या पुरुषांचा पुर्षटपणा, आर्थिक आघाडीवर ब्रिटनची दाणादाण उडलेली असणं, आयर्लंडचा स्वातंत्र्यसंघर्ष असे भाग येतात. मॅगी थॅचर ११ वर्षांहून अधिक काळ पंतप्रधान होती. तो संपूर्ण काळ आहे. त्याच काळात विंडसरांच्या चार्ल्सनं डायानाशी लग्न केलं; त्यांना दोन मुलं झाली; आणि लग्न मोडकळीला आलं. मालिकेत इतरही काही धागे आहेत.

आधुनिक काळात, लोकशाहीच्या जमान्यात ब्रिटनवर आणि कॉमनवेल्थ^१वर राज्य करायचं असेल तर मत असूनही ते व्यक्त न करण्याची, किंवा अगदी मोजक्या आप्तेष्टांपलीकडे ते व्यक्त न करण्याची पराकाष्ठा करणं, हा राजकारणाचा महत्त्वाचा भाग ठरतो. उठलं की मत व्यक्त केलं अशा हल्लीच्या समाजमाध्यमांच्या काळात तर त्याची आणखी गंमत वाटते. 'द क्राऊन'मध्ये दाखवलेली एलिझाबेथ बिनडोक नाही^२. त्यामुळे थॅचरशी जेव्हा दक्षिण आफ्रिकन अपार्थेइडबद्दल एलिझाबेथचे मतभेद होतात, तेव्हा ते कसे व्यक्त करायचे; ब्रिटन का कॉमनवेल्थ, ब्रिटन का मानवता, ब्रिटन का समानता असा संघर्ष उभा राहतो तेव्हा नक्की काय करायचं हा संघर्ष रोचक आहे.

तो संघर्ष उलगडताना 'लाख मेले तरी चालतील, लाखांची पोशिंदी^३ जगली पाहिजे' ह्यातलं क्रौर्य समोर येतं. तोच धागा संपूर्ण कुटुंब आणि कौटुंबिक संघर्षांमध्येही महत्त्वाचा आहे. चार्ल्स आणि डायानाचं लग्न का होतं; राणीच्या धाकट्या बहिणीचं काय होतं; त्यांच्या काही मामेबहिणींची दुरवस्था का होते; हे असे प्रश्न त्यात येतात. एरवी संपूर्ण कॉमनवेल्थची राणी बनू बघणारी एलिझाबेथच्या घरातल्या लोकांची दुर्दशा होते, आणि ती त्याबद्दल काय-कसे निर्णय घेते, हा संघर्षही बघण्यासारखा आहे. मालिकेत तो विरोधाभास चांगलाच रंगवलेला आहे.

व्यक्तिशः मला कुठल्याही औपचारिकतेचा आत्यंतिक कंटाळा आहे. त्यामुळे ब्रिटिश राजघराणं, त्यांना असलेलं वलय, वगैरे प्रकारही मला काय-कसे वाटतात, हे निराळं लिहिण्याची आवश्यकता वाटत नाही. पण ते लोक माणसं नसून हे राजघराणं आहे; आणि त्यांच्याबद्दल लोकांना आकर्षण आहे, हे मान्य केल्यावर ही मालिका मला आवडते. ज्यांना राजघराण्याबद्दल आकर्षण वगैरे आहे, त्यांना ही मालिका इतिहास म्हणून बघण्याची आणि राजघराण्याचं गॉसिप बघायची सोय आहेच. माझ्यासारख्यांना, ह्या लोकांना मोठेपण तर हवंय पण ते आपण कोणी विशेष लोक आहोत म्हणून हवंय, असं बघण्याचीही सोय आहे. लब्धप्रतिष्ठित, privileged लोकांची पत नसताना मिळालेल्या प्रतिष्ठेमुळे दुर्दशाही होताना दिसते; माणूस म्हणून त्याबद्दल वाईट वाटतं; पण सरंजामी व्यवस्थेचे दुर्गुणही त्यात स्पष्टच दिसतात.

१. अचानक मराठी शब्द आठवेना.
२. हा इतिहास नाही, त्यामुळे ती खरोखर कशी आहे, हे ह्या संदर्भात महत्त्वाचं नाही.
३. तत्त्व‌तः ती पोशिंदी ‌असली तरी प्रत्यक्षात ती पोशिंदी नाही.

Hillbilly Elegy - नेटफ्लिक्स वर पाहिला. या चित्रपटावर टीकात्मक लेख आलेले आहेत. मी मूळ पुस्तक वाचलेले नाही. रॉन हॉवर्ड या दिग्दर्शकाचा असल्याने उत्सुकता होतीच (ए ब्युटिफुल माइन्ड, सिण्डरेला मॅन, द विंची कोड वगैरे).

पण मला पिक्चर आवडला. रात्री उशीरा सुरू करून सुद्धा पूर्ण एंगेजिंग होता. नक्कीच रेकमेण्ड करेन.

अनेकदा असे होते की एखाद्या ठिकाणच्या व्यक्तींचे कॅरिकेचर केले जाते. त्या समाजाबद्दल, त्या लोकांबद्दल वरवर ऐकलेल्यांना ते आवडते कारण त्यांच्या डोक्यातील ढोबळ कल्पनांसारखेच ते असते. पण जे त्या समाजाचा भाग होते/आहेत त्यांना ते उथळ चित्रण वाटते. या चित्रपटाबद्दल तसेच झालेले दिसते.

हा चित्रपट "ट्रम्प कंट्री" तील लोकांचे योग्य चित्रण करतो की नाही वगैरे वाद बाजूला ठेवू. पण एकूण बाहेरील जगाशी फटकून असलेले, आर्थिक तंगी, अशिक्षितपणा, वाईट सवयी, व्यसने व एकूणच शिक्षणाबद्दल अनास्था असलेल्या कुटुंबांमधून जी मुले पुढे येउ पाहतात त्यांना यशस्वी होण्याकरता जी आव्हाने अगदी पदोपदी पेलावी लागतात त्याचे यात खूप चांगले चित्रण आहे. हे चित्रण "हिल्बिलीज" चे असू शकते, एखाद्या आफ्रिकन अमेरिकन कम्युनिटीज मधले असू शकते, किंवा भारतातील गावाबाहेरील वस्तीतील असू शकते. आणि "चांगले चित्रण' आहे कारण त्याच कम्युनिटीमधल्या, त्याच कुटुंबातील लोकांनी ते व्हिशस सर्कल तोडायचा प्रयत्न केलेला इथे दिसतो. यातील मुख्य कॅरेक्टर जे डी व्हान्स "जेडी" हा माझ्या दृष्टीने यातला हीरो नाही. त्याची आजी, आई आणि बहीण हे आहेत. जरूर पाहा.

असेल तर सीजन कोणता?

माऊंटबॅटन च्या हत्तेबद्दल विशेष अभ्यासून सिरिज केली असे ऐकून होतो.

