बचेंगे तो और भी सिनेमा देखेंगे!

बचेंगे तो और भी सिनेमा देखेंगे!

भारतीय फिल्म उद्योगाची शंभरी भरली म्हणून महाराष्ट्र शासन ठिकठिकाणी क्लासिक मराठी व हिंदी चित्रपट महोत्सवांचे आयोजन करत सुटले आहे. स्थानिक चित्रपटगृहात नुकतेच त्याचे आयोजन झाले. सुप्रसिद्ध नाटककारांचा सत्कार उद्घाटनाच्या दिवशी करण्यात येणार होता. जंपिंग ज्याक जितेंद्र, अवधूत गुप्ते, फुटकळ तारका आणि मंत्रीगण दिवे लावून (!) महोत्सवाचे उद्घाटन करणार होते. साडे अकरा वाजेपर्यंत माननीय नाटककार वगळता एकही मान्यवर(!) चिटपाखरु फिरकले नाही. फिल्मी कलावंत व्हर्सेस मंत्रीगण यांच्यामध्ये उशिरा कोण पोचणार अशी कांटे की टक्कर चुरशीने सुरु असल्याचे लक्षात येताच नाटककार महोदयांनी सत्काराला फाट्यावर मारून प्रस्थान केले. बारा वाजता तुकाराम सिनेमा दाखविण्याची योजना वेळापत्रकात विकट हसत होती. स्पर्धेत यशस्वी होऊन जितेंद्र ठीक साडेबाराला उगवला. सत्काराला माननीय नाटककार उपलब्ध नसल्याने आयोजकांनी नगाला नग म्हणून चक्क थिएटर मालकाचा सत्कार उरकून घेतला. हा हन्त हन्त! ना खेद ना खंत!! एका मंत्र्याने लघुपट स्पर्धेची घोषणा करताना प्रथम पारितोषिक एक लाख आणि द्वितीय पारितोषिक रुपये पन्नास लाख फक्त, असे जाहीर करताच प्रेक्षकांनी हसून थिएटर डोक्यावर घेतले. मंत्र्यांना स्थूल, सूक्ष्म भेद कळत नसल्याने त्यांना "प्रतिसादु अवघा एकू गोविंदू रे" झाले.

फिल्मोत्सव नसून हा डीवीड्योत्सव असल्याचे लक्षात येताच जाणकार रसिकांनी काढता पाय घेतला. आम्ही जाणीवेच्या पातळीवर चाचपडत असल्याने तब्बल तीन सिनेमे पाहून वेळ, श्रम व पेट्रोलचे पैसे वाया घालवले. 'गाइड' सिनेमात देवानंदचा चेहेरा दिसेना म्हणून एक पत्रकार प्रोजेक्शन रूममध्ये डोकावला तर त्याला डीवीडीचे ४९ रुपये मात्रचे कव्हर वाकुल्या दाखवत होते. प्रोजेक्शनचा दर्जा पहाता आधुनिक तंत्रज्ञानाचा कडेलोट होऊन पार रसातळाला गेल्याचे आढळले. प्रत्येक फिल्मचे सबटायटल पडद्याखालच्या ओट्यावरून लांब झटकून वाळत टाकले होते. त्यातली अक्षरे अर्थासकट ओघळून चालली होती. ते वाचून दाखवणार्‍याला अमिताभ बच्चनप्रमाणे पंचकोटी महामनी जाहीर करायला हरकत नव्हती कारण द्यायची आवश्यकता पडली नसती.

बचेंगे तो और भी सिनेमा देखेंगे!
…………… ……………………….

'द्वंद्व' या शीर्षकाचा स्थानिक कलावंत अभिनीत (?) असा एक भयाण सिनेमा होता. ९० मिनिटांची कानाला, डोळ्याला अन डोक्याला असह्य ताप देणारी "कल्ला"कृती पाहून त्या सगळ्या चमूला प्रथम चाबकाने झोडपून मग खलबत्त्यात कुटून काढायची तीव्र इच्छा आहे. एका बर्‍यापैकी सिनेमा होऊ शकणार्‍या कथेचा बट्ट्याबोळ केला आहे. कर्णकटू पार्श्वसंगीत, अर्थहीन कोलाजचे तुकडे, निर्बुद्ध चित्रीकरण, भिक्कार, मुजोर संतापजनक संवाद त्यामुळे सहनशक्तीचा अंत झाला. हा प्रकार पाहूनही आम्ही जिवंत आहोत म्हणजे ईश्वराची लीला अगाध आहे हेच खरे!

बचेंगे तो और भी सिनेमा देखेंगे!
……………….

