बहुगुणरमणीय

छान मुक्तक! आवडले!
पाऊस त्यातही भारतातील मान्सून वातावरण आमुलाग्र बदलतो हे खरेच!

अवांतरः
झैरात म्हणा हवां तर. या निमित्ताने पहिल्या पावसाच्या आठवणी आणि मुक्तक लिहिले होते त्याची आठवण झाली, तेव्हा त्या लेखनाचा दुवा देतो:
छत्री दुरूस्तीला टाकली पाहिजे: भाग १ | २ | ३

नांव वाचून खूप आनंदाने आणि आशेने धागा उघडला, पण त्यात सर्क्याचा दवणू झाल्याचं (पोहर्‍याचा अण्णू होतो त्याप्रमाणे!) आढळलं!!!

धागाकर्त्यासः तुमच्याबद्दल यत्किंचितही अनादराची भावना नाही. पण त्याचं काय आहे ना की तुमच्या आयडीचा मराठी जालविश्वावर एक निराळाच रेफरन्स आहे. म्हणून वरील प्रतिक्रिया दिली गेली. राग नसावा....

बाकी पावसाळा ह निश्चितच बनवलेला ऋतू आहे, तोही भारतीय उपखंडात; मोसमी वार्‍यांमुळे. उर्वरीत जगात दोनच ऋतू: उन्हाळा आणि हिवाळा! पाउस दोन्हींमध्ये पडतो!!

मला वाटतं की पावसाळ्याचं आपण जरा जादाच कौतुक करतो. खरं पाहता त्यासारखा त्रासदायक ऋतु मला तरी दिसत नाही. रस्त्यात चिखल, पाणी साठून रस्ते बंद, वीज जाणे असल्या शहरी आपत्त्या पावसाळ्यातच येतात. त्याबरोबर घामाची चिकचिक. उत्तर हिंदुस्तानात हवेतील उष्मा आणि दमटपणा ह्यांच्या एकत्र परिणामामुळे मनुष्य हैराण होतो असा माझा प्रदीर्घ अनुभव आहे. १५ ऑगस्टच्या लाल किल्ल्याच्या ध्वजवंदनात उघड्या आकाशाखाली बसलेलं पब्लिक कसं हातातल्या आमंत्रणपत्रिकेनं वारं घेण्याचा अयशस्वी प्रयत्न करत असतं ते आठवा.

ह्याउलट ऑक्टोबरच्यानंतर कोरडी हवा अंगाला लागू लागली की सुट्टीचा सीझन आल्याचा सुखद अनुभव येऊ लागतो. पुढचे चार महिने सर्वात चांगल्या हवेचे.

आपल्याकडे मात्र शास्त्रीय संगीतातून वगैरे 'बादरवा बरसन आये, एरी माई पिया नही आये' असल्या रडगाण्यांनी पावसाळ्याचं उगाचच कौतुक माजवून ठेवलं आहे. का तर म्हणे बादरवा बरोबरच परदेस गये पिया पण आता परतणार ह्यामुळे गाँव की छोरी उल्हसित होते! तिचं ठीक आहे, तिला ऑफिसात जायचं नसतं. कालिदासाच्या यक्षिणीला उंबरठयावर फुले मांडून ती मोजत यक्ष केव्हा परतणार ह्याचा हिशेब ठेवण्यापलीकडे त्रास नसतो. पण त्याच पावसाळ्यामुळं सकाळी ७ ३३ पकडून ऑफिसात पोहोचण्याची काळजी असणार्‍या आजच्या तरुणीचं जगणं हराम होतं हा विचार आपण कधी करणार?

मला वाटतं की पावसाळ्याचं आपण जरा जादाच कौतुक करतो. खरं पाहता त्यासारखा त्रासदायक ऋतु मला तरी दिसत नाही.
सहमत.
पहिला पाऊस, गरमागरम भजी, वाफाळलेला चहा, हातात हात घालून फिरायला जाणं, हिरवळ दाटे, धरणीचा पोपटी शेला, डोलणारे तॄणांकुर, सुखावलेला बळीराजा, ग्यानबा तुकाराम...
रिपरिप,चिखल, डास, सर्दट कपडे, मलूल, रोगट हवा, पडशी आणि वाहाणारी नाकं, रस्त्यावरील घाण आणि प्लास्टिकच्या पिशव्यांनी तुंबलेले नाले, पूर आणि प्रदूषित पाणी, मेलेले मासे आणि आजारी पडलेली माणसं...
हे म्हणजे...
हे चॉकलेट तुझ्यासाठी, अय्या क्रीम कलरचा शर्ट किती छान दिसतो तुला, मनालीला जायचंच हं आपण, ए,पण मुलगी हव्वीच हं मला एक अग्दी गोड तुझासारखी, कुरळ्या केसांची, गोबर्‍या गालाची, उद्या नाहीच का जमणार तुला भेटायला? चल, कस्ले चावट एसेमेस करतोस रे रात्री, मला बाई लाजच वाटते...
पांघरुणाच्या घड्या करायला शीक आधी, किती घोरतेस तू पण, च्यायला तासभर पण झोप नाही नीट, आता मॅचच बघत बसणाराहेस का रात्रभर, काय उपयोग तुझ्या खंडीभर नातेवाईकांचा, साला कामाच्या वेळी एक उपयोगाचा नाही, झालं, शनिवार आला की मित्रांकडे पळा आणि ढोसा, या पोह्यावर काही लिंबू, कोथिंबीर काही घालायचं असतं शिकवलं नाही वाटतं, हो, तुम्हाला कामाची टेन्शन्स आणि आम्ही काय हजामती करतो काय ऑफिसात?
सारखं.

>> खरं पाहता त्यासारखा त्रासदायक ऋतु मला तरी दिसत नाही. <<

आंबा न आवडणारी ही माणसं!

पावसाळ्याचे कौतुक करावे तितके थोडेच हे बाकी एकदम खरंय. विशेषतः गावाबाहेर फिरायला जाताना ढग दाटून आले की फार मजा यायची. एकटाच सायकल ताबडवत, मिरजेहून मेडिकल कॉलेजकडून तसाच पुढे पंढरपूर रोडवर आसपासचा ओसाड माळ पाहताना, अन परत फिरताना कळंबीच्या अगोदर एका स्पॉटवरून अख्खे मिरज दिसायचे त्यावर ढग जमलेले पाहताना जे भारी वाटायचं त्याची तुलना होणे नाही. पुढे पुण्याला आल्यावर सह्याद्रीच्या जोडीने पावसाचे अजून एक रूप दिसले. कोलकात्यातला दमटपणा मात्र उबगवाणा होता. तेवढे सोडल्यास बंगळुरातला पाऊसही अत्त्युत्तम. पण मिरजेखालोखाल मार्क देईन धारवाडच्या पावसाला. ते शहरही लैच भारी आहे.