मी एकदा क्राऊनच्या पहिल्या सीझनचा पहिला भाग पाहण्याचा प्रयत्न केला होता. ब्रिटिशांना दृश्यकला हे माध्यम कधी झेपलंच नाही; ते फार तर शेक्सपीअरच्या नाट्यपरंपरेत कसलेल्या अभिनेत्यांना संवादबंबाळ पटकथेत कोंबून गोष्ट सांगतात, एवढंच त्यातून (पुन्हा एकदा) अधोरेखित झालं. त्यामुळे मालिका पुढे पाहण्याचा उत्साह उत्पन्न झाला नाही. राजघराण्यातल्या गेमा पाहायला आवडत असतील तर 'वूल्फ हॉल' ही मालिका सुचवेन. किमान दृश्य पातळीवर अधिक बरी असावी. मूळ कादंबऱ्या दोनदा बुकर पुरस्कार मिळालेल्या डांबरट हिलरी मँटेलच्या आहेत हे एक आणखी गाजर.

एमिली इन पॅरीस बघितली. अमेरिकी लोक, संस्कृती ह्यांची टिंगल करायची असेल तर जरूर पाहा. स्वतःला आत्यंतिक सिरियसली घेणं, सगळं गोडगुलाबी असतं असं समजणं, पॉप कल्चर तयार झालं तरी त्यातली गंमत न समजणं, एक टोकन काळा माणूस, एक टोकन ट्रान्स मनुष्य ... काय नाही ह्या मालिकेत!

The Impossible - नेटफ्लिक्स. फुल रेको. जरूर पाहा. जबरी आहे. २००४ साली ख्रिसमस च्या सुट्टीत थायलंडला गेलेल्या व सुनामी मधे सापडलेल्या कुटुंबाची कथा आहे. पिक्चर चांगलाच आहे, पण किमान "लुकास" चे काम केलेल्या मुलाच्या कामाकरता बघावा इतके चांगले काम आहे.

याबद्दल आणखी कुतूहल निर्माण झाल्याने सर्च केले. ती माहिती आत्ता इथे देत नाही. आधी पिक्चर बघा आणि मग शोधा.

Few Days back saw a 4 part documentary called Daughters of destiny on Netflix. It is about a boarding school for disadvantaged children in Karnatak. I liked it. Do watch it and give your opinion. Thanks.

बा भ बोरकर मुलाखत आणि कविता
युट्युब सह्याद्री

YouTube Search : pratibha ani pratima

एचबीओ मॅक्स वर "बाँम्बशेल" पाहिला. फॉक्स नेटवर्क मधे रॉजल एल्स विरोधात त्यातीलच वार्ताहर ग्रेचेन व मेगन केली यांनी आरोप केले त्याबद्दल व त्याच्या पार्श्वभूमीबद्दल आहे. चांगला आहे.

https://www.youtube.com/user/everyframeapainting हा चॅनेल सध्या फॉलो करतोय.
२८च विडिओ आहेत पण जबर वाटले.
काही काही तर पुन्हा पुन्हा पहिले (कुरोसावा आणि हालचाली)
सिनेमातल्या काही खुब्या/ दृश्य ह्यांचा उहापोह आवडला.

आश्चर्य वाटेल पण हा जुना चित्रपट अनेक वर्षांनंतर पुन्हा पहाताना असं जाणवलं की , जेंव्हा तो पाहिला होता तेंव्हा अनेक प्रसंग काटछाट करुन दाखवला असावा. पूर्ण २ तास ५३ मिनिटांचा नक्कीच नव्हता. आणि हे फक्त याच चित्रपटाच्या बाबतीत नव्हे तर जुन्या गाजलेल्या अनेक इंग्रजी चित्रपटांच्या बाबतीत लक्षांत आले आहे.
लहानपणापासून इंग्रजी संवाद समजणाऱ्या जाणत्यांचा काय अनुभव?

इथे अजुनि टेनेट पाहिलेल्यांनी स्तुतीचे बेसनलाडू, निषेधाच्या चकल्या टाकलेल्या दिसत नाहीत.

'द डरेल्स' नावाची मालिका ॲमेझॉन प्राईमवर बघत्ये. गेल्या शतकात, दोन महायुद्धांच्या मध्ये घडलेल्या गोष्टी.

श्रीमती डरेल आपल्या चार मुलांना घेऊन इंग्लंडमधून ग्रीसच्या कोर्फू बेटावर राहायला जाते. तिथे मालिका सुरू होते. ग्रीकांचा समज असतो की ब्रिटिश लोक धनाढ्य, हेकेखोर, हुकूम गाजवणारे वगैरे असतात. हे डरेल लोक तसले काहीही नसतात. ते सतत दारिद्र्याच्या उंबरठ्यावर असतात. कोर्फू स्वस्त आणि तिथे इंग्लंडपेक्षा जास्त सूर्यप्रकाश मिळेल म्हणून तिकडे जातात.

श्रीयुत डरेल मेल्याला काही वर्षं झालेली असतात. श्रीमती लुईझा डरेल हा धक्का अजूनही पुरेसा पचवू शकलेली नाही. तिच्या साथीला अधूनमधून जादुई पेय असतं. मोठा मुलगा, लॅरी डरेल कोर्फूमध्ये हे लोक जातात तेव्हा सज्ञान असतो; तो लेखक असतो. त्याच्या काही कादंबऱ्या कोर्फूत गेल्यानंतर इंग्लंडमध्ये (खरोखरही) प्रकाशित झाल्या. हा कुटुंबातला सगळ्यात उदारमतवादी इसम. दुसरा मुलगा लेझली; तोही जवळजवळ सज्ञान आहे, पण अत्यंत निरागस आहे. त्याचा हातात कायमच बंदुका असतात. लॅरीला लेखक म्हणून पुरेशी मान्यता नाही; कोर्फूतले लोक त्याला डोक्यावर घेऊन नाचत वगैरे नाहीत; म्हणून त्याला आपण सडत असल्याची खंत आहे. त्याचं असमाधान अधूनमधून लेझलीवर निघतं. तरीही लेझलीचा निरागस-नितळ स्वभाव दिसत राहतो.

तीन नंबरची मार्गो वयात(!) येत्ये; तिला बॉयफ्रेंड हवा आहे; आणि आता टॅन झालेला, एक्झॉटिक दिसणारा बॉयफ्रेंड हवा आहे. तिच्याबद्दल फार काही निराळं दिसत नाही - मूळ पुस्तक तिच्या भावानं लिहिलेलं असावं. (समवयस्क मुलींबद्दल काय लिहावं हे मुलग्यांना समजत नाही. आईबद्दल मात्र तो भरभरून लिहितो.) चौथा, धाकटा जेरी अत्यंत निराळा इसम आहे. तो प्रत्यक्षात पुढे प्रसिद्ध जीवशास्त्रज्ञ झाला; त्याच्या प्रयत्नांमधून प्राणीसंग्रहालयाचे यमनियम चांगल्यासाठी बदलले, वगैरे. तो लहानपणी तासन्‌तास प्राणी, पक्षी, कीटकांचं निरीक्षण करत बसतो.

