॥उजेड पाडला तुळशीपाशी॥

तुळशीबागेत एक टिकल्यांचा मॉल आहे. तिथे स्त्रीवादी आणि परंपरावादी अशा दोन्ही प्रकारच्या टिकल्या मिळतात. मी नेहमी तिथून स्त्रीवादी टिकल्या घेते. आणि लावते. पण तरीही फेसबुकवरच्या काही स्त्रीवादी बायका मी टिकली लावते म्हणून माझा अपमान करतात.

तितकीच तीव्रतेची असेल व अजून थोडे पुण्य गाठीशी बांधलेत तर पुण्याजवळ सागर अथवा सागराजवळ पुणे येणे अशक्य नाही

'उजेड पाडला तुळशीपाशी' नाही, दिवा लागला तुळशीपाशी | उजेड पडला विष्णूपाशी || असं आम्ही शिकलो होतो.

बाकी ठीक आहे. चालू द्या...

वेगळीच समजूत आहे आणि सर्व दूर आहे.पुण्यातील सुंदर सुंदर स्त्रिया एकच ठिकाणी बघायच्या असतील तर तुळशी बागे सारखं दुसरे ठिकाण नाही.

तुमच्या फॉरिन मदी तुळशीबाग नाहिये का?

फॉरेन म्हणजे आपल्या वर राज्य केली त्या गोऱ्या लोकांचे देश इतकीच फॉरेन ची व्याख्या आहे

माफ करा तुळशीबागेबद्दलच लिहायचे होते परंतु 'नभ मेघांनी आक्रमिले' सारखे मन, स्मृतींनी आक्रमिले.
------------------------------
तुळशी बागेत भातुकलीची, पितळी भांडी मस्त मिळतात. पुणे-मुंबई-पुणे सिनेमा पाहून मिळालेले द्न्यान. (अवांतर - मुंबईत वाढलेली मुलगी पुण्यात ॲडजस्ट होउ शकत असेल का? गैरसमज नको मी पुण्याचीच आहे पण पुण्याचा चार्म वेगळा. मुंबईचा वेगळा.लग्न होउन मुंबईला गेले तेव्हा दुकानांचा झगमगाट पाहून मनाशी म्हणत असे - यांना दिवाळीचं काही अप्रुप असेल तरी का? ७ दिवस/बारा महीने झगमगाट. आमच्या पुण्यात कशी ७:३० नंतर दुकाने बंद.
शाळा मात्र पुण्यातच असावी. नाही मला तसा तौलनिक अनुभव नाही पण आमची हुजूरपागा काय मस्त मस्त मस्त शाळा होती.)

बाकी लहानपणी शाळेला जायचा रस्ता तुळशी बागेतूनच जात असे. काय मज्जा मज्जा आहे पुण्यात. विश्रामबाग वाडा, मुंजाबाचा बोळ, शनिवार पेठ, पर्वती, सारस बाग, मुकुंद नगर. सदाशिवपेठेत फारसे जाणे व्हायचे नाही. जरी मामा तिथे रहात होता, आजोळ होते तरी तिथला चार्म पल्ले कधीच पडला नाही. मात्र साळू नावाची गोरीपान , घाऱ्या डोळ्यांची एक मैत्रिण होती तिथे अगदी लहानपणी. पुढे दातार क्लासला खूप मैत्रिणी होत्या सदाशिव पेठेमधील. या मैत्रिणी लक्षात रहाण्याचे कारण - क्लास सुटल्यावरती, त्यांना सोडत सोडत रमत गमत मी शाळेत जात असे. तेव्हा वाड्यावाड्यातून जाणे होइ. काय मस्त आमटी भात, भाज्यांचे, गोडा मसाला वगैरे वास दरवळत आई ग्ग!!

नंतर नूमवि मध्ये असताना, जोगेश्वरी देवीला मैत्रिणीसमवेत जाणे होत असे. पुस्तक प्रदर्शनात ही मैत्रिण व मी खूपदा जात असू.

आणि येस्स आमचा कॅन्टॉन्मेन्ट एरिया. आमची सोसायटी, टेकडीच्या पायथ्याशी वसलेली होती. पावसाळ्यात धनगर मेंढ्यांचा कळपच्या कळप चरायला तेथे आणत. दूरवर एक पारसी लोकांची विहीर होती. बापरे हे लोक म्हणे शवाची विल्हेवाट त्या विहीरीत टाकून लावत. आमच्या भागात टेकडीवरती घारी व गिधाडांचा सुकाळ होता. अत्यंत निसर्गरम्य परिसर. अत्यंत. त्यात लहानपणच्या हायटन्ड सेन्सेस व एस्थेटिक गिफ्टसमुळे, निसर्ग फार फार एन्जॉय करता आला.

