एक Serious अन हृदयस्पर्शी "Timepass"…

आत्ता काही दिवसांपूर्वीच एक चित्रपट बघितला…"Timepass"…
Trailar इतके आवडले होते याचे की, Release झाला की लगेच Theater गाठायचं हे तसं आम्हा मित्रांचे पूर्वीच नक्की झाले होते…
आलो मग बघून "Timepass"…
हा चित्रपट इतका आवडला की तो बघून आल्यानंतर असा एकही दिवस गेला नसेल ज्या दिवशी ह्याच्यातील dialogues बद्दल बोललो नसेल मी…
भेटल्यावर, जेवतांना, चहाला गेल्यावर, office मध्ये कधी फारंच bore झालं की "Timepass" चा विषय निघणार हे नक्कीच… कधी तो दगडू, ती प्राजू आणि कधी-कधी तर तो बालभारती देखील…
तसं ह्या चित्रपटाबद्दल लिहावं असं तो बघत असतांना वाटलं होतं पण आता लिहायलाच हवं हे आज वाटतंय, mobile मध्ये दुसऱ्यांदा बघतांना…

"Timepass" अजूनही HouseFull सुरुये आणि चांगलीच कमाई करतोय… (तसं "धूम-३" सारखा चित्रपट देखील कमवतो म्हणा आजकाल… )
पण खरंच… Theme, दिग्दर्शन, कलाकारांचा अभिनय, संगीत हे सारंच "उत्कृष्ट" आहे… "The Perfect Combo…"
"प्रेम" हा अतिशय नाजूक तरी कठीण आणि गुंतागुंतीचा विषय इतक्या व्यवस्थित आणि सहजरीत्या देखील हाताळता येऊ शकतो, हे ह्या चित्रपटातून रवी जाधव याने सिद्ध केलंय …

एक-एक प्रसंग आठवतोय मला ह्या "Timepass" मधला…"दगडूची" entry… त्याचं जरा "खेडवळ" पण "बागी" look… त्याची ती "टपोरी" भाषा… त्याचं ते daring… त्याचा भोळेपणा…
बालभारती, मलेरिया, कोंबडा आणि हा… अशी ही त्याची "चांडाळ चौकडी"… सारं कसं मस्तच अगदी…

एकीकडे "दगडू"… एका गरीब रिक्षावाल्याचं आगाऊ पोरगं… कोळी वाड्यातंच लहानाचा मोठा झालेला तो…
ना कुणाला जुमानणारा, ना कसल्या बंधनांत अडकणारा… एक स्वैर-स्वच्छंदी "कारटं"…
प्रत्येक क्षणाला मनसोक्त जगणारा , प्रत्येक संकटाला बिनधास होऊन tackle करणारा असा तो…
याची भाषा म्हणजे काय सांगावं आता…? मराठीची पूर्ण वाट लावतो हा… याचा "प्यापर गळपटतो" हातातून… ये एक I -Card नही लाया तो क्या गलती "होया"…
ह्याला दोन गोष्टी लई आवडतात- "काजू-कतली आणि त्याची प्राजू पतली…"
"अरे हम गरीब हुए तो क्या हुवा, दिल से हम आमिर है… हम जियेंगे अपनी मर्ज़ी से और तुम पर मरेंगे भी अपनी मर्ज़ी से... चले हवा आन दे…"

आणि दुसरीकडे "प्राजक्ता"… सुसंस्कृत आणि educated कुटुंबात वाढलेली…
"सातच्या आत घरात…" ह्या नियमाला गप-मुकाट पाळणारी…
आपल्या वडिलांनी (शाकालने) लावून दिलेल्या बंधनांना बांधलेली… एक "गोड" पोरगी…
हिची भाषा म्हणजे मराठीतले जणू "गोड" अभंगच म्हणावेत… प्रेमाचा इकरार देखील इतक्या काव्यात्मक पद्धतीने करते ही…
"मनाने उठाव केला, मेंदू गदागदा हलवला, आतमध्ये स्पंदनं निर्माण झाली, त्यांना हिंदोळे देत मी इथवर येवून पोहचले …"
हे असले शुध्द मराठी ऐकून त्या दगडूचा "मेंदू" पार "गळपटतो"…

परस्परांमध्ये जमीन-आसमानाचा फरक असतांनाही, ह्या दोघांना जणू एकमेकांसाठी धाडलं असावं "त्याने"…
त्यांच्यातली understanding, मैत्री, प्रेम मनाला स्पर्शून जातं… विचार करायला भाग पाडतं…
Library मध्ये त्यांनी फक्त पुस्तकांच्या शीर्षकावरून केलेलं संभाषण म्हणजे अफलातूनच… एकही शब्द न बोलता, शब्दांतूनच व्यक्त केलेलं ते प्रेम…

आणि हो… "बालभारती" हे पात्र तर लईच भारी घेतलंय… दगडूच्या gang मधलं सर्वात "प्रगल्भ" व्यक्तिमत्व…
हा दगडूला मुलींचे types समजावून सांगतो… अधून-मधून याचे ते वैचारिक dose, त्याचे ते जगावेगळे सल्ले…
"अरे माणूस प्रेमात पडला ना की आंधळा होतो, खोटं बोलायला लागतो…कारण त्याचं मन त्याला तसं करण्यास भाग पाडतं…" वगैरे वगैरे… हे त्याचे सल्ले…