आईला ब्रिटिश सरकारचं, विधवा म्हणून मिळणारं पेन्शन आहे. (वडील ब्रिटिश राजमधले कुणी मध्यम दर्जाचे अधिकारी असावेत; तसे थेट उल्लेख मालिकेत येत नाहीत.) त्यावरच बरीचशी गुजराण कशीबशी चालते. आई उद्यमशील आहे. चारही मुलं आपापल्या परीनं मजेशीर आहेत. ते कधी पैसे कमावतात, कधी नाहीत. त्यांची पैशांच्या दृष्टीनं फार भरभराट होत नाही. अर्थातच, ही ब्रिटिश मालिका आहे, अमेरिकी डिस्नीपणा नाही! लॅरी डरेल्सच्या कादंबऱ्या प्रसिद्ध झाल्या तरी त्याला फार कुणी हिंग लावून विचारत नाहीत. त्याला कधी मिळाले तर पैसे मिळतात. लेझली आणि मार्गोला कधी नोकऱ्या असतात, कधी नसतात. मालिकाभर जेरी लहान मुलगाच आहे; पण त्याच्या प्राणीसंग्रहालयात, प्राण्यांच्या निरीक्षणात अजिबात खंड पडत नाही.

त्यांच्या घरी काम करणारी लुग्रात्झिया, कुटुंबाचा टॅक्सीड्रायव्हर मित्र स्पिरो, आणि जेरीचा ज्येष्ठ मित्र थिओ ही ग्रीक मंडळी आपला ग्रीक तऱ्हेवाईकपणा त्यात वाढवतात. लुग्रात्झियाचं लेझलीवर प्रेम कारण त्यानं एकट्यानंच ग्रीक शिकण्यासाठी जरा प्रयत्न सुरुवातीला केलेले असतात. स्पिरो प्रथमदर्शनीच लुईझाच्या प्रेमात पडलेला असतो. थिओचं सगळं आयुष्य कामाला वाहिलेलं असतं आणि प्राणीप्रेमामुळे तो जेरीचा सगळ्यात जवळचा मित्र होतो.

एकंदर सुंदर, ब्रिटिश खेड्यांसारखी मालिका आहे. कोर्फू सुंदर आहे, पण फार पैसा नाही. माणसं आपापल्या पद्धतीनं तऱ्हेवाईक आहेत. तरीही माणसांमाणसांतले संबंध, एकमेकांना सांभाळून घेणं, आपसांत भांडणं आणि आपण ब्रिटिश बाकीच्या युरोपीय लोकांपेक्षा वेगळे असलो तरी युरोपीयच आहोत, हे दोन्ही अधूनमधून येत राहतं.

मजेशीर आहे मालिका. गेल्या शतकातला निरागसपणा बघावासा वाटतो. शिवाय चकाचक अमेरिकी जाणिवांचा कंटाळाही येतो. त्यावर हा उतारा उत्तम आहे.

काल हेलन नावाचा मल्याळम सिनेमा पाहिला.
प्लॉट कसा छान जमवून आणायचा याचं मस्त उदाहरण आहे हा सिनेमा.
आणि तो जमावत असताना पहिला हाफ बोरिंग आहे वगैरे काहीही वाटत नाही.

Crown che pahile 2 season aani tyachi cast badalalyamule flow tutla. Princess Margaret cha role Vanessa Kurby nech kela pahije. Atta hi Padmini Kolhapure kuthun aali dev jane.

AK prime var aahe. timepass aahe. Picky blinders Netflix var just chalu kelay..

'गुडबाय २०२०' नावाची मॉक्यूमेंटरी नेटफ्लिक्सवर आल्ये. 'ब्लॅक मिरर'वाल्या लोकांनी बनवली आहे. अत्यंत वाह्यात आणि स्क्रू ढिला असलेल्या लोकांनी लिहिलेली आहे. सॅम्युअल जॅक्ससन, ह्यू ग्रांट, लेझली जोन्स, लिझा कुड्रो, इत्यादी लोक त्यात आहेत. पात्रनिवडही अगदी रास्त आहे. जरूर बघा.

आता या मॉक्यूमेंटरीचं नाव बदलून 'डेथ टू २०२०' केल्याचं दिसलं. ते मला आवडलं नाही; फारच मेलोड्रामाटिक आहे.

संप्रदायाच्या मंडळीमध्ये या आमच्या गुरुभगिनी हे आमचे गुरुबंधु असा एक शब्द वापरला जातो.
आमचे प्रिय महागुरु श्री सचिन पिळ्ळ्ळ्ळगावकर यांच्च्या गुरुभगिनींचे काल दर्शन झाले त्या महा नसल्याने आम्ही गुरुभगिनी हा शब्द वापरला हे चाणाक्श वाचकांनी ओळखले च असेल. तसेच या गुरुभगिनी अगदी उघड उघड सचिनजी सारख्या मीमी करत नाहीत फार च साटल्यमय फारच तरलतेने हे मीमीपण अवतरत ते तस बघण हे डोळ्याचे काय ते फिटण्यासारख आणि कानाच जे काय असत ते तस ल भार्री आहे. तरी महा हे विशेषण त्यांना अजुन देउ शकत नाही म्हणुन सध्या गुरुभगिनी म्हण्युयात्
तर सादर आहे सौ. निशिगंधा वाड या आमच्या गुरुभगिनींच हे प्रवचन
हरीओम्
यातील मुलाखतकर्य्ता ताईंचा भक्तीभाव ही आवर्जुन बघण्या सारखा आहे. भक्तीच्या अतिरेकात एक दोनदा शब्दही आता फुटत नाही की काय इतपर्यंत मॅटर सिरेइयस झालेले होते एकवेळ तर अशी आली की त्या पडता की काय आता असे ही वाटुन गेले. शिवाय गुरुभगिनी प्रात:दवणीय आहेत हे ही चाणाक्शांच्या लक्शात येइल च येइल्
कृपया "अक्षराला" हसु नये
कळावे लोभ असावा
सिनिकांचा धिक्कार असो
https://www.youtube.com/watch?v=78ARcbUhSes

'द हेटर' नावाची पोलिश फिल्म नेटफ्लिक्सवर पाहिली. सोशल मीडिआचा वापर करून निवडणुका किंवा इतर बाबतींत जनमत बदलण्याचे प्रयोग कसा केला जातो हे 'ग्रेट हॅक'सारख्या डॉक्युमेंटरीत दिसतं. इथे त्याचा संबंध पोलंडमधल्या वाढत्या राष्ट्रवादाशी आणि असहिष्णुतेशी लावत एक थरारक गोष्ट सांगितली आहे. गर्भपातावर निर्बंध आणणारा कायदा वगैरे बातम्यांतून पोलंडमधल्या सध्याच्या वातावरणाचा अंदाज येऊ शकतो. त्या पार्श्वभूमीवर ही फिल्म रोचक वाटली. (याच दिग्दर्शकाच्या आधीच्या फिल्मला ऑस्कर नामांकन होतं. तीही मिळाल्यास पाहा.)

'पनामा पेपर्स' घोटाळ्यावर आधारित स्टीव्हन सॉडरबर्गची 'लॉन्ड्रोमॅट' पाहिली (नेटफ्लिक्स). मोसॅक-फोन्सेका आणि पनामा पेपर्स घोटाळा ह्यांची हलकटपणे आणि हसतखेळत करून दिलेली ओळख म्हणून पाहायला चांगली आहे, शिवाय मेरिल स्ट्रीप, आंतोनियो बांदेरास आणि गॅरी ओल्डमन ज्यांना आवडतात त्यांच्यासाठी तोही एक बोनस.

