आज जरी
चंद्रधगीने रातराणी
उत्फुल्लपणे-
परिमळेल तेव्हा
व्याधविद्ध मृगशीर्ष जरासे
मावळतीवर-
ढळेल तेव्हा
केतकीत नागीण निळी
टाकून कात-
सळसळेल तेव्हा
नि:शब्दांची धून खोलवर
रुजून ओठी-
रुळेल तेव्हा
वास्तवतळिचे अस्फुट अद्भुत
जराजरासे-
कळेल तेव्हा..
..वीज शिरी
कोसळली तरीही,
सावरेन मी.
अद्भुत अवघे विरून, वास्तव
क्षणोक्षणी मग-
छळेल तेव्हा..
..आज जरी
निष्पर्ण तरी
बहरेन उद्या मी.
प्रतिक्रिया
Wow
मस्तच...
डबक्यातला दीर्घ ‘वि’चारी…
वा!
वा!
मघाशी 'एकाच या जन्मी जणू फिरुनी नवी जन्मेन मी' ऐकत होतो. तेव्हा या कवितेची आठवण आली.
सुंदर कविता.