आम्ही दोघी मैत्रिणी कडाक्याच्या थंडीत कुडकुडत फिल्म क्लबमध्ये एका रशियन सिनेमाला गेलो. 'मॉस्को डझ नॉट बिलीव्ह इन टीअर्स'. त्यात मॉस्कोचे गोठवणारे बर्फगार वातावरण असेल की काय अशी शंका होती. पण छान उबदार सिनेमा होता. अन सीडीलाच थंडी बाधली. ती सारखी गोठत होती. शेवटी पहिली सीडी डीप-फ्रीजमध्ये टाकून इंटर्वलनंतरचा भाग सुरु केला. त्यात इतकेदा खंड पडला की हसून आमच्या पोटाचे खंड झाल्यासारखे वाटले. आम्ही तब्बल १२ प्रेक्षक चिकाटीने सिनेमा बघत होतो. त्यात मी अन चंपा दोघीच जणी हसणार. इतर लोक "हा हा ही ही" करायला हास्यक्लबमध्ये आले होते की काय ? सीडीची स्पीड दुप्पट ते सोळापट करूनही तिच्यावर ढिम्म परिणाम होईना. शेवटी काहीजण उठून जाऊ लागले. म्हटले शेवटी आयोजक, ऑपरेटर अन् आम्ही दोघीच शिल्लक रहाणार की काय? जर्रा कुठे अनावृत्त स्तन वगैरे दिसून पुरुष प्रेक्षकांना आल्यासरशी नयनसुख मिळण्याची अन् सार्थक झाल्याची संधी येताच सीडी हमखास अडकायची. त्यामुळे आमच्या आसुरी आनंदाचा अगदी कडेलोट!
"अलेकझान्द्राऽऽऽ" असे सांद्र मधुर, मखमली, मुलायम स्वर सर्वांगावर मोरपीस फिरवत होते. ३ मैत्रिणींची छान रंजक कथा होती. प्रिंट छान होती. रंग संगती नेत्रसुखद होती. शिवाय इंग्रजीत डब केलेला सिनेमा होता. पण ...

सीडीचे थिजले भाग असुनिया गाणी
कोमजले कोवळे क्षण, असुनी नशापाणी
--- इति उषा मंगशीटचकर

बचेंगे तो और भी सिनेमा देखेंगे! (असे बाणेदार प्रेक्षक त्यांना शोधून सापडणार नाहीत.)

......

दुसर्या दिवशी गरम दृश्ये तपशिलात असलेला एक जर्मन सिनेमा होता. सबटायटलवाले विदेशी सिनेमे पाह्यला नेहेमीप्रमाणे तब्बल पंधरा लोकांचा प्रचंड जनसमुदाय लोटला होता. त्यातली उत्तेजक दृश्ये पाहून शहरातल्या दोन तीन नामवंत महिलांनी काढता पाय घेतलेला दिसताच मला आणि मैत्रिणीला प्रचंड हसू येऊ लागले. न जाणो सिनेमा पाहून मास इरेक्शन होऊन आपल्यावर बलात्कार होतील अशी भीती त्यांना वाटली असावी. अशा दोन अंकी प्रचंड जनसमुदायात गरीब बिचारे, निरुपद्रवी , जाणकार रसिक असतात हे आम्हाला ठाऊक असल्याने आम्ही
बिनधास्त सगळा सिनेमा पाहून मगच प्रस्थान केले. कारण पुन्हा तेच … ब. तो. औ. भी. सि. दे.!

फिल्म फेस्टिव्हलला पूर्वघोषित 'गाभ्रीचा पाऊस'ऐवजी सुभाष घईचा एक रद्दड हिंदी चित्रपट दाखवू लागले. आम्ही चौघीजणी मनोरंजनासाठी त्यावर यथेच्छ शेरेबाजी करून फिदीफिदी हसू लागलो. समोर बसलेला रसिक दर्शक वारंवार मागे वळून क्रुद्ध कटाक्ष टाकू लागला. त्याला दोन-तीनदा सांगितले की "बाबारे सिनेमा समोर पडद्यावर सुरू आहे." शेवटी एकदाचा सिनेमा संपला. नंतर लगेच 'गाभ्रीचा पाऊस' दाखवणार होते. तो मला म्हणाला हा सिनेमा तरी बघू देणार आहात काय? म्हटले "हो अर्थातच! आम्ही हाच सिनेमा बघायला आलो आहोत." तो म्हणे, "मग आता बडबड करू नका, नाहीतर दुसरीकडे जाऊन बसा." मी म्हटले, "आम्ही इथेच कम्फ़र्टेबल आहोत, तुम्हीच दुसरीकडे बसा. अर्धे थिएटर रिकामेच आहे." पण तो किनै आमची हवीहवीशी कंपनी सोडुन गेलाच नाही गडे!

तो ही बहुदा "बचेंगे तो और भी सिनेमा देखेंगे!" म्हणत असावा.