यु ट्युबवर मुजी या गुरुंच्या गायडेड मेडीटेशनचा व्हिडियो बघितला. म्हणजे ते ध्यान स्वत: करुन बघितले आणि महीनाभर झाले करतोय. फार सुंदर अनुभव आला. सर्वसाधारणपणे ध्यान म्हणजे तुमच्या खऱ्या " स्व" मध्ये स्थित होणे त्याचा अनुभव घेणे अशी व्याख्या केली जाते. यात अजुनही पैलु असतील ते माहीत नाही. पण जितके समजले त्याप्रमाणे ध्यानात तुम्ही तुमच्या मनाच्या विकारांपलीकडे कंपनांपलीकडी जात जे अकंप स्थिर आहे असे जे स्व तुमच्या आत आहे गाभा आहे त्याचा अनुभव घेणे याला महत्व दिले जाते. पण ते कसे करावे नेमके ? तो अनुभव घ्यावा कसा येइल कसा ?
तर त्याविषयी कमीच प्रॅक्टीकल आणि थेअरीच खुप असते.
मुजी चा हा व्हिडीयो हे ध्यान केल्यावर मात्र याची एक झलक जरुर मिळाली असे वाटते.
जमल्यास एकदा प्रयोग जरुर करुन पहावा
फक्त एक शांत जागा, चांगले हेडफोन्स लावुन शांत डोळे मिटुन बसुन मुजींच्या सुचनांना केवळ प्रामाणिक प्रतिसाद देत राहीले की बस इतकेच करायचे
मला एक सुंदर शांतता आनंद न वर्णन करता येइल असा आंतरीक अनुभव मिळाला हे आर्वजुन नमुद करतो.
https://www.youtube.com/watch?v=RYcvhZRg040

My message to my fellow Americans and friends around the world following this week's attack on the Capitol. pic.twitter.com/blOy35LWJ5

— Arnold (@Schwarzenegger) January 10, 2021

सध्या AGT - Champions 2020 पाहतो आणि कलाकारांची/स्पर्धकांची नावे गूगलशोधून धुंडाळा घेतो. सर्वच विनर होणार नसले तरी करमणूक जबरदस्त करत आहेत. (Salthevoice, jakie evancho, lost voice guy, Colin cloud वगैरे)

फायनली टेनेट बघितला.....
नंतर डाऊनलोड करून पाहिला....
त्यानंतर मध्येमध्ये पॉझ करत पाहिला...
मध्येच फॉरवर्ड करून पाहिला..
नंतर रिव्हर्स करून पाहिला.

सरतेशेवटी युट्युबवर तज्ञ लोकांनी पोस्ट मार्टेम केलेले उद्बोधक व्हिडीओ पण पाहिले.

.... आणि मग सगळे खटाटोप समजले.
भूतकाळात घडलेली गोष्ट बदलता येत नाही हेच ठामपणे सांगितले आहे.

कॉलेजमध्ये असताना टाईम इन्व्हर्जन, पँराडॉक्स, एन्ट्रॉपी आणि बऱ्याचशा संकल्पना समजल्या नव्हत्याच आता हा सिनेमा पाहून युट्युबवर सर्च केल्यावर तुंबळ फिजिक्सच्या संकल्पनांचे रेकमेंडेड व्हिडीओज येऊ लागले आहेत. नोलनकाका फार भारी आहेत. सिनेमा पाहणाऱ्या लोकांच्या डोक्याला बराच खुराक देऊन जातात.

पाहिला -
(टॉम अल्टरला स्वच्छ इंग्रजीतून आणि शुद्ध हिंदीतून बोलताना ऐकून बरं वाटलं.)
पूर्ण आवडला असं म्हणत नाही पण
पोषाख
चित्रपटात वापरलेली ॲनिमेशन्स
आणि अर्थात गोष्ट -
हे खूप भारी वाटलं.

'गेट शॉर्टी' नामक मालिका ॲमेझनवर बघायला घेतली आहे.

माईल्स नावाचा आयरीश गुंड हे मुख्य पात्र. गुंड म्हणण्यापेक्षाही उपगुंड आहे तो. मेक्सिकन कार्टेलची हस्तक अमारा नावाची गुंड,आणि तिच्या गुन्ह्यांचे पुरावे नष्ट करणारा हा माईल्स. या माईल्सला अचानक अस्तित्ववादी प्रश्न पडायला लागतात. म्हणजे, आपलं हे काय सुरू आहे, आपल्या आयुष्याला काय अर्थ आहे वगैरे. मग तो सिनेमा काढायला जातो. सिनेमाचा निर्माता म्हणजे कसंही करून पैसे सुटल्याशी कारण, इतपतच कुवत राखून आहे; पण माईल्सची स्वप्नं मोठी आहेत. अमाराकडे पैसा, ताकद, सत्ता आहेत, आणि तिचं लग्न तिच्या मनाविरोधात एका म्हाताऱ्या श्रीमंताशी लावून दिल्याचा सल आहे. माईल्सचा मित्र आहे लुईस, तो जरा लोकांना घाबरून असणारा उपगुंड आहे.

'एपिसोड्स' आणि 'ब्रेकिंड बॅड' एकत्र करून काय तरी मजेशीर बनवलं असावं. आतापर्यंत तीन भाग बघितले; फारच मजा येत्ये.

आनंद पटवर्धन यांच्या विवेक या माहितीपटाचे प्रदर्शम होतेय.
इथल्या बहुतेकांनी पाहिला असेलच. तरीही...

त्यांचा फेसबुकवरील संदेश:

After a great response at the last screening, I'm glad to announce we will, once again, virtually screen my latest film, Reason (English version, 218 mins). It will be followed by a Q&A session with Dhruv Rathee and myself where we will be answering your questions regarding the film and the general state of reason in our country.

Reason takes us to a macrocosm – India, the world’s largest democracy. Its eight chapters are a chilling account of how murder and mind control are being applied to systematically dismantle secular democracy in a country which once aspired not just to Liberty, Egalite and Fraternity, but to lead the post-war world out of its mindless spiral of violence and greed.

Day: Sunday, 28th March 2020
Time: Screening at 3PM, Q&A at 7PM
You can directly register on the BookMyShow link: bit.ly/ReasonFilm
I hope to see you there.

पाहिला. खूपच आवडला.

फ्रान्सिस मॅक्डॉरमंड - जियो. पूर्ण सिनेमाभर जेमतेम बोलूनही अख्खा सिनेमा तिने पेलला आहे. काही प्रसंगात एक-दोन सुंदर ओळी तिच्या वाटेला आल्या असतील, पण एरवी तिचा वावरच आहे.
आणि सिनेमा कुठलीच भावना बळजबरी आपल्यावर लादत नाही- सिनेमाचं पार्श्वसंगीतही. त्यामुळे प्रचंड आवडला.
फर्नच्या आयुष्यातल्या काही महिन्यांत कॅमेरा तिची सोबत करतो, तिच्या सोबत आपल्याला ते महिने जगता येतात - एवढंच.

