कथा

संध्याकाळचे ६ वाजलेले होते. सॅण्डल्स चा टिकटॉक आवाज करता अंजली कॅफे ब्लु हेरॉन मध्ये शिरली. इथे तशी ती कितीदा तरी येऊन गेलेली होती. आशुतोषच्या आवडीचा कॅफे होता हा आणि कितीतरी पावसाळी दुपारी, उन्हाळ्यातील रम्य संध्याकाळी दोघानि येथेच व्यतीत केलेल्या होत्या. इतक्या कि आता येथील वेटरही त्यांच्या परिचयाचे झालेले होते. पण आज तिला तो कॅफे जास्त उन्मादक वाटतं होता. कदाचित आज जे काही घडणार होते ते तिला नवीन होते म्हणूनही असेल. पण एकदम अनोखा थरार घेउन ती आता प्रवेश करती झाली. "हाऊ मेनी?" अशरच्या शब्दांनी भानावर येत तिने उत्तर दिले "५.

सकाळची वेळ होती. सूर्य नुकताच लांबलचक पसरलेल्या काळ्या शेतायच्या मागून उगवला. त्यानं आपल्या बोचऱ्या किरणायनं मंगरूळकरायले खडबडुन जागं केलं. सुर्य वीतभर वर येईलोक सगळेजण उठले होते. घराच्या खबदाडीत, गोठ्याच्या ताटव्याले, मोरीच्या खिळ्याले अडकवलेले टमरेलं मोहिमेवर निघले. अजून झोपेचा अंमल पूर्णपणे न उतरलेले जीव टमरेलात घोटभर पाणी ओतून ते डुचमळत घेऊन निघाले.
मानकशेठ मात्र आपल्या पेशल बेडरुममध्ये टिरि वर करून झोपला होता. सूर्य आजुन थोडा वर आला तव्हा त्याले जाग आली. मग निसर्गानं बोकांडी मारलेले प्रात:विधी पार पाडून त्यानं दुकान उघडलं.

तो काळ असा होता की प्रश्नांचा नुसता पूर, आणि मी उपायांना कंटाळत आलो होतो. Because nothing was fruitful! Nothing was coming by my way! आणि माझी हालत पाहून घरून-मित्रांकडून सल्ल्यांचा पाऊस! आई त्यादिवशी चक्क इच्छा नसताना एका महाराजांकडे घेऊन आली. “What is this आई?! इथे कशाला घेऊन आली आहेस मला ? म्हटल ना , आजच्या जगात गुरू-बिरू-मार्गदर्शन वगैरे मला पटत नाही !” “थोड थांबशील का? धीर धर !” “तू आणि बाबांनी कष्टाने Engineer बनविल! ते काय असे दुसऱ्यांच्या मताप्रमाणे चालायला ?! करेन ना प्रयत्न, थोड एकट सोडलं असतस तरी सगळ सुरळीत झालच असत. कसले गुरू आणि कसले काय ?

मालाडला रहात असतानाची गोष्ट आहे ही. सकाळी लवकर, बहिणी शाळेला गेल्या होत्या. शाळेत जायला, मी अजून लहान होतो.नाना ऑफिसला गेले होते. सकाळपासून, तीनचाकी सायकल, बाहेरच्या गॅलरीत चालवून मला कंटाळा आला होता. मग घरांत येऊन खेळण्यांची पिशवी जमिनीवर रिकामी केली. जड खेळणी तिथेच पसरली आणि गोट्या, बॉल वगैरे मंडळी, सैरावैरा चारी दिशांना पळाली. लाकडी घसरगुंडीवरुन 'टकाक्क- टकाक्क करत खाली येणारा एक मिष्किल डोळ्याचा लाकडी मुलगा होता. ते माझं आवडतं खेळणं होतं तेंव्हा. त्याच्याशी थोडा वेळ खेळलो. मग भोवरा फिरवायचा प्रयत्न केला. पण ती दोरी बांधता बांधता, सैल होऊन सुटून यायची आणि मग भोवरा काही फिरायचा नाही.

साधारण ७५-७६ च्या सुमारास पुण्यात शिकायला होतो, तेंव्हाचीच गोष्ट. वेळ मिळेल तेंव्हा मुंबईला जाणे-येणे व्हायचेच. अशाच एका रविवारी संध्याकाळी, व्ही.टी. ला जाऊन, डेक्कन क्वीन मधे बसलो होतो. गाडी सुटायला साधारण पंधरा मिनिटे तरी अवकाश असेल. एक, माझ्यासारखाच मध्यमवर्गीय दिसणारा, गोरटेला तरुण माझ्यासमोर येऊन उभा राहिला.

"तुम्ही पुण्याला कुठे रहाता ? सदाशिव पेठेच्या जवळ आहे का ?" मी होकारार्थी मान हलवली. (आयला, म्हणजे आपणही सदाशिवपेठी दिसायला लागलो की काय?)

अमृतसरहून स्पेशल ट्रेन दुपारी दोन वाजता निघाली आणि आठ तासांनी मुगलपुर्‌याला पोहोचली. वाटेत त्यातील काही माणसे मारली गेली. अनेक जखमी झाली. काही जण बेपत्ता झाले.

मना मामाना गावमा एक डाव असं घडनं. मी तवयं धाकला व्हतू.पन मना मामा , मना दोस्त व्हता. रातले, मी मामाना जोडे जपाले जाये. तवय मना मामा माले रोज गावमा काय काय घडनं, ते सम्दं सांगे. मामाले चावयानी भलती गोडी व्हती. मामीले आयकाना भलता कटाया व्हता. म्हनिसन माले गावमा काय काय भानगडी चालु शेतस त्या बठ्ठा समजे.

‘टबुडी टबुडी’ चाच (http://aisiakshare.com/node/2239) हा पुढचा भाग आहे असे समजावे, म्हणजे पुन्हा सर्व पात्रांची ओळख करुन द्यायची आवश्यकता नाही.

तोंडावरचा पदर हलला तसे सोनीचे डोळे उघडले. अंगावर आवघा जयवंत्या ओणवलेला. दोन केसाळ मजबूत हातं सोनीच्या खांद्यावर रोवलेले. जेसीबीने आर्म रोवून स्वतःला उचलावे तसा झुकलेला जयवंत जरा वर उठला.
"फुकने, दोन दिवसात पैशाची सोय बघाया सांग हांडग्याला. डीलर मागं लागलाय. डिलीव्हरी देतो म्हंतय लगीच"
"आरं करनार तरी कसं, तुझी भूक मोठी, येवढं न्हाय झेपाया त्यांस्नी."

भाग १ : http://aisiakshare.com/node/5808

पूर्वसूत्रः-
त्याची आई, गोंधळलेल्या नजरेने , त्याला बळेच घेऊन गेली.
मी चुटकी वाजवली, हां, म्हणजे हा मुलगा 'श्यामलन' चे सिनेमे नक्की पहात असणार तर! अब आयेगा मझा!!!

दोन दिवस नुसतेच गेले. तिसर्‍या दिवशी सकाळी मुंबईहून मुलगा आला. काम सोडून यावे लागल्यामुळे थोडासा त्रासलेला वाटला. कोचावर स्थानापन्न झाल्यावर घरातल्या कुटुंबप्रमुखाने विषयाला हात घातला.

"तुम्हाला तसदी दिल्याबद्दल सॉरी, पण इथे हिला आणि माझ्या मुलाला जरा वेगळे अनुभव येत आहेत."

"काय झालं ?" मुलाने विचारलं.