पण काहीही म्हणा, दगडूचं प्राजक्ता बद्दलचं प्रेम बघून जर आपल्याला आपलं "पहिलं प्रेम" आठवलं नसेल तर शप्पथंच…
प्राजू साठी दगडूने आणलेलं गुलाबाचं फूल तो शाकाल आदळून-आपटून पार तोडून टाकतो… पण नंतर गुपचूप ती प्राजू त्या तुटलेल्या गुलाबाची एकेक पाकळी वेचते आणि पुस्तकात जपून ठेवते... एक वेगळीच निरागसता जाणवते ह्या नाजूक बंधनातली… इतकं निखळ निस्वार्थ प्रेम आज-काल खरंच हरवलंय… "प्रेमाची" व्याख्याच पार बदलून गेलीये… हल्ली प्रत्येक जण आपापल्या सोयीने प्रेमाची "व्याख्या" ठरवतंय… असो…तो मुद्दा वेगळाच…

सर्वात जास्त जर काही आवडलं असेल ना मला, तर ते म्हणजे "पराजू" (प्राजक्ता) चा साधेपणा, शालीनता, सोज्वळता…
तिचं हसणं, लाजणं बघून माझ्यासारखा एखादा वेडा घायाळ झाल्यावाचून राहणार नाही…
"बालभारती"च्या भाषेत म्हणायचं झालं तर "हा पोरींमधला सगळ्यात भारी प्रकार, जो आजकाल गायब होत चाललाय…"

केतकीची acting म्हणजे जबरदस्त…काय ते चेहेऱ्यावरचे तिचे expressions, कमालच होते खरं… अप्रतिम…
एखाद्या मुरलेल्या अभिनेत्रीला देखील लाजवेल कदाचित ती…
जितकी गोड ती दिसलीये, तितकाच गोड आवाज आहे तिचा… "मला वेड लागले, प्रेमाचे… " हे गाणे ऐकून खरंच कुणालाही वेड लागेल…
मी तर त्या "पराजू" च्या प्रेमातच पडलोय बुवा…
आणि हो…ह्या गाण्याच्या lyrics करिता "गुरु ठाकूर" ला विसरून कसं चालणार…? "थेट काळजाला भिडणारी जोरदार शब्द-रचना" हा तर गुरूचा हुकुमी एक्काच…
आपला "दगडू" म्हणजे प्रथमेश देखील कुठे मुळीच कमी पडला नाहीये… याची देखील acting मस्तच आहे…

खूप काही शिकण्यासारखं वाटलं मला "Timepass" मधून… प्रेमाचं नातं नेमकं कसं असावं, त्यात मैत्री हवी, "समर्पण" आणि विश्वास हवा, समजुतदारी हवी, त्याच बरोबर स्वातंत्र्य आणि स्वतःची एक Identity सुद्धा किती महत्वाची असते हे…
एकंदरीत, खूप mature पद्धतीने मांडलंय हे सारं…

चित्रपट बघतांना इतकं एकरूप झालो होतो की सारखं वाटत होतं, निदान "ह्या" दगडूलातरी "त्याची प्राजू" मिळू दे रे देवा…
पण प्रेम कहाणीत Twist नसेल तर ते प्रेम कसले… नाही? दोघांची ताटा-तूट होतेच, त्या शाकालमुळे…
ह्या विरहाच्या काळात देखील त्यांचं प्रेम कणभरही कमी होत नाही… त्यांची एकमेकांबद्दलची हळ-हळ खूप Genuine वाटते…
असा experience असेल तर जरा जास्तंच "Genuine" वाटेल हे सगळं…
"हे प्रेम की, यातना…" हे गाणं अगदी प्रसंगानुरूप आहे…
पण "वास्तविक" प्रेम कहाण्यांमध्ये जसा शेवट होतो, बस्स तसाच झाला ह्या प्रेम कहाणीचा शेवट देखील… नकोसा असला तरी अपेक्षितच…
"प्राजू" निघून जाते…दूर… तिच्या "दगडू"ला सोडून… आणि त्याला बदलून जाते…

ह्या चित्रपटातले काही dialogues खूप मार्मिक वाटले मला… हृदयात खोलवर रुजणारे…
दगडूची एक-दोन वाक्ये आठवताय मला… तो त्याच्या प्राजूला म्हणतो की, "आपलं कसंय, घर छोटंय पण लई जागाय… तुझं घर मोठंय पण जागाच नाय…"
"आता कळलं आपल्याला, आपण शिकला नाय पण आपल्याला बोलता येतं… तू शिकली, पण तुला बोलता नाय येत… "

चित्रपटाच्या शेवटी "To Be Continued…" असं म्हटलंय… म्हणजे sequel येण्याची दाट शक्यता आहे… तोही असाच उत्तम असेल अशी आशा करतो…

तर मित्रांनो (आणि मैत्रिणींनो), ज्यांनी बघितला नसेल, त्यांनी आवर्जून पहावा हा चित्रपट आणि तोही theater मध्येच…"पैसे वसूल" movie आहे…

(काही मजेदार dialogues साठी पुढील link check करा : Timepass)

- सुमित विसपुते