आधी एका परिक्षणातून रिसेशनमुळे आलेल्या नैराश्यातून एका बाईने केलेली वाटचाल असं काहीसं एकसुरी चित्र उभं केलं होतं, त्यामुळे बघायचं टाळत होतो, पण हे खूपच मर्यादित वर्णन आहे.
अवांतर -
अमेरिका हा देश आणि त्यातल्या व्यक्ती तितक्या प्रवृत्ती प्रत्यक्ष अनुभवल्याखेरीज समजणं कठीण आहे. लोक काय काय करतात! पुन्हा त्यात काही स्वखुशीनेही. आणि ह्या सगळ्याला दु:खाची किनार तर आहेच, पण अमेरिकेचा "we shal overcome" हा दुर्दम्य आशावादही आहे. (स्टीवन फ्रायच्या एका मुलाखतीत त्याने अमेरिकन आणि ब्रिटिश चित्रपटांतला हा फरक फार छान सांगितला होता.) अफाट देश, समुद्रापासून हिमाच्छादित पर्वतशिखरापर्यंत सगळं काही आहे - आणि त्यात रहाणारे तेवढ्याच परीचे लोक.
individualism चं बाळकडू मिळाल्याने त्यांचे काही निर्णय हे आपल्या #माणूसम्हणजेचसमाज छाप शिकवणीला ठार वेडगळ वाटू शकतात.
उ.दा. टायगर किंग ह्या अचाट प्रकारात, स्वत:चे दोन्ही पाय गमावून बसलेला मनुष्य झूकीपर होतो हे बघून मला धक्का बसला होता. तसंच इथंही कित्येकांनी स्वखुशीने पत्करलेला भटकेपणा अनाकलनीय वाटू शकतो. पण त्यातही पुन्हा पदर आहेत.

.
पुन्हा एकदा- फ्रान्सिस मॅक्डॉरमंड - जियो.

दि फँमिली मँन चा सीझन टू जबराट आहे.
मनोज वाजपेयी भारीच.
मला आवडले ते समंथाचे काम. तमिळ बँकग्राउंड एवढ्या प्रॉमिनंटली एखाद्या हिंदी सिरिजमध्ये वापरलीय पहिल्यांदाच पाहतोय.
कॉमिक टायमिंग पण जबरदस्त जमलेय एकेकाला. थ्रीलर, सस्पेन्स, स्पाय एजंट वगैरे प्लॉट या आधी इंग्रजीत भारी वाटत होते. पण भारतात लोकल लेव्हलला अशा सिरिज तयार करणे म्हणजे भारी जमलंय दिग्दर्शकांना.

भाव खाऊन समंथा गेलीय. एक डायलॉग मला फार आवडला "देश के लिए मर सकता हूँ, पॉलिटिक्स के लिए नही।" हे ऐकून पाऊलो कोईल्हो चा एक कोट मेसेज वाचल्याच आठवलं..
"You can love your country without having to love your government"

विद्या बालनचा शेरनी पाहिला. गोष्ट चांगली असली तरी चित्रपट पकड घेत नाही. फॉरेस्ट खात्याला कामात अडथळा आणणारे गावगुंड, अवैध शिकार, वगैरेभोवती चित्रपट फिरतो. ज्युनिअर लेव्हलला प्रामाणिक अधिकारी आणि वरच्या लेव्हलला राजकारण्यांना मिळालेले अधिकारी हे वास्तव आहेच. पण ते परिणामकारक वाटत नाही. विद्याच्या इतर चित्रपटांच्या तुलनेने अभिनयही साधारणच वाटला.

'नेटफ्लिक्स'वर इस्रायली मालिका 'ब्लॅक स्पेस' बघितली.

एका शाळेत समारंभात चार मास्कधारी लोक गोळीबार करतात; त्यात चार विद्यार्थी मरतात, एक कायमची जायबंदी होते. तपासप्रमुख असणारा पोलिस त्याच शाळेचा माजी विद्यार्थी असतो. तो हुशार, पण हेकट असतो. आणि त्याला एकच डोळा असतो. दुसऱ्या डोळ्याला काय झालं, हे सांगण्यात त्याला रस नसतो. इस्रायली मालिका असल्यामुळे 'गेला असेल हाणामारीत डोळा' असं मी गृहित धरलं.

संपूर्ण आठ भाग ह्या गोळीबाराचा तपास अशीच कथा आहे. सुरुवातीला तीन पॅलेस्टिनी कामगार संशयित असतात. त्यांतला एक गुन्हा कबूल करतो, आणि आपण कशा गोळ्या झाडल्या हे सांगतो. ते वर्णन मूळ गोळीबाराच्या जखमांशी अजिबातच जुळत नाही. 'अरबांवर संशय घेणं सोपंच आहे', असं म्हणून पोलिस त्याच्या बॉसला दटावतो. तिचा याच्यावर विश्वास असला तरी याचा विक्षिप्तपणा पाहता याच्या भूतकाळाबद्दल शंका येतात. त्याला शाळेबद्दल, आणि शाळेतल्या शिस्त-संस्कृतीबद्दल अजिबात प्रेम नसतं.

शाळेतले विद्यार्थी सुरुवातीला भेदरलेले असतात. अरबांवर सुरुवातीला संशय असला तरी, आता शाळेतल्याच कुणी तरी हा गोळीबार केला आहे, हे सामूहिक हत्याकांड घडवलं आहे, असं पोलिस जाहीर करतो. हळूहळू विद्यार्थी त्यांच्या भीतीमधून बाहेर यायला लागतात, आणि मग त्यांच्यातल्या कुणावर संशय घ्यायचा, कुणावर विश्वास ठेवायचा याबद्दल प्रश्न पडायला लागतात. अर्थात मालिकेच्या शेवटी हे सगळं समजतं.

शाळेचा मुख्याध्यापक गोडगोड विचारसरणीचा असतो. बाहेरचं जग कितीही हिंस्र, वाईट, गुंतागुंतीचं असलं तरी मुलांना हे सांगून काय मिळणार, अशी त्याची विचारसरणी असते. त्यामुळे या सामूहिक हत्याकांडात मुलं मारली गेली असली तरीही त्याचं मूळ कारण काय असेल, याबद्दल त्याला प्रश्न पडत नाहीत. आपल्याच काही विद्यार्थ्यांनी हे काही घडवलं असलं तरी पोलिसांना पूर्ण माहिती देऊन काय मिळणार; चार मुलांच्या दुष्कृत्यामुळे सगळ्या मुलांना गोडगोड जगातून बाहेर आणून काय मिळणार असा त्याचा विचार असतो. प्रत्यक्षात ही मुलं भलतीच विचित्र आहेत. वस्तुस्थितीपासून मुलांना, कुणालाही लांब ठेवलं तर त्यातून काय निपजणार?

तपास करणारा पोलिस याच विचित्र परिस्थितीतून मोठा झाला आहे. त्याच्यावर विनाअट प्रेम करणाऱ्या माणसांमुळे तो त्यातून बाहेर पडण्याचा प्रयत्न करत आहे. शेवटी तो गुन्हेगार पकडतो, आणि त्यांतल्या एकाला वाचवायचा प्रयत्न करतो, तेव्हा तोच स्वतःच्या लहानपणापासून मुक्त होतो.

https://www.youtube.com/watch?v=W3Iidf0gpUU

https://www.youtube.com/watch?v=O936G9y_ywU

हा १९६६ चा जुना गाजलेला चित्रपट पुन्हा पाहिला. कारण लहानपणी डायलॉग्ज समजलेच नव्हते. त्यावेळेस, क्लिंट इस्टवुडच्या व्यक्तिमत्वाने भारुन गेलो होतो. पण आता पहाताना त्यातील खरा हिरो Eli Wallach होता, असे आता जाणवते. या चित्रपटाची सिग्नेचर ट्युन मात्र तेंव्हापासूनच लक्षांत राहिली आहे.

