काही रोचक अनुभव - ३

वाचतोय, लिहित रहा. थत्तेंचा किस्सा आठवला -- www.misalpav.com/node/12297

अगदी कॉमन झालंय आता हे.

सध्याची पद्धत अशी:

१. एक गरीब केविलवाणं कुटुंब पैशाच्या तीव्र गरजेत वणवण फिरत असतं.

२. कुटुंबात एकतरी लहान मूल असणं कंपल्सरी.

३. त्यांच्या हातात इतर गाठोडी बॅग वगैरे असते. पण नेमकी सर्व पैसे असलेली इतर एक बॅग चोरीला गेलेली असते.

४. हे सर्वजण पर्यटनाला किंवा मजा करायला प्रवास करत नसून हटकून देवाच्या यात्रेला किंवा तीर्थस्थानी चाललेले असतात.

५. गावी परत जाणं आणि सध्या खाणंपिणं हेही त्यांना शक्य नसतं. त्यासाठी दहावीस रुपये दिलेत तर ते दोनशे पाचशे मागतात.

६. ते तीर्थक्षेत्री किंवा कुठेतरी जाताना लुबाडले गेलेले असतात पण सध्या मात्र हिरानन्दानी गार्डन्स किंवा तत्सम उच्च्भ्रू वस्तीत उभे असतात. ते मुळात मुंबईतच कशाला आले ते कळत नाही. त्यांचं मुंबईत कोणी कोणी नसतं.

हे कुटुंब आपल्याला थांबवून "मराठी बोलता का साहेब?" "किंवा "एक मिनिट जरा ऐकून घ्या" अशी सुरुवात करतात.

आपण पुरेसे पैसे दिले तरी तेच कुटुंब चार चौक सोडून दोन दिवसांनी पुन्हा एकदा अडचणीत सापडलेल्या अवस्थेत फिरताना दिसतं. हे पर्पेचुअली लॉस्ट लोक असतात.

गेल्या आठवड्यात इव्हिनिंग वॉकच्या वेळी तर दोन किलोमीटर वॉकमधे तीन वेगवेगळी कुटुंब या प्रकारे लुटली गेलेली आणि परतीच्या भाड्याअभावी अडकलेली दिसली. हा एक विक्रम आहे.

तिमा,
मस्त लिहिताय- सहज आणि शिंपल. अजून रोचक (किंवा कसेही!) अनुभव नक्की लिहा!

{हट साला, म्हणजे बंगळूरला एकदा एका "मराठी" माणसाला केलेली मदत बहुतेक रात्री चखण्यावर वाया गेली.
त्यापेक्षा मीच शेंगदाणे घेऊन खाल्ले असते बशीभर.}

रेग्युलर घडणारा किस्सा.
त्यातला त्यात हपिस स्टँडच्या जवळ असलेने रोज एकतरी पंढरपूरला/तुळजापूरला/अक्कलकोटला/गाणगापूरला आलेलो टाईप भेटतेच. तिकिटाचे पैसे संपले, भूक लागली ही कारणे फिक्स.
दोन पर्याय देतो. भूक लागली तर खाऊ घालतो (भरपेट वगैरे नाही. वडापाव अन चा टाईप) पैसे मात्र हॉटेलवाल्याला देतो नायतर चला तिकिट काढून एस्टीत बसवून देतो. ही ऑफर ऐकली की ९० टक्के निघून जातात. दहा टक्के वडापावची ऑफर घेतात. एस्टीत बसवून दिलेले अद्याप घडलेले नाही.

जवळपास एकमेव धागा ज्यावर सर्वांचं एकमत झालंय.

तिमा लिहीत रहा. मजा येते आहे. आवडते आहे.

मला असं सुशिक्षित, मध्यमवर्गीय जोडपं अमेरिकेत दिसलं होतं. त्यावेळी मी हॊटेलमध्ये राहात होतो. पार्किंग लॊटमध्ये त्यांनी मला गाठून अशीच करुणकहाणी सांगितली - पर्स हरवली, हॊटेलसाठी पैसे नाहीत, किमान खाण्याची तरी व्यवस्था वगैरे वगैरे. मी काही त्यांना भीक घातली नाही. मग थोड्या वेळाने, अगदी तासाभरातच मी पेट्रोल भरायला गेलो. तिथेही तेच जोडपं पेट्रोलसाठी पैसे मागायला लागलं. मी त्यांना, आपण आत्ताच भेटलो सांगितल्यावर त्यांची ट्यूब पेटली असावी. पण तरी ते काहीच न झाल्याप्रमाणे विघून गेले. माझ्यासारख्या भारतीयाचा चेहरा ते विसरले, म्हणजे त्या तासाभरात त्यांनी किती लोकांपुढे हात पसरले असतील!

माझ्यातला 'परोपकारी गोपाळ' जागा झाला.(लहानपणी चांदोबा वाचल्याचा परिणाम)

हाहाहा

शैली शैली नि शैली! क ड क‌!