गंज पेठ, भवानी पेठ, रामोशी टिंबर मार्केट, शनिवार पेठ वगैरे भाग बसमधून दिसत. तिथे कधी फिरणे झाले नाही. कोथरुड, दशभुजा गणपती कधी विशेष पालथे घातले नाहीत हे भाग. सारंग सोसायटी, सहकारनगर, ठुब्यांचा बंगला - फार लहान असल्याने तेथिल फार आठवणी नाहीत.

पण अरण्येश्वराचे मंदीर फार गूढ वाटे. जेमतेम ५-६ वर्षांची होते. मॉन्टेसरीत होते. म्हणजे खरं तर ३-४ वर्षांचीच असेन. नक्कीच. घराजवळ अरण्येश्वर मंदीर होते. लहानपणी कोणाचा ना कोणाचा हात धरुन विशेषतः सोमवारी अरण्येश्वरास जाणे होई. देवळापाशीच जुना पुराणा, ऊंच, भारदस्त पिंपळवृक्ष होता. ज्यावरती पोपट, कावळे, साळुंक्यांची अविरत लगबग चाले. बाजूलाच आवळा, बोगनवेल, तगर, आंबा, जांभुळ आदि झाडाझुडपांची दाटी असे. या झाडांवरती संध्याकाळच्यासुमारास, चिमण्यांचा अविरत चिवचिवाट चाले. तसा प्रचंड चिवचिवाट नंतर कधी फारसा अनुभवला नाही. पिंपळाचा काळसर, जाड, पुरातन बुंधा, संधीप्रकाशात अधिकच जुनाट व भारदस्त वाटत असे. जणू एखादा पुराणपुरुष असावा तसा. हे अरण्येश्वराचे देऊळ फार आठवते. उत्कटतेने, गूढ रंगात आठवते. संध्याकाळी कोणा मोठ्या व्यक्तीचा हात धरुन निघालेली मी. लहानपणी कोणीतरी भीती घातलेली होती की त्या देवळात एक भिकारी बसतो ज्याच्या पायात किडे पडलेले आहेत आणि जर खोटे बोलले तर आपल्याही पायात किडे पडतात.

विद्या विकास विद्यालयचे ही मॉन्टेसरी - आमचे जांभोरकर सर अर्थात जांभो काका. बाळू शिपाई, तुतीचे झाड. या शाळेत एका गॅदरिंगमध्ये, वारकरीण झालेले मी. माझ्या बरोबरच्या वारकऱ्याचे नाव अभिजीत होते असे स्मरते. आडनाव माहीत नव्हते.

या सर्व आठवणी परत जगाव्याशा वाटतात.

लहानपण म्हणजे आयुष्यातील सुवर्ण क्षण
निरागस मन ,आणि फक्त आनंद

या प्रतिसादावर विनोदी श्रेणी मी दिली आहे.

एका ठाणेकरणी कडून पुण्याचे इतके सौम्य वर्णन???

कस्तरीच वाटून राहिलय...

आम्हा पुणेकरांना अशा डीम लाईटची सवय नाही.

कधीकाळी, विलेपार्ल्याहून ठाण्याला नोकरीस जात होतो तेंव्हा एका अस्सल ठाणेकर कलिगने आता इथे ठाण्यातच या की रहायला, असा प्रेमळ सल्ला दिला होता. त्यावर, ' ई s s ई , ठाणे ?' असा प्रतिसाद मी दिल्यामुळे तो बराचसा हिरमुसला होता.

दक्षिणेकडे कोपरी रोड, तीन हात नाक्याकडे हाइवे आणि जुना आग्रा रोड ( लालबहादुरशास्त्री मार्ग) हे उत्तरेकडे कापत जातात. सेंट्रलचा रेल्वे मार्गही उभा कापतो. आणि उत्तरेचा एक आडवा कळवा रोड आणि मुंब्रा डोंगराला वळसा घालून येणारा पुढे मानपाडा किंवा भिवंडीकडे जाणारा मार्ग हे ठाण्याचे तुकडेतुकडे करतात.