नोबेल शांतता पुरस्कार प्राप्त मारिया रेसा यांचे पुरस्कार स्वीकारताना दिलेले भाषण.

Despite the falling snow हा रेकमेन्डेड चित्रपट पाहिला. अतिशय सुंदर आणि तरल चित्रिकरण. मुख्य हिरॉईनचा निरागस चेहेरा आणि सर्वांचाच उत्तम अभिनय आवडला. कथेला १९६० च्या दशकातल्या अमेरिका व रशिया यातल्या शीतयुद्धाची पार्श्वभूमी आहे.

अलिकडे लोकसत्ता मध्ये उत्क्रांतीवादावर एक लेख मालिका येते (सृष्टी-दृष्टी - प्रदीप रावत नावाचे कुणी माजी खासदार आहेत). लेखमालेचा बराचसा भाग "Why Evolution Is True - Jerry A.Coyne" या पुस्तकावर आधारलेला आहे असे पहिल्या भागात म्हटले होते. ही लेखमाला मला आवडते आहे. या अगोदर घासकडवी यांनी ऐसीवर मागे लिहिलेली लेखमालाही मला आवडली होती. उत्क्रांती म्हटले की डार्विनचा उल्लेख आल्याशिवाय रहात नाही. त्यामुळे मी ओरिजीन ऑफ स्पिशिज (१८५९) वाचले. त्यानंतर डार्विनने केलेल्या १८३१-१८३६ मधल्या सफरीवर आधारीत व्हॉएज ऑन बीगल (१८३९) हे पुस्तक वाचायला घेतले आहे. (अजून बरेच बाकी आहेत वाचायचे). तत्पुर्वी नेट वर शोधता शोधता बीबीसीची "व्हॉएज ऑफ डार्विन"  - ही १९७९ च्या काळातली, ७ भागांची (प्रत्येकी एक तास)- टिव्ही मालिका युट्यूबर सापडली. ती पाहिली. या मालिकेत पुस्तकाच्या व्यतिरिक्त त्यांच्या खाजगी आयुष्यातल्या घटनांवरही चित्रिकरण केले आहे. एकंदर डार्विन बद्धलचा आदर दुणावला. एकतर जीवाष्म बनणे दुर्मिळ, त्यात ती सापडणे अजून दुर्मिळ, त्यात डार्विन सारखा शास्त्रज्ञ (नॅचरलिस्ट), केवळ आपल्या सूक्ष्म निरिक्षणशक्ती, तत्कालिन उपलब्ध संशोधन आणि तर्काच्या सहाय्याने ज्या शक्यतांचा विचार करतो ते खरोखर कौतुकास्पद आहे. गेल्या दिडशे वर्षात इतर शास्त्रज्ञांनी आधुनिक तंत्रज्ञानाच्या सहाय्याने (डीएनए इ.) त्याचा सिद्धांत अजून समृद्ध केला आहे.

मराठीत यावर शोधले असता फारसे काही हाती लागले नाही, पण मागे सत्यपाल सिंग यांच्या मतप्रदर्शनानंतर निरंजन घाटे यांनी मटा मध्ये डार्विनवर लिहिलेला हा लेख आवडला.

त्या काळात शीडाच्या बोटीवरून केलेला दक्षिण गोलार्धातला (खास करून दक्षिण अमेरिका) प्रवासही तितकाच आव्हानात्मक होता. डार्विन प्रत्यक्ष आयुष्यात एक व्यक्ती म्हणून नेमका कसा असेल माहित नाही. पण मालिकेत तो खूपच शांत दाखवला आहे. खासकरून जेव्हा आपल्या विचारांची खिल्ली उडविणारे, वा आपल्या विचारांमुळे, परमेश्वरावर (वा बायबलवर) श्रद्धा असलेल्यांबरोबर त्याचे प्रचंड मतभेद निर्माण होतात तेव्हा तो शांत राहतो. आपले सगळे म्हणणे मनात ठेवतो. वाद विकोपास नेत नाही. खास करून बोटीचा कप्तान फिट्सरॉय बरोबर उडालेले त्याचे खटके तो शांतपणे परतवतो. डार्विन आपले मैलाचा दगड ठरलेले पुस्तक आणि प्रबंधसुद्धा तेव्हाच लिहितो जेव्हा तशाप्रकारचा प्रबंध दुसर्‍या एका शास्त्रज्ञाकडून येतो. (आल्फ्रेड रसेल वॉलेस - डार्विन इतकेच ह्याचेही योगदान उतुलनीय आहे. त्या दोघांनी मिळून मग तो प्रबंध सादर केला). अर्थात ज्याची डार्विनला भीती असते तेच होते. त्याच्यावर चोहूबाजूने टीका होते. पण शेवटी काळाच्या कसोटीवर त्याचीच थिअरी टिकते. मालिकेतले सगळे कलाकार पण आवडले. कॅ. फिट्सरॉयची दया येते. दक्षिण अमेरिकेचा किनारा अचूकपणे मोजमाप केला जावा म्ह्णून झगडणारा, निडर, साहसी दर्यावर्दी  ज्याची बायबलवर  अतोनात श्रद्धा आहे,  खरोखर डार्विनच्या  विचारांमूळे  चलबिचल झाला असेल का?  श्रद्धांना तडे गेल्यामूळे नैराष्य  येउन आत्महत्त्या  केली की आणखी काही कारण होते हे कळावयास मार्ग नाही.  मालिकेतले सुरुवातीचे संगीत पण खूप सुंदर आहे. फक्त एकच त्रुटी जाणवली. (त्याकाळातल्या तंत्रज्ञानाची मर्यादा ) म्हातार्‍या डार्विनचा मेकअप अजून चांगला करता आला असता.

https://youtu.be/a7zXZ238ORQ

खरं तर गाणं असल्याने अलीकडे काय ऐकलंय हवं पण व्हिडीओ जबरी वाटला.
भाडीपा हा अतिशयच म्हणजे "हा" चॅनल आहे असं माझं मत होतं ते जरा बदलायला कारणीभूत आहे हे गाणं. एरवी भाडीपा जे काही यत्ता दुसरी च्या लेव्हलचे चाळे करतात ते बघवत नाही - आलोक राजवाडे हा अँड्रॉइड असल्यागत मराठी का बोलतो?

तर गाणं- त्यातले आजी, आजोबा, काका मामा, पेटीवाला-खुळखुळा वाला दादा आणि swag ताई हे सगळे जमले आहेत.
(म्हणजे हेही कुठल्यातरी स्टाईलची कॉपी असूच शकते, पण जो काही माल तयार झालाय तो आवडला)

ह्याच a v prafulchandra चं म्युझिक असलेला घर बंदूक बिर्याणी चा ट्रेलरसुद्धा आवडला आहे.

