काळ्या पिवळ्या नवसाची गोष्ट: उपोद्घात

आयुष्यात थोडा काळ का होईना काळी-पिवळी टॅक्सी चालवायची हे मी बरीच वर्षं घोकत होतो.

आता का?

तर बरीच कारणं:

१. मन्नत:

बरीच वर्षं रखडलेलं आमचं घर होण्यासाठी आईनं अपार कष्ट आणि धडपड केली.

तेव्हाच मी ठरवलेलं की आपलं मुंबईतलं घर झाल्यावर या युनिव्हर्सचे, मुंबईचे आभार मानायचे.

कसं?

तर किमान एक महिना टॅक्सी चालवून...

लोकांना सेवा देऊन.

म्हणजे लोकं कसे गुरुद्वारात चप्पल संभाळतात, किंवा भंडाऱ्यात आनंदानी वाढायला सरसावतात तसं काहीतरी.

बाय द वे कसं कोण जाणे... कुठल्याही भंडाऱ्याचा साधा डाळ-भात-भाजी नी लाडू कातील टेस्टी लागतो.

एन्नी वेज...

शेवटी आमचं ते छोटंसं सुबक सुंदर घर झालंच.

सो इट वॊज हाय टाइम .

२. मुंबूड्या:

म्हणजे जी मुंबई मुंबई म्हणून आपण उमाळे काढून बोलत असतो ती खरंच आपल्याला माहीत आहे का?

की नाही?

नसल्यास या निमित्ताने ती धांडोळून बघता येईल का?

फार नाहीतर थोडीतरी??

३. पर्स्पेक्टिव्ह:

आमचे नयन खानोलकर सर मुंबईच्या बिबट्यांसाठी खूप काम करत असतात.

(भारी सॉर्टेड माणूस.)

ते एकदा बोलण्याच्या ओघात म्हणलेले, "आपण नं रस्त्यावर उतरून आयुष्य जगत नाही."

पटलंच ते एकदम रप्पकन!

हो म्हणजे आपले मित्र, बायको, नातेवाईक, कलीग्ज सगळॆ जवळ जवळ त्याच त्याच डेमोग्राफिक मध्ये असतात.

तर मग आपल्या ह्या हायर मिडल क्लास वाल्या, ठाणे-बोरिवली-वांद्रे-बाणेर-विमाननगर मध्ये २ बी. एच. के. त रहाणाऱ्या,

७ ते १३ लाखाची गाडी चालवणाऱ्या,

जाराचे शर्ट्स घालणाऱ्या (स्पेलींग ZARA असलं तरी उच्चार जारा आहे. हाच तो हायर मिडल क्लास स्नॉबिशपणा :)),

वर्षातून एक फॉरीन टूर करणाऱ्या,

दणादण स्विगीवरून अजब गजब पदार्थ ऑर्डर करणाऱ्या,

गेम ऑफ थ्रोन्स नी सॅक्रेड गेम्स बघणाऱ्या कोषाबाहेरचं जे मोठ्ठ आणि तितकंच खरं जग आहे...

त्या जगातले लोक कसे रहातात हे कणभर तरी समजून घेता येईल का?

आपण ज्यांना टॅक्सीवाला भैया म्हणत आईबहिणीवरून शिव्या देत आपल्या शौर्याची सुरक्षित खाज भागवून घेतो,

त्यांची ही काही बाजू असेलच... ती या निमित्ताने एक शतांश तरी समजावी असाही हेतू.

आता ह्याला रॉकस्टार मधल्या रणबीरचा भाबडेपणा म्हणा, सोशल एक्सपेरिमेंट म्हणा, एका फेसलेस होतकरू लेखकानं जगण्याला कवटाळण्याची केलेली प्राणांतिक धडपड म्हणा किंवा सुलेमानी कीडा म्हणा.

ह्याचं जे पण काही होतंय त्याच्या नोंदी मी इथे वेळोवेळी टाकत जाईनच.

तर...

आधी काही रूल्स सेट केले.

ते खालील प्रमाणे:

नियम १:

साधारण तीस दिवस टॅक्सी चालवायची. हे तीस दिवस अर्थातच जॉबमुळे सलग मिळणं अशक्य. तेव्हा बहुधा शनिवार-रविवार चालवून हे फ्लाईन्ग अवर्स पूर्ण करायचे.

नियम २:

टॅक्सी चालवून वरकमाई करणं हा काय आपला हेतू नाय. हा मुळात एक प्रकारे कायनातला थँक्यू बोलायचा प्रयत्न आहे. सो...

नियम २-अ: इमानदारीत टॅक्सी चालवायची. कुठेही नियम वळवा-वाकवायचे नाहीत.

नियम २-ब: पाशिंजरला होईल तितकी मदत करायची.

नियम २-क: नाही बोलणारे टॅक्सी-रिक्षावाले असंख्यवेळा आपल्या डोक्यात तिरके गेलेयत सो कुणालाही नाही म्हणायचं नाही. येईल ते भाडं स्वीकारत जायचं.

नियम ३:

ओला-उबेर चालवणं शक्य आहे...

पण मला लहानपणापासून काळ्या पिवळ्या टॅक्सीचं भारी आकर्षण...

ते विडीचा वास येणारे शिडशिडीत मुस्लिम ड्रायव्हर्स...

त्यांच्या त्या साळुंकी सारख्या फियाट...

ते हॅन्ड गियर आणि त्यांच्या टोकाच्या त्या कट ग्लासचा पाचू असलेल्या मुठी.

जाम आवडायचं लहानपणापासून...

सो काळी पिवळीच चालवायची.

मुंबईची शान आहे ती!!!

आता टॅक्सी चालवण्यासाठी ऑब्व्हियस गोष्ट म्हणजे अर्थातच टॅक्सीचा बॅज काढणं.

उद्यापासून ते ऑपरेशन चालू.