जाफर पनाहीचे उच्च दर्जाच्या चित्रपटांमध्ये नांव आहे. त्याचे व्हाईट बलून, मिरर वगैरे चित्रपट बहुतेकांनी पाहिलेच असतील. त्याचा टॅक्सी हा चित्रपट नुकताच पाहिला. स्वत: टॅक्सी चालवून, भेटणाऱ्या विविध लोकांचे अनुभव चांगले चित्रित केले आहेत. माजिद माजिदीचा 'द टर्टल्स कॅन फ्लाय ' हा चित्रपट नुकताच पाहिला. इराकमधल्या अमेरिकन वॉरमुळे झालेली भीषण परिस्थिती आणि त्यातही जमिनीत पेरलेले ग्रेनेडस वेचून व ते विकून त्यावर गुजराण करणाऱ्या, त्या प्रयत्नांत हात पाय गमावलेल्या लहान मुलांची ही करुण, भीषण कहाणी आहे. मन हेलावून जाते.

झोंबी मराठी चित्रपट निघाला आणि तो हजारो वर्षापूर्वी चा झोंबी व्हायरस रशियात सापडला .

काय योगायोग आहे.
स्टार war ,Cigna the space city .
आणि असे अनेक चित्रपट कल्पना शक्ती वर निर्माण झाले पण पुढे जावून ते सत्य पण ठरले
जुरासिक पार्क ही कल्पना खरी ठरू नये

व्हाट्सॅपवर एक जोक वाचला होता. गण्याने झेराॅक्सचे दुकान टाकले पण गिऱ्हाईके काही येईनात. उपाय म्हणून त्याने दुकानाच्या नावात '१८०० पासूनची अविरत परंपरा' टाकून पाहिले तरी दुकानाकडे गिऱ्हाईकांचे दुर्लक्ष चालूच. मग त्याने "सेंद्रिय पद्धतीने तयार केलेली शाई वापरुन काढलेल्या झेराॅक्स" असे टाकून पाहिले तरी काही फरक पडला नाही. शेवटी "येथे चुलीवरच्या गावरान झेराॅक्स मिळतील" असे टाकले आणि गिऱ्हाईकांची गर्दी आवरता आवरता त्याच्या नाकी नऊ आले.

रजनीकांतपासून संजयदत्तपर्यंत सर्वांच्या अंगावर शहारे आणणारा कंटारा हा चित्रपट पाहण्याचा काल प्रयत्न केला. गण्याच्या चुलीवरच्या गावरान झेराॅक्स टाईप हाईप्ड वाटला. पहिल्या पाच मिनिटांत उंचावलेल्या अपेक्षा पुढच्या दहा मिनिटांत दण्णकन जमिनीवर आल्या. उरलेले दीडतास बेवडा हीरो, चित्रपटातील सौथ इंडियन स्टाईल आक्रस्ताळेपणा आणि नक्की स्टोरीलाईन काय आहे (मायथॉलॉजी, पर्यावरण रक्षण, जातीभेद, गरीब वि. श्रीमंत, लव स्टोरी वगैरे) हे शोधण्यात गेला. शेवटची दहापंधरा मिनिटं (आधीच्या दोन तासांच्या तुलनेत) ठीकठाक पण चटकन उरकून घेतली. गावभर गाजावाजा झालेला हा चित्रपट पाहण्यात निष्कारण वेळ का घालवला याचा पश्चाताप करत झोपून गेलो.

"साहिब बीबी और गुलाम" यावरचा हा लेख वाचून चित्रपट (फास्ट फॉरवर्डमध्ये - गाणी पुढे ढकलत) पाहिला. चांगला वाटला. मी पाहिलेला गुरुदत्तचा (आणि वहिदा रहेमानचासुद्धा) पहिलाच सिनामा. मिना कुमारीचा अभिनय मला इतकासा नाही आवडला (कदाचित मद्यधुंदीत असण्याचा अभिनय करणारी -जो बिलकूल जमलेला नाही- ती प्रथम स्त्री अभिनेत्री असावी ) पण गुरुदत्त आणि वहिदा रहेमानचा अभिनय आवडला. चित्रपटात त्या काळातल्या समाजाच्या रुढी, मान्यता, विरोधाभास इ. गोष्टी या चित्रपटात प्रकर्षाने जाणवतात उदा. जमिनदाराची "मर्दानगी/पुरुषार्थ" याची समज, 'पती हाच परमेश्वर' या समजुतीमुळे त्यांच्या बायकांची घरातली परवड आणि आयुष्याला आलेला निरर्थकपणा (दागिने घडवा दागिने मोडा, वा विधवा असेल तर रात्रंदिवस कुठल्यातरी विधीत स्वतःला गुंतववून ठेवा), सनातन्यांचा बालविवाह, ब्राह्मोसमाजाच्या माणसाच्या घरातले न खाणे, ब्राह्मोसमाजातल्या मुलीने कुंकू न लावणे पण त्या कुटुंबाचा कुंकवाचा कारखाना असणे, त्याच्या जाहिरातीसाठी "बाबा बंगाली छापाची" जाहिरात करणे इत्यादी.

लेखात म्हटल्याप्रमाणे शब्दात पकडता न येणारे मानवी नातेसंबंध हा या चित्रपटाचा आत्मा आहे. छोटी बहू आणि भूतनाथ यांचे नाते वरकरणी मालकीण-नोकर असे असल्यामुळे त्यात जरी अधिकारशाही दिसत असली तरी ते थोडे आई-मुलगा या नात्याकडे झुकलेले आहे असे मला वाटले. त्यांच्या नात्यात कुठेही लैंगिक आकर्षण आहे असे मलातरी वाटले नाही. त्यात भूतनाथचे आईचे छत्र लहान असतानाच हरपलेले. शेवटच्या वेळी छोटी बहू भूतनाथला लग्न करून सून आण म्हणून सांगते. भूतनाथ आणि जबा यांचे नाते नक्कीच प्रियकर-प्रेयसीचे आहे. जर छोटी बहू आणि भूतनाथ यांच्या नात्यात लैंगिक आकर्षण असते (जे समाजाला आणि सुरुवातीला जबाला वाटते) तर भूतनाथ हे पात्र भोळा-भाबडा असे नसते. अर्थात हे सगळे चित्रपट पाहणार्‍याच्या दृष्टीकोनावर अवलंबून आहे त्यामुळे गुलजारचे "रिश्तोका इल्जाम" वैगैरे आपल्यापरीने ठिकच.

पहिला.
तद्दन भिकार वाटला. डिस्ने कंपनीने म्हणे 200 मिलियन खर्च केला होता जाहिरातबाजीवर- ते खरं आहे हे पटलं.
ढिसाळ ह्या शब्दाने मरून जावं इतकं चिंधी कथानक, त्यात भली थोरली भोकं, ना धड मारधाड ना धड नाट्य आणि अभिनय म्हणजे 1 1 चतुर एकोळी पिंका.

३ तास खर्च करायचेच तर मग हिंदी सिनेमे काय वाईट? निदान हे असले अक्कलशून्य सुपरहिरो तरी बघायला नको. (मला gardian of galaxy जाम आवडलेले- groot and rocket and drax ..)
पण इथे म्हणजे बिनडोकपणाचा कळस आहे.
एक चांगली गोष्ट म्हणजे लोखंड माणूस कायमचा मरतो. 30 एक मिनिटं सगळे रडतात वगैरे, तेव्हा कायमचाच मेला असावा.
त्यापेक्षा जुने कॉमिक्स काढून वाचायला/बघायला हरकत नाही.

तुम्ही केजीएफ, पुष्पा वगैरे पाहिलेत का? केजीएफ, पुष्पा आणि RRR हे गेल्या काही महिन्यांत गाजलेले तिन्ही एकदम पकाऊ पिक्चर्स आहेत. उतरत्या क्रमाने.

RRR म्हणजे मनमोहन देसाईंच्या मर्दची ग्लोरिफाइड व्हर्जन वाटते. अर्थात मर्द हा एक महापकाऊ पिक्चरच होता. अमिताभच्या लोकप्रियतेची कांडी चिपाड होईपर्यंत चरकातून काढलेला. पण RRR ही त्याचीच आधुनिक तंत्रद्न्यानातील आवृत्ती वाटते. एकच सीन पाहू: हे दोघे हीरो पाण्यात पडलेल्या मुलाला वाचवतात. पूर्वी लहान मुलगा पाण्यात पडला तर कोणीतरी पाण्यात उडी मारून त्याला बाहेर काढत. ही पद्धत फार जुनी झाली.

प्रचंड नेत्रदीपक चित्रीकरण, जबरदस्त पार्श्वसंगीत याचा वर्ख लावलेला अचाट आणि अतर्क्य सीन आहे तो. आधी तो राम पुलावर त्याचे ५०० माणसांना सहज झोडपणारे हात ठेवून रागाने बघत असतो व तो पूल थरथरू लागतो. मला वाटले हाच हलवतोय आख्खा पूल. तेलुगू चित्रपट हीरोज चे काही सांगता येत नाही. पण त्याखालून एक मालगाडी चाललेली असते. तिचे ते ठेक्यावर आल्यासारखे आवाज येत असतात. मग क्लोज अप मधे अगदी गुळगुळीत व अजिबात सांधे नसलेल्या रूळांवरून सुद्धा ठकाक ठकाक आवाज करत गाडी चाललेली असते. रूळ सलग असतील तर असे आवाज कोठून आले काय माहीत.

मग तो स्फोट वगैरे. एकतर मी रेल्वेला थांबवणारा सिग्नल पुलावर असल्याचे कधी पाहिल्याचे आठवत नाही. पण ते सोडून देउ. वाघिणीचा स्फोट व ती खाली पडते ती त्या मासा पकडायला आलेल्या मुलाच्या बाजूला. नंतर त्या एका रेषेत चाललेल्या गाडीच्या इतर वाघिणीसुद्धा - त्यांनी आपापल्या जागी खाली पडावे ना? तर नाही. त्याही त्या मुलाच्या आजूबाजूलाच पडतात. आता हा स्थानिक मुलगा, त्यात नेहमी मासे पकडणारा. तो पोहू शकत नाही? प्रत्यक्षात ही असली पोरे पाण्याखाली वगैरे जाउन येतात बिनधास्त.

तर तेथे हा "वॉटर" म्हणून गाजावाजा केलेला भीम डायरेक्ट पाण्यात उडी टाकून त्याला वाचवण्या ऐवजी "अरे कोणाकडे दोरी वगैरे आहे का रे" करत बसतो. तेव्हा वरून राम ला खाली तो मुलगा दिसतो. त्याला कोणीतरी पाण्यात शिरून वाचवण्या ऐवजी नाट्यमय पद्धतीने वाचवायचे ठरते. मग तो तेथून पार लांबून याला खूण करतो की तू असा तिकडून पुलावर ये. याच्याकडे फटफटी आहे हे त्याला का कोणास ठाउक माहीत असते. तसेच बाजूच्या टांग्यात एक लांबलचक दोरखंड आहे, हे ही. टॉम अ‍ॅण्ड जेरी ला लाजवतील अशी साधने पाहिजे तेव्हा हाताशी असतात यांच्या. घोडा, फटफटी, दोरखंड, वंदे मातरम झेंडा. मग एक सर्कस अ‍ॅक्ट होते. साउथ च्या पिक्चर मधे फटफटी सुरू केली व सरळ निघाली असे कधी नसते. सर्रकन गिरकी घेउन हवेत माती उडवलीच पाहिजे. बुडणारा मुलगा काय, थांबेल दोन मिनीटे.

ती सर्कस अ‍ॅक्ट फिझिक्स चा शोध लागायच्या आधी घडलेली आहे. पुलाला परपेण्डिक्युलर दिशेने झोके घेताना रामसाहेब त्या मुलाला भिरकावतात तो थेट काठावर - पुलाला समांतर इतक्या लांब फेकला जातो की जेथून लोक पाण्यात उतरायला कचरत होते. पूर्व-पश्चिम झोका घेत असताना दक्षिण किंवा उत्तरेला इतकी जड वस्तू इतक्या लांब कशी फेकता येइल? माहीत नाही. अर्थात लॉजिक या सीनच्या बर्‍याच आधी रानोमाळ हरवले आहे.

मग हे दोघे पुन्हा शेक हॅण्ड करतात. ७० च्या बॉलीवूड पिक्चर्स सारखे. आणि मग खाली पाण्यात उड्या टाकतात व स्कूबा डायव्हिंग केल्यासारखे, पण मास्क शिवाय, आरामात हिंडतात.

मग आधीच नुसते पाण्यात का नाही उतरले? उगाच सर्कस.

मनमोहन देसाईचे जुने चित्रपट जर नवीन तंत्रज्ञान वापरून पुन्हा केले तर जसे होतील तसे वाटते हे पाहून. पण तेव्हा त्याची नॉव्हेल्टी होती. ती तेव्हा सुद्धा पाच एक वर्षात ओसरली होती.

मी "अ‍ॅनिमल फार्म" हे पुस्तक वाचल्यावर हा चित्रपट पाहिला. चित्रपट १९९९ च्या आसपासचा आहे. कुठले तंत्रज्ञान वापरले ते माहित नाही पण त्यातल्या प्राण्यांच्या डोळ्यातले, चेहर्‍यावरचे हावभाव अस्सल वाटतात. खास करून त्या नेपोलिअन डुक्कराच्या चेहर्‍यावर, डोळ्यात एकप्रकारचा धूर्तपणा दिसतो.

पहा, तुम्ही ज्या चित्रपटावर टीका करता त्याला (एकतरी) बक्षीस मिळालं आहे!
https://www.ndtv.com/entertainment/golden-globe-awards-rrr-first-indian-...

आरआरआर चित्रपटातील वीएफएक्स इफेक्ट्ससाठी ब्लेंडर या ओपन सोर्स सॉफ्टवेअरचा वापर केला आहे. इतक्या मोठ्या व्यावसायिक गुंतवणुकीसाठी ब्लेंडरचा उपयोग होण्याचा ही पहिलाच प्रसंग आहे. खालील दुव्यावर याबाबतची आणखी माहिती वाचता येईल

https://www.blender.org/user-stories/visual-effects-for-the-indian-block...